Sana tek bir şey diyim annelik bu dünyanın en güzel şeyi o kadar diyim sana
Sana tek bir şey diyim annelik bu dünyanın en güzel şeyi o kadar diyim sanaTabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
Rabbim kucağını doldursun canım benimBenim düşüncem çocuğu doğurmanızdan yana çünkü insan nasıl kıyıp aldırabilir, çok isteyip çocuk sahibi olamayanlar var mesela ben.. İyi düşünün
Kürtajın cinayet olduğunu biliyorum. Aksini düşünüyorsanız o sizin düşünceniz. 10. haftaya kadar bunu yapmak isteyen yapıyor. Dinimizde günah ve sevaplar var ikisi de var diye hepsini yapmak zorunda mıyız ? İradene bağlı ne istersen onu yaparsın. Herşeyi yapma özgürlüğümüz vardır bu bize kalmıştır. Ben konu sahibinin hayatını baz alarak doğur diye yorum yaptım. Bu konunun cinsel istismarla alakası yok lütfen başka yerlere saptırmayalım.Madem kürtaj cinayettir, o zaman neden 10. haftaya kadar çocuk aldırma seçeneği sunuluyor, biliyor musunuz? Ayrıca konu sahibi bir ilişkiden değil de (hiç yaşanmasın), cinsel istismar sonucu hamile kalmış olsaydı yine bu cümleleri kurar mıydınız?
Anlıyorum konu sahibinin içini annelikten yana rahat tutmak istiyorsunuz ve cümleleriniz gayet mantıklı ve gerçek hayatta örnekleri fazla. Ama ilk cümleleriniz bir kadını anneliğe ısındırmak bir yana, yeterince bilinçli değilse kendine karşı suçlu hissettiriyor.
Doğurun ve evlenmeyin. Bu ülkede babasız çocuk büyütmek isteyen çok sayıda kadın var. Bunu bilinTabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
Aman sen bakma arkadaşlarına ben evliyim banada diyorlardı çevreden falan sen evlenince sorumluluk alamazsın siz öyle zannedin dedim ve şimdi dünya tatlısı 8 aylık bir oğlum var çok şükürBabaya güveniyorum ondan eminim. Ailemden gördüğüm tepkiler de bana kötü hissettirdi. Biz bu çocuğu torunumuz olarak kabul etmiyoruz dediler açık ve net bir şekilde. Böyle olunca suçlu hissettim. Yok olmak istedim o an. Arkadaşlarım da annelikle beni bağdaştıramadıklarını söylerler hep. Ama sorumluluk sahibi biriyim de. Her şey çok zor.
Helal olsun VaLLa da böyleNeden suçlu hissettiniz? Kabul etmesinler, keyifleri bilir. Bebeğe bakacak olan sizsiniz. Bebeğinin anası babası hariç kimseye ihtiyacı yok.
Diyorsunuz ya sizin değerleriniz :) bir de toprağın dini mi oluyormuş ya? Ben sadece insanların dini oluyor sanırdım.Konu sahibi Müslümanmı değilmi bilmem ama benim toprağım Müslüman toprağı ve bu topraklarda örf ve adetlerde İslamiyete göre şekillenir. Herkesin günahı kendine bu tür şeyler ulu ortada normalmiş gibi konuşulmaz bu durum normalleştirilemez bu hoş ve normal görülemez çünkü normal bir durum değil aile yapısı diye birşey var. Nerde bizim değerlerimiz örfümüz adetlerimiz?
Aileniz de gereksiz tepki verdiklerini fark etmişler demek ki :) hareketleri çok hoş mutlaka arayın bence, sizin adınıza çok sevindim destekleyen bir aileniz varFikir belirten herkese çok teşekkür ederim. İşyerinde olduğum için pek zamanım olmadı büyük kısmını okuyamadım. İlk fırsatta hepsini okumaya çalışacağım.
Bebeği dünyaya getirmeye karar verirsek evli olmayı tercih etmem daha doğru olur gibi geliyor bebeğin sonraki hayatında karşısına çıkabilecek bazı sorunları önlemek için. Evlilik kısmıyla ilgili kafamı kurcalayan şu, zaten evli gibiyiz sadece imzamız yok. O imzayı atınca çok şey değişiyor mu, büyü bozuluyor mu, ilişki monotonlaşıyor mu?
Bebek hem korkutucu hem de ben istemiyorum bunu da diyemiyorum. Evde gezen minik sevimli bir şey fikri bazen beni gülümsetiyor. Merak ediyorum, onu henüz hiç tanımıyorum. Kız mı erkek mi, gözleri saçları kime benzer, hangi müziklerden hoşlanacak? İçimde yoğun bir merak var. Aynı zamanda bu denli bir sorumluluk kendimi küçücük hissetmeme de neden oluyor. Herkes mi böyle hissediyor, ya ben hiç hazır olamazsam?
Ebeveynlerimle ilgili de ilginç bir şey oldu bugün. Bir hafta geçti onların yanından ayrılalı. O tepkiden sonra hiç konuşmamıştık. İki saat önce işyerine benim adıma bir kargo geldi. Gönderen kısmında annemin adı. İçinde bir sürü örgü oyuncak. Annem oyuncak örmeye bayılır. Sevdiğim kurabiyeler. Babamın meşhur elma reçeli, deniz kabuklarından yaptığı ve benim bayıldığım kolyelerden iki tanesi. Benim bebekliğimden kalan bir kıyafet. Öyle baktım bir süre. Asistanım olmasa orada oturur ağlardım herhalde. Bu durum da beni o kadar duygusal yaptı ki.
Doğurmaya karar verirsem hem hamilelikte hem doğum ve sonrasında yoğun bir desteğe ihtiyacım olacak farkındayım. Bunu da sevgilime açık ve net ifade etmem gerekiyor. Sanırım ailemi de aramam gerekiyor. Tüm bunlar beni çok kaygılandırıyor. İşte böyle karmakarışık duygularım, düşüncelerim. Herkese tekrar çok teşekkür ederim. Okuduğunuz için, yazdığınız için. Bunları anlatabilmek bile kendi başına çok değerli.
Kurarlardı emin olun..Tecavüz sonrası hamileligi bile sonlandirmak günah bu zihniyete gore!Suri lerden sonra bunlari daha iyi tanidim!! Suriyelilerde bu yuzden bu kadar ürüyorlar cunku onlara gore bebek aldirmak günahMadem kürtaj cinayettir, o zaman neden 10. haftaya kadar çocuk aldırma seçeneği sunuluyor, biliyor musunuz? Ayrıca konu sahibi bir ilişkiden değil de (hiç yaşanmasın), cinsel istismar sonucu hamile kalmış olsaydı yine bu cümleleri kurar mıydınız?
Anlıyorum konu sahibinin içini annelikten yana rahat tutmak istiyorsunuz ve cümleleriniz gayet mantıklı ve gerçek hayatta örnekleri fazla. Ama ilk cümleleriniz bir kadını anneliğe ısındırmak bir yana, yeterince bilinçli değilse kendine karşı suçlu hissettiriyor.
ınsanları degıstıren ımza degılFikir belirten herkese çok teşekkür ederim. İşyerinde olduğum için pek zamanım olmadı büyük kısmını okuyamadım. İlk fırsatta hepsini okumaya çalışacağım.
Bebeği dünyaya getirmeye karar verirsek evli olmayı tercih etmem daha doğru olur gibi geliyor bebeğin sonraki hayatında karşısına çıkabilecek bazı sorunları önlemek için. Evlilik kısmıyla ilgili kafamı kurcalayan şu, zaten evli gibiyiz sadece imzamız yok. O imzayı atınca çok şey değişiyor mu, büyü bozuluyor mu, ilişki monotonlaşıyor mu?
Bebek hem korkutucu hem de ben istemiyorum bunu da diyemiyorum. Evde gezen minik sevimli bir şey fikri bazen beni gülümsetiyor. Merak ediyorum, onu henüz hiç tanımıyorum. Kız mı erkek mi, gözleri saçları kime benzer, hangi müziklerden hoşlanacak? İçimde yoğun bir merak var. Aynı zamanda bu denli bir sorumluluk kendimi küçücük hissetmeme de neden oluyor. Herkes mi böyle hissediyor, ya ben hiç hazır olamazsam?
Ebeveynlerimle ilgili de ilginç bir şey oldu bugün. Bir hafta geçti onların yanından ayrılalı. O tepkiden sonra hiç konuşmamıştık. İki saat önce işyerine benim adıma bir kargo geldi. Gönderen kısmında annemin adı. İçinde bir sürü örgü oyuncak. Annem oyuncak örmeye bayılır. Sevdiğim kurabiyeler. Babamın meşhur elma reçeli, deniz kabuklarından yaptığı ve benim bayıldığım kolyelerden iki tanesi. Benim bebekliğimden kalan bir kıyafet. Öyle baktım bir süre. Asistanım olmasa orada oturur ağlardım herhalde. Bu durum da beni o kadar duygusal yaptı ki.
Doğurmaya karar verirsem hem hamilelikte hem doğum ve sonrasında yoğun bir desteğe ihtiyacım olacak farkındayım. Bunu da sevgilime açık ve net ifade etmem gerekiyor. Sanırım ailemi de aramam gerekiyor. Tüm bunlar beni çok kaygılandırıyor. İşte böyle karmakarışık duygularım, düşüncelerim. Herkese tekrar çok teşekkür ederim. Okuduğunuz için, yazdığınız için. Bunları anlatabilmek bile kendi başına çok değerli.
Öööf. İsteyip de doğuramayanlar yüzünden konu sahibi doğurmak zorunda değil. Herkes de allaha inanmıyor. Konuyu saptırmayın lütfen. Konu sahibinin sorusu başka, ona göre cevap vermelisiniz. Etraf sırf allahın azabından korktuğu için bakamayacağı istemediği çocukları doğurup annelik babalık yapmayan ebeveynlerle dolu. Olan çocuklara oluyor. Bir çocuk annesi babası emin değilse ve bakamayacaksa dünyaya gelmemeli.İlişki öncesi hamile kalıp doğruracağını bilmıyordun BURADA ÇOCUK SAHIBI OLMAK ISTEYIP RABBINE GECE GÜNDÜZ İNSANLARLA DOLU . EĞERKİ ALDIRIRSAN ALLAH’ın azabından kurtulamazsın bir ömür onun vicdanı kalbıne işler . İYİ DÜŞÜN
O zaman doğru bildiğimizi genellemeler kullanarak başkalarına ifade etmek de yerinde bir hareket değil. Zira herkesin yaşam şartları farklı. Kocasının ve kaynanasının zoruyla çocuk doğuranlar, aile planlamasından bihaber ve maddi durumu çocuk bakmaya yetmeyenler, doğmamış çocuğunun fiziksel veya zihinsel olduğunu öğrenenler... Anlatabildim mi?Kürtajın cinayet olduğunu biliyorum. Aksini düşünüyorsanız o sizin düşünceniz. 10. haftaya kadar bunu yapmak isteyen yapıyor. Dinimizde günah ve sevaplar var ikisi de var diye hepsini yapmak zorunda mıyız ? İradene bağlı ne istersen onu yaparsın. Herşeyi yapma özgürlüğümüz vardır bu bize kalmıştır. Ben konu sahibinin hayatını baz alarak doğur diye yorum yaptım. Bu konunun cinsel istismarla alakası yok lütfen başka yerlere saptırmayalım.
Mecbur kalınan ve zor durumlarda durum anlattığınız gibi tabi. Burada mecbur kalınan bir durum olmadığı için ve de bu konuya yorum yaptığım için böyle yazdım. Anlatabildim mi?O zaman doğru bildiğimizi genellemeler kullanarak başkalarına ifade etmek de yerinde bir hareket değil. Zira herkesin yaşam şartları farklı. Kocasının ve kaynanasının zoruyla çocuk doğuranlar, aile planlamasından bihaber ve maddi durumu çocuk bakmaya yetmeyenler, doğmamış çocuğunun fiziksel veya zihinsel olduğunu öğrenenler... Anlatabildim mi?
Konu sahibi Müslümanmı değilmi bilmem ama benim toprağım Müslüman toprağı ve bu topraklarda örf ve adetlerde İslamiyete göre şekillenir. Herkesin günahı kendine bu tür şeyler ulu ortada normalmiş gibi konuşulmaz bu durum normalleştirilemez bu hoş ve normal görülemez çünkü normal bir durum değil aile yapısı diye birşey var. Nerde bizim değerlerimiz örfümüz adetlerimiz?
Kesinlikle senaryo çalışmalarına başlamanızi öneririm en kısa zamanda.Hayal gücünüz müthiş.Ayrintilari asla kaçırmıyorsunuzFikir belirten herkese çok teşekkür ederim. İşyerinde olduğum için pek zamanım olmadı büyük kısmını okuyamadım. İlk fırsatta hepsini okumaya çalışacağım.
Bebeği dünyaya getirmeye karar verirsek evli olmayı tercih etmem daha doğru olur gibi geliyor bebeğin sonraki hayatında karşısına çıkabilecek bazı sorunları önlemek için. Evlilik kısmıyla ilgili kafamı kurcalayan şu, zaten evli gibiyiz sadece imzamız yok. O imzayı atınca çok şey değişiyor mu, büyü bozuluyor mu, ilişki monotonlaşıyor mu?
Bebek hem korkutucu hem de ben istemiyorum bunu da diyemiyorum. Evde gezen minik sevimli bir şey fikri bazen beni gülümsetiyor. Merak ediyorum, onu henüz hiç tanımıyorum. Kız mı erkek mi, gözleri saçları kime benzer, hangi müziklerden hoşlanacak? İçimde yoğun bir merak var. Aynı zamanda bu denli bir sorumluluk kendimi küçücük hissetmeme de neden oluyor. Herkes mi böyle hissediyor, ya ben hiç hazır olamazsam?
Ebeveynlerimle ilgili de ilginç bir şey oldu bugün. Bir hafta geçti onların yanından ayrılalı. O tepkiden sonra hiç konuşmamıştık. İki saat önce işyerine benim adıma bir kargo geldi. Gönderen kısmında annemin adı. İçinde bir sürü örgü oyuncak. Annem oyuncak örmeye bayılır. Sevdiğim kurabiyeler. Babamın meşhur elma reçeli, deniz kabuklarından yaptığı ve benim bayıldığım kolyelerden iki tanesi. Benim bebekliğimden kalan bir kıyafet. Öyle baktım bir süre. Asistanım olmasa orada oturur ağlardım herhalde. Bu durum da beni o kadar duygusal yaptı ki.
Doğurmaya karar verirsem hem hamilelikte hem doğum ve sonrasında yoğun bir desteğe ihtiyacım olacak farkındayım. Bunu da sevgilime açık ve net ifade etmem gerekiyor. Sanırım ailemi de aramam gerekiyor. Tüm bunlar beni çok kaygılandırıyor. İşte böyle karmakarışık duygularım, düşüncelerim. Herkese tekrar çok teşekkür ederim. Okuduğunuz için, yazdığınız için. Bunları anlatabilmek bile kendi başına çok değerli.
Fikir belirten herkese çok teşekkür ederim. İşyerinde olduğum için pek zamanım olmadı büyük kısmını okuyamadım. İlk fırsatta hepsini okumaya çalışacağım.
Bebeği dünyaya getirmeye karar verirsek evli olmayı tercih etmem daha doğru olur gibi geliyor bebeğin sonraki hayatında karşısına çıkabilecek bazı sorunları önlemek için. Evlilik kısmıyla ilgili kafamı kurcalayan şu, zaten evli gibiyiz sadece imzamız yok. O imzayı atınca çok şey değişiyor mu, büyü bozuluyor mu, ilişki monotonlaşıyor mu?
Bebek hem korkutucu hem de ben istemiyorum bunu da diyemiyorum. Evde gezen minik sevimli bir şey fikri bazen beni gülümsetiyor. Merak ediyorum, onu henüz hiç tanımıyorum. Kız mı erkek mi, gözleri saçları kime benzer, hangi müziklerden hoşlanacak? İçimde yoğun bir merak var. Aynı zamanda bu denli bir sorumluluk kendimi küçücük hissetmeme de neden oluyor. Herkes mi böyle hissediyor, ya ben hiç hazır olamazsam?
Ebeveynlerimle ilgili de ilginç bir şey oldu bugün. Bir hafta geçti onların yanından ayrılalı. O tepkiden sonra hiç konuşmamıştık. İki saat önce işyerine benim adıma bir kargo geldi. Gönderen kısmında annemin adı. İçinde bir sürü örgü oyuncak. Annem oyuncak örmeye bayılır. Sevdiğim kurabiyeler. Babamın meşhur elma reçeli, deniz kabuklarından yaptığı ve benim bayıldığım kolyelerden iki tanesi. Benim bebekliğimden kalan bir kıyafet. Öyle baktım bir süre. Asistanım olmasa orada oturur ağlardım herhalde. Bu durum da beni o kadar duygusal yaptı ki.
Doğurmaya karar verirsem hem hamilelikte hem doğum ve sonrasında yoğun bir desteğe ihtiyacım olacak farkındayım. Bunu da sevgilime açık ve net ifade etmem gerekiyor. Sanırım ailemi de aramam gerekiyor. Tüm bunlar beni çok kaygılandırıyor. İşte böyle karmakarışık duygularım, düşüncelerim. Herkese tekrar çok teşekkür ederim. Okuduğunuz için, yazdığınız için. Bunları anlatabilmek bile kendi başına çok değerli.