- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Her şey gönlünüzce olsun, çok mutlu olun
Her şey gönlünüzce olsun, çok mutlu olunSeni o kadar iyi anlıyorum ki hikayelerimiz benzer ama sen aklı başındayken bu durum başına gelmiş ben üniversite zamanlarında 2 yıllık ilişkim vardı müthiş derece koruyormuydum hayır ama ilk içime boşalışında hamile kalmıştım ve bunu yemin ederim ilk gün hissetmiştim benim için çok zordu oldu zaten nasıl oldu anlayamadım o kadar alkol sigara vs vs sağlıklı bir bedenim yoktu onun varlığını öğrendiğimde bile devam ettim kötü alışkanlıklarıma benim doğurma şansım yoktu 7-8 haftaya geldiğimde varlığını tam olarak anlamıştım çünkü aşırı yaşadığım kusmalar baş dönmeleri ve az zamanım kalmıştı erkek arkadaşıma bile söylemeden 10.haftada kürtaj oldum.Hatta doktor nispet yapar gibi bak kalbide atıyor eminmisin diye bile sordu.Herşeyi göze alarak oradan karnım boş bir şekilde çıktım ve yaşadığım psikoloji ancak benim gibi bir cana kıymış olanlar anlar.Şimdi üzerinden 4 sene geçti ve 1 yıllık evliyim ve ilk günden beri korunmuyorum biran önce kaybettiğim evladımı geri istiyorum rabbimden ama olmuyor kıymetini bilemedim rabbim ne zaman bir daha nasip eder bilemem.Doğurma gibi bir imkanın varsa asla vazgeçme ondan iş her zaman bulunur ama bir daha evlat nasip olmayabilir iyi düşün
Yoo sen doğur biz bakarız demelerini beklemiyorum tabi ki. O benim sorumluluğumda ben yaptıysam ben bakacağım. Sadece biraz rahatlamak istemiştim onlarla konuşunca.
Bence yaşi küçük ve dalga geçmeye gelmis arkadaş"Dünyanın nüfusu yeterince fazla" diye düşünen biri önce kendini fazlalık olarak görmelidir bu dünyada, başkasının çocuğunu değil
Bir yorum görüp beğenmiştim aynı şeyi söylüyordu ama siz miydiniz farkında değilimBen varım.Bu konuda sadece evli insanlara yüklenilmesi de çifte standart.
Bence çocuğu doğurmalısın. O artık var ve cinayet işleyemezsin. Zaten bunu yaparsan sana iş fırsatını önüne sunan Allah bunu nasıl sunduysa geri almasını da bilir. Neden sence ikisi aynı zamana denk geldi ? Sınav hayatındayız doğru bir tercih yapmalısın. Çocuğuna bakarsın bir süre sonra iş hayatında daha nice güzelleri denk gelir. Bende çocuk hiç düşünmedim sevmiyorum bile ablam 2 tane yaptı çok zor nasıl dayanıyorsun 2 sine diyorum ben onlar olmadan önce yaşamıyormuşum bu çok başka duygu yaşayınca anlayacaksın diyor. Ailen konusuna gelince de çocuğun doğunca koşa koşa gelecekler onun süt kokusunu bir kere aldılar mı vazgeçemezler sen o kısmı hiç kafana takma :)Tabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
Gormesemde, sizin şimdiki hislerinizi anlıyabiliyorum.Ne kadar güzel bir hikaye, yüzümde oluşan güzel bir gülümseme var şu anda göremeseniz de. Oğlunuzla, torunlarınızla mutlu bir yaşam dilerim.
Merhaba, bence şöyle bir yanılgıya düşüyoruz, ne karar alırsak alalım bir zaman sonra o kararı değerlendirdiğimizde pisman olacak bir şeyler bulabiliyoruz ya da tam tersi. 1 tane kızım var, 3 kardeşiz annem bile aman 2. Yi yapma diyor. Öte taraftan tek çocuk olan herkes tek çocuk olmanın zorluklarından bahsedip kardeş yapmam gerektiğini söylüyor. Yani herkes kendi yaşadığı zorlukları görüyor. Yani kardeş yapsam da pişman olacağım şeyler var, yapmasam da... Sana gelirsek, ne karar alırsan al zaman içinde bazen pişman olabilirsinTabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
İyiymiş yaa insanlar evli oldukları halde nerdeyse her gün tavşan gibi birliktelik yaşıyor ama yine de hamile kalamıyor ama siz bir iki günde bu işi halletmişsinizsırf bunun için bile doğur kız o çocuğu zevkü Sefa içinde çocuk yapmışsın daha ne istiyon
Herkes fikrini yazmış ben de nacizane yazmak istiyorum kayıtsız kalamadım. Öncelikle hayırlısı olsun, siz bebeğinizi beklemeden o kendi gelmek istemiş bence bu muhteşem bir şey belki sevginizle mutlu iken o bu dünyaya gelmek istemiş. Fikir almayı bende severim ama en sonunda karar vericem zaman uzunca bir yürüyüş yapar hafızamda olacakları hayal eder o anı yaşar kendime göre en doğru kararı veririm.Tabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
Madem kürtaj cinayettir, o zaman neden 10. haftaya kadar çocuk aldırma seçeneği sunuluyor, biliyor musunuz? Ayrıca konu sahibi bir ilişkiden değil de (hiç yaşanmasın), cinsel istismar sonucu hamile kalmış olsaydı yine bu cümleleri kurar mıydınız?Bence çocuğu doğurmalısın. O artık var ve cinayet işleyemezsin. Zaten bunu yaparsan sana iş fırsatını önüne sunan Allah bunu nasıl sunduysa geri almasını da bilir. Neden sence ikisi aynı zamana denk geldi ? Sınav hayatındayız doğru bir tercih yapmalısın. Çocuğuna bakarsın bir süre sonra iş hayatında daha nice güzelleri denk gelir. Bende çocuk hiç düşünmedim sevmiyorum bile ablam 2 tane yaptı çok zor nasıl dayanıyorsun 2 sine diyorum ben onlar olmadan önce yaşamıyormuşum bu çok başka duygu yaşayınca anlayacaksın diyor. Ailen konusuna gelince de çocuğun doğunca koşa koşa gelecekler onun süt kokusunu bir kere aldılar mı vazgeçemezler sen o kısmı hiç kafana takma :)
Zaten yavrunu bırakmak istemeyeceksin ki. Anne olmak ömür boyu vicdan muhasebesi. Seni yorsa azıcık kızsan uyurken öper özür dilersin kendine söylenirsin daha sabırlı olmalıyım diye. Evet anne olunca sıralamaların değişecek ama bu o kadar gönüllü bir değişim oluyor ki gözüne batmıyor. Fedakarlık yada kullanılmış hissi kesinlikle yok, aklına bile gelmiyor. Sizin vücudunuzda var olan bir canı işle, eşle, evle kıyaslamayın. Hepsinin muadili bulunur ama bir canın asla.Evet ben anne olmaktan korkuyorum sanırım. Okulu bırakırsın, işi bırakırsın, boşanırsın, taşınırsın ama bana göre değilmiş diye bebeği bırakamazsın ki.
Yaa çok sevindim çok sevindim.Fikir belirten herkese çok teşekkür ederim. İşyerinde olduğum için pek zamanım olmadı büyük kısmını okuyamadım. İlk fırsatta hepsini okumaya çalışacağım.
Bebeği dünyaya getirmeye karar verirsek evli olmayı tercih etmem daha doğru olur gibi geliyor bebeğin sonraki hayatında karşısına çıkabilecek bazı sorunları önlemek için. Evlilik kısmıyla ilgili kafamı kurcalayan şu, zaten evli gibiyiz sadece imzamız yok. O imzayı atınca çok şey değişiyor mu, büyü bozuluyor mu, ilişki monotonlaşıyor mu?
Bebek hem korkutucu hem de ben istemiyorum bunu da diyemiyorum. Evde gezen minik sevimli bir şey fikri bazen beni gülümsetiyor. Merak ediyorum, onu henüz hiç tanımıyorum. Kız mı erkek mi, gözleri saçları kime benzer, hangi müziklerden hoşlanacak? İçimde yoğun bir merak var. Aynı zamanda bu denli bir sorumluluk kendimi küçücük hissetmeme de neden oluyor. Herkes mi böyle hissediyor, ya ben hiç hazır olamazsam?
Ebeveynlerimle ilgili de ilginç bir şey oldu bugün. Bir hafta geçti onların yanından ayrılalı. O tepkiden sonra hiç konuşmamıştık. İki saat önce işyerine benim adıma bir kargo geldi. Gönderen kısmında annemin adı. İçinde bir sürü örgü oyuncak. Annem oyuncak örmeye bayılır. Sevdiğim kurabiyeler. Babamın meşhur elma reçeli, deniz kabuklarından yaptığı ve benim bayıldığım kolyelerden iki tanesi. Benim bebekliğimden kalan bir kıyafet. Öyle baktım bir süre. Asistanım olmasa orada oturur ağlardım herhalde. Bu durum da beni o kadar duygusal yaptı ki.
Doğurmaya karar verirsem hem hamilelikte hem doğum ve sonrasında yoğun bir desteğe ihtiyacım olacak farkındayım. Bunu da sevgilime açık ve net ifade etmem gerekiyor. Sanırım ailemi de aramam gerekiyor. Tüm bunlar beni çok kaygılandırıyor. İşte böyle karmakarışık duygularım, düşüncelerim. Herkese tekrar çok teşekkür ederim. Okuduğunuz için, yazdığınız için. Bunları anlatabilmek bile kendi başına çok değerli.
Bizim dinimizde asla ama asla bekar anne olunmaz çocuk nikahlı kocadan yapılır. Buna asla musade yoktur normal birşeymiş gibi bunu topluma empoze edip rahat rahat konuşamazsın... Konu başlığı bile midemi bulandırdı...
ulkemızde anneye kızıp kocaya kacan-sevgılısıyle kacan-kumalık metreslık yapan - yakın akraba evlılıklerı- hersey var ? aynı ulkede yasıyoruz :)Konu sahibi Müslümanmı değilmi bilmem ama benim toprağım Müslüman toprağı ve bu topraklarda örf ve adetlerde İslamiyete göre şekillenir. Herkesin günahı kendine bu tür şeyler ulu ortada normalmiş gibi konuşulmaz bu durum normalleştirilemez bu hoş ve normal görülemez çünkü normal bir durum değil aile yapısı diye birşey var. Nerde bizim değerlerimiz örfümüz adetlerimiz?
İlişki öncesi hamile kalıp doğruracağını bilmıyordun BURADA ÇOCUK SAHIBI OLMAK ISTEYIP RABBINE GECE GÜNDÜZ İNSANLARLA DOLU . EĞERKİ ALDIRIRSAN ALLAH’ın azabından kurtulamazsın bir ömür onun vicdanı kalbıne işler . İYİ DÜŞÜNTabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.