Eger adam tedavıyı kabul edıosa beraber el ele verıp herseyın uzerındrn gelebılırler.Ama tedavıyı kabul etmıosa tabıkı konu sahıbının boşanması en ıyısı.Sanki konu sahıbı eşini seviyor gibi .Yani gercekten duyar kasılcak bir konu değil. Bu kanser değil ki terketmiyşm diyeceği. Önce cocuklar dusunerrk ayrılması en saglıklısı.
Eşini seviyor ama çocukları için korkuyor, eşi de hastalığını inkar halinde maalesefEger adam tedavıyı kabul edıosa beraber el ele verıp herseyın uzerındrn gelebılırler.Ama tedavıyı kabul etmıosa tabıkı konu sahıbının boşanması en ıyısı.Sanki konu sahıbı eşini seviyor gibi .
Evet hanfendiyi çok iyi anlıyorum o yüzden insan kendini ve çocuğunu düşünmek zorunda.. ama en azından doktora götürmeye ikna etmeliler yani onun da suçu yok ki kim böyle bir şey olsun ister .onlar gerçekle hayali ayırt edemiyor çok zor bir durum.doktorla konuşup bir şekilde ikna edilmeli biz öyle yapmıştık .o insanı kaderine terk etmek olmazHastalık ne olursa olsun hasta olana da bakana da zor Allah yardım etsinAkli melekeleri yerinde olmayınca insan korkuyor elbette, hastalığın ona neler yaptıracağı belli olmuyor, bu hastalar sevmediklerine karşı daha hırçın.
O zaman rabbim 2 tarafında yardımcısıolsun.Eşini seviyor ama çocukları için korkuyor, eşi de hastalığını inkar halinde maalesefumarım haklarında hayırlısı neyse o olur.
Çocuğunu koruma çok farklı bir duygu. burada mutlaka şiddete uğrama riskinden bahsetmiyoruz. bunun hiç gerçekleşmediği bir durumda dahi şizofreni oldukça ağır ve tahammülü zor bir hastalık. çocukların bu ortamda büyümesi ne kadar sağlıklı? bu elbet demek değil ki yüz üstü bırakmak. ama annelik çok farklı. bir yetişkine karşı mı sorumluyuz yoksa olayları algı yeteneği gelişmemiş ruhen ve psikolojik olarak bizlerden güçsüz çocuklarımıza karşı mı? ya ilerde çocuğu da olursa onu da mı bıraksın yorumu bu durumla kesinlikle örtüşmüyor. ben bir zamanlar bir takım ailevi sorunlar vb nedenlerle erenköyde yatan bir yakınımın yanında refakatçi kalmak zorunda kalmıştım. sadece 5 gün ve 20 yaşındaydım. tabi hastalar da yoğun ilaç etkisi altında olduklarından taşkınlık vb korkulucak durum yaşamadım. sadece onları gözlemlemiş oldum. başta hiç etkilenmediğimi düşündüm. ama çıkıp eve döndükten sonraki 1 ayım ağlama nöbetleriyle geçti. aklımdan o insanların o tuhaf yüz ifadelerini atmam çok uzun sürdü. ki tekrar ediyorum 20 yaşındaydım ve travma sayılacak bir durumla da karşılaşmadım. kısaca, bu 2 küçük çocuk için ancak ve ancak babanın kayıtsız şartsız ilaç etkisi altında hayatına devam etmesi şartıyla belki mümkün olabilir. kaldı ki konu sahibinin sorusu eşimi bırakayım mı bırakmayım mı değil ki. Kadıncağız yaşadığı acıyla içini dökmüş. bu kadar ailevi bir konuda onu yargılamak yok hastalıkta sağlıkta, yok biz kenara atmadık atmadık yakınımızı tarzı yaklaşımları acımasız buluyorum. bu onun ailesi ve şu anda ailesi adına karar alabilecek yetkinlikte olan tek kişi de o.
Eşinizle bir gelişme oldu mu?Merhaba, cuma günü kızımı pedagoğa götürecektim ama dün bugüne aldım. Bugün gittik kızımla görüştü terapist. Biz çok konuşamadık, küçük kızım durmadı. O yüzden yarın bir görüşmemiz daha var. Dün mesajlarınızın bir kısmını gündüz okudum, cevap yazamadım çünkü gün boyu hastanedeydim. Şimdi ne desem yalan olur. Yarın bir pedagog ile oturup konuşalım, Sonrası kafamda daha net şekillenir diye düşünüyorum.
Umarım ikna olur eşi, bazıları asla ikna olmuyor maalesef, gerçi bu ikna olmama yalnızca bu gibi akıl sağlığı sorunlarında olmuyor, bir uyuşturucu bağımlısı veya alkolik bir insanı da ikna etmek zor olabiliyor, kabullenme süreci çok sancılı oluyor.Evet hanfendiyi çok iyi anlıyorum o yüzden insan kendini ve çocuğunu düşünmek zorunda.. ama en azından doktora götürmeye ikna etmeliler yani onun da suçu yok ki kim böyle bir şey olsun ister .onlar gerçekle hayali ayırt edemiyor çok zor bir durum.doktorla konuşup bir şekilde ikna edilmeli biz öyle yapmıştık .o insanı kaderine terk etmek olmaz
Üzüldüm gerçekten. Çok zor. Size çocuklara eşinize ayrı ayrı. Ya bu dönemde belki sizi çok daha üzecek bu sizi ama söylemeden edemiycem. Belki empati kuramıyorsunuz. Iki çocuğunuz var ve bu durum kalıtsal olabiliyor. Onların eşlerinin çocuklarınıza nasıl davranmasını isterdiniz. Sizden saklaması kabul etmemesi hepsi zaten hastalığı ile ilgili. Yani ben bir şizofren tanımıyorum yakınen zorluklarını bilmiyorum ama muhakkak boşanmak mı gerekir. Peki o psikolojide iken çocuklarınızı gerekli günlerde baba ile nasıl başbaşa bırakacaksınız. Bunları düşündünüz belki ama ben dışarıdan bir göz olarak baktım. Ve sizofreni yi tam bilmeyen biri olarak. Ama sanırım en üzüldüğüm boşanma konusu olucak.İyi akşamlar.
Eşim ile ayrılma kararı almış bulunmaktayız. En azından ben bitirdim. Ne ara bitti, nasıl bitti, ne oldu da bitti bilmiyorum. Henüz bir avukatla görüşmedim. Haftasonu ailem, eşim ve ailesi ile konuştum sadece bu kararımı. Ailem kararı bana bıraktı. Eşimin ailesinin tepkisi elbette, "Çocuklarınız var," oldu. Eşim ise kararıma saygı duyuyor ama bir yanı üzgün görüyorum.
Her neyse uzatmadan... sevgili boşanma tecrübesi olan arkadaşlara sorum: boşanma gerçekleşmeden önce evleri ayırırken, kimin neyi alacağına nasıl karar verdiniz? Düşünüyorum düşünüyorum bir çıkar yol bulamadım. Evden henüz kimin ayrılacağı belli değil. Tencereden, beyaz eşyaya, yastığa, yorgana, havluya kadar kafamda deli sorular... boşanmada havluyu kafaya takan bir manyak benimdir orası ayrı. Çok detay isteyen bir şeymiş boşanmak onu anladım.
Evden gitsem komple diyorum, bir yanım çok üzülüyor. Akşam koca eve bir girecek bomboş... baba diye koşan çocuklar yok, ses yok. Burada oturmasa bari taşınsa diye bile düşünüyorum. Ben gidersem belki üst kata çıktığında bir bakacak çocukların odası boş, binbir özenle seçtiğimiz duvar kağıtları kalmış sadece. Üzülüyorum, üzülüyorum ama bu evliliğin devam etmesine artık imkân yok. İhanet yok. Şuan sebebini anlatmak istemediğim farklı durumlar söz konusu. İçimdeki her şey birbiriyle çelişiyor.
Cevap yazamazsam kızmayın, sabah erkenden hem benim hem de çocukların doktor randevusu var. Hemen yazamayabilirim, iyi geceler.
Not: Tanıdık manıdık çıkar diye yazmak istemedim ama şizofreni. Ben yeni fark ettim, hiç belli etmedi. Son 8 aydır falan az biraz ama son zamanlarda fark ettim. Kabul etmiyor, tedaviyi kesinlikle reddediyor. Annesinde de var ve ondaki süreci bildiğinden mi bu kadar gizli tutabildi bilmiyorum. 2018'den beri içeriği anlatmayayım ama bir şeyleri fark ettiğini söyledi. Ben deli değilim falan diyor, beni ikna etmeye çalışıyor. Ben fark ettiğim noktada zaten evde sesli sesli kendi kendine konuşmaya başladı. Küçüğü anlamıyor ama büyük kızım farkında her şeyin.
bugün doktora gideceklerdi sanırım ailesi de bugün gelecekti fırst bulabilirse arkadaş yazar inşallah meraktayızBende merak ettim naptin