As_han74 hanım, sanıyorum 14 sene önceydi, bir sandalye tepesinde, gözüm sabit bir noktaya takılı, kıpırdamadan sabahlamıştım. Gün doğduğunda, camdan dışarı baktım komşu binaların camlarına, kalkıp işe gitmeye hazırlanan şu insanlar arasında benden daha acılı, benden daha çaresiz bir insan var mı ya Rabbim dedim, o anı çok net hatırlıyorum.
Bugün, yine bir sandalye tepesinden yazıyorum sabahın yedisi oldu, kendime göre sert ve radikal kararlar almak durumundayım, etrafımda her kafadan bir ses çıkıyor, çeşitli gerekçelerle çok zor durumdayım, kararlarım sadece beni değil, bir kaç kişiyi etkileyecek, kimi yandaşım olacak, kimi düşmanım. 14 sene öncesinden çok farklı kulvarlarda seyrediyor dertler, ama put gibi kıpırdamadan, sandalye tepesinde sabahlayacak kadar boyu aşıyor olması, hep sabit hep sabit :)
Boş kalırsam ağlıyorum yazmışsınız - o, bir cümle arasında geçiştirilmeye çalışılmış, başı dik tutma çabasından dolayı hakkında konuşulmayan ama sanki yanan yürek gözyaşı olup çıkıyormuş gibi şiddetle akan gözyaşlarını bilirim- sevgiyle gülümsedim, biraz da gıptayla. Hayat bazen o kadar acıtıyor ki, gözyaşları gözlerinizden değil kalbinizden akıyor sadece, hayat yüzünüzde sadece acı bir gülümseme bırakıyor, artık hiç şaşıramamanın gülümsemesi. Allah - bu manada - ağlamaktan ayırmasın
Bu satırlar şunun için; Yalnız değilsiniz. Elini uzatıp maalesef o gözyaşlarını silemeyecek uzaklıkta, tanımadığınız, tanışmayacağınız ama sizinle eş zamanda, belki 3 adım ötenizde, başka bir dört duvarın arasında, sizin gibi kesif kederleri, alınması gereken acı verecek ürküten kararları olan başka başka kadınlar da var. Bu kadınların hepsi, halâ yürekten sevdikleri, hayatın zorlukları karşısında sağlam duramamış, çuvallamış, verdikleri sevgiden kat be kat fazla hasara sebep olmuş, ama ilk başta müthiş iyi niyetle ,
o an için çok gerçek bir sevgiyle elinizi tutmuş bazı adamların, kimisi hiç telafi edilemeyecek hatalarını bazen sırtlanmak, bazen temizlemek için yeni günü hiç uykusuz karşılıyorlar.
Arada bir de buraya yazıyorlar :)
