Bipoları anlattım da konuya dair yorum yapmamıştım çünkü benim tanıdığım türden bir kardeşlik ilişkisi değil sizinkisi. Aranıza bir ev, bir kira parası filan girebiliyor mesela. Bipolar kardeşinizle kendinizi, konu maddiyat olunca "En çok ben çabaladım" diyerek yarıştırıyorsunuz.
Kendi kardeşlik ilişkimi anlatmak istiyorum, neden sizinki farklı, kabul edilemez geldi bana, daha açıklayıcı olur:
Kardeşimle apayrı bir bağımız var. Hastalığım değil bizi rakip haline getirmek, hayatlarımızı birbirimiz içine geçecek halde şekillendirdi.
İlk atağıma kanlı canlı şahit olmak durumunda kalan ve yıkılışımı gören kardeşim, tedavimde bir rolü olabilmesi için mesleğini, idealini bipolar hastalığım üzerinden şekillendirdi ve benim ilk atakta kapatılıp 1 ayı orada hemşirelerden şikayet ede ede geçirdiğim "Bir güler yüz aradım hastane içinde" diyerek ona anlattığım hastaneye üniversitesini ilk üçün içinde tamamlayarak psikiyatri hemşiresi olup ilk senesinde atandı.
Kardeşim, benim için, bendeki hastalığın beni vuruşunu ve hayatımı 6 sene aktif tepetaklak edişini gördüğü için sağlık okudu, psikiyatri bölümünü seçti ve klinikte aktif yer alabilmek için hemşire oldu.
Hayatımı ona gözüm kapalı emanet ederim. Ailemin 10 evi de, 20 evi de onun olsun. Bilirim ki almaz. Çünkü her eşitlikte adalet olmadığını gözeten bir çocuk. Ailemiz bize eşit davrandı, eşit imkanlar sağladı. Ancak hayat kartlarını dağıtırken bize eşit genler vermedi.
Bana, yer yer enerjimi bitirecek ve kılımı kıpırdatamayacağım kadar hareketsiz kalmama, yer yer parlak zekamı kullanamayacağım atakları içeren bir hastalık yazıldı. Kardeşimin ise böyle bir engeli yok, o ise kendi hayatını, yeteneklerini işlerken "Ablamın da elinden tutarım" diye işledi.
Çocuk, benim ambulansla hasta kapısından girdiğim hastaneye, psikiyatri acil hemşiresi olarak girdi. :)
Bu bağı değil bir kira parası, trilyonlar yıkamaz.
Anlatabildim sanıyorum.
Bu yüzden sizin kardeşinize tavrınız, benim anlayabileceğim türden değil.
Benim kardeşlik dendi mi lügatımda olan bir hırs değil.