- 10 Ağustos 2015
- 215
- 153
-
- Konu Sahibi veronika_nika
- #121
Özel sektörde çalışıyorsunuz sanırım, devlete geçmeyi düşünür müsünüz?
Esim muhendis
Evet ama ikimizin de en az 80 puan almasi gerek kpss denÖzel sektörde çalışıyorsunuz sanırım, devlete geçmeyi düşünür müsünüz?
başka şehir için ikna etmeye çalış eşini..Canim devlette degiliz ozel sektordeyiz. Tayin yok yani
Tam tersi çok sevdigim icin tüm bunlara katlaniyor olabilirmiyimBen senin eşini sevmediğini düşünüyorum, lütfen bunu eleştiri ya da laf sokma olarak algılama, yazılarından o hissi alamıyorum diyim, ama niye hala evlisin mutsuz olduğun bir yerde neden yaşayıp bir de üstüne KP borcu ödüyorsun ona da mantıklı bir açıklama getiremiyorum
Tam tersi çok sevdigim icin tüm bunlara katlaniyor olabilirmiyim
Ya varya aslında bu biraz da alternatif olmayışının verdiği bir psikoloji. Ben üniyi Trabzon da okudum ve Trabzon şuanda yaşadığım ilçeye göre ParisO hayat benim
Ben londradayim mesela, istesem bir suru ucretsiz aktivite muze vs bulurum.
Gezecek bi dolu yer var. ama 5 yildir dogru duzgun gezmedim bile, istanbulda yasarken de oyle. Evde keyif yapayim kahve kitap dizi sinema falan yeter.
Bir de komsulara git gel falan severim.
Senin yerinde olsaymisim da mutlu olurmusum. Burada da mutluyum gerci iste bi komsuluk yok ona bozuluyorum :)
Ünide bir hocamızın lafı vardı türkiyede sınırda mental retardasyon oldukça sık görülür, insanlarla tartışmaya girmeden önce karşınızdakinin İQ sunun ne olabileceğini göz önünde bulundurun derdi. Siz ya bu gruptasınız ya da saçmaladığınızı farkettiniz ama tükürdüğünüzü yalamak isteniyorsunuz.Konu sahibinin çok yskın arkadaşı veya savunucusu olduğunuzu bilmiyordum.ben muhalefetlik Peşinde değilim dört dörtlük bi evlilik hayalim de yok gayet gerçekçiyim rahat olunbenim Anlamadığım ben de Güneydoğu'nun en büyük modern şehirlerinden birinde doğdum büyüdüm ama farklı yerlerde yaşadım.şimdi aşktan gözüm dönse de gerek Doğu da gerek güneydoğu da yaşama hayalim yok .e konu sahibi de İzmir de ankara da doğmuş yaşamış alışmış ve bilmiyordum diyo.silah zoruyla evlenmedi ya bu Hatun. Herkesin gönlüne göre olsun her şey .allah sabır versin ne diyelim .
Ünide bir hocamızın lafı vardı türkiyede sınırda mental retardasyon oldukça sık görülür, insanlarla tartışmaya girmeden önce karşınızdakinin İQ sunun ne olabileceğini göz önünde bulundurun derdi. Siz ya bu gruptasınız ya da saçmaladığınızı farkettiniz ama tükürdüğünüzü yalamak isteniyorsunuz.
Her iki şekilde de sizle tartışmayacağım at gözlüğünüzle mutluluklar diliyorum
İstifayi bas ankaraya dönEşimin memleketinde doğuda kücük bir sehirdeyim. Bu sehir beni boguyor. Yaz basinda ailemin yanina gittim uzun bir sure kaldim 15 gun oldu geleli ve simdi yine gitmeden önceki halime döndüm. Boguluyorum sıkılıyorum. Okullar henuz acilmadigi icin is de yok (ogretmenim)
Daha onceki hayatimi anlatacak olursam, evlenmeden önce Ankara da calisiyordum, oldukca eglenceli bir arkadas cevrem vardi, buyuksehir surekli gezecek gorecek bir yerler buluyorduk, alisverislere cikiyorduk, yeni kafeler kesfediyorduk, yani anlayacaginiz cok aktif cok hareketli eglenceli bir hayatim vardi.
Ama buraya geldigimden beri yalnizim.
Bakiyorum cevremdeki kadinlara (ki cogu 20 yasinda filan evlenmis 3,4 cocuklari var) butun gun birbirlerine gidip geliyorlar dedikodu muhabbet öyle yasayip yaslaniyorlar, cogu hic bu sehirden disari adimini bile atmamis gayet mutlu gorunuyorlar. Sakın burdan kucumseme cikartmayin aksine onlara imreniyorum çünkü hayatlarindan memnun gozukuyorlar.
Bu sehirde hic arkadasim da yok. Daha oncebir köy okulunda ucretli ogretmenlik yaptim, okulda 2 ogretmendik digeri erkekti, dolayisiyla öyle cok bir samimiyet kuramadim. Bu yil insallah özel bir okula basliyorum ve insallah bir arkadas cevresi edinirim.
Ama kizlar gercekten bu sehir beni boguyor, hayatimin cogunu izmir ve ankara da gecirdim, simdiyse burda olmak.. sanki hayatin guzelliklerini kaciriyorum gibi hissediyorum, esimi de sinir etmeye basladim galiba çünkü beni anlamiyor o burda dogmus buyumus unv yine buraya yakin baska bir kucuk sehirde okumus cok kisa sure de Ankara da yasamis. Bir de onun ailesinde ki kadinlarin hic boyle sikayetleri olmuyor tabi ona tuhaf geliyor, cunku annesi kardesleri filan unv okumamis 18inde evlenmis cocuk yapmis, hic boyle istekleri yok.
Esim gezmeye sever tatile goturur senede 1 kez, insallah bu yil yurt disina da cikicaz ama mesele tatile gitmek degil yasadigin yr ve oradaki imkanlar. Kafami kaldiriyorum daglar ustume ustume geliyor sanki burda kendimi kapana kisilmis gibi hissediyorum. Evde kendi kendine biseyler yap diyeceksiniz ama inanin denedim, mesela kitap okumak zaten benim hayatimin bir parcasidir, evde 700 kitaplik bir kutuphanem var, puzzle yaptim, elisi yaptim herseyi denedim ama yok tatmin etmiyor ESKI HAYATIMI OZLUYORUM. Napicam ben bilmiyorum bütün gün kk da takilmak şu ara yaptigim en eglenceli sey ama buda bi zaman sonra sıkacak burda yasamak istemiyorum, burda yaslanmak istemiyorum..
Burdan kurtulmanin tek yolu bosanmak ama insan bunun icin bosanirmi. Ailesiyle anlasamasamda, esim cok iyi bir insanve cok iyi bir es. Napıcam ben bu psikolojiden nasil kurtulacam bilmiyorum. 2 sene oldu buraya geleli ama hic degismedi dusuncelerim.
Öyle size içimi dökmek istedim..
Eşimin memleketinde doğuda kücük bir sehirdeyim. Bu sehir beni boguyor. Yaz basinda ailemin yanina gittim uzun bir sure kaldim 15 gun oldu geleli ve simdi yine gitmeden önceki halime döndüm. Boguluyorum sıkılıyorum. Okullar henuz acilmadigi icin is de yok (ogretmenim)
Daha onceki hayatimi anlatacak olursam, evlenmeden önce Ankara da calisiyordum, oldukca eglenceli bir arkadas cevrem vardi, buyuksehir surekli gezecek gorecek bir yerler buluyorduk, alisverislere cikiyorduk, yeni kafeler kesfediyorduk, yani anlayacaginiz cok aktif cok hareketli eglenceli bir hayatim vardi.
Ama buraya geldigimden beri yalnizim.
Bakiyorum cevremdeki kadinlara (ki cogu 20 yasinda filan evlenmis 3,4 cocuklari var) butun gun birbirlerine gidip geliyorlar dedikodu muhabbet öyle yasayip yaslaniyorlar, cogu hic bu sehirden disari adimini bile atmamis gayet mutlu gorunuyorlar. Sakın burdan kucumseme cikartmayin aksine onlara imreniyorum çünkü hayatlarindan memnun gozukuyorlar.
Bu sehirde hic arkadasim da yok. Daha oncebir köy okulunda ucretli ogretmenlik yaptim, okulda 2 ogretmendik digeri erkekti, dolayisiyla öyle cok bir samimiyet kuramadim. Bu yil insallah özel bir okula basliyorum ve insallah bir arkadas cevresi edinirim.
Ama kizlar gercekten bu sehir beni boguyor, hayatimin cogunu izmir ve ankara da gecirdim, simdiyse burda olmak.. sanki hayatin guzelliklerini kaciriyorum gibi hissediyorum, esimi de sinir etmeye basladim galiba çünkü beni anlamiyor o burda dogmus buyumus unv yine buraya yakin baska bir kucuk sehirde okumus cok kisa sure de Ankara da yasamis. Bir de onun ailesinde ki kadinlarin hic boyle sikayetleri olmuyor tabi ona tuhaf geliyor, cunku annesi kardesleri filan unv okumamis 18inde evlenmis cocuk yapmis, hic boyle istekleri yok.
Esim gezmeye sever tatile goturur senede 1 kez, insallah bu yil yurt disina da cikicaz ama mesele tatile gitmek degil yasadigin yr ve oradaki imkanlar. Kafami kaldiriyorum daglar ustume ustume geliyor sanki burda kendimi kapana kisilmis gibi hissediyorum. Evde kendi kendine biseyler yap diyeceksiniz ama inanin denedim, mesela kitap okumak zaten benim hayatimin bir parcasidir, evde 700 kitaplik bir kutuphanem var, puzzle yaptim, elisi yaptim herseyi denedim ama yok tatmin etmiyor ESKI HAYATIMI OZLUYORUM. Napicam ben bilmiyorum bütün gün kk da takilmak şu ara yaptigim en eglenceli sey ama buda bi zaman sonra sıkacak burda yasamak istemiyorum, burda yaslanmak istemiyorum..
Burdan kurtulmanin tek yolu bosanmak ama insan bunun icin bosanirmi. Ailesiyle anlasamasamda, esim cok iyi bir insanve cok iyi bir es. Napıcam ben bu psikolojiden nasil kurtulacam bilmiyorum. 2 sene oldu buraya geleli ama hic degismedi dusuncelerim.
Öyle size içimi dökmek istedim..