İyi akşamlar.
Eşim ile ayrılma kararı almış bulunmaktayız. En azından ben bitirdim. Ne ara bitti, nasıl bitti, ne oldu da bitti bilmiyorum. Henüz bir avukatla görüşmedim. Haftasonu ailem, eşim ve ailesi ile konuştum sadece bu kararımı. Ailem kararı bana bıraktı. Eşimin ailesinin tepkisi elbette, "Çocuklarınız var," oldu. Eşim ise kararıma saygı duyuyor ama bir yanı üzgün görüyorum.
Her neyse uzatmadan... sevgili boşanma tecrübesi olan arkadaşlara sorum: boşanma gerçekleşmeden önce evleri ayırırken, kimin neyi alacağına nasıl karar verdiniz? Düşünüyorum düşünüyorum bir çıkar yol bulamadım. Evden henüz kimin ayrılacağı belli değil. Tencereden, beyaz eşyaya, yastığa, yorgana, havluya kadar kafamda deli sorular... boşanmada havluyu kafaya takan bir manyak benimdir orası ayrı. Çok detay isteyen bir şeymiş boşanmak onu anladım.
Evden gitsem komple diyorum, bir yanım çok üzülüyor. Akşam koca eve bir girecek bomboş... baba diye koşan çocuklar yok, ses yok. Burada oturmasa bari taşınsa diye bile düşünüyorum. Ben gidersem belki üst kata çıktığında bir bakacak çocukların odası boş, binbir özenle seçtiğimiz duvar kağıtları kalmış sadece. Üzülüyorum, üzülüyorum ama bu evliliğin devam etmesine artık imkân yok. İhanet yok. Şuan sebebini anlatmak istemediğim farklı durumlar söz konusu. İçimdeki her şey birbiriyle çelişiyor.
Cevap yazamazsam kızmayın, sabah erkenden hem benim hem de çocukların doktor randevusu var. Hemen yazamayabilirim, iyi geceler.
Not: Tanıdık manıdık çıkar diye yazmak istemedim ama şizofreni. Ben yeni fark ettim, hiç belli etmedi. Son 8 aydır falan az biraz ama son zamanlarda fark ettim. Kabul etmiyor, tedaviyi kesinlikle reddediyor. Annesinde de var ve ondaki süreci bildiğinden mi bu kadar gizli tutabildi bilmiyorum. 2018'den beri içeriği anlatmayayım ama bir şeyleri fark ettiğini söyledi. Ben deli değilim falan diyor, beni ikna etmeye çalışıyor. Ben fark ettiğim noktada zaten evde sesli sesli kendi kendine konuşmaya başladı. Küçüğü anlamıyor ama büyük kızım farkında her şeyin.
Dua'larim sizinle..
