Aslında çok doğru da söylüyorlar. Bizim bir arkadaş anlatmıştı onun iş yerinde bir arkadaşı annesi huzurevindeymiş, demiş ki ne yapayım evliliğim mi bitsin. Bunlar baba ölünce evi satıp annelerini yanlarına alıyorlar bir süre sonra damatlar istemiyor, mecburen huzurevine götürüyorlar kadını. Kadınlar bu kadar pasif olmamalı, eğer eli ayağı tutuyorsa kendi evlerinde kalmalı.Başınız sağolsun öncelikle. Acınız var sonuçta ikinizin de, o sebeple alınganlık yapmışsınız yoksa ben hiç ters bişey göremedim. O yaşlardaki çoluğu çocuğu büyütmüş insanlar birbirlerine bu tarz tavsiyeler verir, bu çok normal. "Öbür evinde çocuğun otursun ama tapuyu sakın üstüne yapma, çocuklarına git kal ama kendi evin açık dursun kimseye muhtaç olma" gibi gibi gibi. Ben burda bi patavatsızlik göremedim açıkçası
Kesinlikle etraftan duydukları gördükleri bu tarz olaylara karşı uyariyolar zaten hep birbirlerini uyarmalilar daAslında çok doğru da söylüyorlar. Bizim bir arkadaş anlatmıştı onun iş yerinde bir arkadaşı annesi huzurevindeymiş, demiş ki ne yapayım evliliğim mi bitsin. Bunlar baba ölünce evi satıp annelerini yanlarına alıyorlar bir süre sonra damatlar istemiyor, mecburen huzurevine götürüyorlar kadını. Kadınlar bu kadar pasif olmamalı, eğer eli ayağı tutuyorsa kendi evlerinde kalmalı.
Başınız sağolsun. Mekanı cennet olsun.Merhaba hanımlar..
2 ay önce babamı kaybettik... Henüz 55 yaşındaydı. 20 yıldan fazladır kalp hastasıydı. Sık sık hastaneye yattigi olurdu. Ama hep iyilesirdi. Yani hastaydi ama vefatını beklemiyorduk. Hayatımda tanıdığım en harika insandı. Etrafındaki her insan için kurulmuş dünyası vardı ve o dünyanın en önemli insanının karşısındaki insan olduğunu hissettirdi. Hastalığına rağmen çok aktif, pozitif, hayatı da ölümü de düşüne düşüne yaşayan bir insandi. Velhasıl vefatı onu tanıyan herkesi çok üzdü hele de biz ailesini ... Geçmeyen kocaman bir boşluk, ara ara gelen ağlama krizleri ve genel olarak bir düşünmemeye, dua etmeye çalışma halindeyim.. bütün kardeşler evliyiz, annem çok zorlandi babamın eksikligiyle. Hemen yakinimiza taşıdık elimiz hep üstünde... Hepimiz babamın yokluguyla üşümüş civcivler gibi birbirimize sokulduk işte..
Bu durum bizi de biraz daha alıngan yaptı sanıyorum..
Kayınvalidem ve kayinpederim kendi hallerinde hoş insanlar. Ama babamın sosyalliginin tam tersi kayinpederim sessiz sakin, sosyal becerileri çok olmayan ama inanılmaz iyi niyetli çok hoş bir insandir. Kayınvalidemde kendi kültüründe büyümüş ama akıllı bir kadın, baskın bir karakterdir. Severiz birbirimizi. Hiç bir sıkıntımız yok her zorlukta yanımda olmaya çalışır.
Ama işte saniyorum bizim alinganligimizin etkisi var. Babam vefat ettiğinde gelmişti sağolsun başka şehirde yaşamalarına rağmen anneme de iyi niyetle 'evini sakın kapatma' demiş. Ben yoktum o sırada annemlerde. Annemi aradım nasıl ağlıyor. Çok usteleyince ,biri bana evini kapatma dedi çok üzüldüm ben zaten öyle düşünmüyorum ki evimde kalırım ben, dedi. Kim olduğunu da hiç söylemedi. Israr etmeme rağmen demedi.
Yani şu cenaze işlerinde lütfen ama lütfen insanlar boş bogazlik edip abuk sabuk konuşmasınlar. Kimin ne yapacağından kime ne. Acını paylaşıyorum de, iyi dileklerde bulun ve sus! bunu herkes için diyorum. Gerçekten öyle saçma sapan konuşmalarla muhatap olduk ki haddi hesabı yok. "Ay ben eşim şehir dışındayken bile yemeden içmeden kesiliyorum, sen ne yapcan şimdi diyen" kadınlar bile oldu. Amaç nedir yani, zaten kocaman bir acı var ortada. Niye, ne oldu da vefat etti, nesi vardi bile demeyin. Bilmeyin yahu. Ölen ölmüş, giden gitmis. Çok samimi değilseniz sormayın. Samimi olan da zaten ne olduğunu bilir. Öyle büyük bir acı ki tekrar tekrar yaşıyorsun anlatırken. Anlattirmayin acılı insanlara tekrar ve tekrar... Hoş görün onları biraz. İyi dilek yeterli.
Her neyse. Eşime söyledim biri böyle böyle evini kapatma filan demiş canını sıkmış annemin. Kime ne, abuk sabuk konuşuyorlar vs dedim. Eşim birşey demedi. Sonraki gün eşime annem de kim olduğunu soylemiyor canını sıkan kişinin, önemli de değil ama üzüldüm dedim. Bu kez eşim "annem demiş olabilir, onun ifadesine benziyor bu" dedi. Sonra da annesine sordu. Annesi de ,üzülmesin herkese gitsin gelsin ama evi olsun hep diye dedim, dedi. Ben gitmedim onlar bunu konuşurken.muhatap olmak istemedim. Sonra kardeşimden öğrendim ki annem zaten kayinvalidemin yanında ağlamış, yüzü düşmüş onun sözüne. Muhtemelen eşimle de konuştu kayınvalidem benim yanımda da kendilerince konu açtılar ama ben durmadım ortamda.
Bu duruma gıcık oldum gıcık. Başkası dese bu kadar koymaz da, sanki oğlumun evine yerleşme der gibi olmamış mı? Eminim annem de o yüzden alınmıştır. O niyetle kayınvalidem asla demez bilirim, hatta eşime de anneme karsi iyi olması için sürekli tembihliyor. Eşim de gerçekten annesinden ayırt etmez. Ama ben cok alındım bu söze. Hoş olmamış.
Şimdi de haftaya eşim gidip alıp getirecek. (Onlar da biz de hiç evden çıkmıyoruz. Toplu taşıma kullanmasinlar diye de eşim alıp getirecek yaşadıkları şehirden.) Bana da sürekli telefonda (ikizlere 7 aylık hamileyim. Allah isteyen herkese de nasip etsin en güzel şekilde sahip olmayı) inşallah şişmemişsindir, komşum ikizlere hamileydi kız artık tanınmayacak hale gelmişti. İnşallah öyle olmazsın deyip duruyor. Sinir oluyorum. Kamera açıyoruz bir karnına bakayım, ay aman şişmemişsin, geçen biraz şiş gibiydin diyor. Diyorum ikizlere hamileyim şişe de bilirim, elimde olan birşey değil. Sağlıkla doğsunlar umurumda da değil dedim kaç kez.. yine de lafını ediyor. Aman ikizler doğsun seve seve bakarım diyor (bakar, oğlumda da sağolsun bir yıl ben ise başlamıştım bakmıştı. Annem, babam hasta diye onla ilgilendiği icin bakamazdi çünkü) şimdi içi içini yiyor. Annemdense kendi olmak istiyor biliyorum. Bense kimseyi istemiyorum. Kendimi sirk maymunu gibi hissediyorum. İkizlerin hamileliği, onları emzirirken, onlarla uğraşırken eminim gözü üstümde olacak. Çünkü farklı geliyor..
Kısaca aramın normalde iyi olduğu kayınvalideme hafif hafif alinganliklar yapıyorum
Geldiklerinde samimi olmak istemiyorum. İçimden gelmiyor. Bir de kayınpederime baba demek çok ağır geliyor. Bunla ilgili hiç sıkıntı yaşamamıştım bu zamana kadar. Ama babama hiç benzemeyen, o duyguyu azıcık bile hissettirmeye birine artık baba demek istemiyorum. Ayıp mı olur? Eşim de desem daha mutlu olacak gibi..
Çok uzattım kusura bakmayın. Birazda içimi dökmek gibi oldu.. umarım okuyup, yorumlarimlarinizla yardımcı olursunuz. Teşekkürler.
Allah rahmet eylesin. Sabırlar versin size de.. gerçekten zormuş insanları bu dönemde idare etmek... İnanın babamı belki hayatında iki kez görmüştür ben hiç gormedim kadını. annemi aramış ağlaya ağlaya ay biz kahrolduk siz ne haldesinizdir diye..Nur içinde yatsın babacığınız...
Ben de 3 ay evvel babamı kaybettim. Ondan beridir özellikle kayınvalidemi hiç çekemiyorum. O da benzer laflar etmişti anneme. Hatta benim yüzüme de söyledi. Ben de kötü niyetle söylediğini sanmıyorum ama çok alındım ve üzüldüm. Kaldı ki eşim de ailemle kendi ailesi gibi güzel ilişki kurmuş bir insandır.
Gerçekten çok zor allah hepimize sabır versin. En azından kardeşleriniz var ve birbirinize yakınsınız. Ben yurtdışı tayinine gideceğim yakında ve hiç kardeşim yok. Kara kara düşünüyorum annem ne yapacak yapayalnız diye
Patavatsız insanlar ile ilgili söylediklerinize harfiyen katılıyorum. Lütfen kimse taziyeye gidip boş boş konuşmasın. Yok nasıl öldü, yok sen şimdi ne yapacaksın, ahhh ahh vahh vahh... Kimsenin gelmesini bile istemedim ben. İnsanlardan kaçtım durdum. Annemi perişan ettiler. Dış kapının dış mandalı gelmiş benden çok ağlıyor. Ağlama duymaktan psikolojim 2 kat bozulmuştu.
Öncelikle başınız sağolsun sabır dilerim. Benim babam gideli 3 yıl oldu hala alışamadım dünyaları veririm bir saniye daha görsem.Merhaba hanımlar..
2 ay önce babamı kaybettik... Henüz 55 yaşındaydı. 20 yıldan fazladır kalp hastasıydı. Sık sık hastaneye yattigi olurdu. Ama hep iyilesirdi. Yani hastaydi ama vefatını beklemiyorduk. Hayatımda tanıdığım en harika insandı. Etrafındaki her insan için kurulmuş dünyası vardı ve o dünyanın en önemli insanının karşısındaki insan olduğunu hissettirdi. Hastalığına rağmen çok aktif, pozitif, hayatı da ölümü de düşüne düşüne yaşayan bir insandi. Velhasıl vefatı onu tanıyan herkesi çok üzdü hele de biz ailesini ... Geçmeyen kocaman bir boşluk, ara ara gelen ağlama krizleri ve genel olarak bir düşünmemeye, dua etmeye çalışma halindeyim.. bütün kardeşler evliyiz, annem çok zorlandi babamın eksikligiyle. Hemen yakinimiza taşıdık elimiz hep üstünde... Hepimiz babamın yokluguyla üşümüş civcivler gibi birbirimize sokulduk işte..
Bu durum bizi de biraz daha alıngan yaptı sanıyorum..
Kayınvalidem ve kayinpederim kendi hallerinde hoş insanlar. Ama babamın sosyalliginin tam tersi kayinpederim sessiz sakin, sosyal becerileri çok olmayan ama inanılmaz iyi niyetli çok hoş bir insandir. Kayınvalidemde kendi kültüründe büyümüş ama akıllı bir kadın, baskın bir karakterdir. Severiz birbirimizi. Hiç bir sıkıntımız yok her zorlukta yanımda olmaya çalışır.
Ama işte saniyorum bizim alinganligimizin etkisi var. Babam vefat ettiğinde gelmişti sağolsun başka şehirde yaşamalarına rağmen anneme de iyi niyetle 'evini sakın kapatma' demiş. Ben yoktum o sırada annemlerde. Annemi aradım nasıl ağlıyor. Çok usteleyince ,biri bana evini kapatma dedi çok üzüldüm ben zaten öyle düşünmüyorum ki evimde kalırım ben, dedi. Kim olduğunu da hiç söylemedi. Israr etmeme rağmen demedi.
Yani şu cenaze işlerinde lütfen ama lütfen insanlar boş bogazlik edip abuk sabuk konuşmasınlar. Kimin ne yapacağından kime ne. Acını paylaşıyorum de, iyi dileklerde bulun ve sus! bunu herkes için diyorum. Gerçekten öyle saçma sapan konuşmalarla muhatap olduk ki haddi hesabı yok. "Ay ben eşim şehir dışındayken bile yemeden içmeden kesiliyorum, sen ne yapcan şimdi diyen" kadınlar bile oldu. Amaç nedir yani, zaten kocaman bir acı var ortada. Niye, ne oldu da vefat etti, nesi vardi bile demeyin. Bilmeyin yahu. Ölen ölmüş, giden gitmis. Çok samimi değilseniz sormayın. Samimi olan da zaten ne olduğunu bilir. Öyle büyük bir acı ki tekrar tekrar yaşıyorsun anlatırken. Anlattirmayin acılı insanlara tekrar ve tekrar... Hoş görün onları biraz. İyi dilek yeterli.
Her neyse. Eşime söyledim biri böyle böyle evini kapatma filan demiş canını sıkmış annemin. Kime ne, abuk sabuk konuşuyorlar vs dedim. Eşim birşey demedi. Sonraki gün eşime annem de kim olduğunu soylemiyor canını sıkan kişinin, önemli de değil ama üzüldüm dedim. Bu kez eşim "annem demiş olabilir, onun ifadesine benziyor bu" dedi. Sonra da annesine sordu. Annesi de ,üzülmesin herkese gitsin gelsin ama evi olsun hep diye dedim, dedi. Ben gitmedim onlar bunu konuşurken.muhatap olmak istemedim. Sonra kardeşimden öğrendim ki annem zaten kayinvalidemin yanında ağlamış, yüzü düşmüş onun sözüne. Muhtemelen eşimle de konuştu kayınvalidem benim yanımda da kendilerince konu açtılar ama ben durmadım ortamda.
Bu duruma gıcık oldum gıcık. Başkası dese bu kadar koymaz da, sanki oğlumun evine yerleşme der gibi olmamış mı? Eminim annem de o yüzden alınmıştır. O niyetle kayınvalidem asla demez bilirim, hatta eşime de anneme karsi iyi olması için sürekli tembihliyor. Eşim de gerçekten annesinden ayırt etmez. Ama ben cok alındım bu söze. Hoş olmamış.
Şimdi de haftaya eşim gidip alıp getirecek. (Onlar da biz de hiç evden çıkmıyoruz. Toplu taşıma kullanmasinlar diye de eşim alıp getirecek yaşadıkları şehirden.) Bana da sürekli telefonda (ikizlere 7 aylık hamileyim. Allah isteyen herkese de nasip etsin en güzel şekilde sahip olmayı) inşallah şişmemişsindir, komşum ikizlere hamileydi kız artık tanınmayacak hale gelmişti. İnşallah öyle olmazsın deyip duruyor. Sinir oluyorum. Kamera açıyoruz bir karnına bakayım, ay aman şişmemişsin, geçen biraz şiş gibiydin diyor. Diyorum ikizlere hamileyim şişe de bilirim, elimde olan birşey değil. Sağlıkla doğsunlar umurumda da değil dedim kaç kez.. yine de lafını ediyor. Aman ikizler doğsun seve seve bakarım diyor (bakar, oğlumda da sağolsun bir yıl ben ise başlamıştım bakmıştı. Annem, babam hasta diye onla ilgilendiği icin bakamazdi çünkü) şimdi içi içini yiyor. Annemdense kendi olmak istiyor biliyorum. Bense kimseyi istemiyorum. Kendimi sirk maymunu gibi hissediyorum. İkizlerin hamileliği, onları emzirirken, onlarla uğraşırken eminim gözü üstümde olacak. Çünkü farklı geliyor..
Kısaca aramın normalde iyi olduğu kayınvalideme hafif hafif alinganliklar yapıyorum
Geldiklerinde samimi olmak istemiyorum. İçimden gelmiyor. Bir de kayınpederime baba demek çok ağır geliyor. Bunla ilgili hiç sıkıntı yaşamamıştım bu zamana kadar. Ama babama hiç benzemeyen, o duyguyu azıcık bile hissettirmeye birine artık baba demek istemiyorum. Ayıp mı olur? Eşim de desem daha mutlu olacak gibi..
Çok uzattım kusura bakmayın. Birazda içimi dökmek gibi oldu.. umarım okuyup, yorumlarimlarinizla yardımcı olursunuz. Teşekkürler.
Bilmem önemli mi ki rahatsizlik duymasi?Kayinvalidemin hiç bir kötü sözüne, imasinda denk gelmedim. Yüzüne karşı birşey demek de istemedim. Eşime sitem ettim o annesiyle konuştu. Onlar konusurken de yanlarında olmadım. Annesine niye öyle dedin derken (hesap sorar gibi) benim orada olmam hiç hoş olmazdı. İçimde kaldı işte kötu biri olmadığını bildiğim için sadece kırgınlık olarak kaldı.. başka türlü eşime aman dikkat et kaynanana bak bir de yakına geldi de diyebilirdi. Hep hakkına riayet et kayinvalidenin dedi. Hem de benim duymadığımi düşündüğü yerlerde..
Ama arıyor mesela annemdeyim, akşam yemeğe gitmişiz , sabah kahvaltı da orada oluyorum. Çünkü hamilelikten ağırlaşmış durumdayım ve evde uzun süre ayakta durup bir iş yapamıyorum. Rahatsızlık duyuyor mu bilemem..
Çok haklısınız aynı durumu yaşıyoruz annem elinde valiz kardeşler arasında gezip duruyor,düzenim yok diye ağlıyor hiç kıyamıyorum.. 4 sene oldu köyde evi tek başına kalmaya korkuyor artık..En çok değer verdiğimiz insanı hiçbir şekilde mutlu edemiyoruz herşeye alınıyor kırılıyor.. Ben çocuğuma en ufak sesimi yukseltsem kırılıp eline valizini alıp diğer kardeşime geçiyor..Diğer kardeşime misafirliğe kayınvalidesi gelse rahatsız olup diğer kardeşime...Kesinlikle özgür alanı olmaliydi biz çok üzülüyoruz şuan ki duruma ...Başınız sağolsun. Kaybınız yeni olduğu için alınganlık göstermeniz normal. Kv denizin dediğinde art niyet görmedim. Aslında kadın yılların tecrübesine, gördüğü örnekler doğrultusunda akıl vermek istemiş. Siz tabi annemizi yalnız bırakmayız diyorsunuz ama ev üstüne ev olmuyor maalesef. Gün gelir bakmaya kıyamadığınız anneniz aynı evin içinde size ağır gelmeye başlar. Ayrıca insan imkanı varken evini de kapatmamalı, bende anneme söylerim babama birşey olursa kapatma evini diye. Sonuçta orası da onun yuvası özgürlük alanı. Gelsin kalsın başımın üstünde yeri var ama sıkıldığı zaman gidecek bir yeri olsun. Emin olun anneniz evini kapatıp elinde bir valiz 2 ay bir çocuğunda 1 ay ötekinde yaşasa daha zor göçebe misali
Bizlerin bir düzeni var ve insanları kendi düzenimize ayak uydurmaya zorluyoruz maalesef. Kadın o yaşına kadar evinin hanımı olmaya, herseye kendi kararını vermeye alışmış, kadına birden bire artık benim düzenime uyacaksın diyorsun ki o yaştaki insanlar için düzen değiştirmek çok zor. Kadın belki misafirini ağırlayacak ama biri birşey der mi diye çekinir, siz evde arkadaşlarınızla toplanmak istersiniz varlığı sizi rahatsız eder. Tatile gideyim, gezeyim desen annem ne olacak diye düşünürsün.Çok haklısınız aynı durumu yaşıyoruz annem elinde valiz kardeşler arasında gezip duruyor,düzenim yok diye ağlıyor hiç kıyamıyorum.. 4 sene oldu köyde evi tek başına kalmaya korkuyor artık..En çok değer verdiğimiz insanı hiçbir şekilde mutlu edemiyoruz herşeye alınıyor kırılıyor.. Ben çocuğuma en ufak sesimi yukseltsem kırılıp eline valizini alıp diğer kardeşime geçiyor..Diğer kardeşime misafirliğe kayınvalidesi gelse rahatsız olup diğer kardeşime...Kesinlikle özgür alanı olmaliydi biz çok üzülüyoruz şuan ki duruma ...