Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Biz de 3,5 yıllık evliyiz ve ben çocuk istemiyorum, eşim istiyor. Çocukları çok severim ama o sorumluluğu kaldırabilecek gücü kendimde bulamıyorum. Bir de yalnızlığı ve kafa dinlemeyi çok seviyorum. Çocuk olursa asla gezemeyeceğim ve bir yere çıkmak eziyet olacak. Mesela çocuklu misafir hiç sevmiyorum, evimi batırıp gidiyorlar. Kızkardeşimin çocuklarının bile evime gelmesini hiç istemiyorum. Aslında yeğenlerimi evladım gibi seviyorum, sevgime kelimeler yetmez ama onlara bile maksimum 1-2 saat dayanabiliyorum. Kafam kaldırmıyor, sabrım yok. Ayrıca çocuk olursa eşimin ailesi torun sevme bahanesiyle daha çok görüşecek bizimle. Hem de eşim ev işlerinde asla yardımcı olmuyor, çocuk bakımını da benim üzerime yıkacak, çocuğu günlük 1 saat sever ilgilenir, çilesi bana kalır. Oturduğum muhitte doğru düzgün park yok, çocuklar dışarda özgürce oynayabilmeli. Hem de mükemmeliyetçi olduğum için çocuk psikolojisine dikkat etmeliyim, öncesinde kendimi eğitmem gerekiyor diye düşünüyorum.
Sizin kendinize göre haklı gerekçeleriniz var, eşiniz de anlayış gösteriyorsa ne ala. Erkek isteyip kadın istemeyince ileride kadının ikna olması daha kolay gibi, çünkü ebeveynlik hissi kim ne derse desin kadınlarda daha baskın. Erkekler yaratılış itibariyle ebeveynliğe kadınlara nazaran uzaklar, bu yüzden erkek istemediği zaman çıkmazlar daha fazla oluyor. Benimki de o durum :) Tamamen biyolojik saatle alakalı olduğunu düşünüyorum, vakti geldiğinde ne evin batmasını ne gezip tozamamayı umursamaz da istersiniz belki. Ama sadece bir ihtimal tabii ki bu, ne olursa olsun hayırlısı olsun hakkınızda ^^
