- 6 Şubat 2013
- 1.273
- 1.217
Bazen hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerden ibaret olabiliyor. Mağduru oynamıyorum.
Bazen hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerden ibaret olabiliyor. Mağduru oynamıyorum.Madem kendinizi gelistirdiniz ayrılmadan neden başkasıyla konuşuyorsunuz erkek yapsa suçlu kadın olunca yaş yazık mağdur mu diyelim
Mutsuz aile mutsuz çocuktur. Eşiniz gözünüzde tamamen bitmiş ki başkasına kaymışsınız. Yaptığınız aldatma, boşanın ve hayalleriniz doğrultusunda ilerleyin. Hiç değilse yeni bir hayat şansınız olsun.Merhaba hanımlar,
8 yıllık evliyiz. Eşimle 20li yaşların başında evlendim(22). Babamın ailemize bir ilgisi yoktu, bense baba sevgisi eksikliği, özgüven eksikliği yaşamış bir insan olarak büyüdüm. Fiziksel açıdan bir kaç noktada okulda arkadaşlarım tarafından rencide edilmek, beni mutluluğu yemekte aramaya teşvik etti ve kilolar aldım. Çok ilgi ve beğeni gören biri değildim. Eşimle bir tanıdık aracılığı ile tanışarak evlendik. Çok beğenilen biri olmamam, baba sevgisi yaşamamış olmam ve karşı tarafın beni beğeniyor olması beni cezbetti ve evlendik.
Eşim nişanlı ve evlilik süresinde beni arzulayan, ilgi gösteren biri olmadı. Bu ilgisizlik beni inanılmaz yıprattı. Kendiside çok fazla konuşamayan, karşıdaki kişi ile göz göze dahi bakamayan bir insan. Zamanla ben kendimi okuyarak, öğrenerek geliştirdim ve bu gayretim devam ediyor. Tanıştığımızda cahilce davranışlarım vardı. 8 yıl evlilik ve tanışma dahil 11 yıldır birlikteyiz. Ne güzel bir söz, ne ilgi, ne de zor durumlarda bana sarılarak sevgisini belli etti. Evde gergin, sinirli bazen daha ılımlı biri. Cesaretsizliğim yüzünden boşanmayı düşünmedim. 3 yaşında çocuğum var. Konuşmayı denedim kaç kez maalesef başarısızlıkla sonuçlandı, yani bir gelişme sağlanmadı. Ben ise kitap okumaya, spor yapmaya başladım zayıfladım. Öğrendikçe, kendime güvenim gelişti. Fakat kendisi tamamen aynı duruyor. Sohbet olarak hiç keyif almıyorum.Markete gitse market alışverişini tam yapamıyor, pazara gitse pazar alamıyor. Araba alacaktık bana, satıcılarla konuşmayı dahi yönetemiyor. Kendime yakıştıramıyorum. Arkadaş ortamına götürüyorum, konuşmuyor selam verse sohbeti devam ettiremiyor.
Ve asıl konum şu kamuda çalışıyorum, ve tesadüfen tanıştığım bir insanla Hollanda’da yaşıyor kardeşini ziyarete geldiğinde tanıştık.
Sohbet ederken ilgisine bilgisine hayran kaldım. Ve bir konu vardı üzerinde konuştuğumuz, yaşadığım bir sağlık sorunu ile ilgili ve Hollanda’dan getireceği ürünle ile ilgili numaramı verdim. Fiyatını, içeriğini bildiririm size dedi.
Zamanla sohbet etmeye başladık. Ve bazı üzgün olduğum durumlarda ona anlattım yaşadığım bazı sorunları(cinsel değil). Hiç evlenmemiş 37 yaşında biri, karşısına istediği gibi biri çıkmamış. Ortak yanlarımız, hayata bakış açımız aynı. Sohbeti inanılmaz keyif veriyor, sevgi dolu. Kadın ruhundan anlıyor, kibar ve tam bir centilmen. Eşimle zaten ara ara boşanmaktan bahsediyorduk, geçenlerde tamamen konuştuk tamam dedi fakat şöyle ki bana ev işlerinde yardım etmeye çalışıyor bişeyler yapmaya çalışarak sanırım boşanmak istemediğini düşünüyorum. Vicdan azabı çekiyorum. Ne kadar ilgisiz, sevgiden ve kadın ruhundan, cinsellikten anlamasada yaptığım bir aldatma, sadece telefonda konuşuyoruz ama bu da bir tür aldatma şekli.
Ne kadar kendimi geliştirmeye gayret etsem de, “el ne der” tabusunu yıkmak istesem de tam anlamıyla cesaret gösteremiyorum. İyi kötüde olsa anılarımız var, yuva yapmak için çaba gösterdiğimiz emeklerim var ve çocuğumun babası en önemlisi. Tanıştığım insan ise ömrümce bir daha karşıma çıkmayacak nitelikte, sanki bilinçaltıma bir insanı kodlamışım ve sıfat bulup karşıma çıkmış.
Ömrümü bu şekilde, sadece çocuğumun babası ve alışkanlıktan ve cesaret edemediğim için bu insanla geçirirsem ileriki yıllarda hayatımı bu adama heba etmişim diye düşünür müyüm?
Diğer türlü şunu da düşünüyorum, çocuğunun büyüdüğünü tam anlamıyla göremesin mi? İçinden çıkamadığım bir durum söz konusu, ne yazık ki sevgi de hissetmiyorum. Bir sabah dahi beni öperek uyandırmadı. Bir gün güzel olduğumu hissettirmedi. Hiç değerli hissetmedim. Hakaret ve şiddet eğilimi yok ama şiddet ne yazık ki sadece dayak ile olmuyor. Cinsel arzulanmamak, sevildiğini hissetmemek bunlarda bir şiddet..
Evliliğimiz boyunca her şeyini ben aldım, giysi, iç çamaşır , ayakkabısına kadar haberi bile olmazdı. Bu kadar becerisi kısıtlılığı olan bir adam beni inanılmaz yıprattı. Ben almasan eski, yıpranmışta olsa giyinip gidiyordu. Çocuğum babasını seviyor, boşanınca zorlanır mı. Psikolojisi olumsuz etkilenir mi?
Benzer durumlar yaşayan ve çözebilen, ya da yorumlamak isteyen herkesten saygı çerçevesinde yorumlarını bekliyorum.
Not; Destek aldık fakat aldığımız kadarı ile etkili olmadı, sonrasında devam etmek istemedi.
İş arkadaşımın abisi olduğu için sadece telefondan ibaret değil. Çok teşekkür ederim yorumunuz için..Mutsuz aile mutsuz çocuktur. Eşiniz gözünüzde tamamen bitmiş ki başkasına kaymışsınız. Yaptığınız aldatma, boşanın ve hayalleriniz doğrultusunda ilerleyin. Hiç değilse yeni bir hayat şansınız olsun.
Bu arada telefonda konuştuğunuz bir adama da gerçek gibi güvenmeyin, ayak üstü bin yalan söyşeyen milyonlarca erkek var. Siz sadece sırtınızdaki ağırlıktan kurtulmaya bakın
Çok medeni çok...Evli bi kadınla beraber olup, ruh ikiziyiz saçmalıklarına girecek kadar medeni maşallah!Çalıştığım iş ortamında kaynaklı sürekli insanlarla iletişim halindeyim. Yurt dışındaki insanları yüceltmek, burdaki yaşayanları ise yermek niyetinde asla değilim. Fakat 35 yıldır, Berlin ve Hollanda’da yaşamış toplam, çok farkı bir bakış açısına sahip. İnanılmaz medeni, kibar. Bu kadar insan la çalışıyor olmama rağmen benzerine rastlamadım.
Dikkat edin hollandalı da sizi daha donanımlı kadınlar var bu cahil kaldı deyip aldatmasın.Verilecek olan karar zaten bir başkasına güvenerek alınmamalı.
Bu sözler yaptığımız hatalara kılıf olsun diye değil.Bazen hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerden ibaret olabiliyor. Mağduru oynamıyorum.
Merhaba hanımlar,
8 yıllık evliyiz. Eşimle 20li yaşların başında evlendim(22). Babamın ailemize bir ilgisi yoktu, bense baba sevgisi eksikliği, özgüven eksikliği yaşamış bir insan olarak büyüdüm. Fiziksel açıdan bir kaç noktada okulda arkadaşlarım tarafından rencide edilmek, beni mutluluğu yemekte aramaya teşvik etti ve kilolar aldım. Çok ilgi ve beğeni gören biri değildim. Eşimle bir tanıdık aracılığı ile tanışarak evlendik. Çok beğenilen biri olmamam, baba sevgisi yaşamamış olmam ve karşı tarafın beni beğeniyor olması beni cezbetti ve evlendik.
Eşim nişanlı ve evlilik süresinde beni arzulayan, ilgi gösteren biri olmadı. Bu ilgisizlik beni inanılmaz yıprattı. Kendiside çok fazla konuşamayan, karşıdaki kişi ile göz göze dahi bakamayan bir insan. Zamanla ben kendimi okuyarak, öğrenerek geliştirdim ve bu gayretim devam ediyor. Tanıştığımızda cahilce davranışlarım vardı. 8 yıl evlilik ve tanışma dahil 11 yıldır birlikteyiz. Ne güzel bir söz, ne ilgi, ne de zor durumlarda bana sarılarak sevgisini belli etti. Evde gergin, sinirli bazen daha ılımlı biri. Cesaretsizliğim yüzünden boşanmayı düşünmedim. 3 yaşında çocuğum var. Konuşmayı denedim kaç kez maalesef başarısızlıkla sonuçlandı, yani bir gelişme sağlanmadı. Ben ise kitap okumaya, spor yapmaya başladım zayıfladım. Öğrendikçe, kendime güvenim gelişti. Fakat kendisi tamamen aynı duruyor. Sohbet olarak hiç keyif almıyorum.Markete gitse market alışverişini tam yapamıyor, pazara gitse pazar alamıyor. Araba alacaktık bana, satıcılarla konuşmayı dahi yönetemiyor. Kendime yakıştıramıyorum. Arkadaş ortamına götürüyorum, konuşmuyor selam verse sohbeti devam ettiremiyor.
Ve asıl konum şu kamuda çalışıyorum, ve tesadüfen tanıştığım bir insanla Hollanda’da yaşıyor kardeşini ziyarete geldiğinde tanıştık.
Sohbet ederken ilgisine bilgisine hayran kaldım. Ve bir konu vardı üzerinde konuştuğumuz, yaşadığım bir sağlık sorunu ile ilgili ve Hollanda’dan getireceği ürünle ile ilgili numaramı verdim. Fiyatını, içeriğini bildiririm size dedi.
Zamanla sohbet etmeye başladık. Ve bazı üzgün olduğum durumlarda ona anlattım yaşadığım bazı sorunları(cinsel değil). Hiç evlenmemiş 37 yaşında biri, karşısına istediği gibi biri çıkmamış. Ortak yanlarımız, hayata bakış açımız aynı. Sohbeti inanılmaz keyif veriyor, sevgi dolu. Kadın ruhundan anlıyor, kibar ve tam bir centilmen. Eşimle zaten ara ara boşanmaktan bahsediyorduk, geçenlerde tamamen konuştuk tamam dedi fakat şöyle ki bana ev işlerinde yardım etmeye çalışıyor bişeyler yapmaya çalışarak sanırım boşanmak istemediğini düşünüyorum. Vicdan azabı çekiyorum. Ne kadar ilgisiz, sevgiden ve kadın ruhundan, cinsellikten anlamasada yaptığım bir aldatma, sadece telefonda konuşuyoruz ama bu da bir tür aldatma şekli.
Ne kadar kendimi geliştirmeye gayret etsem de, “el ne der” tabusunu yıkmak istesem de tam anlamıyla cesaret gösteremiyorum. İyi kötüde olsa anılarımız var, yuva yapmak için çaba gösterdiğimiz emeklerim var ve çocuğumun babası en önemlisi. Tanıştığım insan ise ömrümce bir daha karşıma çıkmayacak nitelikte, sanki bilinçaltıma bir insanı kodlamışım ve sıfat bulup karşıma çıkmış.
Ömrümü bu şekilde, sadece çocuğumun babası ve alışkanlıktan ve cesaret edemediğim için bu insanla geçirirsem ileriki yıllarda hayatımı bu adama heba etmişim diye düşünür müyüm?
Diğer türlü şunu da düşünüyorum, çocuğunun büyüdüğünü tam anlamıyla göremesin mi? İçinden çıkamadığım bir durum söz konusu, ne yazık ki sevgi de hissetmiyorum. Bir sabah dahi beni öperek uyandırmadı. Bir gün güzel olduğumu hissettirmedi. Hiç değerli hissetmedim. Hakaret ve şiddet eğilimi yok ama şiddet ne yazık ki sadece dayak ile olmuyor. Cinsel arzulanmamak, sevildiğini hissetmemek bunlarda bir şiddet..
Evliliğimiz boyunca her şeyini ben aldım, giysi, iç çamaşır , ayakkabısına kadar haberi bile olmazdı. Bu kadar becerisi kısıtlılığı olan bir adam beni inanılmaz yıprattı. Ben almasan eski, yıpranmışta olsa giyinip gidiyordu. Çocuğum babasını seviyor, boşanınca zorlanır mı. Psikolojisi olumsuz etkilenir mi?
Benzer durumlar yaşayan ve çözebilen, ya da yorumlamak isteyen herkesten saygı çerçevesinde yorumlarını bekliyorum.
Not; Destek aldık fakat aldığımız kadarı ile etkili olmadı, sonrasında devam etmek istemedi.
Çok medeni çok...Evli bi kadınla beraber olup, ruh ikiziyiz saçmalıklarına girecek kadar medeni maşallah!
Göklere çıkardığınız bu adam, evli bir kadınla flörtte olucak kadar karakteri oturmamış birisi.
Ve medeni olun! Medeni olun ki çoktan biten evliliğinizi bitirmek için başka bir dal bulmayı beklemeyin.
Ayrıca bu yaptığınız şeye eşinizi yerin dibine gömerek kendinizi haklı çıkarmaya çalışmayın içten içe bunları sayıp vicdanınızı rahatlatmayın!
Karısını telefonda flörtleşerek aldatan adamdan bir farkınız yok ve malesef ki adamlarda aynı bahaneleri sıralıyor.
Medeniyetten çok uzaktasınız(siz ve flörtünüz)
Yorumunuz için teşekkür ederimDaha neler, eşinizi aldatmaniza güzelleme yapıp size hak vereceğimizi düşünmüyorsunuz herhalde? Kendinizi eşinizin yerine koyun ve sizin düşünüp yaptıklarınızı eşinizin yaptığını hayal edin? Çok çok yaralayıcı. İnsan eşiyle fikir ayrılığı yaşayabilir, artık anlaşamayabilir, evlilik kurumunu sürdürmek istemeyebilir. Bosanmak elbet bir hak. Ama aldatmak eş ne kadar berbat birisi olursa olsun hak değil. Boşandıktan sonra istediğiniz ilişkiyi yaşarsınız. Ama nikah bağı olduğu sürece eşinize sadakat yükümlülüğünüz var. Cinsel birliktelik yaşamayisiniz yaptığınızı masumlastirmaz. Hâlâ iğrenç. Başkasıyla yazışma cesaretiniz varsa boşanmaya da olsun. Çocuğunuz varmış eşinizi aldatirken aklınıza gelmiyor da boşanma fikrine gelince mi çocuk aklınızı karıştırıyor, ayıp yahu. Hele ki çocuklusunuz daha ayıp.
Hayatta hiçbir şeyin garantisi yok, elbette olabilir.Dikkat edin hollandalı da sizi daha donanımlı kadınlar var bu cahil kaldı deyip aldatmasın.
Benimde vardı böyle bi tanıdığım.Kocasını pasif görüyodu.Eşi ne giyinmesine, ne de gezmesine karışmadı.Ne aldıysa kadına verdi.Maaşını kadın yönetti.Kadın da “donanımlıydı” her neyse sonuç olarak komşusunun kocasıyla aldattı.
Sonra ayrılıp adamın ayrılmasını bekledi.Adamsa kadının elindeki yüklü miktar birikimi aldı.Yalvar yakar karısını ikna etti ve bu olaylar olurken herkes her şeyi duydu.Olan çocuklara oldu.
Ele güne karşı ayrılarak değil, aldatarak çocuklarının boynunu büktü.
kendisini tarif ettiğiniz şekilde geliştiren biri bu kadar kararsız olamaz.Merhaba hanımlar,
8 yıllık evliyiz. Eşimle 20li yaşların başında evlendim(22). Babamın ailemize bir ilgisi yoktu, bense baba sevgisi eksikliği, özgüven eksikliği yaşamış bir insan olarak büyüdüm. Fiziksel açıdan bir kaç noktada okulda arkadaşlarım tarafından rencide edilmek, beni mutluluğu yemekte aramaya teşvik etti ve kilolar aldım. Çok ilgi ve beğeni gören biri değildim. Eşimle bir tanıdık aracılığı ile tanışarak evlendik. Çok beğenilen biri olmamam, baba sevgisi yaşamamış olmam ve karşı tarafın beni beğeniyor olması beni cezbetti ve evlendik.
Eşim nişanlı ve evlilik süresinde beni arzulayan, ilgi gösteren biri olmadı. Bu ilgisizlik beni inanılmaz yıprattı. Kendiside çok fazla konuşamayan, karşıdaki kişi ile göz göze dahi bakamayan bir insan. Zamanla ben kendimi okuyarak, öğrenerek geliştirdim ve bu gayretim devam ediyor. Tanıştığımızda cahilce davranışlarım vardı. 8 yıl evlilik ve tanışma dahil 11 yıldır birlikteyiz. Ne güzel bir söz, ne ilgi, ne de zor durumlarda bana sarılarak sevgisini belli etti. Evde gergin, sinirli bazen daha ılımlı biri. Cesaretsizliğim yüzünden boşanmayı düşünmedim. 3 yaşında çocuğum var. Konuşmayı denedim kaç kez maalesef başarısızlıkla sonuçlandı, yani bir gelişme sağlanmadı. Ben ise kitap okumaya, spor yapmaya başladım zayıfladım. Öğrendikçe, kendime güvenim gelişti. Fakat kendisi tamamen aynı duruyor. Sohbet olarak hiç keyif almıyorum.Markete gitse market alışverişini tam yapamıyor, pazara gitse pazar alamıyor. Araba alacaktık bana, satıcılarla konuşmayı dahi yönetemiyor. Kendime yakıştıramıyorum. Arkadaş ortamına götürüyorum, konuşmuyor selam verse sohbeti devam ettiremiyor.
Ve asıl konum şu kamuda çalışıyorum, ve tesadüfen tanıştığım bir insanla Hollanda’da yaşıyor kardeşini ziyarete geldiğinde tanıştık.
Sohbet ederken ilgisine bilgisine hayran kaldım. Ve bir konu vardı üzerinde konuştuğumuz, yaşadığım bir sağlık sorunu ile ilgili ve Hollanda’dan getireceği ürünle ile ilgili numaramı verdim. Fiyatını, içeriğini bildiririm size dedi.
Zamanla sohbet etmeye başladık. Ve bazı üzgün olduğum durumlarda ona anlattım yaşadığım bazı sorunları(cinsel değil). Hiç evlenmemiş 37 yaşında biri, karşısına istediği gibi biri çıkmamış. Ortak yanlarımız, hayata bakış açımız aynı. Sohbeti inanılmaz keyif veriyor, sevgi dolu. Kadın ruhundan anlıyor, kibar ve tam bir centilmen. Eşimle zaten ara ara boşanmaktan bahsediyorduk, geçenlerde tamamen konuştuk tamam dedi fakat şöyle ki bana ev işlerinde yardım etmeye çalışıyor bişeyler yapmaya çalışarak sanırım boşanmak istemediğini düşünüyorum. Vicdan azabı çekiyorum. Ne kadar ilgisiz, sevgiden ve kadın ruhundan, cinsellikten anlamasada yaptığım bir aldatma, sadece telefonda konuşuyoruz ama bu da bir tür aldatma şekli.
Ne kadar kendimi geliştirmeye gayret etsem de, “el ne der” tabusunu yıkmak istesem de tam anlamıyla cesaret gösteremiyorum. İyi kötüde olsa anılarımız var, yuva yapmak için çaba gösterdiğimiz emeklerim var ve çocuğumun babası en önemlisi. Tanıştığım insan ise ömrümce bir daha karşıma çıkmayacak nitelikte, sanki bilinçaltıma bir insanı kodlamışım ve sıfat bulup karşıma çıkmış.
Ömrümü bu şekilde, sadece çocuğumun babası ve alışkanlıktan ve cesaret edemediğim için bu insanla geçirirsem ileriki yıllarda hayatımı bu adama heba etmişim diye düşünür müyüm?
Diğer türlü şunu da düşünüyorum, çocuğunun büyüdüğünü tam anlamıyla göremesin mi? İçinden çıkamadığım bir durum söz konusu, ne yazık ki sevgi de hissetmiyorum. Bir sabah dahi beni öperek uyandırmadı. Bir gün güzel olduğumu hissettirmedi. Hiç değerli hissetmedim. Hakaret ve şiddet eğilimi yok ama şiddet ne yazık ki sadece dayak ile olmuyor. Cinsel arzulanmamak, sevildiğini hissetmemek bunlarda bir şiddet..
Evliliğimiz boyunca her şeyini ben aldım, giysi, iç çamaşır , ayakkabısına kadar haberi bile olmazdı. Bu kadar becerisi kısıtlılığı olan bir adam beni inanılmaz yıprattı. Ben almasan eski, yıpranmışta olsa giyinip gidiyordu. Çocuğum babasını seviyor, boşanınca zorlanır mı. Psikolojisi olumsuz etkilenir mi?
Benzer durumlar yaşayan ve çözebilen, ya da yorumlamak isteyen herkesten saygı çerçevesinde yorumlarını bekliyorum.
Not; Destek aldık fakat aldığımız kadarı ile etkili olmadı, sonrasında devam etmek istemedi.
Eşinizin annesi değilsiniz, ona çocuk gibi bakmak zorunda değilsiniz. Aldatma işi uygunsuz. Önce durumunuzu netleştirmelisiniz.Merhaba hanımlar,
8 yıllık evliyiz. Eşimle 20li yaşların başında evlendim(22). Babamın ailemize bir ilgisi yoktu, bense baba sevgisi eksikliği, özgüven eksikliği yaşamış bir insan olarak büyüdüm. Fiziksel açıdan bir kaç noktada okulda arkadaşlarım tarafından rencide edilmek, beni mutluluğu yemekte aramaya teşvik etti ve kilolar aldım. Çok ilgi ve beğeni gören biri değildim. Eşimle bir tanıdık aracılığı ile tanışarak evlendik. Çok beğenilen biri olmamam, baba sevgisi yaşamamış olmam ve karşı tarafın beni beğeniyor olması beni cezbetti ve evlendik.
Eşim nişanlı ve evlilik süresinde beni arzulayan, ilgi gösteren biri olmadı. Bu ilgisizlik beni inanılmaz yıprattı. Kendiside çok fazla konuşamayan, karşıdaki kişi ile göz göze dahi bakamayan bir insan. Zamanla ben kendimi okuyarak, öğrenerek geliştirdim ve bu gayretim devam ediyor. Tanıştığımızda cahilce davranışlarım vardı. 8 yıl evlilik ve tanışma dahil 11 yıldır birlikteyiz. Ne güzel bir söz, ne ilgi, ne de zor durumlarda bana sarılarak sevgisini belli etti. Evde gergin, sinirli bazen daha ılımlı biri. Cesaretsizliğim yüzünden boşanmayı düşünmedim. 3 yaşında çocuğum var. Konuşmayı denedim kaç kez maalesef başarısızlıkla sonuçlandı, yani bir gelişme sağlanmadı. Ben ise kitap okumaya, spor yapmaya başladım zayıfladım. Öğrendikçe, kendime güvenim gelişti. Fakat kendisi tamamen aynı duruyor. Sohbet olarak hiç keyif almıyorum.Markete gitse market alışverişini tam yapamıyor, pazara gitse pazar alamıyor. Araba alacaktık bana, satıcılarla konuşmayı dahi yönetemiyor. Kendime yakıştıramıyorum. Arkadaş ortamına götürüyorum, konuşmuyor selam verse sohbeti devam ettiremiyor.
Ve asıl konum şu kamuda çalışıyorum, ve tesadüfen tanıştığım bir insanla Hollanda’da yaşıyor kardeşini ziyarete geldiğinde tanıştık.
Sohbet ederken ilgisine bilgisine hayran kaldım. Ve bir konu vardı üzerinde konuştuğumuz, yaşadığım bir sağlık sorunu ile ilgili ve Hollanda’dan getireceği ürünle ile ilgili numaramı verdim. Fiyatını, içeriğini bildiririm size dedi.
Zamanla sohbet etmeye başladık. Ve bazı üzgün olduğum durumlarda ona anlattım yaşadığım bazı sorunları(cinsel değil). Hiç evlenmemiş 37 yaşında biri, karşısına istediği gibi biri çıkmamış. Ortak yanlarımız, hayata bakış açımız aynı. Sohbeti inanılmaz keyif veriyor, sevgi dolu. Kadın ruhundan anlıyor, kibar ve tam bir centilmen. Eşimle zaten ara ara boşanmaktan bahsediyorduk, geçenlerde tamamen konuştuk tamam dedi fakat şöyle ki bana ev işlerinde yardım etmeye çalışıyor bişeyler yapmaya çalışarak sanırım boşanmak istemediğini düşünüyorum. Vicdan azabı çekiyorum. Ne kadar ilgisiz, sevgiden ve kadın ruhundan, cinsellikten anlamasada yaptığım bir aldatma, sadece telefonda konuşuyoruz ama bu da bir tür aldatma şekli.
Ne kadar kendimi geliştirmeye gayret etsem de, “el ne der” tabusunu yıkmak istesem de tam anlamıyla cesaret gösteremiyorum. İyi kötüde olsa anılarımız var, yuva yapmak için çaba gösterdiğimiz emeklerim var ve çocuğumun babası en önemlisi. Tanıştığım insan ise ömrümce bir daha karşıma çıkmayacak nitelikte, sanki bilinçaltıma bir insanı kodlamışım ve sıfat bulup karşıma çıkmış.
Ömrümü bu şekilde, sadece çocuğumun babası ve alışkanlıktan ve cesaret edemediğim için bu insanla geçirirsem ileriki yıllarda hayatımı bu adama heba etmişim diye düşünür müyüm?
Diğer türlü şunu da düşünüyorum, çocuğunun büyüdüğünü tam anlamıyla göremesin mi? İçinden çıkamadığım bir durum söz konusu, ne yazık ki sevgi de hissetmiyorum. Bir sabah dahi beni öperek uyandırmadı. Bir gün güzel olduğumu hissettirmedi. Hiç değerli hissetmedim. Hakaret ve şiddet eğilimi yok ama şiddet ne yazık ki sadece dayak ile olmuyor. Cinsel arzulanmamak, sevildiğini hissetmemek bunlarda bir şiddet..
Evliliğimiz boyunca her şeyini ben aldım, giysi, iç çamaşır , ayakkabısına kadar haberi bile olmazdı. Bu kadar becerisi kısıtlılığı olan bir adam beni inanılmaz yıprattı. Ben almasan eski, yıpranmışta olsa giyinip gidiyordu. Çocuğum babasını seviyor, boşanınca zorlanır mı. Psikolojisi olumsuz etkilenir mi?
Benzer durumlar yaşayan ve çözebilen, ya da yorumlamak isteyen herkesten saygı çerçevesinde yorumlarını bekliyorum.
Not; Destek aldık fakat aldığımız kadarı ile etkili olmadı, sonrasında devam etmek istemedi.
Evet başından itibaren belliydi, aynıydı. Genç ve tecrübesizdim.Ciddi soruyorum: nisanlilikta dahi sevgi görmediğiniz birisiyle niye evlendiniz ki? Yani esinizin odun oldugu bastan belli degil miydi zaten?