Bebekli hayata geçiş

dejavu_one · 13 Şubat 2022

Sizi çok çok iyi anlıyorum bakın iyi okuyun bunu..ben 11 yıl sonra 5.tüp denememde aldım oğlumu kucağıma neler atlattım ger negatifte nasıl ağlardım.hamileliğimde harika geçti.sağlıkla doğdu oğlum ama ben berbattım bir anda sorumlu olduğum bir bebek, göğsümü alamıyordu sağıyordum mama veriyordum gece uykumun en tatlı yerinde ağlıyor emzir mama ver uyut sabah ezanıyla uyan, dışarı çıkmak yok gezmek yok pijamalarla hep ve hep ama hep ağlıyordum çok pişmandım niye yaptım hayatım mahvoldu gibi annem 5 ay kaldı o da bana yapamazsın deyip o yapıyordy iletişimde azdı oğlumla kucağına alıp sevmiyordum bile .

Yarım gün başladım işime bakıcı baktı geliyırdum uyutuyordum falan zaman geçti zamanla daha yakınlaştım konuştukça yaklaştıkça yaklaştım şimdi kucağımda bile durmuyor hareketli 3.5 yaşında olduk ve inanın kaçırdığım günlere hala üzülüyorum..

Şimdiki aklım olsa annemi erkenden yollar bol bol kucağıma alır koklar onunla uyur her an oynardım size tavsiyem bol bol temas kurun ten tene, beraber uyuyun, tüm bakımlarını siz yapın onla olmaktan zevk alın, uyudukça saçınızı toplayın giyinin müzik açın beraber dans edin, havalar ısınacak dışarı çıkarın hava alın konuşun konuştukça zamanla karşılık verecek ve toparlanacaksınız

Khomyuk · 13 Şubat 2022

Sakin olun çok normal. Ben ilk aylarda odanın camından ağlayarak bakardım hayatım bitti. Herkes gezip tozuyor eğleniyor ben burada böyle çürüyeceğim derdim. Hiç büyümeyecek gibi gelirdi. Her bebekli arkadaşıma ne zaman normal hayata döneceğim ne zaman bitecek bu derdim. Adapte olamamıştım acaba sevmiyor muyum diye kendimi yoklardım.
Sonra sonra bebek biraz uyum sağlayınca, uykusu düzene girince, sizi tanıyıp sizinle iletişme geçince her şey düzene oturuyor. Zamana ihtiyacınız var.
Benim oğlum şu an 4,5 yaşında. Arada sinirlendirse de çok kızdırsa da onu çok seviyorum. İyi ki doğurdum diye bağrıma da basıyorum

İlk bir yıl en zoru. Halledeceksini. Korkmayın, hepimiz bu yoldan geçtik. Büyüdükçe düzelecek

NedirYani · 13 Şubat 2022

Less-is-More .!.:
Allah saglikli ve uzun omurler versin bebeginize. Sizi cok iyi anliyorum, aynilarini yasadim. Buyuk oglum kolik bir bebekti, aylarca battaniye arasinda, elektrik supurgesi, aspirator sesiyle, telefonumda beyaz gurultu uygulamasindan surekli bu tarz sesler acarak uyutmaya calisirdik. Cok defa susturamayip acile gittik. Kendimi salona kilitleyip yastiklari yumruklardim. Kisisel bakim falan mumkun degil, 15 dk dusa girmek bile lukstu. Oyle boyle 15 aylik olduğunda surpriz bir sekilde tekrar hamile oldugumu ogrendim. Tabi ki hazir degildim ama bir sekilde kendimi hazirlamaya calistim. Simdi biri 4,5 digeri 2,5 yasinda. Evet cok yiprandik ama buyuyup de kucucuk kollarini boynunuza doladiginda inanin dunyada baska hicbir sey size bu mutlulugu veremeyecek. Simdi yalniz kalacaginiz icin boyle korkulara kapilmaniz cok normal ama yalniz degilsiniz. Burada sizin gectiginiz sureclerden gecen o kadar cok anne var ki. Istediğiniz zaman kafaniza takilan ne olursa olsun bana ozelden msj atip sorabilirsiniz. Asla cekinmeyin. Biraz daha zaman verin kendinize. ❤

Gerçekten çok zor günler geçirmişsiniz hem üzüldüm hem de geçtiğine çok çok sevindim.
Çok teşekkür ederim. Gerçekten yazmak isterim. Karanlık bir tünele giriyor gibi hissediyorum resmen

denizbenimadim · 13 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

kızımı 35 yaşımda doğurdum. istemiştim elbette. annem 5 gün yanımda kaldı. gitmesi gerekiyordu. 10 yıl istanbul’da yalnız yaşayan kimseye eyvallahı olmayan ben hayatımda ilk defa anneme gitme diye ağlamıştım. hala düşündükçe burnumun direği sızlar.
küçük değildim. ama çok korkuyordum. anladım ki tecrübesiz olduğu şeyin cahiliymiş insan. ilk geceler kimse görmesin diye çalışma odasına girer gizli gizli ağlardım ben naptım ne gerek vardı diye. pişman oluyordum durduk yere. şu an o halimi düşündükçe de çok duygulanıyorum.
velhasıl alışıyorsun. ama yaşadıklarınız o kadar normal ki çoğu anne yaşıyor emin olun. zaman geçtikçe alışacaksınız. ve bu günleri düşündükçe tebessümle burnunuzun direği sızlayacak

NedirYani · 13 Şubat 2022

dejavu_one .!.:
Sizi çok çok iyi anlıyorum bakın iyi okuyun bunu..ben 11 yıl sonra 5.tüp denememde aldım oğlumu kucağıma neler atlattım ger negatifte nasıl ağlardım.hamileliğimde harika geçti.sağlıkla doğdu oğlum ama ben berbattım bir anda sorumlu olduğum bir bebek, göğsümü alamıyordu sağıyordum mama veriyordum gece uykumun en tatlı yerinde ağlıyor emzir mama ver uyut sabah ezanıyla uyan, dışarı çıkmak yok gezmek yok pijamalarla hep ve hep ama hep ağlıyordum çok pişmandım niye yaptım hayatım mahvoldu gibi annem 5 ay kaldı o da bana yapamazsın deyip o yapıyordy iletişimde azdı oğlumla kucağına alıp sevmiyordum bile .

Yarım gün başladım işime bakıcı baktı geliyırdum uyutuyordum falan zaman geçti zamanla daha yakınlaştım konuştukça yaklaştıkça yaklaştım şimdi kucağımda bile durmuyor hareketli 3.5 yaşında olduk ve inanın kaçırdığım günlere hala üzülüyorum..

Şimdiki aklım olsa annemi erkenden yollar bol bol kucağıma alır koklar onunla uyur her an oynardım size tavsiyem bol bol temas kurun ten tene, beraber uyuyun, tüm bakımlarını siz yapın onla olmaktan zevk alın, uyudukça saçınızı toplayın giyinin müzik açın beraber dans edin, havalar ısınacak dışarı çıkarın hava alın konuşun konuştukça zamanla karşılık verecek ve toparlanacaksınız

Aynı şeyleri hisseden insanları görmek öyle güzel ki.
Ben pişmanım demeye bile çekiniyorum ne de güzel söyleyebilmişsiniz evet ben de tam olarak böyle hissediyorum. Ama geri dönüşü olmayan bir şey ve bu daha da çıkmaza sokuyor.
Ben de aynı şeyi düşündüm şuan annem yapıyor birçok şeyi ben ilk günler hiç sevemedim bile sonra fark edip öptüm konuştum kokladım. Aslında hala yabancı geliyor bana. Her an bir ihtiyacı çıkacak da ben uğraşmak zorunda kalacağım diye diken üstünde olmaktan tadını cikartamiyorum. Belki annem gidince bende doya doya tamamen vakit geçirip adapte olabilirim. Sanki misafir gibi geliyor.
Kendime onun da artık bu evin bir bireyi olduğunu, eşimin ve benim gibi ihtiyaçları olmasının çok çok normal olduğunu kendime hatırlatıyorum.

Çok çok istenen bir bebeğe karşı bile pişmanlık hissedebilecek kadar insan olduğumuzu duygularımızın değişebileceğini ve bunun da çok insancıl olduğunu okumak çok çok iyi geldi gerçekten çok teşekkür ederim. İyi ki konuyu açmışım. Açarken çekiniyordum ama artık çok dolduğum için konuşmaya ihtiyaç duyuyordum

Buz ruhu · 13 Şubat 2022

Yaşadığınız şeylerin hepsi normal ve pek çok anneye olan şeyler. Hayal etmekle başına gelmesi aynı şeyler değil. Karnında hissetmekle kucağına almak da aynı şeyler değil. Ben ilk doğumumda yaşadım bu depresyonu. Çok rahat bir hamileliğim oldu. Ancak doğumdan sonra nefes alamamaya başladım, rahatlıkla uyuyamıyordum, sanki gözümü yumsam bir el boğazımı sıkacak gibiydi. İlk gece oturdum ağladım, ben bu bebeğin günahına girdim, bakamam ona diye. Çoğu kez ağladığında sanki benim değil de başkasının bebeği ağlıyor gibiydi. İtiraf edeyim bazen ağlamasına bile tahammül edemiyordum. Annem ne yazık ki 2. gün dönmek zorunda kaldı. Kayınvalide geldi 4 gün kaldı, sağolsun hiçbir şeye faydası olmadı hatta daha kötü yaptı beni. Ama o gittikten sonra kızımla baş başa kalınca sakinledim biraz. Dokunduk, sarıldık, birbirimizi tanımaya başladık. Yavaş yavaş alıştık birbirimize. Bir bebek nasıl doğduğunda anneyi sevmeyi, ona bağlanmayı zamanla öğreniyorsa anne de aynı şekilde öğreniyor bunları. Telaş etmeyin, zamana bırakın. Filmlerde, dizilerde coşkunun şelale olduğu anları, doğar doğmaz yüce annelik duygularının patlaması klişelerini bırakın bir kenara. Bunların çoğu, kadınlar için zalim birer dayatma. 10 çocuk doğursanız 10. doğumunuzda bile tuhaf hissedersiniz. Lütfen duygularınız yüzünden kendinizi asla suçlamayın. Bunların hiçbiri kontrol edebileceğiniz şeyler değil. Vücudunuzun her zerresinde ciddi değişimler var, hormonlarınız da hızlı değişiyor. Sizin birden normale dönmeniz mümkün mü?

NedirYani · 13 Şubat 2022

hadikonusalim .!.:
kızımı 35 yaşımda doğurdum. istemiştim elbette. annem 5 gün yanımda kaldı. gitmesi gerekiyordu. 10 yıl istanbul’da yalnız yaşayan kimseye eyvallahı olmayan ben hayatımda ilk defa anneme gitme diye ağlamıştım. hala düşündükçe burnumun direği sızlar.
küçük değildim. ama çok korkuyordum. anladım ki tecrübesiz olduğu şeyin cahiliymiş insan. ilk geceler kimse görmesin diye çalışma odasına girer gizli gizli ağlardım ben naptım ne gerek vardı diye. pişman oluyordum durduk yere. şu an o halimi düşündükçe de çok duygulanıyorum.
velhasıl alışıyorsun. ama yaşadıklarınız o kadar normal ki çoğu anne yaşıyor emin olun. zaman geçtikçe alışacaksınız. ve bu günleri düşündükçe tebessümle burnunuzun direği sızlayacak

İşte bunları duymaya okumaya gerçekten ihtiyacım var. Çevrede hickimseden bunları görmeyince sanki tek sorunlu vicdansız benmişim gibi hissediyordum. Kendimi şımarık birisi olarak görmeye başlamıştım. Kızım çok erken haftalarda az daha doğmak üzereyken mudahele edildi. O kadar zorlu zamanlardan geçtikten sonra böyle hissedince nankör olduğumu düşündüm bana hiçbir şey yaramıyor diye düşünüyordum

Aylakkadin · 13 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
Bebek bakımı konusunda destek yok maalesef. Uzak bir şehirde yaşıyorum. Arkadaşlarım ailem kimse yok burda. Bir eşim var işte. Öyle olunca ona da duygusal açıdan iyice bağlandım bu süreçte. O evde yokken bile daha kötü hissediyorum. Bu da başka bir problemim.

Kıyamam size. Gerçekten çok haklısınız.
Her an dinlenmeye bakın lütfen elinizden geldiğince.

tontriko · 13 Şubat 2022

Bebisini gule gule buyut

suan dert ettiklerin yarin onemsiz olacak emin ol, ayrica ilk bebek hep zordur. Birden bebekli hayata gecmek ve dogum agrisi, dikisi agrisi kanamalar derken.. insanin caninin yanmasi cok normal.. ama muhim olan cidden bebeginin ve senin sagliginiz.. buyudukce daha guzellesecek hersey

daha once yapsaydim bile diyebilirsin..lohusasin sadece kendine zaman ver olur
Mu?

denizbenimadim · 13 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
İşte bunları duymaya okumaya gerçekten ihtiyacım var. Çevrede hickimseden bunları görmeyince sanki tek sorunlu vicdansız benmişim gibi hissediyordum. Kendimi şımarık birisi olarak görmeye başlamıştım. Kızım çok erken haftalarda az daha doğmak üzereyken mudahele edildi. O kadar zorlu zamanlardan geçtikten sonra böyle hissedince nankör olduğumu düşündüm bana hiçbir şey yaramıyor diye düşünüyordum

geçecek

Less-is-More · 13 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
Gerçekten çok zor günler geçirmişsiniz hem üzüldüm hem de geçtiğine çok çok sevindim.
Çok teşekkür ederim. Gerçekten yazmak isterim. Karanlık bir tünele giriyor gibi hissediyorum resmen

Oyle düsünmeyin, hepsi geciyor zamanla, sadece guzel gunleri hatirliyor insan.

Mimi_hzl · 13 Şubat 2022

Aynı satırları bende yazmıştım kızımın doğumdan bi hafta sonra hatta etrafımda mücadele etmem gereken insanlar varken çok zor bi lohusalıktı, kızım için o kadar yanlış şeyler düşünüyodum ki keşke hiç doğurmasaydım artık eşimle yanlız olamıycam mutlu olamıycaz, bir de kv görümce ben çocuğu sahiplenmiyeyim de elimden alsınlar diye pusudalardı. Mecbur sahiplenmem bakmam benimsemem gerekiyordu ve o kadar zordu ki rahat yaşamış biri olarak. Anneler neden mutlu olabiliyorlar diyordum iki ayına kadar etrafımdaki bütün anneleri arayıp nasıl baş ettiklerini öğrenmeye çalışıyodum. Ama ikinci aydan sonra dönüp baktım da bütün duygularım değişmiş hayatım kızımın mutluluğu kilosu gülüşü yemesi içmesi oldu ve şuan 4 yaşında gerçekten bana allahın bi hediyesi yani bu duygular gerçekten lohusalıktan ve bu depresyonun uzun ve kalıcı hale gelmesini engellemeniz lazım yoksa hem kendinize hem yavrunuza hayatı zindan edersiniz. Bi depresyon geçmişiniz varsa destek almanız gerekiyor

NedirYani · 13 Şubat 2022

Buz ruhu .!.:
Yaşadığınız şeylerin hepsi normal ve pek çok anneye olan şeyler. Hayal etmekle başına gelmesi aynı şeyler değil. Karnında hissetmekle kucağına almak da aynı şeyler değil. Ben ilk doğumumda yaşadım bu depresyonu. Çok rahat bir hamileliğim oldu. Ancak doğumdan sonra nefes alamamaya başladım, rahatlıkla uyuyamıyordum, sanki gözümü yumsam bir el boğazımı sıkacak gibiydi. İlk gece oturdum ağladım, ben bu bebeğin günahına girdim, bakamam ona diye. Çoğu kez ağladığında sanki benim değil de başkasının bebeği ağlıyor gibiydi. İtiraf edeyim bazen ağlamasına bile tahammül edemiyordum. Annem ne yazık ki 2. gün dönmek zorunda kaldı. Kayınvalide geldi 4 gün kaldı, sağolsun hiçbir şeye faydası olmadı hatta daha kötü yaptı beni. Ama o gittikten sonra kızımla baş başa kalınca sakinledim biraz. Dokunduk, sarıldık, birbirimizi tanımaya başladık. Yavaş yavaş alıştık birbirimize. Bir bebek nasıl doğduğunda anneyi sevmeyi, ona bağlanmayı zamanla öğreniyorsa anne de aynı şekilde öğreniyor bunları. Telaş etmeyin, zamana bırakın. Filmlerde, dizilerde coşkunun şelale olduğu anları, doğar doğmaz yüce annelik duygularının patlaması klişelerini bırakın bir kenara. Bunların çoğu, kadınlar için zalim birer dayatma. 10 çocuk doğursanız 10. doğumunuzda bile tuhaf hissedersiniz. Lütfen duygularınız yüzünden kendinizi asla suçlamayın. Bunların hiçbiri kontrol edebileceğiniz şeyler değil. Vücudunuzun her zerresinde ciddi değişimler var, hormonlarınız da hızlı değişiyor. Sizin birden normale dönmeniz mümkün mü?

Son cümleler gerçekten dank etti bir an.
İnsan istemeden bazen kendisine ne kadar da yükleniyor haksız yere.
Vücudumuzun bile adapte olması için zaman gerekirken ve bunu sağlarken, duygularımıza aynı zamanı taniyamamak ne kadar da haksızlık.
Gerçekten çok teşekkür ederim.

holymoly · 13 Şubat 2022

Ben de lohusayken yapayalnız kaldım, eşim dahi yoktu. Bir gece sabaha karşı bebeğim anca uyumuştu, su içmeye gittim mutfağa ki gün doğuyor. O doğan güneşte oturup kahve içer müzik dinlerdim eskiden, sonra uyurdum keyfimce. Birden bunlar aklıma geldi ve koridora oturup ağladım. Ki ben genel olarak mutlu bir lohusalık geçirdim, ona rağmen.

Bebekle dışarı çıkamam, özgürce gezemem sanıyordum. Bir gün de annemlere gittim, kızımı anneme bırakıp gezmeye gideceğim. Son anda dayanamadım bebeğimi alıp çıktım. Kozmetik mağazasına girdik, kızım başladı sevinç çığlıkları atmaya

Hayatımda yaptığım en keyifli alışveriş oydu bana kalırsa. Küçücük olmasına rağmen büyük bir merakla inceledi orayı. Eskisi gibi rahat rahat gezemesem de, yanımda her şeyi ilk defa gören ve bunun heyecanını duyan bir küçük insan olması, onun gözünden bakmak çok keyif veren bir olay.

Şu an 15 aylık, akşam beraber muz yerken birden yanağımdan öptü. Sadece o an bile inanın bütün o bunalımı unutturuyor insana. Hepsi geçecek ve siz çok güzel bir anne olacaksınız. Hiçbir anne, hiçbir insan mükemmel değildir. Her şey çok yeni, çok taze annesiniz daha. Bir şeyi ilk defa yaparken yaşadığınız o paniği hatırlayın, bu da onun bir versiyonu. Sonra öğrendikçe, alıştıkça keyifli gelecek. Sağlıkla büyüsün kızınız

inekobasi · 13 Şubat 2022

Yalnız değilsin ve geçecek demeye geldim

geçmese 2. Çocuğu ben yapmazdım

adzeynep · 13 Şubat 2022

Canım benim sen kızın için 23. haftadan beri mücadele ediyorsun. Aslinda seni yoran bu sürecti bence.
Bende sana benzer duyguları hissediyorum şuanda,cok zorlanıyorum ve 2. çocuğa ne gerek vardı düzenimi alt üst ettim diyorum bazen.

Bunların yanı sıra biliyorum ki geçecek. Gözünün içine bakıp gülümsemeye basladiginda yaşadığın tüm zorluklara değdiğini sende anlayacaksın.

Gareysar · 13 Şubat 2022

Bu şey değil mi ya? BEN

Benimki 9 aylık oldu ben de hala diyorum neden yaptım bunu hayatım alt üst oldu. Ama onun yeni bişey ogrenmesiyle bende mutlu oluyorum. Dışarı çıktığımda oğluma onu alalım diyorum eşime. Ven kendime kıyafet almıyorum oğluma alıyorum. Ve aldıkça mutlu oluyorum o mutluyda bende mutluyum. Ama bazen de diyorum keşke hiç evlenmeseydim ne acelen vardı? Velhasıl bitmeyecek dediğim günler bitiyor ve ben unutuyorum....

samimi · 13 Şubat 2022

2 aşılama ve 3.tup bebekte Anne oldum.Erken doğum yaptım.Sizinle aynı zorlukları yaşadım ö yuzden seni çok iyi anliyorum

Aynı sizin gibi hayatım bitti benim diye ağladım. Ama şimdi gülerek hatırlıyorum.Inan ki geçecek.Siz de aslanlar gibi çocuğunuza bakacaksınız.Simdi anneniz varken bulduğunuz fırsatta biraz dinlenin. Ama şuna emin olun yaşadıklarınız çok normal ve gecicek

NedirYani · 13 Şubat 2022

tontriko .!.:
Bebisini gule gule buyut suan dert ettiklerin yarin onemsiz olacak emin ol, ayrica ilk bebek hep zordur. Birden bebekli hayata gecmek ve dogum agrisi, dikisi agrisi kanamalar derken.. insanin caninin yanmasi cok normal.. ama muhim olan cidden bebeginin ve senin sagliginiz.. buyudukce daha guzellesecek hersey daha once yapsaydim bile diyebilirsin..lohusasin sadece kendine zaman ver olur
Mu?

Vereceğim inşallah.
Aslında kızım kuvoze girdiği için ben her gün emzirmeye gitmek dışında dinlenebildim ve dikişlerim tamamen iyileşince kızımın sorumlulugu yüklendi bu açıdan şanslıydım. Birde o eklenseydi daha da kötü olurdum muhakkak.
Bazen düşünüyorum tek başıma kaldığımda ağlama krizine girerse ne yapacağım diye. Sonra diyorum ki yerine sancısını çekecek halim olmadığına göre kucaklayıp susmasını bekleyeceğim. Dünyanın en zor seyiymis gibi geliyor şuan ağlayan bir bebeğe bakmak. Bu akşam ilk kez bayağı ağladı gözüm korktu bir miktar daha.

hadikonusalim .!.:
geçecek

İnşallah

Less-is-More .!.:
Oyle düsünmeyin, hepsi geciyor zamanla, sadece guzel gunleri hatirliyor insan.

Günler geçince de niye bu kadar çabuk büyüdü derim belki degil mi

Hzlodd .!.:
Aynı satırları bende yazmıştım kızımın doğumdan bi hafta sonra hatta etrafımda mücadele etmem gereken insanlar varken çok zor bi lohusalıktı, kızım için o kadar yanlış şeyler düşünüyodum ki keşke hiç doğurmasaydım artık eşimle yanlız olamıycam mutlu olamıycaz, bir de kv görümce ben çocuğu sahiplenmiyeyim de elimden alsınlar diye pusudalardı. Mecbur sahiplenmem bakmam benimsemem gerekiyordu ve o kadar zordu ki rahat yaşamış biri olarak. Anneler neden mutlu olabiliyorlar diyordum iki ayına kadar etrafımdaki bütün anneleri arayıp nasıl baş ettiklerini öğrenmeye çalışıyodum. Ama ikinci aydan sonra dönüp baktım da bütün duygularım değişmiş hayatım kızımın mutluluğu kilosu gülüşü yemesi içmesi oldu ve şuan 4 yaşında gerçekten bana allahın bi hediyesi yani bu duygular gerçekten lohusalıktan ve bu depresyonun uzun ve kalıcı hale gelmesini engellemeniz lazım yoksa hem kendinize hem yavrunuza hayatı zindan edersiniz. Bi depresyon geçmişiniz varsa destek almanız gerekiyor

Beni de geçmiş depresyonum çok korkutuyor işte. Kendime zarar vermeyi düşünecek kadar ağırlaşıyor duygularım bazı anlar. Çok korkuyorum yanlış bir şey yapmaktan. Kesinlikle destek almam gerek ama nasıl yapacağım onu bilmiyorum. Devlet Hastanesi'ne gitmem lazım başlangıç olarak belki de sonrasını getiririm bir şekilde.

holymoly .!.:
Ben de lohusayken yapayalnız kaldım, eşim dahi yoktu. Bir gece sabaha karşı bebeğim anca uyumuştu, su içmeye gittim mutfağa ki gün doğuyor. O doğan güneşte oturup kahve içer müzik dinlerdim eskiden, sonra uyurdum keyfimce. Birden bunlar aklıma geldi ve koridora oturup ağladım. Ki ben genel olarak mutlu bir lohusalık geçirdim, ona rağmen.

Bebekle dışarı çıkamam, özgürce gezemem sanıyordum. Bir gün de annemlere gittim, kızımı anneme bırakıp gezmeye gideceğim. Son anda dayanamadım bebeğimi alıp çıktım. Kozmetik mağazasına girdik, kızım başladı sevinç çığlıkları atmaya Hayatımda yaptığım en keyifli alışveriş oydu bana kalırsa. Küçücük olmasına rağmen büyük bir merakla inceledi orayı. Eskisi gibi rahat rahat gezemesem de, yanımda her şeyi ilk defa gören ve bunun heyecanını duyan bir küçük insan olması, onun gözünden bakmak çok keyif veren bir olay.

Şu an 15 aylık, akşam beraber muz yerken birden yanağımdan öptü. Sadece o an bile inanın bütün o bunalımı unutturuyor insana. Hepsi geçecek ve siz çok güzel bir anne olacaksınız. Hiçbir anne, hiçbir insan mükemmel değildir. Her şey çok yeni, çok taze annesiniz daha. Bir şeyi ilk defa yaparken yaşadığınız o paniği hatırlayın, bu da onun bir versiyonu. Sonra öğrendikçe, alıştıkça keyifli gelecek. Sağlıkla büyüsün kızınız

Meğer ne çok benzer duygular yaşayan varmış. İnsanın bunu duymaya ihtiyacı oluyor. Galiba büyüdükçe en iyi arkadaşımız oluyorlar değil mi? İşte bunun çok hayalini kuruyorum. Kendi arkadaşımı doğurdum demek istiyorum

inekobasi .!.:
Yalnız değilsin ve geçecek demeye geldim geçmese 2. Çocuğu ben yapmazdım

Yok ben almam alana da mani olmam diye şarkı söyleyesim geldi :KK70:

.
Bu işin sırrı ne? Mesela ben sabırsız bir insanım sabır gerekiyor ben nasıl geçireceğim endişeliyim.

adzeynep .!.:
Canım benim sen kızın için 23. haftadan beri mücadele ediyorsun. Aslinda seni yoran bu sürecti bence.
Bende sana benzer duyguları hissediyorum şuanda,cok zorlanıyorum ve 2. çocuğa ne gerek vardı düzenimi alt üst ettim diyorum bazen.

Bunların yanı sıra biliyorum ki geçecek. Gözünün içine bakıp gülümsemeye basladiginda yaşadığın tüm zorluklara değdiğini sende anlayacaksın.

Canimmm grupta hiç yazmadım bu duygularımı. Hepiniz gayet iyi idare ediyor gibi görünüyordunuz. Sizlerin de aynı şeyleri hissedecegini düşünemedim o yüzden. Belki de çok daha fazlayiz böyle hisseden ama kimse dile getirmeyince bilmiyoruz.
Bazen bende aynı şeyi düşünüyorum belki son aylarımı normal gecirseydim şuan bu kadar birikmiş hissetmeyecektim. Belki haklı belki haksız ama beni bunaltan çok etken oldu. Şimdi de hepsiyle baş etmeye çalışıyorum işte. İnşallah atlatacagiz.
Sen ilk cocugunda nasıl hissettin peki? P

Varla Yok .!.:
Bu şey değil mi ya? BEN

Benimki 9 aylık oldu ben de hala diyorum neden yaptım bunu hayatım alt üst oldu. Ama onun yeni bişey ogrenmesiyle bende mutlu oluyorum. Dışarı çıktığımda oğluma onu alalım diyorum eşime. Ven kendime kıyafet almıyorum oğluma alıyorum. Ve aldıkça mutlu oluyorum o mutluyda bende mutluyum. Ama bazen de diyorum keşke hiç evlenmeseydim ne acelen vardı? Velhasıl bitmeyecek dediğim günler bitiyor ve ben unutuyorum....

Galiba annelik keşke ve iyiki uçurumları arasında gidip gelmek gibi birşey. Belki de her anne aynı şeyleri hissediyor ama ah bu toplum baskısı.
Ben de her geçen saati geceyi kar sayiyorum daha şimdiden.

NedirYani · 13 Şubat 2022

samimi .!.:
2 aşılama ve 3.tup bebekte Anne oldum.Erken doğum yaptım.Sizinle aynı zorlukları yaşadım ö yuzden seni çok iyi anliyorum Aynı sizin gibi hayatım bitti benim diye ağladım. Ama şimdi gülerek hatırlıyorum.Inan ki geçecek.Siz de aslanlar gibi çocuğunuza bakacaksınız.Simdi anneniz varken bulduğunuz fırsatta biraz dinlenin. Ama şuna emin olun yaşadıklarınız çok normal ve gecicek

Hamileyken bol bol uyu diyen herkese garip bakıyordum şimdi uyusam ne faydası var diye. Şimdiki aklım olsa mutluluktan ağlayarak uyurdum herhalde yaylana yaylana. Bu geri donemeyiş ne kötü hissettiriyor.
Bugünlerde pek dinlenemiyorum buna biraz daha vakit ayirsam iyi olacak.

Bebekli hayata geçiş

canım oğlum varlığına şükür..

Nirvana

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

🥳

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

Muhattap değil "muhatap"

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

Bahar, bir insanla gelebilir insana 🕊

Rabbim sana emanetiz...

🥳

Nirvana

Guru

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

Her şey çok güzel olacak.

Guru

Zahmetle gelen rahmet ❣

Hayırlısı

Nirvana

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

Benzer Konular