• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Bebek İstemeyen Koca

Dünyaya çocuk getirmek ciddi bir eylemdir. Şuan dünyada olmayan bir çocuk için boşanmak ayrı bir şey, çocuk sorumluluğu alamayacağını bildiği ama karşı tarafın da hakkına girmemek için ayrılığı kabul etmek ayrı bir şey. Eşim sevmediğimi düşünmesin diye çocuk yapamaz ki kimse.
Ben zaten bu dediklerinize tezat olacak bir şey yazmadım ki o yorumda. Hatta konuda kocasını kandırarak hamile kalmak için verilen dahiyane(!) fikirlere de tepkimi belirttim.
 
Ovulosyon test al tam yumurtlama gününden önce ve sonraki günler prezervatifin içindeki spermi şırınga yardımıyla kendine aktarabilirsin
Allah sizin gibilerden korusun herkesi. Çok tehlikelisiniz siz.
 
Olmaz öyle. Yaşlandığında sana bakacak çocuğun bile yok peh.
Ayrıca bebek yapmıyorsan niye evleniyorsun? Bu geçerli bir sebep değil cık cık cık :KK48:
40lı yaslarıma doğru 10lu yaslarda bir cocuk evlat edinirim ben 65 yasindayken bana bakar geleceğe yatırım :KK70: ya o değil de emekli olan maaşı olan insanların cogunun bakıma ihtiyacı yok. Sürekli ben yaşlandım ayaklarıma cocuklarının yanına cöküyorlar ben olsam gider gezerim emekli maasimla günümü gün ederim
 
Ah o kadar haklısınız ki. En azından bir tane evladınız varmış Allah bağışlasın inşallah kardeşi de olur. Ama evet neden? Çok anaerkil olacak ama taşıyan, doğuran, bakımının çoğunu üstlenen kadın. Yükün çoğunu kadın alıyor üstüne. Erkekler neden böyle düşünüyor, keşke daha açık olsalar. Ya da kendilerini çözseler de biz de anlayabilsek.

az daha abartın isterseniz ya, görende 50 yaşında sanar. ne var 23 te olmasa çocuk 25 te olsa 30 da olsa. eşin de 27ymiş, adamgezmek tozmak istiyor pranga olmadan. 4-5 yıl sonra olur ne var bunda. ay şu 22-23 te anne olucam tribini de hiç anlamıyorum. genç anne olmak guzel tamam da bunun için ömur yenilmez yani.
 
Adam 27 yasinda 3.5 yillik evli. Daha cocukken evlenmis denebilir. Tum genclik hevesleri kursaginda kalmis.

Benim kuzenimi de universiteyi bitirdigi gibi genc yasta evlendirdiler. Gencligimi yasayamadim diye 2 sene sonra bosandi. Kiz ben seviyorum bosanmak istemiyorum diye agliyormus. Duyunca Cok uzulmustum. :KK43:

Malesef erken evlenen erkeklerde bu tarz sorunlar olabiliyor. Esin bir sure sonra bosanmayi dusunuyor olabilir. Ya da erken evlendigi icin sevgisinin devam edip etmeyecegini en az bir 30 yasina gelene kadar gormek istiyor olabilir.
Bilemiyorum bu iki ihtimal geldi aklima.
Evlendirdiler derken anlayamadım herkes kendi isteğiyle atıyor imzayı diye biliyorum.Kuzeniniz kızın günahına girmiş net
 
Ben 23 yaşındayım. Çoğunluğa göre annelik için erken sayılabilir ama bence bunun yaşı yok, genç anne olmak istiyorum. Enerjimi hevesimi çocuğuma vermek, onunla olgunlaşmak istiyorum.
Ben de 23 yaşındayım. Benim çocuğumun iyi şartlarda okumasını, yaşamanı ve aynı zamanda faydalı olmasını isterim. Hastane ve diğer masraflar,kendinden feragat etme fikri,kariyerimin/ilmimin sekteye uğrama ihtimali ve stresli,negatif karakterimin olması çocuk istememe nedenlerim.

Erkek olsun kadın olsun herkes çocuk istememe hakkına sahiptir. Babalığa hazır değildir. Sorun gördüğü birşey vardır. Veya karantina bitince biraz gezmeyi bile düşünüyordur. Bir kadın için "senin bedenin senin kararın" diyebiliyorsak bir erkek için de aynısını söyleyebilmeliyiz.
 
40lı yaslarıma doğru 10lu yaslarda bir cocuk evlat edinirim ben 65 yasindayken bana bakar geleceğe yatırım :KK70: ya o değil de emekli olan maaşı olan insanların cogunun bakıma ihtiyacı yok. Sürekli ben yaşlandım ayaklarıma cocuklarının yanına cöküyorlar ben olsam gider gezerim emekli maasimla günümü gün ederim
Aaaa olur mu hiç? yaşlanınca geline/damada eziyet etmek dururken niye gezsinler? Ne münasebet.
Hobilerini geliştirmen lazım olmaz öyle. Büyüttükten sonra çocuğun hayatına çökmen lazım :KK48:
Ayrıca kendin doğurman lazım olmaz öyle. Kadın niye yaratıldı? Evlenip üremek için.
Ah yeni nesil. :KK48:
 
Konunuz bi bana mi garip geldi bilmiyorum ..forumda hergun nerdeyse anne olmak istemiyorum konuları açılıyor ki dünyanın gidişatına bakılırsa çok mantıklı bi karar..bu kadar dramatize etmeye gerek yok diyorum ben.. eşim de istemese ben asla çocuk falan yapmazdım oğlumu çok seviyorum tırnağına taş değmesin ama çocuksuzluk= özgürlük tadını çıkarın
 
Sonradan istemezse ne olacak peki? İnsan duygu ve düşünceleri tek bir çizgide ilerlemez ki.
İlla ki fikir değişiyor. Ben 3 sene önceki ben değilim mesela. Bir insan mesela evlendikten sonra işleri battı,çocuk yapmaktan vazgeçti. Bencil mi oluyor bu durumda?
 
İlla ki fikir değişiyor. Ben 3 sene önceki ben değilim mesela. Bir insan mesela evlendikten sonra işleri battı,çocuk yapmaktan vazgeçti. Bencil mi oluyor bu durumda?
Kesinlikle katılıyorum. Evlenmeden önce pek çok şey konuşuluyor ama hayatın ne getireceği hiç belli olmuyor ki. Eşi o zamanlar istiyormuş ama şimdi kendini yeterli hissetmiyor belki de.
 
Kesinlikle katılıyorum. Evlenmeden önce pek çok şey konuşuluyor ama hayatın ne getireceği hiç belli olmuyor ki. Eşi o zamanlar istiyormuş ama şimdi kendini yeterli hissetmiyor belki de.
Belki de dünyadaki hastalık,tecavüz,şiddet, ekonomik zorluk,cinsiyet eşitsizliği durumlarını düşünüyordur. Ya da baba olma sorumluluğu ağır geliyordur. Ya da istemiyordur,koronadan sonra tatile çıkıp kafasını dağıtacaktır. Ya da eşini bu iş için genç buluyordur.
Kamu spotumu söylüyorum: Ne kadın damızlıktır ne de erkek sperm bankasıdır.
 
Evlendirdiler derken anlayamadım herkes kendi isteğiyle atıyor imzayı diye biliyorum.Kuzeniniz kızın günahına girmiş net

Kuzenimin ailesi cok israr etti evlensinler diye.. Cocuk 22-23 yasindaydi, toy yani. Cazip geldi muhtemelen.. Dugunu, takilari, her turlu masrafi baba yapiyor, bir de sifirdan ev, araba alindi evleniyor diye.Aklina girdiler resmen...

Dugun haberini alinca bu devirde, bu yasta erkek cocugu evlendirilir mi, kesin bosanir gorurursunuz dedim ve oyle de oldu. Ailesine gozum acilmadan, ne oldugunu anlamadan beni israr kiyamet evlendirdiniz. Gencligimi yasayamadim demis.

Kiza cok uzulmustum gercekten.. Ben seviyorum ayrilmak istemiyorum diye aglamis hep. :KK43: Gunahina girdiler tabi ki.. Hem de Oyle boyle degil.. Allah yanlarina birakmaz.
 
Senden cocuk istemeyen birinden zorla cocuk yaparsan yarin birgün birşey olduğunda asla sana yardımcı olmaz. sen istedin sen büyüt diyebilir. Çocukla ilgilenmeyebilir ki bu cok olası. Dahası sen istedin al bak diyebilir. Siz cocuk bakmayı yetiştirmeyi kolay mi zannediyorsunuz
Benim cocugum masallah cok şükür uslu bir bebek olmasına ragmen gun bitiminde pilim bitmiş oluyor. Bazen dusa girmeden uyuyorum. Ki evime gelen temizlik yemek islerine yardımcı kadın, cocuk bakımına yardımcı kayinvalidem ve esim olmasına ragmen.
1 ay önce kadar baya rahatsızlandım. Yuksek ateş ve ishal. Yataktan kalkamadım ve bu yaz günü yorganla yatıyordum
Sabah 8 den akşam 6 ya kadar esim baktı cocuga altını 10 kere değiştirmiştir. Bana sadece emzirmem icin getirdi. Gun sonunda biraz iyi hissettim aşkım bana fenalık geldi ya altını sen al şimdi dedi. Cocuk bakımı o kadar ki zorken bir de istemeyen bir adamla napacaksın
Cocuk huysuzlansa bisey olsa bakacak mi ilgilenecek mi. Cocuk istemeyen insani baba yapmaya çalışmakta ısrar neden?
Buradaki pek çok kişi yaşına laf söylemiş bana gore yasinda birşey yok 23 yaş anne olmak için guzel de bir yaş 3 senedir de evliymişsin birbirinizi tanımışsınızdır artık ama adam istemiyor onu zorlayamazsın ki.
Bak ben 29 yaşındayım cocugum tup bebekle oldu benim yani maddi manevi cok uğraştık. Eşim bunun gibi bi tane daha yap aşkım diyor. Sanki cok kolay olmus gibi. Bende he he diyorum hic istemiyorum şimdi esim bana illa cocuk cocuk dese ben ondan soğurum yani git 2.cocugu yapacak birini bul derim. Bence esine zaman tanımalısın. Bazi insanlar cocuk sahibi olmak istemiyor gerçekten eskiden bende anlamlandiramazdim ama herkesin hayata bakışı farklı istekleri farklı sonuçta
 
Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Ben de aynı sorunu yaşadım.Evlendigimizde 36 yaşındaydım.İlk üç ay vajinismus sorunu yaşadım ve bir an önce çözmeye çalıştım çocuk işine bakmak için ama gel gör ki vajinismusu yendim adam demesin mi ki benim zaten çocuğum.var ikinciye gerek yok.Hem iki yıl dolmaliymis filan.Kavga gürültü derken dedim ben pes ettim bosanalim.Bari daha fazla vakit kaybetmeden belki yeni bir evliligim olur o zaman yaparım.Bunu dediğim gün başladık çalışmalara.Ben ciddiydim ama..
 
İkinizin yaşını öne sürenlere kızıyorsun biraz belli ama eşinin derdi gayet de yaşınızı küçük bulmak ve daha özgürce yaşayacağı yıllar istemek olabilir. Net dile getirmemesi üzücü evet ama ne öne sürse aksine ikna etmeye çalışacağını düşünüyor ve bunalıyordur. Bu bi sevgi sorunu değildir bence. Boşanmakla tehdit etmek istememen, gönülsüz yapmasını istememen çok olgunca ve konuyu üst üste açmaman da çok doğru. Bu arada aynı şeyi yaşadım, eşim çocuk istemiyordu ve her seferinde ayrı birşey geveliyordu, evlenmeden önce de. Evlendikten birkaç ay sonra kabullenip kapadım konuyu, hiç açmadım gururumdan. 5 sene sonra yarım ağız konusu geçince hadi yapalım dedi ve yaptık oldu ama 30+ idim yani. Ne oldu da fikri değişti dersen özel hiçbir şey yapmadım. Ama işimi, mevcut hayatımı, onu seviyordum ve kinlenmedim, iki kişilik hayatımızı aynı keyifle devam ettirmek için içtenlikle çabaladım, kafasına kakmadım, bu adamı ben seçtim dedim, hayatıma baktım. Allah da içime öyle bir güç verdi herhalde, yakınımdaki hamilelere bebeklere sevgiyle notr baktım, çok hüzünlendiğim zamanlar da oldu tabi ama koyverdim ya. Olacağı varmış.
 
Evet çocuk istememesi sizin açınızdan kötü olabilir de niye benden çocuk istemiyor gibi bir algımız var? Bunu düşündüğünüze göre altta başka bir sebep var. İlk yıllar ben de istemedim eşim çok istediği halde ama acaba benden mi çocuk istemiyor layık mı görmüyor diye düşünmedi. İstenmiyorsa kimden olursa olsun istemiyordur hazır değildir birkaç yıl sonra istiyordur
 
Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Ac
Denemedim mi sizce? Her konuda olduğu gibi bunda da muallakta. Bilmiyorum neden istemediğimi, hazır değilim ne zaman isterim bilmiyorum diyor hep. Ağzını açıp da kendini anlatmıyor ki. Kendisi de bilmiyor belki.
Kendisi doğuracak sanki acıyı çekecek olan sensin o değil bunu senin söylemen gerekirdi
 
3.5 senedir geri çekilmeyle korunduğunuzu sanıp bebek olmuyorsa sağlık sorununuz olabilir. İkincisi bana eşiniz cahil(korunma yöntemi sandığı çekilmeden dolayı) ve fikirleri oturmamış bir birey olarak gözüktü. Nişanlılıkta deli gibi istediği, sizi kandırdığı bu kadar ciddi bir meseleden olumsuz ve daha da önemlisi belirsizlikle konuşması güven verici değil. Belki yarın isteyip bebek olunca pişman olacak. Sizin yerinizde olsam ben bu adamı baba yapmak istiyor muyum, acaba babalığa o layık mı diye düşünürdüm. Size verilen prezervatif kullandır da içine enjekte et yorumu da mide bulandırıcı. Sarhoşken birlikte olun yazsaydınız bari. Sizde güzel ışık var ama beğendim cevaplarınızı. Yüksek lisans yapın bu adamla da olmuyorsa da zorlamayın. Daha iyilerini emin olun bulursunuz. Evet birinin sizden bebek istemesi, anneliğinizi görmek istemesi, hamileliğinizi görmek istemesi, size destek olması güzel şeyler. Bu adamda kötü olan belirsiz tavırları. Uçurumdan itecek mi kendine çekecek mi belli değil. Sevmedim.
 
Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Kendi açınızdan düşünürken kaçırdığınız bir nokta olabilir.Bazı erkeklerin kromozal bozuklukları oluyor,örneğin XY olacakken XXY olduğunda çocuğu olmuyor, sperm ayrıştırılması olsa bile sağlıklı sperm bulunamayabiliyor. Bu durum ailenin erkeklerinden mesela amcası, dedesi ya da dedesinin erkek kardeşi vs. Gibi kişilerde olabilir. Klinefelter sendromu sadece bir örnek, eşinizin bu tür bir problemi olduğunu düşünüyorum.O kesin spermlerindeki sorun varsa bunu bilip ona göre davranıyor.Kendinizi suçlamayın.
 
Back