- 31 Mart 2012
- 1.012
- 2.079
-
- Konu Sahibi M I N E R V A
- #121
Böyle severken boşanma olmaz. Alın doktora götürün.
İyi akşamlar.
Eşim ile ayrılma kararı almış bulunmaktayız. En azından ben bitirdim. Ne ara bitti, nasıl bitti, ne oldu da bitti bilmiyorum. Henüz bir avukatla görüşmedim. Haftasonu ailem, eşim ve ailesi ile konuştum sadece bu kararımı. Ailem kararı bana bıraktı. Eşimin ailesinin tepkisi elbette, "Çocuklarınız var," oldu. Eşim ise kararıma saygı duyuyor ama bir yanı üzgün görüyorum.
Her neyse uzatmadan... sevgili boşanma tecrübesi olan arkadaşlara sorum: boşanma gerçekleşmeden önce evleri ayırırken, kimin neyi alacağına nasıl karar verdiniz? Düşünüyorum düşünüyorum bir çıkar yol bulamadım. Evden henüz kimin ayrılacağı belli değil. Tencereden, beyaz eşyaya, yastığa, yorgana, havluya kadar kafamda deli sorular... boşanmada havluyu kafaya takan bir manyak benimdir orası ayrı. Çok detay isteyen bir şeymiş boşanmak onu anladım.
Evden gitsem komple diyorum, bir yanım çok üzülüyor. Akşam koca eve bir girecek bomboş... baba diye koşan çocuklar yok, ses yok. Burada oturmasa bari taşınsa diye bile düşünüyorum. Ben gidersem belki üst kata çıktığında bir bakacak çocukların odası boş, binbir özenle seçtiğimiz duvar kağıtları kalmış sadece. Üzülüyorum, üzülüyorum ama bu evliliğin devam etmesine artık imkân yok. İhanet yok. Şuan sebebini anlatmak istemediğim farklı durumlar söz konusu. İçimdeki her şey birbiriyle çelişiyor.
Cevap yazamazsam kızmayın, sabah erkenden hem benim hem de çocukların doktor randevusu var. Hemen yazamayabilirim, iyi geceler.
Not: Tanıdık manıdık çıkar diye yazmak istemedim ama şizofreni. Ben yeni fark ettim, hiç belli etmedi. Son 8 aydır falan az biraz ama son zamanlarda fark ettim. Kabul etmiyor, tedaviyi kesinlikle reddediyor. Annesinde de var ve ondaki süreci bildiğinden mi bu kadar gizli tutabildi bilmiyorum. 2018'den beri içeriği anlatmayayım ama bir şeyleri fark ettiğini söyledi. Ben deli değilim falan diyor, beni ikna etmeye çalışıyor. Ben fark ettiğim noktada zaten evde sesli sesli kendi kendine konuşmaya başladı. Küçüğü anlamıyor ama büyük kızım farkında her şeyin.
Çocuklar olmasa, sadece ben olsam veya çocuklar anlayabilecek yaşta olsa bu kararı bu kadar hızlı almazdım. Kötüleşeceğini biliyorum, içimde parçalanıyor ama adam artık rahat rahat çoluk çocuk demeden kendi kendine olmayan kişilerle tartışıyor. Büyük kızım görüyor, küçüğü henüz tam anlamıyor ama garip garip bakıyor babasına.Hızlı seyreden bir hastalık. Ve ileri safhaları çok zor. Hiç zaptedilmiyor. Benim eniştem bu hastalığın pençesinde. Çocukları büyük ve alışkınlar Allahtan. Erken teşhisin bir faydası olur mu bilmem ama tamamen bitirecek bir tedavisi yok şu an bunun. Ve işin kötüsü de sizin boşanmanızla hastalığı daha da kötü duruma gelecek. Level atlar. Çok üzücü bir durum ne denilebilir ki. Allah şifa versin.
Çocuklar olmasa, sadece ben olsam veya çocuklar anlayabilecek yaşta olsa bu kararı bu kadar hızlı almazdım. Kötüleşeceğini biliyorum, içimde parçalanıyor ama adam artık rahat rahat çoluk çocuk demeden kendi kendine olmayan kişilerle tartışıyor. Büyük kızım görüyor, küçüğü henüz tam anlamıyor ama garip garip bakıyor babasına.
Bir haftadır gözlemlediğim kadarıyla evin içinde gezinme gibi bir şey yok. Pazar günleri birkaç saatliğine dışarı çıkardı ama evlendiğimizden beri bunu yapar zaten. Pazar günü konuşurken, duramıyorum kendimi dağa taşa vuruyorum dedi. O kadar çok şey söyledi ki beni ikna etme çabalarını anlatamıyorum burada. Beni bir şeyle falan suçlamıyor ama bilmem hangi kişi benimle uğraşıyor helak edeceğiz onu falan söyledi. Bahsettiği kişi bir devlet adamı. Kendimi de suçluyorum nasıl fark etmedim diye. Çünkü, onun söylemesine göre 2018de bir şey olmuş (açamıyorum burayı). Bu bahsettiği zamanlar benim doğum yapma dönemime denk düşüyor ve büyük kızımın sağlık sorunundan dolayı, ben sürekli şehir dışına çıkıyorum 2 ayda bir. Uzun dönem kalmak zorunda kaldığım oluyor. Çocuklara çok daldım da adamı görmedim mi diyorum. Bu yaz 4 ay yoktum mesela evde kendi sağlık problemlerimden dolayı. Geldim tekrar belli aralıklarla bu defa kızım için şehir dışına çıktım. Bilmeseniz böyle bir şeyi oturup konuşsanız hayatta anlamazsınız. Belli etmiyor ama benim farkına vardığımı bildiğinden beri, gayet rahat evde kendi kendine kavga ediyor. Ben önemli değilim de çocuğum korkuyor.Kendi kendine konuşmalar, el kol hareketleri, sinirlilik, ağlama, sürekli evin içinde şuursuzca gezinme, dışarıya çıkıp nereye gittiğini bilmeden yürüme, olmayan şeylerle insanları suçlama ve doktortan hastaneden uzak durma. Bunlar hastalığın getirdiği şeyler hep. Tedaviyi kabul etmiyor diyorsunuz ya, bu tamamen hastalığından. Bilinçli bir tavır değil yani. Bu konuda sinirlenmeyin adama.
Tedavi olmaya ikna edecek biri yok mu, üzüldüm sizin için, çocuklar için, eşiniz içinBenim elimden gelen bir şey yok. Şizofreni ve kabuş etmiyor. Çocuklarımız var, kızım korkuyor.
Gerçekten öyle. Çok tuhaf bir durum.Konu havlu degil, olayi kafasinda kabul etmeye calisiyo bence. Netlesmeye ihtiyaci var.
3 hafta ailemdeydim zaten. Kızımın sağlıkla ilgili durumları vardı. Ailem başka şehirde. Ben yaklaşık olarak bir haftadır evimdeyim. Başta eşimle nasıl konuşacağımı bilemedim. Çarşamba ve perşembe akşamı adam evde gümbür gümbür bağırınıyordu. O an çocuklarımı buradan çıkarmam gerektiğine karar verdim.anladım canım kusura bakma sen bence hemen ayrıl o evden sağlıklı düşünebileceğin bir ortama git çocuklarla mesela ailen yok mu. bak bir de sigara içiyorsun çocuklarını düşünen bir annesin inşallah emmiyo küçük
Bizimde uzak bir akrabağımız öyle. Karısını evden tek dışarı çıkarmaz, kızını saçma sapan bir paranoyadan kemerle dövdüğünü biliyorum. Olasılıklar üzerine çocukları bir maceraya sürükleyemem. Büyük kızım bir haftadır köşe bucak babasından kaçıyor. Zarar vermez gibi geliyor ama çocuğumun sağlığı şuan için benim için daha önemli. Çünkü zaten yaralı bir çocuk, üstüne babadan da yara almasını istemiyorum.Bir komşumuz vardı eşinden şizofren diye boşanmış iki çocuğunu alıp şehir değiştirmişti kadıncağız eşi her akşam eve gelince sevgilini dolaptami saklıyorsun şimdi yatak odasına girince ikiniz bir olup beni oldurcekmisiniz diyormuş her akşam her akşam o aklıma geldi ilk off çok zor bir durum allah yardımcınız olsun
Benim nezaretimde olur diye düşünüyorum. Asla aynı evde bırakmam. Gerekirse gün boyu beraber etkinlik yapacağımız şeyler planlarız çocuklarla zaman geçirir ama babalarına haftasonu bırakmam.peki nasil güveneceksiniz babalarina? tam nasil ilerliyor hastalik bilmiyorum ama ya cocuklara zarar verirse? cok duyuyoruz yok cocuklari öldür diye ses duydum, yok bilmem ne diye bisey gördüm öldürdüm diyenleri.... allah vermesin
Çocuklarım olmasa kolay kolay bırakmazdım. Hani bazı şeyler kendi başımıza geldiğinde farklı tepkiler veririz ya öyle. Başkası yaşasa tedaviye ikna et, sevgiyle yaklaş derdim belki ama öyle olmuyormuş. Çocuklarla olmuyor.Anliyorum. Zor durumunuz gercekten.
Kv de öyle yaptiysa oglu da yapar diye düsünmeniz ve korkmaniz gayet normal.
Üzüldügünüz belli zaten. Bence bu sürecte bir psikologdan destek alsaniz yararli olabilir. Keske esiniz sizi dinleseymis tedavi olsaymis..
Size bosanmaktan baska cözüm birakmamis. Yani ne deseniz yeridir...
icinizi yinede ferah tutun ve kötü senaryolar düsünmeyin. her insan bir degil. esinizi en iyi siz tanirsiniz. belki o raddelere gelecek bir micazi yoktur.
Cocuklariniz var sonucta. Hakkinizda hayirlisi olsun
Bana diyor ki, 2018'de içime bir nur indirildi vs vs. Yoktu yani. Bahsettiği dönemler ikinci çocuğumuzun 2-3 aylık olduğu zamanlara tekabül ediyor.Nezaman cikti bu hastalik 2 cocuktan once yokmuydu
Ailem şehir dışında ve kızımın okulu var. Kreş ama düzenini kökten değiştirmek istemiyorum. Önce bir uzman görüşü almam gerek. Büyük kızım 5 yaşında, küçüğü 19 aylık henüz.Şizofreni kontrol altına alınamayacak bir hastalık değil açıkçası bunu kontrol altına alabılen pek çok insan gördüm....
Burada durumu kabul etmemek sorun...
Sizi anlıyorum çünkü durum kendi içinde çelişkili
Sevdıgınız adam çocuklarınızın babası bir yandan böyle....
ama bir yandan da herkes için saatli bomba...
Boşanırsanız belki daha kötü etkilenecek boşanmazsanız da ne yapacagı belli değil(çocuklar olduğu için diyorum)
çocuklar olmasa ikna edin derdim ya da çocuklar kaç yaşında bilmiyorum ama belli süre evler ayrılınıp çift terapisi adı altında gittiğiniz psikologa bir şey çıtlatabılırsınız....
ya da çocuklar belli süre sizin annenizde olsa en azından aklınız kalmasın
Bende böyle bir şey yaşamadan önce böyle derdim ama insan çocuğunun gözünde baba korkusu görünce öyle olmuyor. Öncelik değişiyor. Haftasonum eşime dil dökmekle geçti. Sertçe değil, sevgiyle yaklaştım ama bana mısın demiyor. Benden önce ailesi konuştu. Yoksa neden yuvamı yıkayım ki?Allah size saglik versin ama siz boyle bir durumsa olsaydiniz destek mi isterdiniz bosanmak mi?Bence elinden tutun sevgi her seyi cozer.Hastalikta saglikta dediniz.Yazik gunah hasta adam psikolojik olarak siz ve cocuklar olmadan iyice kotulerse ne olacak?Yapmayin ikna edin tedaviye goturun.Arkadasimin abisi boyleydi inanin onlarda kaldigim bir gun sabaha dogru mutfakta karanlikta el cirpmalar duydum kalktim baktim kendi kendine konusuo el cirpiyor.Isigi actim oturdum yanina sohbet ettim tedaviye gitti.Inan cok toparladi ve durumu iyi yalniz kalinca bu hale gelmisti ailesi sarildi ona tam duzelmese de iyi
o zaman psikolojik bir rahatsızlığı varsa evliliği bitirmek yerine alın onu da bir hastaneye gidin. Tedavisi olan bir hastalıksa önce onun çaresine bakın. baktın düzelmiyor o zaman boşanmaya karar verirsiniz. anllatıklarınız kadarı ile siz de kıyamıyorsunuz ona. bnulunduğu hastalık durumu nedeni ileİyi akşamlar.
Eşim ile ayrılma kararı almış bulunmaktayız. En azından ben bitirdim. Ne ara bitti, nasıl bitti, ne oldu da bitti bilmiyorum. Henüz bir avukatla görüşmedim. Haftasonu ailem, eşim ve ailesi ile konuştum sadece bu kararımı. Ailem kararı bana bıraktı. Eşimin ailesinin tepkisi elbette, "Çocuklarınız var," oldu. Eşim ise kararıma saygı duyuyor ama bir yanı üzgün görüyorum.
Her neyse uzatmadan... sevgili boşanma tecrübesi olan arkadaşlara sorum: boşanma gerçekleşmeden önce evleri ayırırken, kimin neyi alacağına nasıl karar verdiniz? Düşünüyorum düşünüyorum bir çıkar yol bulamadım. Evden henüz kimin ayrılacağı belli değil. Tencereden, beyaz eşyaya, yastığa, yorgana, havluya kadar kafamda deli sorular... boşanmada havluyu kafaya takan bir manyak benimdir orası ayrı. Çok detay isteyen bir şeymiş boşanmak onu anladım.
Evden gitsem komple diyorum, bir yanım çok üzülüyor. Akşam koca eve bir girecek bomboş... baba diye koşan çocuklar yok, ses yok. Burada oturmasa bari taşınsa diye bile düşünüyorum. Ben gidersem belki üst kata çıktığında bir bakacak çocukların odası boş, binbir özenle seçtiğimiz duvar kağıtları kalmış sadece. Üzülüyorum, üzülüyorum ama bu evliliğin devam etmesine artık imkân yok. İhanet yok. Şuan sebebini anlatmak istemediğim farklı durumlar söz konusu. İçimdeki her şey birbiriyle çelişiyor.
Cevap yazamazsam kızmayın, sabah erkenden hem benim hem de çocukların doktor randevusu var. Hemen yazamayabilirim, iyi geceler.
Not: Tanıdık manıdık çıkar diye yazmak istemedim ama şizofreni. Ben yeni fark ettim, hiç belli etmedi. Son 8 aydır falan az biraz ama son zamanlarda fark ettim. Kabul etmiyor, tedaviyi kesinlikle reddediyor. Annesinde de var ve ondaki süreci bildiğinden mi bu kadar gizli tutabildi bilmiyorum. 2018'den beri içeriği anlatmayayım ama bir şeyleri fark ettiğini söyledi. Ben deli değilim falan diyor, beni ikna etmeye çalışıyor. Ben fark ettiğim noktada zaten evde sesli sesli kendi kendine konuşmaya başladı. Küçüğü anlamıyor ama büyük kızım farkında her şeyin.
Yok öyle değil aslında. Şu 2 senelik hengamede biraz kaybolup gitmiş olabiliriz ama eşimin kendi işi olsa da başında durması gereken bir iş. İlk defa bu yazı evden uzakta geçirmek zorunda kaldım ama gidip geldim.Anladığım kadarıyla zaten sizin çocuklarla ayrı bir dünyanız var, eşiniz dahil değil. Sağlık sorunlarından sık sık şehir dışında olmanız, eşinizin gelmemesi. Sonuçta kendi işi gelebilirdi sürekli olmasa da arada.