Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.
Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?
Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Koalina ? Suan 1 aylık kızım emerken yapıyorum bu yorumu. Sizi o kadar iyi anlıyorum ki..Ben bütün hamileliğim boyunca aynı şeyleri hissettim. Hem bu düşünceler hemde böyle düşündüğüm için çektiğim vicdan azabı beni perişan ediyordu malesef. Eşim başlarda çok anlayışlı yaklassada zamanla onunda sabri taşti.Bu dusuncelerim doğum yaptıktan sonra 2 3 hafta kadar katlanarak devam etti. Her gün gelen aglama nöbetleri,bebegime karşı hissettiğim vicdan azabı.. Bunlari sizi korkutmak için yazmıyorum yanlış anlamayın. Kendinizi yalnız hissetmeyin,sizin gibi hissedenler var,bilin diye yazıyorum. Çünkü bana yalnız olmadığımı görmek çok iyi geliyordu. Şimdi ne durumdasin diye soracak olursaniz evet henüz anneligin o kutsal hislerine erisebilmis değilim. Hala pişmanlık yaşıyorum. Ama o minik sey o kadar tatlı ki yemin ederim uyurken bile özlüyorum. Kendi anneme,öz babasına bile emanet edemiyorum. Ve besahibidirağır gelende bu oldu. Dusunsenize herkesten değerli bir şey.. Ki ben kaybetme korkusunu çok yaşayan biriyim. Yani sevdiklerime bir şey olursa kaldiramayacagimi düşünüyorum. Şimdi birde bu bıcırık çıktı başıma. 2 gün sarılık oldu hastanede yattıda kafayı yiyordum aglamaktan. Bakamadim,besleyemedim diye delirecektim. Ama bakin böyle düşününce daha güzel bakiliyor işte. O bebek bana gore daha şanslı oluyor digerlerine nazaran. Ama anne cok yoruluyor. İstemem diye hüngür hüngür ağlayan ben geceleri nefesini kontrol etmekten uyuyamiyorum. O minik suratını izlemeye doyamiyorum. Bu gerçekten çok ağır bir sorumluluk. Ömür boyu yürek carpintisi. Ama çok güzel işte. Eğer inancliysaniz bol bol dua etmenizi hatta namaz kilmanizi öneririm. O hayirlisini bizden daha iyi bilir. Eğer evlat nasib ettiyse emin olun vardır bi hikmeti. Ve ayrıca eşinizle konuşun daha anlayisli yaklassin size. Bu hisleri anlayacak değiller ama kötü anne muamelesi yapmasinlar. En olmamasi gereken yaklasim bu çünkü.
Kaynana olacağımız günleri de görürüz inşallah 
İlk sayfadan beri okuyorum saatlerimi aldı ama değdi benimde korkularım var ve okumaya devam edeceğim 
Mükemmeliyetçi yapımız olduğu için böyle bu durum ama eminim sen harika bir anne olacaksın tebrik ederim sağlıcakla kucağınıza alırsınız inşallah 
