Anne çocuğuna düşman olur mu?

iwannahappy .!.:

Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

iwannahappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

iwannahappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...

iwannabehappy .!.:

Daha önce de annem beni çok üzmüştü ve konu açmıştım. İkinci tekrarı yapmak istemiyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Dün psikologtaydım hatta bu yüzden ama hiç faydası olmadı. Çünkü yaşamayan anlamıyor böyle şeyleri. Beş yıl boyunca çok zor tüp bebek tedavileri ve düşükler yaşadım. Şu dünyada cehennemi yaşadım. Kırk yaşımda zorlukla altı aylık hamileyim şimdi. Durumumu herkes biliyor ve elinden geleni yapıyor. İşyerinde bile her türlü desteği veriyorlar. Annem hariç. Annem ailesinden geçme çok ciddi psikolojik hastalıkları olan biri. Ömür boyu o çocuk ben anne oldum. Özellikle yirmi yıl önce işe girdiğimden beri hiçbir şeyini eksik etmem, maddi durumu çok çok iyidir ama o parasını istediği kişiye verir istediği yere harcar, ben ona bakarım. Saldırgan olduğu için ben hariç hiç kimsesi yok, komşuları görünce yolunu değiştirir, kardeşleri, ailesi asla telefonlarını bile açmaz. Ömür boyu çok hoş tuttum, kaprislerine, krizlerine maksimum anlayışı gösterdim. Hatta onun için 35 yaşıma kadar evlenmedim. Ama bunu Allah rızası için yaptım çünkü onca yıl düşman olmasa ve kötülük yapmasa bile beni gerçekten sevdiğini hiç hissetmedim. Şimdi neden anlamıyorum, çocuğu rakip ya da tehlike mi görüyor, çıkarmadığı gerginlik kalmadı. Çok riskli bir gebelik geçiyorum, özellikle tansiyon çok büyük risk bebek için. Sürekli anneme yalvarıyorum bikaç ay, doğuma kadar beni idare et diye. Mecbur muyum diyor, bana hamileliğimde kimse acımadı diyor, sen kafayı yemişsin diyor, ben anneyim ben ne dersem o olur diyor, hamileliliğin umrunda değil ben 65 yaşındayım her koşulda sen beni çekeceksin mecbursun diyor, arıyor beni çok üzücü şeyler söylüyor, ya da eşimi arıyor sebepsiz hakaret ediyor, üstüme saldırtmaya çalışıyor. Evinde yaklaşık 25 kedisi var, doktor yasakladığı için evine gidemiyorum zaten. Artık iletişimimi çok çok azalttım ama ben uzak durdukça o daha da saldırıyor. Bikaç gün önce yine çok üzücü bi olay yaşattı bana, tüm telefonlarını engelledim, iletişimi tamamen kestim. Evlenmeden çalışırken aldığım evde oturuyor bugün dayımı aramış onu evden kovduğumu söylemiş. Hayal dünyasında yaşadığı için gerçekten inanıyor böyle şeylere. Bu arada 35 senedir psikolojik tedavi görüyor, sürekli doktora gidiyor ama artık ilaçlar, tedavi hiç işe yaramıyor. Haklı olduğumu biliyorum ama sonuçta yalnız başına yaşlı, hasta bi kadın. Bu duruma düştüğümüze çok çok çok üzülüyorum. Vicdanım beni yiyor. Resmen çocukla annem arasında kaldım. Kaç aydır üç dört kere acile gittim annem yüzünden, haftada bir ağlatıyor beni, sonra kendimi yiyorum çocuğa bişey mi oldu diye. Geçen haftalarda iki gün hiç hareket etmedi çocuk annemin bi telefonundan sonra kafayı yiyecektim. Defalarca yalvardım anneme yapma bunları, idare et beni bikaç ay diye. İnsan öz evladına bunları yapar mı? Ben hamile kalmadan önce de sıkıntılıydı ama bunların onda birini yapmazdı, çok riskli bir gebelik geçirdiğimi defalarca anlattım artık düşük yapayım diye bilerek böyle davrandığından şüpheleniyorum. Mutlaka beni haksız görüp linç etmeye kalkanlar olacaktır ama bunları yaşamayan anlamaz.

Genişletmek için tıkla...