Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?


İnşallah doğuma kadar rahat geçirirsin bu süreçi,hele birde cinsiyeti belli olsun mağazalardan çıkamayacaksın..
İyi olmana çok sevindim,moralli olman hem senin hem bebek için çok iyi olacaktır:))
 
Bende yeni sayılırım
Oğlum 7 aylık
Alışveriş ile ilgili soracakların olursa bir mesaj uzağındayım :)
Bebeğimin cicileri kısmınada yazıyorum gerçi ordanda bakarsın
Bence ilk işin bir kumbara yapmak olsun
Alışveriş zamanına kadar biriktir :)
 
Daha iyiyim, o aglak durum gecti sanirim kabullenmeye basladim. Icim hala kipir kipir degil ama mutsuz da degilim en azindan.
Merhaba ben de senin gibiyim 5 aylık hamileyim ve nedense çevremdeki herkes benden çok seviniyor bebeğe.bu da beni çok.üzüyor açıkcası ama umarım geçer diye düşünüyorum. Dediğin gibi hareketlerini hissediyorum ama içim mutlu olmuyor niyeyse
 
Simdilik besik, bebek arabasi ve bez disinda bir sey dusunmedim 6-7 aylik olunca sanirim cikarim alisverise muhakkak sorularim olur, bol bol rahatsiz ederim seni

Bende daha hareket falan yok tabi ama herkes cok mutlu ve surekli bu konusuluyor. Herkes bana ekstra bir ozen gosteriyor bu da cok garip geliyor. Hayirlisi bakalim dogunca umarim seviniriz ve mutlu oluruz :)
 
güzel konu ve malesef ben yeni okudum geç kalmışım... öncelikle cesaretin ve açık sözlülüğün için tebrik ederim. bu düşünceler eminim bir çok kadında oluyordur. aynı korkular bende de yok desem yalan olur...
 
Daha iyiyim, o aglak durum gecti sanirim kabullenmeye basladim. Icim hala kipir kipir degil ama mutsuz da degilim en azindan.

Koalina merhaba ,

Öncelikle tebrik ederim,vatana millete hayırlı olur umarım evladın :)Uzun süredir BDV ye girmiyordum,konunu yeni gördüm.
Daha evvel bu konuyla ilgili seninle kısa bir fikir alışverişimiz olmuştu,seninle aynı duyguları yaşıyorum,konunu okuduktan sonra al benden de o kadar dedim.Hamilelik yaşadım bende 8.haftada kalbi durdu bebeğin lakin ben 8. haftaya nasıl geldim Allah bilir.Defalarca aldırmayı düşündüm ama yapamadım.Hislerini anlıyor ve şuan da daha iyi olmana seviniyorum.Bu konuda malesef ben kendimi ikna edemiyorum,biyolojik saatimin geçiyor olduğunun farkında olsamda bir tarafım senin yaratılışında anne olmak yok diyor :)

Bu konuda benzerliğimizden dolayı senin duygularını önemsiyorum,sıkı takipteyim seni,umarım herşey hayalinden çok daha güzel olur :)
 
İnşallah kabullenebilirim bebeği bu korkutuyor beni. Sanki özgürlüğüm kısıtlanacakmış gibi. Günaha giriyorum ama Allah yardımcımız olsun. Sizin daha küçük di mi:)
 
Gecenlerde cok isteyerek hamile kalmis bir arkadasim bebek dogduktan sonra aylarca bir sey hissedemedigini ve mutsuz oldugunu soylemisti. Bu tur seyler icime su serpiyor normalmis diyorum en azindan.

Tesekkur ediyorum. Ben zaten kendimi hep cok yalniz hissediyordum cocuk istemeyen biri olarak. Cok samimi bir arkadasim haric hayatim boyunca bu dusuncede biriyle karsilasmamistim cunku. O yuzden sanki kimse beni anlamiyor gibi geliyor hep. Ne demek istedigii anliyorsundur. O hislerin tarifi yok sanirim, ifade edemiyorum da. Simdilik kabullendim ama eteafimdan o kadar cok telkin aldim, esimden o kadar cok olumlu seyler duydum ki... Tabi dogduktan sonra o kadar toz pembe olmayacagini gorunce bir bocalama daha yasayacagimi biliyorum ama simdilik daha pembe hayallerle mutlu olmayi tercih ediyorum.
Umarim dogumdan sonra da "iyi ki" derim ama demesem de gercek duygularimi burada paylasirim.
Cok tesekkur ediyorum :)

İnşallah kabullenebilirim bebeği bu korkutuyor beni. Sanki özgürlüğüm kısıtlanacakmış gibi. Günaha giriyorum ama Allah yardımcımız olsun. Sizin daha küçük di mi:)
Ben de hep ayni seyleri dusundum ve dusunuyorum ama bir kabullenme ve kaderine razi olma durumu da oldu bende. Artik boynum kildan ince diye geziyorum:)
 
Ya koalina bebeyi doğurmaya karar verdikten sonra her türlü seversin evcillerini nasıl seviyorsun bebenimi sevmicen kesin benimde olsa nasıl severim istemiyorum o baska kızıma bile öluyorum ağzını kemirdigim kendi doğurduğunu mu sevmicen
 
Hele Bi kokla ağzını açıp meme aradığını gör var ya bu günler bitmesin diye dusuneceksin. Anne olunca anlicaksin başka boyuta geciceksin gulunce aglican anne diyince aglican.ben koca kız 4 yaşında kızım geçen birden kalktı erik dalı oynamaya başladı beni guldursun diye ben ne yaptım ağladım annelik salaklik gibi bişey iyi ki varlar
 
63 günlük bir bebeğim var şöyle söyleyeyim sezaryen olmama çok ağrım olmasına rağmen emzirmek için kucağıma ilk verdiklerinde benim için her şey bitti acı bile hissetmedim. Çok sosyal olan ben şuan bir çok arkadaş toplantısına katılamıyorum ve bundan çok etkileneceğimi düşünen herkes çok şaşırıyor tek önemli olan şuan kızım
 
Sen ne tatlı bi insan.. ne güzel bir annesin. Ben becerebiliyorum deseydin inanmayacaktım. Ama beceremedim diyorsun ya . Eminim sen mükemmel bir annesjn..
 
Koalina ben de ögretmenim. Ve aynı endişeler bende de mevcut. 30 yaşımdayım. Cesaret edip de çocuk yapamadım. Ya bakamazsam,ya bogulursa. Ya beni kısıtladığı için zır olursam.. ya uykusuz kalıp da çocuğa kötü davranırsam? O yüzden yapmıyorum.
 

Ben üzgünken daha 1 buçuk yaşında bile olsa da hisseden bir şey çocuk..
Normalde oynarken pat pat tokat atan oğlum ben üzgünken gözümden yaş geldi diye yüzümü sevip teselli etti.
Tabi ben buna daha çok ağladım..

Nasıl sevilmez ya daha doğmadan karnında bile sana şirinlikler yapan bir varlık..
 
Daha iyiyim, o aglak durum gecti sanirim kabullenmeye basladim. Icim hala kipir kipir degil ama mutsuz da degilim en azindan.
siz daha anneliği tatmamışsınız biraz büyüsün hareketlensin heleki doğup kucağınıza gelsin bu duygular için vicdan azabı bile çekeceksiniz inşallah. şuan yapmanız gereken tamamen o düşünceleri kafanızdan silmek ok hayırlı olsun rabbim hayırlı kul evlat nasip etsin sağlıkla...
 
Uykusundan asla feragât edemeyen, tembel, dağınık, başkalarının çocuklarına büyük bir şefkat ya da sevgiyle bakamayan, evliligin ilk 5-10 yılı çocuk istemeyen hatta olmasa da olur diyen ben evliliğimin ilk yılı içinde hamile kaldım...
Çok ağladım istemedim. Kılığım kaçacak, kilo alacağım, eskisi gibi öğlenlere kadar yatamayacağım. Ev temizliğini daha fazla yapmak zorunda kalacağım. Gezip tozamayacağım, ki daha evliliğin tadına varmadım diye çok ağladım... O sıralar maddi durumumuzun kötü olması da cabası. Mide bulantılarım rezaletti. Psikolojim bozuldu bir sürü sebepten.
Ruhsal bozukluğum yüzünden eşimle boşanmak bile istedim ve bebeği aldırmak...
Buna karşı çıktılar. Kendimi yerlere atıp kendime zarar bile verdim bebeğim düşsün diye. Cinnet geçirdiğim bir anda yaptım bunu.
Ama onun kalp atışını duyunca dünyam değişti. Bu defa bebeğime zarar vermeye çalıştığım için kendimden nefret ettim ve haftalarca ağladım...
Hala da kızgınım kendime. Bebeğim olmadan bir dakika bile nefes alamam! Onun tekmelerini hareketlerini hissetmek muazzam bir his. Bebeğim şu an 10 buçuk aylık ve ben gerçekten o tekmeleri özlüyorum.
Onun ilk ağlayışını, o sesini ilk duyduğumda yerçekimi etkisini yitirdi adeta. Böyle ben uçtum falan ağır çekimde...
Böyle bir mutluluk yok gerçekten.
Şu an bile sırf bebeğim için uyumuyorum.
Diş çıkarıyor ve üstüne bademcik iltihabı olmuş. Ateşi var. Yaklaşık 1 buçuk haftadır geceleri uyumuyorum başında bekliyorum ateşi yükselirse diye. Zombi gibi dolanıyorum ortalıkta. Geberiyorum uykusuzluktan ama asla pişman değilim.
Anneliğin verdiği o güç öyle bir güç ki, gerekirse bir kac ay bile uykusuzluğa dayanabilirim.
İnşallah sen de benim gibi hissedip bebeğini sevebilirsin...
 
Oğlum 3 yaşındayken ağır bir soğuk algınlığı geçirmiştim. Küçük beyin üzerini değiştirirken "annecim sen hastasın yorulma, ben giyerim üzerimi" diyip giyinmeye çalışmasıyla zırıl zırıl ağladıydım :)

Yine olsa yine ağlarım
 
Konuyu acali 1 ay olmus. Ne durumdasiniz Koalina ? Suan 1 aylık kızım emerken yapıyorum bu yorumu. Sizi o kadar iyi anlıyorum ki..Ben bütün hamileliğim boyunca aynı şeyleri hissettim. Hem bu düşünceler hemde böyle düşündüğüm için çektiğim vicdan azabı beni perişan ediyordu malesef. Eşim başlarda çok anlayışlı yaklassada zamanla onunda sabri taşti.Bu dusuncelerim doğum yaptıktan sonra 2 3 hafta kadar katlanarak devam etti. Her gün gelen aglama nöbetleri,bebegime karşı hissettiğim vicdan azabı.. Bunlari sizi korkutmak için yazmıyorum yanlış anlamayın. Kendinizi yalnız hissetmeyin,sizin gibi hissedenler var,bilin diye yazıyorum. Çünkü bana yalnız olmadığımı görmek çok iyi geliyordu. Şimdi ne durumdasin diye soracak olursaniz evet henüz anneligin o kutsal hislerine erisebilmis değilim. Hala pişmanlık yaşıyorum. Ama o minik sey o kadar tatlı ki yemin ederim uyurken bile özlüyorum. Kendi anneme,öz babasına bile emanet edemiyorum. Ve bence bana ağır gelende bu oldu. Dusunsenize herkesten değerli bir şey.. Ki ben kaybetme korkusunu çok yaşayan biriyim. Yani sevdiklerime bir şey olursa kaldiramayacagimi düşünüyorum. Şimdi birde bu bıcırık çıktı başıma. 2 gün sarılık oldu hastanede yattıda kafayı yiyordum aglamaktan. Bakamadim,besleyemedim diye delirecektim. Ama bakin böyle düşününce daha güzel bakiliyor işte. O bebek bana gore daha şanslı oluyor digerlerine nazaran. Ama anne cok yoruluyor. İstemem diye hüngür hüngür ağlayan ben geceleri nefesini kontrol etmekten uyuyamiyorum. O minik suratını izlemeye doyamiyorum. Bu gerçekten çok ağır bir sorumluluk. Ömür boyu yürek carpintisi. Ama çok güzel işte. Eğer inancliysaniz bol bol dua etmenizi hatta namaz kilmanizi öneririm. O hayirlisini bizden daha iyi bilir. Eğer evlat nasib ettiyse emin olun vardır bi hikmeti. Ve ayrıca eşinizle konuşun daha anlayisli yaklassin size. Bu hisleri anlayacak değiller ama kötü anne muamelesi yapmasinlar. En olmamasi gereken yaklasim bu çünkü.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…