Ne yazık ki adalet, zayıfı korumaz. Bir zamanlar peşimde takıntılı birisi vardı. Şikayetten sonuç alamadım. Annesini buldum. Dedim benim ölüm gibi bir korkum yok. Oğlun karşıma bir daha çıkarsa, çantama güzel bir bıçak koydum. İkimizden biri ölür, sonra niye böyle oldu deme. Oymuş, bir daha gelmedi peşime.
Bazı durumlarda kendini korumak için, içindeki merhameti ve insaniyeti bir köşeye ayırmak lazım. Hayat güçsüzleri ezer. Seni koruması gereken makamlar da koruyamıyorsa, o zaman kusura bakma. Dalını kıranın ağacını sökeceksin.
Annenizle birlikte, güzel bir plan yapıp, babanızı öldürün ve kaza süsü verin. Ya da nefsi müdafaya sokmaya çalışın. Mesela o uyurken ocağın gazını açık bırakıp gitmek gibi, evde yangın çıkartmak gibi. Ya da birgün biraz kışkırtsın. Dayak yesin. Sonra bıçakla vs. ya da uyuduktan sonra öldürsün. Desin beni öldüreceğini söyledi, canıma kast etti, nefsi müdafaa yaptım gibisinden.
