Bazi seylerde sinifta kalmayi goze aldim, mukemmel anne olamam elbette ama oyle yazilar okudum ki mesela cocuguna hayatin ikisitladigi icin ofke duyuyor. Mintunu giy diyor cocuk giymiyor sonra hasta olunca cocuga olan ofkesinden doktora goturmuyor. Git dedim giyseymis o da cezasini ceksin gibi dusunuyor. Bunlar cok korkutucu geliyor bana. Ornekleri var ya hepten mutsuz oldum.
Bana da hep zor geldi ve hala da oyle.
En son ameliyat surecimde esimden bekledigim destegi gorememistim. O zmaan ne avrsa ailede var esim bugun var yarin yok ama ailem hep var diye dusunup cocuk fikrine bir tik ilimli bakmistim. Aradan cok zaman gecmedi ki hamileymisim. Diyorum bu bir mesaj mi, olmasi gerekn bir seydi ve bize kalsa hic bir zaman evet cocuk yapalim demeyecektik. Belki ileride cok arayacaktim demek ki simdi olmaliymis diye ekndimi telkin ediyorum ama ayni noktaya geri donuyorum.
Korku ve endise normaldir eminim ama bu mutsuzluk normal degil bence. Zaten yeni bir hayat dunyaya getireceksek korkmamiz cok normal, dogan buyur mantigi ail yanlis olan ama gece gunduz aglayip uyumamak da hic normal degil