Bitik haldeyim

distopyadan .!.:

Herkese merhaba iyi akşamlar önceki postlarımdan bilenler belki hatırlar beni. 28 yaşında iki çocuk annesi bir kadınım. çocuk dediysem bebek yani. Biri 16 aylık diğeri de dört aylık. Şimdi sizinle bir sorunumu paylaşmak istiyorum, bu sorun son bir aydır falan gündemde. İki bebeğe bakmak zor, kolay olmasına her şeyin dört dörtlüklük olmasını elbette beklemiyorum. Ama bir ay öncesine kadar yine çok daraldığım zamanlarda normalden farklı olarak dışarı çıktığım zaman ya da eve beni anlayan kafamın uyuştuğu biri geldiği zaman sakinliyordum, bana iyi geliyordu. Resetlemiş gibi daha ferah bir şekilde hayatıma devam edebiliyordum.Eşimin ve benim kök ailelerimiz bana destek oluyorlar bu arada. Lakin son bir aydır ne yaparsam yapayım bana iyi gelmiyor, dışarı çıksam sadece o anı kurtarmış oluyorum biri gelse yine sadece o saatlerde sakinlemiş oluyorum. Sonrasında yine en ufak bir pürüz de kendimden geçiyorum çok sinirleniyorum, ağlıyorum, ne yediğimden ne içtiğimden hiçbirinden bir tat almıyorum. Sürekli çevremdeki insanları azarlıyorum, çocuklarıma kızıyorum, insanları küstürüyorum, sonra yine kendime kızıyorum bu bir kısır döngü gibi böyle devam ediyor. Kendimi iyi hissetsem bile bu yarım saat falan sınırlı kalıyor. Sürekli kendime neden böyle olduğunu sorup duruyorum evet zor bir süreç farkındayım. Ama hiçbir şeyden bu kadar keyif almamam normal mi, kendimi bu kadar yetememiş, bu kadar her şeyden uzak hissetmem normal mi? ve fark ve fark ettim ki sadece soruna odaklanıyorum bunu kabullendim bugün, evet arkadaşım ben şu an hayattan tat almıyorum. Nedeni kendime vakit ayıramam ev işlerinden çocuklardan bazen tuvalete bile gidememem (. çocuklardan hariç tabii ki her evlilikte her insanın hayatında olduğu gibi eşimle eşimin ailesiyle kendi kendi kök ailemle problemler olabiliyor. Bunlara zaten hiç tahammülüm yok ) Ama onlar benim çocuklarım ya bu deveyi gideceksin ya bu diyardan gideceksin ne yapabilirim? Kendimi daha iyi hissetmek için terapiste gitmek istedim, en azından sinir kontrolünde kendimi kötü hissettiğim zaman bir destek olsun diye ama fiyatlar almış başını gitmiş. Önceki üç aylık süreçte başa çıkabiliyordum da şimdi ne değişti neden böyle hissediyorum ? Sizden isteğim ne yapabilirim nasıl bir yol izleyebilirim ben daha iyi olmalıyım ki çocuklarıma daha iyi bakabileyim. Bana göre anlattıklarımda eleştirilecek ya da olumsuz yorum yapılacak bir şey yok ama insanlar en iyi şey bilir kötü yorum yapacak bir şeyler buluyorlar lütfen kötü yorum yapmadan eleştirmeden bana destek olun zaten bitik durumdayım çünkü. Şimdiden okuyup zaman ayırdığınız için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

girlinred .!.:

Yorgunluk birikti. Beni gören der ki çocukları büyütmüş artık rahattır… yok hiç öyle değil. Sizin gibi kafa dağıtıp kafamdaki tilkileri ötelediğim saatler oldu. Ama sadece birkaç saatlikti onlar. Sonra hayatıma yoğunluğa geri döndüm. Şimdi biriken yorgunluklar kronik oldu. Gece deliksiz uyuyamıyorum hala, her gün başım ağrıyor vs va

Genişletmek için tıkla...

distopyadan .!.:

Herkese merhaba iyi akşamlar önceki postlarımdan bilenler belki hatırlar beni. 28 yaşında iki çocuk annesi bir kadınım. çocuk dediysem bebek yani. Biri 16 aylık diğeri de dört aylık. Şimdi sizinle bir sorunumu paylaşmak istiyorum, bu sorun son bir aydır falan gündemde. İki bebeğe bakmak zor, kolay olmasına her şeyin dört dörtlüklük olmasını elbette beklemiyorum. Ama bir ay öncesine kadar yine çok daraldığım zamanlarda normalden farklı olarak dışarı çıktığım zaman ya da eve beni anlayan kafamın uyuştuğu biri geldiği zaman sakinliyordum, bana iyi geliyordu. Resetlemiş gibi daha ferah bir şekilde hayatıma devam edebiliyordum.Eşimin ve benim kök ailelerimiz bana destek oluyorlar bu arada. Lakin son bir aydır ne yaparsam yapayım bana iyi gelmiyor, dışarı çıksam sadece o anı kurtarmış oluyorum biri gelse yine sadece o saatlerde sakinlemiş oluyorum. Sonrasında yine en ufak bir pürüz de kendimden geçiyorum çok sinirleniyorum, ağlıyorum, ne yediğimden ne içtiğimden hiçbirinden bir tat almıyorum. Sürekli çevremdeki insanları azarlıyorum, çocuklarıma kızıyorum, insanları küstürüyorum, sonra yine kendime kızıyorum bu bir kısır döngü gibi böyle devam ediyor. Kendimi iyi hissetsem bile bu yarım saat falan sınırlı kalıyor. Sürekli kendime neden böyle olduğunu sorup duruyorum evet zor bir süreç farkındayım. Ama hiçbir şeyden bu kadar keyif almamam normal mi, kendimi bu kadar yetememiş, bu kadar her şeyden uzak hissetmem normal mi? ve fark ve fark ettim ki sadece soruna odaklanıyorum bunu kabullendim bugün, evet arkadaşım ben şu an hayattan tat almıyorum. Nedeni kendime vakit ayıramam ev işlerinden çocuklardan bazen tuvalete bile gidememem (. çocuklardan hariç tabii ki her evlilikte her insanın hayatında olduğu gibi eşimle eşimin ailesiyle kendi kendi kök ailemle problemler olabiliyor. Bunlara zaten hiç tahammülüm yok ) Ama onlar benim çocuklarım ya bu deveyi gideceksin ya bu diyardan gideceksin ne yapabilirim? Kendimi daha iyi hissetmek için terapiste gitmek istedim, en azından sinir kontrolünde kendimi kötü hissettiğim zaman bir destek olsun diye ama fiyatlar almış başını gitmiş. Önceki üç aylık süreçte başa çıkabiliyordum da şimdi ne değişti neden böyle hissediyorum ? Sizden isteğim ne yapabilirim nasıl bir yol izleyebilirim ben daha iyi olmalıyım ki çocuklarıma daha iyi bakabileyim. Bana göre anlattıklarımda eleştirilecek ya da olumsuz yorum yapılacak bir şey yok ama insanlar en iyi şey bilir kötü yorum yapacak bir şeyler buluyorlar lütfen kötü yorum yapmadan eleştirmeden bana destek olun zaten bitik durumdayım çünkü. Şimdiden okuyup zaman ayırdığınız için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

matilda1 .!.:

anladığım kadarıyla ile eşiniz size destek olan bir eş sorumluluklarının farkında

Genişletmek için tıkla...

distopyadan .!.:

Benim de sizinki gibi oldu acaba son günlerde geceleri çok uykusuz kalıyorum ama çocukların ikisinin gündüz uykusu denk gelince de ben uyuyamıyorum çok yorgun olmama rağmen

Genişletmek için tıkla...

distopyadan .!.:

Çok da öyle olduğunu söyleyemem sadece bebekleri uyuturken yardımcı oluyor. Onun haricinde canı ister de oynarsa oynar başka yok. Ev işlerinde de ani misafir gelecekse evi siler süpürür. O da ayda bir yani Eşimin kök ailesi ve kendi kök ailem destek oluyor

Genişletmek için tıkla...

girlinred .!.:

Ben de öyleydim. Robot gibi hadi çocuklar uyudu deyince yatılmıyor yani başaranlara tebrikler. Uykusuzluk da yoruyor insanı zaten tek başına

Genişletmek için tıkla...

Guls_tscl .!.:

Bazen toparlamak adına acele etmemek gerek…
Yani çok uzun zamandır devam eden bir süreç değil ise zamana bırakın.
İnsansınız nihayetinde ve 2 çocuk annesi olarak bunları hissetmeniz çok normal.
Bırakın zihniniz,ruhunuz atsın içindekileri…
Sadece çocuklara yapmayın bunu :) İnsan kendini kontrol edemiyor biliyorum ama onlar daha çok minnak :)
Yaşıtlarınız daha doğrusu kırdığınızı düşündüğünüz insanlara durumu izah edebilirsiniz.
Kimseye ama kimseye iyi ya da mutlu rolü yapmak zorunda değilsiniz.Belli ki bir süreçten geçiyorsunuz…
Kitap okumak,spor yapmak vs evet iyi gelen şeyler ama ben ne zaman kafamı dağıtmak adına bir şey yaptığımı bilsem o yaptığım şey daha çok işkence olur bana :)
Hastaymışım da zorla iyileştirmeye çalışıyormuşum kendimi gibi :)
Günlük tutabilirsiniz.Telefonunuza indirebileceğiniz uygulamalar var.
Dökersiniz içinizi.
Birileri ile sohbet etmek,bir iki saati atlatmak gibi…içinizi tamamen dökemediğiniz için sizi daha çok kasıyor.
Günlük üzerinde düşünün derim

Genişletmek için tıkla...

matilda1 .!.:

Ah anladım şimdi ben eşiniz de destekçi sandım. O zaman öncelikle eşinizle konuşun ve gerçek bir destek isteyin

Genişletmek için tıkla...

distopyadan .!.:

Herkese merhaba iyi akşamlar önceki postlarımdan bilenler belki hatırlar beni. 28 yaşında iki çocuk annesi bir kadınım. çocuk dediysem bebek yani. Biri 16 aylık diğeri de dört aylık. Şimdi sizinle bir sorunumu paylaşmak istiyorum, bu sorun son bir aydır falan gündemde. İki bebeğe bakmak zor, kolay olmasına her şeyin dört dörtlüklük olmasını elbette beklemiyorum. Ama bir ay öncesine kadar yine çok daraldığım zamanlarda normalden farklı olarak dışarı çıktığım zaman ya da eve beni anlayan kafamın uyuştuğu biri geldiği zaman sakinliyordum, bana iyi geliyordu. Resetlemiş gibi daha ferah bir şekilde hayatıma devam edebiliyordum.Eşimin ve benim kök ailelerimiz bana destek oluyorlar bu arada. Lakin son bir aydır ne yaparsam yapayım bana iyi gelmiyor, dışarı çıksam sadece o anı kurtarmış oluyorum biri gelse yine sadece o saatlerde sakinlemiş oluyorum. Sonrasında yine en ufak bir pürüz de kendimden geçiyorum çok sinirleniyorum, ağlıyorum, ne yediğimden ne içtiğimden hiçbirinden bir tat almıyorum. Sürekli çevremdeki insanları azarlıyorum, çocuklarıma kızıyorum, insanları küstürüyorum, sonra yine kendime kızıyorum bu bir kısır döngü gibi böyle devam ediyor. Kendimi iyi hissetsem bile bu yarım saat falan sınırlı kalıyor. Sürekli kendime neden böyle olduğunu sorup duruyorum evet zor bir süreç farkındayım. Ama hiçbir şeyden bu kadar keyif almamam normal mi, kendimi bu kadar yetememiş, bu kadar her şeyden uzak hissetmem normal mi? ve fark ve fark ettim ki sadece soruna odaklanıyorum bunu kabullendim bugün, evet arkadaşım ben şu an hayattan tat almıyorum. Nedeni kendime vakit ayıramam ev işlerinden çocuklardan bazen tuvalete bile gidememem (. çocuklardan hariç tabii ki her evlilikte her insanın hayatında olduğu gibi eşimle eşimin ailesiyle kendi kendi kök ailemle problemler olabiliyor. Bunlara zaten hiç tahammülüm yok ) Ama onlar benim çocuklarım ya bu deveyi gideceksin ya bu diyardan gideceksin ne yapabilirim? Kendimi daha iyi hissetmek için terapiste gitmek istedim, en azından sinir kontrolünde kendimi kötü hissettiğim zaman bir destek olsun diye ama fiyatlar almış başını gitmiş. Önceki üç aylık süreçte başa çıkabiliyordum da şimdi ne değişti neden böyle hissediyorum ? Sizden isteğim ne yapabilirim nasıl bir yol izleyebilirim ben daha iyi olmalıyım ki çocuklarıma daha iyi bakabileyim. Bana göre anlattıklarımda eleştirilecek ya da olumsuz yorum yapılacak bir şey yok ama insanlar en iyi şey bilir kötü yorum yapacak bir şeyler buluyorlar lütfen kötü yorum yapmadan eleştirmeden bana destek olun zaten bitik durumdayım çünkü. Şimdiden okuyup zaman ayırdığınız için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Marmendia .!.:

Korunun 3. çocuk olmasın en azından.. Daha 28 yaşındasınız. Size vereceğim tek tavsiye bu. Çocuklardan dolayı bunalmışsınız ve bu çok normal

Genişletmek için tıkla...

hepcool .!.:

İki bebeğiniz var sizin ve birileri ne kadar yardımcı olursa olsun ,o sorumluluk hissi o kadar ağır ki …Bu şekilde hissetmenizi asla yadırgamıyorum.Benzer süreçlerden geçtim , hamileyim tekrar ve yaşayacaklarım beni inanılmaz korkutuyor şimdiden .Bas edemiyorsak uzman desteği gerçekten şart .Bir de ne olursa olsun kendinize bir alan açınız .Ben oğlum çok küçük ve ağlayan bir bebek olmasına rağmen okuldan kızlarla zumbaya gitmiştim çok iyi iyi gelmişti o dönem .Umarım en yakın zamanda çok iyi hissedersiniz

Genişletmek için tıkla...

gebito .!.:

İkinci çocuklar ilk doğduğunda daha kolay oluyorlar. Bir de ilk enerji ile daha rahat hareket ediyoruz. Sonra büyüdükçe hem bebek bakımı zorlaşıyor, hem yorgunluk artıyor, tahammül azalıyor. Bebek büyüdükçe iki çocuklu olmak daha zorlaşıyor.

emziriyor musunuz? İlaç kullanabilir misiniz?

Genişletmek için tıkla...