Merhaba arkadaşlar.
Hem hayat koşullarının bu kadar zorlaşması, hem de atanamamam, iş bulamamam bunalımı ile artık psikolojim bozuldu ve doğru kararlar veremez hale geldim. Her şeyi saldım ne oluyorsa olsun moduna girdim ve çıkamıyorum. Var mı aynı durumda olan?
Erkek arkadaşım var 25 yaşına girecek, ünv i bitirdi. Çok çalışkan, çok hırslı ve başarılı esasında. Ama ülke şartları mı dersin, şansızlık mı dersin bir türlü iyi bir yerde tutunamadı. Çocukluğundan beri çalıştığı için bir çok işten anlıyor ve haftasını dahil sürekli çalışır mutlaka para kazanacak Bi şeyler bulur. Fakat düzen yok, iyi bir iş yok. Şirketlere giriyor başarılı olmasına rağmen sürekli eleman çıkarma durumları oluyor. Kendi işimi dükkan vs açayım dedi, şuanki durumda biraz riskli. Babası tesisat doğalgaz ustası, çocukluktan beri ilgisi olduğu için uğraşmış şuan baya iyi o işte, ama o kadar ünv okudu bitirdi başarılı da Bi çocuk, o işte çalışması içime sinmiyor.
Ailem maddiyat yüzünden istemiyor. Kötü yorumlar beni daha da üzüyor artık, bitirme aşamasına geldim çünkü sürekli insanların Olumsuz konuşması psikolojimi bozdu. Bitireyim artık ne oluyorsa olsun moduna girdim. Yoruldum artık sanırım. Umudumu yitirdim ben. Ben de atanamıyorum zaten. Evet evliliğin acelesi yok beklememiz lazım. Şuan evlenmek gibi bir isteğim de yok. Ama beni yoran ailem, çevrem,söylenen laflar. Zaten işsizlik atanamama, belirsizlikler yoruyor üzüyor yeterince. Kaygı bozukluğum var üstelik. Bu psikoloji ile ilişkimi yaşayamacak hale geldim artık.
Aynı durumu yaşayanlar nasıl bir yol izledi bahsederlerse sevinirim?
