Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Khomyuk · 6 Mart 2025

pelolin .!.:
Oğluma aşığım ama emzirmekten nefret ediyorum.
2 yaşına kadar gün saydım resmen..
Dünyanın en eziyetli olayı geliyor ve öyle sevmiyorum ki emzirmeyi şuan eşim göğsume dokunsa aklıma emzirme dönemi geliyor inanılmaz rahatsız oluyorum.
2.ye hamileyim tek düşündüğüm emzirme şuanda.
O dönem herkes dünyanın en güzel şeyi olduğundan bahsediyordu. Kime göre neye göre?
Bağlanma deseniz şuan 5 yaşında aramızdaki iletişim çok çok iyi.
Emzirmeyi sevmedim ama oğlumu aşırı sevdim.. disaridaki insanların dusunceleri umrumda bile değil.

Yine iyi dayanmışsınız. Ben 18 ay emzirdim. Oğlum da çok düşkündü devam etsem kendi ruh sağlığımdan olacaktım, tamamen keyfi 18 aylık bıraktım emzirmeyi. Bu beni kötü anne yapacaksa da başkalarına göre gülerim.
Herkes kitaptaki anne olmak zorunda değil.
Bunları söylediğimizde böyle kınayarak susturdukları için çoğu kadın itiraf etmeye korkuyor.
Ben de oğlumu şu an çok seviyorum. Bayılıyorum. İyi ki doğurmuşum. Anneliği de sevdim.
Ama anneliğin ilk 2-3 yılı zor. Aşırı sıkıcı ve kötü.
Yenidoğan bakımı rezalet bir şey.
Kalkıp da bunu güzellemiyoruz diye annelikten atılıyorsak da gülerim

Vasfiyeteyzeniz · 6 Mart 2025

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Lohusa depresyonu diye bir gerçek var. Hazır anne imkanın varken destek almalısın

Mune · 6 Mart 2025

Hanımlar niye birbirinizi anlamaya çalışmak yerine yargılıyorsunuz?
Lohusa depresyonunun bazı kadınlarda uzun sürdüğü bilinen bir gerçek, depresyonu uzun süren ve durumundan rahatsız olan kadın zaten uzman desteği alır, ki konuyu açan üye bebeğine zarar vermekten bahsetmiyor en azından ben yazıları arasında denk gelmedim, aksine demiş ki:

AdChoices
ADVERTISING

psikolojikdanismannisa .!.:
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Kaldı ki sitede uzun süren lohusa depresyonu sonrası psikolojik destekle iyileşip bebeğine iyi bir anne olan pek çok kadın var, yargılamayın tavsiye verin lütfen.

Khomyuk .!.:
Yine iyi dayanmışsınız. Ben 18 ay emzirdim. Oğlum da çok düşkündü devam etsem kendi ruh sağlığımdan olacaktım, tamamen keyfi 18 aylık bıraktım emzirmeyi. Bu beni kötü anne yapacaksa da başkalarına göre gülerim.
Herkes kitaptaki anne olmak zorunda değil.
Bunları söylediğimizde böyle kınayarak susturdukları için çoğu kadın itiraf etmeye korkuyor.
Ben de oğlumu şu an çok seviyorum. Bayılıyorum. İyi ki doğurmuşum. Anneliği de sevdim.
Ama anneliğin ilk 2-3 yılı zor. Aşırı sıkıcı ve kötü.
Yenidoğan bakımı rezalet bir şey.
Kalkıp da bunu güzellemiyoruz diye annelikten atılıyorsak da gülerim

Kitaplarda yazan her şey günlük hayatta geçerli olmuyor bazen.

Söz konusu bir bebek olunca insanlar annelik nasıl sevilmez veya nasıl hemen adapte olunmaz diye düşünüyor lakin annelik yalnızca emzirmek gaz çıkarmak alt değiştirmekten ibaret olmayan ömür boyu süren ağır bir sorumluluk.

Bu yüzden bazı kadınların diğerlerine göre daha fazla korkması, endişe duyması, bazen pişman olması normal.
Çocuk belli bir yaşa kadar ilgilenip sonra kenara koyduğumuz bir canlı değil ki
Annelik ilk yıllar emzirme, çocuk hastalıkları, gaz sancıları, uykusuzluk, okul çağıyla beraber başka sorunlarla mücadele demek.
Dizinizin dibindeyken yaşadığınız sorunlarla, sizden bağımsız yaşamayı öğrendiği zaman ki korkularınız bile farklı oluyor.

Anneyim, zaman zaman sorumluluklardan sıkıldığım da oldu çocuğumun geleceği için endişe ettiğim de oldu, aylarca yatak ve pijama yüzü görmeden sabah ezanlarına kadar bebek bakınca ağladım da, ne kadar güzel kokuyor deyip kokusunu içime de çektim, bir yanım anneliği sevdi bir yanım sevmedi çünkü rahatıma çok düşkündüm, bir daha mı tövbe doğurmam dedim doğurmadım, mükemmel değilim olamam zira insanım insan denen canlı kusursuz değildir anı anına uymayabilir, anneler kutsal da değildir, kendini kusursuz ve kutsal sanan varsa yanılır, eşlerimizle de severek evlendik ama bazen gözümüz bile görsün istemiyoruz lakin öldürmüyoruz.

Anneyseniz ömür boyu paranoya ve kafada kurduğunuz senaryolarla yaşarsınız, konuda duyguları aktarırken kullanılan kelimeler hoşa gitmeyebilir ama bu annenin bebeğine zarar vereceği anlamına gelmez, hiçbir şey söylemeden anneliği benimsemiş gibi görünüp çocuğunu öldüren kadınlar varken duygularını sorgulayıp kendisinde bir sorun olduğunu düşünerek yardım isteyen kadından korkulmaz bence.

marin1 · 6 Mart 2025

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

güzel allahım mübarek günde evlat hasreti ile yanıp tutuşan kişilerin kucağını boş bırakma ay kusura bakmayında sizi anlayacak birisi değilim 1.5 yıldır bebek hasreti ile doktor doktor geziyorum ablamız eski hyatını özlüyormuş hasbammmmmmmmmmmmm keşke anne olmak için pskolojik test yapılsa eğitim verilsede herkes anne olamasa

moonna · 6 Mart 2025

hayatsenveben .!.:
güzel allahım mübarek günde evlat hasreti ile yanıp tutuşan kişilerin kucağını boş bırakma ay kusura bakmayında sizi anlayacak birisi değilim 1.5 yıldır bebek hasreti ile doktor doktor geziyorum ablamız eski hyatını özlüyormuş hasbammmmmmmmmmmmm keşke anne olmak için pskolojik test yapılsa eğitim verilsede herkes anne olamasa

Sizin anne olamamamızın sorumlusu konu sahibi değil ve siz anne olduğunuz zaman lohusa sendromu yaşamayacağınız da garanti değil.10 yıllık deneme sürelerinde sonra bebek sahibi olup da yine de depresyona giren insanlar var. Duygularını yanlış kelimelerle ifade etmiş olabilir sağlıklı bir ruh halinde olmayabilir.bayılıyorsunuz yerli yersiz hemcinsinlerinizi eleştirmeye.

kerkenes · 6 Mart 2025

hayatsenveben .!.:
güzel allahım mübarek günde evlat hasreti ile yanıp tutuşan kişilerin kucağını boş bırakma ay kusura bakmayında sizi anlayacak birisi değilim 1.5 yıldır bebek hasreti ile doktor doktor geziyorum ablamız eski hyatını özlüyormuş hasbammmmmmmmmmmmm keşke anne olmak için pskolojik test yapılsa eğitim verilsede herkes anne olamasa

O testten geçeceğinize ne kadar da emin yazıyorsunuz. Buraya gelip de size, Allah bilmiş de çocuk vermemiş size deseler ne hissedeceksiniz? Bu yaptığınız da işte öyle bir şey.

g7ul · 6 Mart 2025

hayatsenveben .!.:
güzel allahım mübarek günde evlat hasreti ile yanıp tutuşan kişilerin kucağını boş bırakma ay kusura bakmayında sizi anlayacak birisi değilim 1.5 yıldır bebek hasreti ile doktor doktor geziyorum ablamız eski hyatını özlüyormuş hasbammmmmmmmmmmmm keşke anne olmak için pskolojik test yapılsa eğitim verilsede herkes anne olamasa

Bi düşün bakalım belkıde Allah sana bundan nasıp etmıyordur aynen öyle egitim şart lohusa depresyonundan bi haber kişi daha büyük konuşmayın dedıkce konusuyorlar

dewi · 6 Mart 2025

Khomyuk .!.:
Kucağına alınca bir his olacak, ulvi bir şeyler hissedeceğim sandım ben.
Kucağıma alınca aşık olmayı bekledim.
Halbuki o an neden saçı öyle kapkara bizde siyah saç yok ki diye garipsedim. İlk emzirmede bakıyordum yabancı bir bebek gibiydi. Benim bebeğim gibi gelememişti mesela.
Ben zamanla yavaş yavaş sevmeye başladım.
İlk 20 gün ne video ne fotoğraf çekmişim ben. Düşün yolda kedi çiçek çeken insan bebeğimi çekmemişim.
O kadar bağ kurmamışım aslında şimdi fark ediyorum.
Ağlayınca neden ağlıyor diye ağlardım. Gece olunca uyutamacapım diye daha da çok ağlardım. Camdan dışarı izlerdim kucağımda oğlum. Herkes gülüyor hayat devam ediyor da benim için durmuş gibi gelirdi.
Ablama sürekli “ne zaman büyüt? Büyür dimi hep böyle kalacak gibi geliyor sanki sonsuza kadar ağlayacak” derdim. “Ne zaman eski hayatıma geri dönerim ne zaman döndün sen” derdim. Ablam da eski hayatına dönmeyeceksin ama yeni ve çok seveceğin bir hayatın olacak. 3 yaşına gelince de yeni hayatını daha çok seversin bence demişti. 3 yıl mı o zamana ben ölürüm diye ağlamıştım.
Ne kadar mutsuz ve derbeder duruyorsam ablam iş çıkışı her gün gelirdi yorgun argın yanıma sen otur derdi.
Annem mesela buradaki o yargılayıcı tipler gibi gelir herkes doğurdu çocuk uyuyunca iş yap evi topla derdi. Annem gelsin istemezdim ondan. Ablamı isterdim sadece tek anlayan yargılamayan oydu. Kucağımdan alırdı ki biraz bebeksiz oturayım o bile yük gelirdi bana.
Hala bak ama ablama minnetim geçmedi, şu an bile hatırlayınca gözlerim doluyor. O cehennem hissimi anlayan tek destekçimmiş aslında

Bu yorumunuzu ağlaya ağlaya okudum. O kadar tanıdık duygular ki benim için.
Kendi adıma çok teşekkür ederim içinizi açık yüreklilikle açtığınız için. Geçeceğini biliyorum ama benden daha ilerde olan birinden bunu duymak çok iyi hissettirdi.

Khomyuk · 6 Mart 2025

dewi .!.:
Bu yorumunuzu ağlaya ağlaya okudum. O kadar tanıdık duygular ki benim için.
Kendi adıma çok teşekkür ederim içinizi açık yüreklilikle açtığınız için. Geçeceğini biliyorum ama benden daha ilerde olan birinden bunu duymak çok iyi hissettirdi.

Anlıyorum ben sizi geçmeyecek gibi geliyor ama geçiyor. Derler ya çocuğu büyütürken günler uzun yıllar kısa diye. Çok doğru. Su gibi geçti şimdi geriye bakınca. Oğlum şu an 7,5 yaşında.
Evet hala zorlandığım şeyler oluyor.
Krizleri, öfkesini bana yöneltmesi oluyor.
Ama düşündüklerini söylüyor beni anlıyor.
Aramızdaki ilişkiyi seviyorum. Anneliği de seviyorum.
O ilk zamanlar olan karanlık hisler yok.

veniveniveni · 6 Mart 2025

Khomyuk .!.:
Anlıyorum ben sizi geçmeyecek gibi geliyor ama geçiyor. Derler ya çocuğu büyütürken günler uzun yıllar kısa diye. Çok doğru. Su gibi geçti şimdi geriye bakınca. Oğlum şu an 7,5 yaşında.
Evet hala zorlandığım şeyler oluyor.
Krizleri, öfkesini bana yöneltmesi oluyor.
Ama düşündüklerini söylüyor beni anlıyor.
Aramızdaki ilişkiyi seviyorum. Anneliği de seviyorum.
O ilk zamanlar olan karanlık hisler yok.

Ben de 3 aylik bir anne olarak sizin zamaninda hissettiklerinizi hissediyorum. Bebegimi coook seviyorum ama annelik cok tuhaf ve zormus. Ben de insanlara cok kizmistim. Herkes yap yap diyor ama kimse seni bu isin handikaplari hakkinda bilgilendirip hazirlamiyor. Allah bana da bebegimin saglikla buyudugunu benimle iletisim kurdugu gunleri gostersin

Khomyuk · 6 Mart 2025

veniveniveni .!.:
Ben de 3 aylik bir anne olarak sizin zamaninda hissettiklerinizi hissediyorum. Bebegimi coook seviyorum ama annelik cok tuhaf ve zormus. Ben de insanlara cok kizmistim. Herkes yap yap diyor ama kimse seni bu isin handikaplari hakkinda bilgilendirip hazirlamiyor. Allah bana da bebegimin saglikla buyudugunu benimle iletisim kurdugu gunleri gostersin

Çünkü bahsedene de çocuğu aç susuz cami avlusuna terk etmiş gibi muamele ediyorlar görüyorsunuz.
Hemen çocuğu olmayan kadınlardan dolayı linç yiyor.
Hızlı büyüyecek inanın. Su gibi geçecek yıllar. Allah sağlıklı ömür versin

veniveniveni · 6 Mart 2025

Khomyuk .!.:
Çünkü bahsedene de çocuğu aç susuz cami avlusuna terk etmiş gibi muamele ediyorlar görüyorsunuz.
Hemen çocuğu olmayan kadınlardan dolayı linç yiyor.
Hızlı büyüyecek inanın. Su gibi geçecek yıllar. Allah sağlıklı ömür versin

Amin cok tesekkur ederim herkesin cocugu goz aydinligi olsun

bu isin boyle oldugunu bilmiyordum etrafimda o kadar anne var ve herkes sozlesmiscesine hic net seyler soylemediler

ilk bebegimi 20 haftalikken kaybetmistim simdi bunlari nasil hissederim diye yedim bitirdim kendimi ilk bir ay. Simdi kafayi yeni yeni topluyorum.

Khomyuk · 6 Mart 2025

veniveniveni .!.:
Amin cok tesekkur ederim herkesin cocugu goz aydinligi olsun bu isin boyle oldugunu bilmiyordum etrafimda o kadar anne var ve herkes sozlesmiscesine hic net seyler soylemediler ilk bebegimi 20 haftalikken kaybetmistim simdi bunlari nasil hissederim diye yedim bitirdim kendimi ilk bir ay. Simdi kafayi yeni yeni topluyorum.

O bebeğimiz olmuyor diyenler, büyük büyük konuşanlar da anne olunca aynısını hissedecekler aslında. Sadece vaktinde zorbaladıkları aklına gelecek söyleyemeyecekler. Sonrasında onların söyleyemediği için mucize aşk diye bahsettiklerini hissedemeyen diğer kadınlar da kendilerinde suç arayacak. Döngü bu. Bunu kırmak da bizim elimizde aslında. Annelik zor. Çok akıllı işi değil. Herkes ama herkes çok zorlanıp ne yaptım ben diyor. Bu günleri unutmamak lazım aslında işte

veniveniveni · 6 Mart 2025

Khomyuk .!.:
O bebeğimiz olmuyor diyenler, büyük büyük konuşanlar da anne olunca aynısını hissedecekler aslında. Sadece vaktinde zorbaladıkları aklına gelecek söyleyemeyecekler. Sonrasında onların söyleyemediği için mucize aşk diye bahsettiklerini hissedemeyen diğer kadınlar da kendilerinde suç arayacak. Döngü bu. Bunu kırmak da bizim elimizde aslında. Annelik zor. Çok akıllı işi değil. Herkes ama herkes çok zorlanıp ne yaptım ben diyor. Bu günleri unutmamak lazım aslında işte

And ictim zaten nerede hamile gorsem soyluyorum. Felaket tellali gibi degil ama . Keske biri de bana yapsaydi sacma sapan iyi uyku son uykularin bunlar diyeceklerine bu sureci nasil yonetebilirim tavsiye verselerdi. Duvara carptim resmen. Benim annem vefat etti yol gosterenim yoktu. Ya en basitinden iyi hazirlanmis bir buzluk bile insani guvende hissettirebiliyormus bilmiyordum

Nida1234 · 6 Mart 2025

2,5 ay öncesi güzel meleğimi dünyaya getirmis biri olarak söyluyorum, hersey henuz cok yeni. Kendi kendinize ic savaslar vermissiniz cok yuklenmissiniz. Benimde travmatik bir dogumum oldu haftalar boyu agladim yeni yeni kendime geliyorum. Hastandde bir kere cok bunaldim agrilar acilar derken bir kere bakmak istemedim bebegime ama okadar. Benimde bebegim kolik sınırındaydi ve 3haftadan 8 haftaya kadar cok cok zor gecti. Her aksam Cok mizmiz olup cok agliyor bebegim. Evde huzursuzluk varsada hemen hissediyor. Evet hayat eskisi gibi asla olmicak ama alisiyorsun yeterki iste yeterki inan. Hergun her sabah bebegimi emzirdikten sonra bana gulumserken sukrediyorum surekli okuyorum surekli masallah diyorum icimden. O benim herseyim canim kizim. Herseyden sakiniyorum onunla oyunlar oynamaya sarkilar söulemeye calisiyorum.

Acil sezeryan oldum yinede ne annemde kaldim nede o bende kaldi cunku annelik babalik artik yeni bi sorumluluktur. Ha yardim alirim yemek vs getirir arada yada görustugmuzde dinlenirim ama herseyi esimle beraber yapiyoruz. Sen simdi anne evinde alismissin ama gercek sorumluluga alisman lazim. Kolayina ebeveyn olunmuyor.
Benimde gelip gitmelerim oluyor piskolojik olarak toparlayamadim ustelik esim dunya iyisi olsa bile oda beni anlayamiyor bende uzman yardimi alicam.

Hava ne kadar kötu olursa olsun nerdeyse hergun bebegimi disari yuruyuse cikardim bebek arabasiyla ona göre giyindirdim kendime iyi bakmaya calistim calisiyorum. Bol bol okuyun dua edin, namazlarinizi dosdogru kilin ama mucadeleye baslayin adim adim. Kendinizi sevin. O minik melegibize sarilin. Hisseder herseyi. Size cok ihtiyaci var

Khomyuk · 6 Mart 2025

veniveniveni .!.:
And ictim zaten nerede hamile gorsem soyluyorum. Felaket tellali gibi degil ama . Keske biri de bana yapsaydi sacma sapan iyi uyku son uykularin bunlar diyeceklerine bu sureci nasil yonetebilirim tavsiye verselerdi. Duvara carptim resmen. Benim annem vefat etti yol gosterenim yoktu. Ya en basitinden iyi hazirlanmis bir buzluk bile insani guvende hissettirebiliyormus bilmiyordum

İnanın anneniz de bazen destek değil köstek oluyor. Allah rahmet eylesin hiç bir de annem olsaydı diye kendinize yük edinmeyin.
Benim annem mesela sürekli “herkes doğuruyor herkes büyütüyor, hepimiz geçtik bu yoldan. Yaptın artık hayıflanıp canımı sıkma” derdi. 2-3 aylıktı bebeğim sabah gelirdi güya bazen desteğe. Çocuk uyuyunca kalk şurayı sil burayı topla tembelliğe bahane bulma derdi. Aklınca böyle destek olurdu bana. Biraz kendim kalabilecek kadar kendime güvenince de artık gelme dedim. O da onu bekliyormuş açıkçası

oğlum 6 aylıktı eşim haftada iki gece nöbette kaldığında tek kalmaya başladım. Geçen sene doğumgünündenve ara tatilde seyahat planladı ve yoktu. Sırf tatilde bırakmak isteriz yatılı diye kaçtı.
Özetle güya annemle aynı şehirde dip dibe oturuyorum ama sorsan kaç kere bıraktın anne kaç kere gerçekten destek oldu desen sayılı derim.

veniveniveni · 6 Mart 2025

Khomyuk .!.:
İnanın anneniz de bazen destek değil köstek oluyor. Allah rahmet eylesin hiç bir de annem olsaydı diye kendinize yük edinmeyin.
Benim annem mesela sürekli “herkes doğuruyor herkes büyütüyor, hepimiz geçtik bu yoldan. Yaptın artık hayıflanıp canımı sıkma” derdi. 2-3 aylıktı bebeğim sabah gelirdi güya bazen desteğe. Çocuk uyuyunca kalk şurayı sil burayı topla tembelliğe bahane bulma derdi. Aklınca böyle destek olurdu bana. Biraz kendim kalabilecek kadar kendime güvenince de artık gelme dedim. O da onu bekliyormuş açıkçası oğlum 6 aylıktı eşim haftada iki gece nöbette kaldığında tek kalmaya başladım. Geçen sene doğumgünündenve ara tatilde seyahat planladı ve yoktu. Sırf tatilde bırakmak isteriz yatılı diye kaçtı.
Özetle güya annemle aynı şehirde dip dibe oturuyorum ama sorsan kaç kere bıraktın anne kaç kere gerçekten destek oldu desen sayılı derim.

Ne diyeyim anneniz bir sey demek istemiyorum. Tadini cikarin oglunuz buyumus cok sukur. Hep guzel gunlerini gorun. Ben de simdi kolik bebegimi uyutmaya calisayim

Seytanolabilirim · 6 Mart 2025

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Lohusa depresyonu . Bir an evvel destek almanız gerekmektedir. Umarım herşey gönlünüzce olur. Keşke annelik güdünüz yoksa dogurmasaydiniz

Ruzgarli Tepe · 6 Mart 2025

hipokrat .!.:
Valla etimle kemiğimle çok doğru diyorsunuz insanlar beğenmedim diye iadede bırakıyor hep diyorum istemeyen yapmasın sevgisiz çocuk büyümez önce bunlar aşılmalı yada velhasıl düşünemedik başımıza geldi ozaman işte gerçekten o çocuğu isteyip istemediğimizi sorgulamak lazım yemin ederim çok doğru yazmışşınız bende bundan bahsettim mucize ya o ona verilmiş armağan ve kendisi istemiş

Neyi mucize, dünyada 8 milyar insan yaşıyor. Çekirgelerle yarışıyoruz.

bafelis · 7 Mart 2025

hayatsenveben .!.:
güzel allahım mübarek günde evlat hasreti ile yanıp tutuşan kişilerin kucağını boş bırakma ay kusura bakmayında sizi anlayacak birisi değilim 1.5 yıldır bebek hasreti ile doktor doktor geziyorum ablamız eski hyatını özlüyormuş hasbammmmmmmmmmmmm keşke anne olmak için pskolojik test yapılsa eğitim verilsede herkes anne olamasa

Sizde empati merhamet anlayış yok, bilmediğin tecrübe etmediğin yaşamadığın şeylere atıp tutma var. Kınama küçük görme, güçsüz düşmüşe saldırma var. Belki lohusa depresyonunu dibine kadar en ağır şekilde yaşayacaksınız, var mı garantiniz? İnsanı bunu yazmaya mecbur bırakıyorsunuz, sizin gibilerin kucağı boş kalsın.

Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Nirvana

Guru

Nirvana

Üye

Guru

Popüler Üye

Popüler Üye

Üye

Nirvana

Guru

Nirvana

Guru

Nirvana

Guru

Üye

Nirvana

Guru

🦁🦁🦁

Guru

Nirvana

Benzer Konular