12 tane oldu kuslarim. Onlara cok emek verdim her birini ayri ayri seviyorum. Gecen birinde yumurta sikisti ona mudahale ettik, ilaclari ve gece nobetleri derken cok yorgun dustum ama onemli olan onun iyilesmesiydi. Cok korktum olecek diye, gece uyanamazsam usur iyilesemez diye alarm kurup sicakligini ayarladim falan. Ama onlari seviyorum.bir ton kadın ilk hamileliklerinde sonunu ve sürecini bilmiyordu.
ve o bir ton kadının yarısından daha donanımlısın.
evcillerinden bahsettiğin yorumlar var. yetiştirme konusundaki endişeni anlasamda sevmezsem endişeni cidden anlamıyorum.
mükemmel anne olman gerekmiyor. her şeyi kitabına uygun doğru yapman gerekmiyor. yapacağın tek şey mutlu bir birey yetiştirmek. mutlu insan başarılı olur mutlu insan pozitif olur. mutlu yaşayıp mutlu ölmelerinden başka çocuklarımız için istediğimiz başka birşey yoktur özünde.
Bu kitap seni annelige hazirlamayacak ama hamileligin basinda her kadin okumali , sen ozellikle okumalisinBu kitabi gecen okulda gordum, elimi attim sonra vazgectim. Su an hamileligi kabullenememe asamasindayim. Durun bakalim daha bebek gormedik,kalbini duymadik modundayim. Yarin gittigimde alip okuyayim.
Benim de etrafimda herkes cok mutlu hamilelik gecirdi. Herkes isteyerek hamile kaldi kimisi cok bekledi ve tup bebek surecine girdi turlu acilar cekti.Sizin kadar hassas düşünceli bir insan kötü anne olamaz zaten merak etmeyin :)
Yaşadıklarınız da normal. İki evladım var, ikisini de istiyor olmama rağmen endişe ettiğim zamanlar çok oldu.
Hele ilk hamileliğim içten içe bana zehir oldu.
Zannediyordum ki böyle hamile kalınca sevgi kelebeğine falan dönüşeceğim.
Heyecanlanacağım, çocukla konuşup şarkılar söyleyeceğim falan.
Hiç öyle olmadı.
Olmadığı için de suçlu hissettim.
Daha kötüsü de etrafa rol kestim oluyormuş gibi
Sonuç, lohusalıkta patladım :))
Çok istememe rağmen normal doğum olmadı
Üzerine de bebek ilk hafta meme almadı.
Ve ben kendimi odaya kilitleyip,
Hem doğuramadım, hem emziremiyorum.
Benden anne olmaz. Alın çocuğu annelik yapmak isteyen birine verin, diye de defalarca ağladım :)
Sonra eşim destek oldu, mükemmel olmak zorunda olmadığımı, olduğu kadar, merak etme, millet 15 yaşında doğuruyor da bakıyor diye diye beni sakinleştirmeye çalıştı :)
Yetersizlik hissi beni en çok yıpratandı.
Neyse sonra zamanla, emek verdikçe, bebek gülümsedikçe, her şey çok keyifli bir hal aldı.
Kendimce iyi bir anne olmak için çabalıyorum.
Daha iyi anneler elbet var ama benim çocuklarımın en iyi annesi benim :))
O yüzden hisleriniz için suçluluk hissetmeyin.
Çocuk doğmadan, çocuğa emek vermeden,
Ay ultrasonda gördüm ağlamaya başladım,
Demek zorunda değilsiniz
İlk kalp atışını duyduğunuzda heyecanlanmaz yada heyecan yerine endişe hissederseniz bu da normal.
Dayatılan ezberleri boşverin.
Herkesin anneliği kendine.
Bir de doğum sonrası eğlencesi için
Emiyor mu? Diye bir kitap var :) mutlaka edinin :) ben lohusa arkadaşlarıma hediye ediyorum :)
Koalina, okudum ama yarısına kadar, çookk karamsarsın, hep kötü olumsuz şeyler yazmışsın ama öğreneceksin ki bebeğini kucağına alır almaz tümm bilgiler vahiy inmiş gibi, matrix deymişsin gibi bünyene yüklenecek, içgüdülerinle bir anda en iyisini en doğrusunu sen biliyor olacaksın, sana ahkam kesenler bir numaralı düşmanın olacak falanOncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.
Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?
Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
şuan normaldir düşünüyorum duygulaırnı kucagına aldıgında değişir eminim.Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.
Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?
Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Iste ben de onlari dusunuyorum. Burada da kac konu okuduk. Yok mu psikopat anneler var, ben oyle olur muyum olmaz miyim hic kestiremiyorum.Hiç duygusal bakamıyacağım çocuğunu o kadar kabullenmeyen eziyet eden anne varken bence de acil dr a görünmelisin şimdiden lohusa depresyonunda gibisin çok zor tahmin edebiliyorun ama ya kabulleneceksin ya başka birşeyler yapacaksın böyle kendine eziyetle geçmez zaman
Hayata biraz eşin gibi baksan iyi olur.
Oda istemiyormuş ama ne kadar güzel kabullenmiş,
Genel yapınmı soguk bu konudamı böylesin ?
Bizim gibi o karnındaki yavruya sahip olmak için her gece aglayarak uyuyanları düşün belki biraz daha yumuşatır seni.
Zaten kucagına aldıgında bence bu düşüncelerinde toz bulutu gibi dagılır,
Hele bi kokusu gelsin burnuna,
O minnak elleri tut bi,
Bak bakalım neler oluyor..
12 tane oldu kuslarim. Onlara cok emek verdim her birini ayri ayri seviyorum. Gecen birinde yumurta sikisti ona mudahale ettik, ilaclari ve gece nobetleri derken cok yorgun dustum ama onemli olan onun iyilesmesiydi. Cok korktum olecek diye, gece uyanamazsam usur iyilesemez diye alarm kurup sicakligini ayarladim falan. Ama onlari seviyorum.
Ya bebek icin icime bir sevgi gelmezse diye dusunmeden edemiyorum.
Benim de etrafimda herkes cok mutlu hamilelik gecirdi. Herkes isteyerek hamile kaldi kimisi cok bekledi ve tup bebek surecine girdi turlu acilar cekti.
Benimkinin sanssizligi da benimki gibi bir annesi olmasi, bir gun cocuk sahibi olmaya karar verirsem hamileykeb surekli onunla konusacagimi, klasik muzik dinletecegimi, ne kadar sevecegimi soyleyecegimi falan zannediyordum. Simdi ise yokmus gibi.
Umuyorum her sey dediginiz gibi olur... Cok isterim buraya oyle mujdeli bir konu acmayi.
Bizim de böyle bir durumumuz olsa muhtemelen boşanmaya kadar giderdi dini açıdan eşim aldırtmaz (hiç çocuk istemiyor) bende doğuramam o yüzden çok aşırı dikkatliyim bu konuda Allah isteyenlere nasip etsinIste ben de onlari dusunuyorum. Burada da kac konu okuduk. Yok mu psikopat anneler var, ben oyle olur muyum olmaz miyim hic kestiremiyorum.
Esim diger secenegi kesinlikle kabul etmiyor. Dun resmen salya sumuk yalvardim, en son cok cocuk istiyosan baskasiyla evlen ama ben yapamam bu isi altindan kalkamam diyordum. Yine de benim imzam olmadan hic bir sey yapamazsin dedi. Tamam dese ne olurdu bilmiyorum cunku bu ara cok gel git akilliyim. Bir asla diyorum bir evet diyorum.
Normalde boyle karamsarim yapamayacagim bir sey oldugunu dusunursem gecem gunduzum boyle gecer. Onun disinda hayatimi yasayamam, su an tek dusucem bu ne uyuyabildim ne kitap okuyabildim ne ev isi yapabildim. Ymusatamadim kendimi.
O konulara cok baktim aslinda bakmama da gerek yok esim tup bebek merkezinde calisiyor cok duydum cok sahit oldum. Benim kabullenemedigim istemedigim seyin bir baskasinin hayali oldugunun farkindayim ama icimi rahatlatmiyor.
Oncelikle merhaba, tepkilerinizi biraz asiri buldum, o kadar detay düşünüp kendinizi harap ediyorsunuz ki bence saglikli düşünemiyorsunuz ve bu durum esinizle olan diyalogu bile bozar bence, madem bu kadar kotusunuz neden psikolojik destek almayı düşünmüyorsunuz. sağlık problemi olacagini vs nereden biliyorsunuz ki..Bunlar yersiz korkular farkında olun..bunlar asiri kaygı,anksiyete..Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.
Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?
Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Bu konuyu başkası açsa eleştiri bombardımanına tutulurdu.
Siz şanslı üyelerdensiniz :))
Bilemiyorum yorum yapan uyelerin bir kismini az cok taniyorum, onlar da az cok taniyordur ve anliyordur ona gore yorum yapiyorlardir diye dusunuyorum.Bu konuyu başkası açsa eleştiri bombardımanına tutulurdu.
Siz şanslı üyelerdensiniz :))
Şaka bir yana şanslı üyelerden olmanızın nedeni de normalde aklı başında yorumlar yapan bir üye olmanızdır sanırım.
Ben destek almanızı öneriyorum.
Verdiğiniz 'kötü anne' örnekleri çok uç noktalar.Öyle bir anne olacağınızı sanmam.
Ama yine de daha sağlıklı ve mutlu hissetmek adına destek almanız iyi olacaktır.
Ben isteyerek bebek sahibi oldum.
Allah ikiz bebek verdi.
Eğer tek bebeğim olsa idi daha sabırlı daha da ilgili bir anne olabilirdim belki,bazen öyle düşünürüm.
Ama yine de anneliği beceremedim demem.
Hatalarımla,belki yanlışlarımla anneyim.
Zor bir gebelik,ikiz bebek zorluğu ama dünyanın hiçbir nimetine değişmeyeceğim iki evlat.
Çok da iyi bir anne olduğumu düşünürüm,çevremden de öyle duyum alıyorum laf aramızda :))
Siz de olursunuz
Hemen hepsini severim ama tabi ki emek verdigim kendi besledigim kusun yeri baska. Engelli bir kizim var mesela, nasil seviyorsam esim de kardesim de o mu ben mi diye sorar. Yumurtadan cikip annesi bakmayinca ben bakmistim. 2 saatte bir kalkip beslemek zorundaydim. Simdi 6 yasi bitti kizimin, benden baska kimseye de gitmez.işte bunu diyorum. kuşlarını neden seviyorsun ? onlarla vakit geçirdiğin için onları tanıdığın için. benim evimdeki kuşuda seviyormusun?
öyle hissedip davrananlarda vardır elbet.
bu dediklerini bende yapmadım. hiç bir hissimde olmadı. hamile kalınca gökten anaçlık duyguları falan inmiyor yani.
kucağına aldığın an diyorum başka da birşey demiyorum.
Yani acikcasi oyle bir zamanda geldi ki baska bir zamanda olsa muhtemelen aldirirdim hic dusunmeden.bu mevzuyu dile getirdiği önceki konusunda ben aldır demiştim.
yaptığı benzetmeyede kızmıştım. ancak şimdi doğurmaya karar vermiş. bu süreci endişe dolu geçirmesine gerek yok zira bence endişeleride yersiz.