- 12 Eylül 2015
- 1.609
- 1.633
Yanı neden karşına kimse çıkmasın.bu adam senin özgüvenini yerle bir etmiş.elbette çıkacak.ve diyeceksin ki ne kadar atamışım bu adama bu kadar emek vermisim
Yanı neden karşına kimse çıkmasın.bu adam senin özgüvenini yerle bir etmiş.elbette çıkacak.ve diyeceksin ki ne kadar atamışım bu adama bu kadar emek vermisimBen bu zorlu yolculuğuma başladığımda ara sıra yine böyle şeyler yazarsınız bana değil mi, çünkü gerçekten bir sevgili, eş hayatım olmayacak artık benim, yani biliyorum eminim olmayacağından, onu çoook özleyeceğimden de eminim, ama bir gün özlem geçtiğinde çektiğim acılar kalacak geriye, bunun umuduyla çıkacağım bu yola. Bir de vallahi ben döndürmedim onu hiç. Ben dayanamayıp evi terk ettiğimde hep o zorladı barışmak için. Bunun sebebini de anlamıyorum. Ona verebileceğim hiçbir şeyim kalmadı artık.
Neden o gitmiyorBu sefer bitirmem lazım, bu sefer başarmam lazım. Biliyorum bunu. Gücümü toplayacağım. Anneme hemen gitsem mi o uyanmadan? Beklememi tercih edermiş, gece gitmek istediğimde öyle dedi. Gerçi ben uyanır mıyım bilmiyorum ama.
Valla isterseniz evliliğimin üstüne kusabilirsiniz. Oraya kusmayan kalmadı. Dünyanın en sınırlı anne-oğul ilişkisine sahiplerdi. Nedense ben yuva kurunca böyle oluverdiler. Bir de annesinin bana "kıskanıyor musun" diye sormaları vardı. gerçekten kurtulacağım ben ya, çekilir gibi değil
Hepsini okudum neyini sevdiniz bu adamın ya neyini ne için bu kadar uğraştınız. Tanıştığınız zaman neyi bu kadar etkiledi sizi de yıllarınızı bu adama ve ailesine adadınız. Sırf bu soruların cevabını bulmak için okudum bu kadar yazıyı. İnsan evladı olsa bu kadar inatla uğraşmaz niye kendinize ailenize bu kadar yazık ettiniz. Niye hala evlisiniz niye hala yüzüne tükürüp ayrılmıyorsunuz. Daha ne olması gerekiyor kendinizi kurtarmak için yazık kendinize yeni bir hayat kurmak için hala çok vaktiniz var çok gençsiniz. Eşiniz annesine bağlı ama sizde ona ve onunla bir aile olma fikrine hastalıklı bir şekilde bağlısınız çünkü durumunuzun başka bir açıklaması yok
Anlamadığınız şu, bunların hiçbiri üzerinize düşenler değil. Hiç kimse ve hiçbir ilişki için normal değil yaptıklarınız.
Üzerinize düşen elin keş oğlunu iyileştirmek değildi.
Uyuşturucu problemi, okulunu kaç senede bitirdiği sizin probleminiz değildi. Böyle biriyle ilişkiye başlamanız baştan hata zaten.
Bu kadar uğraşmanız hata, yaptığınız maddi yardımlar, aldatmalarını affetmeniz hata, 5 kuruş parası olmayan çulsuzun tekiyle evlenebilmek için onun çaba gösterip bu işe ortak yatırım yapmasını beklemeden bütün eşyaları almanız hata.
Bedelli askerliğini ödemeniz hata.
"Annemin tedavisini karşılamazsan ayrılırız" dediğinde ya da oda büyüklüğü için sizinle kavga ettiğinde "bak şuradan sektir git" dememeniz hata.
Annesi annenizi arayıp çemkirdiğinde arayıp ağzına etmek yerine esprili açıklamalar yapmaya çalışmanız hata.
Böyle bir adamdan hala tiksinmemiş olmanız hataların en büyüğü zaten.
Siz elin oğluna yaranmak için kendinizi paralayıp durmuşsunuz ve aileniz de bu işe ortak olmuş. Olayın özeti bu.
O yüzden "ben üzerime düşeni yaptım" demeyin. "Ben bunları niye yaptım, bunlar benim üzerime vazife miydi" deyin.
Doğru soruları sorup doğru cevapları kendiniz bulmadan bu adamdan kurtaramazsınız kendinizi.
Cehennemin dibine gitsinler. Bol bol konuşsunlar.
Çok da umrumdayfı kimin arkamdan konuştuğu.
Kaç arkadaşlığım bitti hepsi eminim arkamdan attı tuttu umrumda değişl. Ben kendime hayatıma bakarım.
Siz de kendi hayatınıza bakın.
Bir an önce boşanın. Diyetisyene gidersiniz spor salonuna gidersiniz fıstık gibi çıkarsınız yeni hayatınıza daha 25siniz yeni sevgiliniz olur.
Ben eşimle 27de tanıştım evlendim.
25 nedir.
Hemen çıkın annenize gidin ve çiçeklerle kapınıza dayansa affetmeyin. Musluklar kapanınca beleşe alışmış mecnun gibi gelir sakın yemeyin. Kurtulun parazitten
Eşinizin tanısı konmuş bir rahatsızlığı var lakin sizin rahatsizliginiza tanı koydurmak neden ailenizin aklıma gelmedi diye düşünüyorum.(Ciddi psikolojik sorunlariniz var bence)
Maddi gücünüz var,iyi bir işiniz var,arkanızda dağ gibi aileniz var(hatta ben sizin yaptığınızın yarısını yapsam annem babam beni silerdi emin olun) çok merak ediyorum NEDEN???
Çok mu yakışıklı çok mu romantik çok mu şefkatli diye sorarız bu gibi durumlarda ya da arada cocuk mu var deriz sizde hiçbiri yok ama görünmez bir pranga vurulmuş ayağınıza.
Eğer bir insan "adam" olmaya niyetli değilse önüne dünyaları serseniz neden şu tarafa sermedin der yine de adam olmaz.
Siz hiç evlenmemiş hic sevilmemissiniz. Kendinizce kurgu bir evlilik oluşturmuş ve eziyet çekmişsiniz. Üstüne üstlük bu eziyete bağımlı hale gelmişsiniz. Korkarım yine dönersiniz çünkü acıya bağımlı olmuşsunuz.
Şimdi ayağa kalk eline telefonu al deki
Boşanıyoruz, polisi arayıp boşanıyoruz gelip eşim olacak musvetteyi alır mısınız diye ben mi söyleyeyim yoksa sen mi arayıp dışarı çıkmak için izin istersin polisten.
De.. Ama lütfen yap bunu ve ne kadar acı çeksende güneşin dağların ardından doğacağını düsün ve geri dönme bu adama adam dedim ama özür dilerim gerçek adamlardan.
Sonuna kadar ağzım açık okudum. Bu adam da seni haketmiyor ailesi de. Birinin bile elle tutulur yanı yok.
Hadi ailesi kötü olur ama adam iyi olur senden yana olur sahip çıkar ezdirmez, annesini babasını susturmayı bilir derim ki bosver bosanma esin senden yana.
Veya esin boşanmak istiyodur ama annesi hep senden yanadır gelinimi üzme o bizim icin neler yaptı onun yaptıklarını kim yapar vs der seni korur senden yana olur kadin dayanismasi yapar hadi yine sans ver derim.
Ama bunlarin hepsi ayni şeyin laciverdi. Hepsi aynilar al birini vur ötekine. Ve gercekten ruh hastası olmasalar -hakaret diye söylemiyorum gerçekten psikolojik sorunlari var belli- oyle olmasalar bu derece sorun çıkarmazlar zaten.
Sen ailesiyle samimiyken kanka gibiyken de bu adam sana eziyet ediyordu.
Sen ailesiyle samimiyeti kesince de ailemle samimi değilsin diye eziyet etmeye basladi. Be adam madem oyle samimilerken neden hayatı zehir ediyodun?
Annesi domates rendelerken onun yaninda bakta kadin gor demesi ayri komik zaten. Benim 20 yasindaki erkek kardesim de domates rendeleyebiliyor meziyet miymiş yani bu?
Ben kayinvalidemle ne kadar samimi ve iyi de olsam kocam boyle yapsa surekli ikimizi kiyaslasa surekli annem annem annem diye memeden yeni kesilmis bebe gibi aglasa surekli annesi evde gundemimiz olsa kavga sebebimiz olsa, annesinin hicbi sucu olmasa bile ben gene sogurum kadindan.
El birligiyle sogutmuslar soylenecek laf çokta bu ruh hastası kocanda anlayacak kapasite var midir ki yaziyoruz ama.
Annesi sizle bu kadar samimiyken size boyle yapiyosa ruh hastasından baska bisey degildir ya. Hani uzak durursun yuz vermezsin kotu davranirsin anlarim bi nevi.
Ben kayinvalidemle asla bu sekil samimi olmadim ama boyle yapmiyor. Benim kv minde sevmedigim cok davranisi var ama valla bu kadar degil.
Baştan cok yüz vermişsin hepsine de. Rezili vezir yapmissin. Serserinin tekiyken adam etmissin (bu adam oldugu hali düşün )
Sen bu serserinin annesi misin babasi misin ne diye o kadar para harcadin besledin hayir kurumu degilsin ki sen. Gordugun nankorlukte cabası.
Simdi senden sonra hadi yine maddi manevi sömürebileceği birini bulsun da gorelim :))
Senden sonra biriyle evlenirse ancak senin kiymetini o zaman anlarlar. Gerci bu ruh hastalari gene anlamayabilir tımarhaneye yatirsalar yadirgamam valla.
Sana son olarak diyeceğim şu ki, gencliginin en güzel yillarini bu adamla çöp etmissin. Bundan sonrasini da çöp etme daha cok gencsin. Sevgilinle universite hayatinda gezmelere tozmalara doyamayacaginiz, konserden konsere kosacaginiz, yiyip icip egleneceginiz genclik zamanlarınızda bu dengesizin ayrilmasiyla baska kizlarla düşüp kalkmasiyla psikolojini mahvetmissin keske anneni dinleyip zamaninda biraksaydin.
Evliligin ilk zamaninda basbasa kahvaltilar basbasa romantik yemekler basbasa sinemalar veya evde film izlemeler gülüşmeler olacagi yerde anasiyla uğraşıp durmussun.
Tatile gidip hayatın tadini cikaracaginiza annesiyle domates rendelemissin.
Sizin evlilik 2 kisilik olmamis ki annesi hep ama hep aranizda bu ne boyle 3 kisilik evlilik yasamissiniz sanki kuma gelmissin gibi.
Bırak bu adamı işin var paran var ailen var.
Daha gençsin cok daha guzel bi evlilik yapabilirsin kacirdigin yillari telafi edebilirsin. Valla ben okurken bunaldim sen yasarken bunalmiyo musun?
Dul kadin olmakta toplumun cahil kesiminde zor cevreni degistirirsen sorun olmaz.
Benim bi tanıdığım bosandi ve 2 cocugu olmasina rağmen bekar adamla evlendi mutlu mesut yaşıyor. Öyle boşanınca hayatim bitecek diye bisey yok ki.
Birak o ruh hastasi da annesinin dizinin dibinde yasasin on kere evlense on kere boşanır o bu kafayla. Kim çeker onlari. Sen kendi hayatını şu dakikadan sonra düzeltmeye bak. Yüklerini at sırtından. Sirtina yük olmuslar iyice.
Ben senin konunu tek kelime atlamadan okudum sen de benim mesajimi atlamadan oku ve artik o adamin yaninda kalma.
Sosyal deney mi yapıyorsunuz üzerimizde bilemiyorum. Gerçek ise yaşadıklarınız, kusura bakmayın üzülerek söylüyorum hak etmişsiniz. Siz kendinizi ve ailenizi karşınızdaki her kim olursa olsun ezdirirseniz böyle de tepenize çıkarlar, böyle değersiz olursunuz maalesef. Anlattığınız insan profilinden hiç 7 sene boyunca canınızı dişinize takıp evlenmeye çalışmanız gereken erkek profili çıkmıyor. Siz takıntı yapmışsınız, harcadığınız zaman ve paraya kıyamayıp nasılsa adam ederim diye düşünmüşsünüz. Ama maalesef, insan çiğ süt emdiği için, hayalleriniz suya düşmüş. Olan bu. Bundan sonra kararlı olup, eş ve eş ailesini geride bırakırsanız gençliğiniz yanmamış olur. Yeter ki kendinize inanın ve güvenin.
Okurken dedim ki bu adam bırakmazsa, bu kadın asla ayrılmaz. İnşallah bırakır sizi.
Devamli yatirim yaptim, emek verdim diyorsun. Bir insani yatirim olarak goremezsin, herşeyini senin sayende karşilayip, hayatini toparladiktan sonra seni terk edip gidebilirdi bu insan ki oyle yapsa daha az zararli cikardin bu işten o ayri.
Yatirimi kendine yap. Guzel degilim diyorsun başkasina harcayacagin parayi kendi dış guzelligine, kendi ruhuna harcasan mutlu bir kadin olsan seni mutlu edecek erkekler karsina cikar.
Ama bu kafayla başkasina yatirim yaparak mutluluk peşinde koştuğun surece bu adamdan ayrilsan bile karşina cikacak kişiyle de mutlu olamayacaksin. O yuzden sen de tedavi ol diyor herkes normal dusunmuyorsun sen.
E ama hala ne yapsam diye sormayın mesela, madem adamın gideceği yok annem yakında demiştiniz alın çantanızı çıkın. Salgın kontrol altına alındığı gün de boşanma davanızı açın. Başka bir yol yok o evde size bir gelecek yok bunu unutun.
Canım benim lütfen sana yalvaririm ayrıl.hayat bu değil sevgi bu değil evlilik bu değil.neden kendine bunu yapıyorsun.bu kadar fedakarlığına rağmen seni ezmişler resmen.sen gitme o evden defolup gitsin
Peygamber sabri varmış kardeşim sende çok bile durmuşsun bu adam tam bir ruh hastası boşa heba etmişsin 7 8 yılını baskasina verseydin su degeri paspas olurdu önünde arkana bakma senin yaşındakiler daha yeni başlıyor bir aşka çocukta yok boşa gitsin hayatini yasa tekrar aşık ol adam gibi adam biriyle evlen annesinin memesinden kesilmemiş senin ki adam gibi birini sev hiçbişey talep etmeden tek celsede bosan zamanını çalmasına daha fazla izin verme
Sana güzel şeyler söylemeyi o kadar çok isterdim ki hayatım. Ama sen çok özür dilereyerek söylüyorum resmen ayaklarında kul köle olmuşsun. Ve bu taa başından belliymiş zaten. Böyle olacağı belliymiş. Çok yakın bir arkadaşımın alkolik küfürcü erkek arkadaşı vardı. Evleneceklerdi çocuğun ailesi kızın ailesine küfür etmiş kızınızı istemiyoruz demişler. Çocuk Kıza sen çöp yığınından başka birşey değilsin demişti. Dertleşiyorduk hep ve sonunda olmayacağını anladı arkadaşım. Çocuk Peşinden koşmuş evlenmek için 2 yıl kadar sonra ama arkadaşım kabul etmemişti. Hep ağladı yanımda acı çekiyordu sarıldık dertleştik. Çok seviyordu ama geleceği yoktu bunu biliyordu. Unutmaya başladı çocuğu başka biriyle tanıştı. Tanıştığı kişi çok iyi biri çok seviyor arkadaşımı. Birtanem çok acı çekti ama şimdi çok mutlu. Şuan arkadaşım bu kişiyle evli o alkolik çocuk başka biriyle evlenmiş. Eminim arkadaşım o alkolik küfürbaz çocukla evlenseydi şimdiki kadar mutlu olamazdı.
Buradaki birkaç yorumu okumuş. Konuşmaya başladık. Bana diyor ki:hayatım bitti 25 yaşındayım, dul kadına iyi bakmıyorlar
ne eşiniz ne ailesi ne de sizle alakası yok bu yaşananların. Bu iğrenç zihniyetle alakası var. İnsan birkaç yılı, emeği boşa gitmesin diye daha fazla zamanı ve emeği böyle ateşe atar mı? 25 yaşında gencecik insansınız delirdiniz mi siz yazık değil mi size? Önünüzde koskoca bir hayat var dul olmak ayıp mı 25 yaşında bekar olmak ayıp mı, bir tane hayatınız var elalemin ve psikolojik sorunları olan 3 5 insanın söyledikleriyle hareket ederek mi geçireceksiniz. Çok üzüldüm gerçekten eşinizi seviyor olabilirsiniz ama evliliğin başlama sebebi de sürme sebebi de hep o düşük zekalı elalem topluluğu, o ne der bu ne der. Gerçekten nefret ediyorum artık bu zihniyetten kaç kadının hayatını mahvetti.
Ya boşver böyle düşünceye sahip birini. Sende bir insansın yazık değil mi sana. Başkasının hükmü altında yaşamaya mahkum değilsin. Bırakamayacak birşey yok seviyorsan da ondan eziyet çekeceğine sevgini kalbine göm sen sevdiğin için acı çek ama katlanma şu adama ya. Ben çok ciddi söylüyorum boşan gitsin. Kim o ya kim. Bir erkek bir kadına eziyet edemez ya çok sinirlerim bozuldu şuan. Hepimiz insanız hepimiz Allah ın cc kuluyuz. Biz hürmet ediyorsak sevgimizden saygımızdan dır. Ama bizi bu şekilde aşağılayan birine boyun eğmeyelim arkadaşlar lütfen. Bir erkeğin hükmü altında yaşamaya mahkum değiliz. Biz Kadınlar istersek herşeyi başarabiliriz. Kendimize güvenelim. Acımızı kalbimize gömelim gerekirse lütfen bize merhamet etmeyene acımayalımBuradaki birkaç yorumu okumuş. Konuşmaya başladık. Bana diyor ki:
"Annem kadar hasta birini görmedim hayatımda, çok hastalıkları var annemin. He deseniz ne olurdu? Poposunu mu dönmüş, özür dileriz hata olmuş deseniz ne olurdu? AMA SİZ BURNUNUZDAN KIL ALDIRMIYORSUNUZ" diyor bana.
Resmen demek istediği şu, annem sınırsız düzeyde saçmalayıp hayatı hepinize zindan edecek, siz de tamam deyip oturup onun hayal dünyasında kraliçeyi oynamasına izin vereceksiniz. Çünkü senin hiçbir değerin yok. Çünkü karım değil kölem oldun. Anneme köle yaptım seni. Anneme kurban ettim.
VALLAHİ DE BİLLAHİ DE TİLLAHİ DE YETER ARTIK. BEN KURTULACAĞIM BU ADAMDAN. BANA BİR GRAM DEĞER VERMİYOR BU ADAM. DELİRECEĞİM. BURADA ŞU AN SİNİR KRİZİ GEÇİRİYORUM. BEN BU ADAMDAN KURTULACAĞIM. BURNUMUZDAN KIL ALDIRMIYORMUŞUZ. ULAN ÇIKARIP Bİ TARAFIMDAKİ DONU BİLE ALDIRDIM, AYLARCA EZİYET ÇEKTİM, EVLİLİK DENEN ŞEY BENİM İÇİN İŞKENCEYE DÖNÜŞTÜ, HALA "ALDIRMIYORSUNUZ."
ALLAH GÖRSÜN ALLAH.
Liona Esposito mesajını tek tek satır satır okudum. Sakinleşeyim cevap yazacağım.
Biraz zamana ihityacın var o zaman gelince geçmişe dönüp baktığında ne salakmışım diyceksin. Ağladığın günler, harcadığın zaman, alamadığın değer hepsi için çok pişman olacaksın kendini bu kadar ezdirdiğin için. Sen elinden geleni fazlasıyla yapmışsın için rahat olsun Allah benim hakkımı senden alsın de o ona yeter. Maddi manevi zaman kaybı senin için Bırak gitsin ..Sadece sevilmek istedim ben inanın, eminim şuradaki kadınların %99'u bir yemeği sevmediğinde "b*k ye" lafını duymuyordur sırf kayınvalidesi yaptı diye. "Aşkım sevmedin mi başka bir şey yer misin" falan diyen insanlar benim hayal dünyamda değiller değil mi? Gerçekten varlar değil mi?
Nasıl atlatacağım bilmiyorum, elim ayağım titriyor daha şimdiden...
Evet iyi bir işim var çocuk da yok, ailem de arkamda, gözümü onunla açtığımdan mı bilmiyorum. Çok korkuyorum, çok. Nasıl yapacağım bilmiyorum.
Çok iyi yapmış ellerine sağlık.. sahip çıkanım var diyeceğine deli mı diyorsunAbim olacak zırdeli bir arkadaşıyla eşimi işyerinden aldı ve darp etti. Arkadaşı eşime bir yumruk atmış.
Hepsini okuyamadımDurun, çok uzun demeden ilk paragrafı bari okuyun. "Böyle de gelin mi olur" dedirteceğim size söz :)
Aslında ailesi yüzünden değil de benimle bir aile olduğunu algılayamayan eşim yüzünden boşanacağımızı biliyorum. Ama konum okunsun, dikkat çeksin istiyorum. Hayatınızda böyle bir hikaye duymadığınızdan eminim. Mümkün olduğunca kısa anlatacağım, ne kadar mümkün olursa... Eğer evliyken yaşadıklarımı okuyup yorum yapmak isteyen olursa bu "asıl" olayları anlatmaya başladığım yeri koyu işaretliyorum...
Eşimle tanıştığımda farklı bir şehirde üniversitede 6 yıldır birinci sınıfı okuyordu. Serseri bir hayatı vardı, uyuşturucu kullanıyordu. Çok uzun hikayeler ama şöyle diyeyim, onu bulunduğum şehre geçirdim, evini tuttum, tüm masraflarını karşıladım, her an yanında oldum ve dereceyle mezun oldu. Annem onu başından beri istemedi. Anneannem vefat ettikten sonra yalnız kalamadı annem bir süre, anneannem-annem-ben üçümüz yaşıyorduk. Babamla annem ben 1 yaşındayken ayrılmışlar. Bu süreçte eşimle görüşmelerimizde annem hep yanımızdaydı. Annem ona hep ters davrandı, uyuşturucu meseleleri ve beni sürekli terk etmeleri, üzmeleri, başka kızlarla düşüp kalkmaları yüzünden. Eşime sorsanız "bunlar bana yaptıklarına sebep değil!" diyecektir. 18 yaşında başladı ilişkimiz. Annemle bu olanlar ise 21-23 yaş aralığımda oldu.
Eşimi tanıdığım günden itibaren maddi manevi tüm ihtiyaçlarında yanında oldum. Ailesi de farklı bir şehirdeydi, onları bizim bulunduğumuz şehre taşıdı. Babası borç bırakıp çeker çeker giderdi, yalnız kalırdı annesiyle. Hep arkalarındaydım. Öğrenciliği boyunca 1 gün çalışmak zorunda kalmadı. Öyle çok sevdim ki onu, hiçbir yanlışı ondan kopmamı sağlayamadı.
Okulu benden 1 sene sonra bitirdi. Sonraki 1 sene de KPSS'ye hazırlandı. Kursa gitti geldi, bu süreçte yine babasının olayları, ben yine yanındaydım. Sınav sonucu açıklandı, artık evlenmek istiyorduk. Yani ben onun da istediğini sanıyordum. İstekliydi de aslında. Ama parası yoktu. Babamla tanıştırdım onu. Eski mevzuları hiç anlatmadan. Her şey güzel olacak dedim. Eşyalarımı aldım. Gelinliğimi aldım. Nişanlandık, yüzüklerimizi aldım. İsteme çiçeğimi aldım. Çikolatamı aldım.
Sonra bir sorun daha vardı askerlik. Bedelli askerliğe gönderdim onu. Öyle mutluyduk ki. İnanın o askerden dönene kadar yaşadığım mutluluğu bilebilseydiniz şu an bana içinizden "salak" diyor olmazdınız. O güne kadar yaptıklarımdan hiç pişman değilim.
Askerden geldi, 1 ay geçti annesinin meme kanseri olduğunu öğrendi. Korkunç durumdaydı doğal olarak. Hep yanlarındaydım. Annesi beni çok severdi. Kar tanem derdi bana. Annem gibiydi. Ameliyatını yaptırdım en iyi doktorlara. Hastane odasından geceliklerine kadar, sayısız test, tetkik, sayısız muayene görüşmeleri, her şey tamam. Düğünü ertelememiz gerekir mi diye sordum doktora, gerekmez dedi. Bu da tamam. Bu süreçte eşim kendini belli etmeye başladı. Annesini zaten tedavi ettiriyordum. Ama ettirmezsem beni bırakıp gitmekle tehdit etti. Öyle bir hal almıştı ki artık masraflar bana sorulmuyordu bile. Sadece ödüyordum. Hatta hiç unutmam hastanede bütçemi ayarlayayım diye "tek kişilik oda ücreti ne kadar?" diye sorduğum için kavga etmişti benimle. Öyle bir "para sorun değil" tavrı vardı ki, sanki o kazanıyordu, o çalışıyordu sabahlara kadar. Benim için önemli değildi.
Nişanlılığımız boyunca, tam 10 ay, bana eziyet etti. Annem hakkında ileri geri konuştu, ona defalarca saygısızlık yaptı. Hepsini yuttum, onun adına anneme hediyeler gönderdim, aralarını düzelttim. Babamla da iyi ilişki kurmuştu. Babam hep sevdi ve kolladı onu. Eşimin annesiyle ilgili takıntısı inanılmaz boyutlara ulaşmıştı. Hepimiz (kayınvalidem, annem, ben) çok iyi anlaşıyor, beraber çok eğleniyor, harika zaman geçiriyorduk. Ama eşim annesine saldırdığımızı düşünüyordu. Annesi düğüne 4 ay kala ona "annecim" demediğim için büyük bir sorun çıkardı. Kemoterapi almaya başladıktan sonra evlerine sık sık gitmememiz gerektiğini söylemişlerdi bize. Biz de gitmiyorduk. Telefonda konuşurken de "annecim" dememişim. Eşim tam olarak beni desteklemedi, ama ezdirmedi de. Ama annesine takıntısı asla bitmedi ve onu haklı bulduğunu hep hissettim. Evet doğru tahmin ettiniz, paranoid kişilik bozukluğu tanısı var. İlaç da kullanıyor. Doktoruyla görüştüğümde "durum böyle, sen bilirsin" dedi. Ben biliyordum tabi.
Sonra evlendik. Balayında bile boşanmak istediğini söyledi. Sürekli annesini öne sürdüğü için kavga çıkıyordu ve ben de sinirlenince ağır konuşan biriyim, bu yüzden. Döndüğümüz ilk gün annesi kendi kızkardeşinin kızı için borç para istedi. Eşim karşı çıktı. Ama onunla biz bir aileyiz diye değil, paramız bizim bütçemiz diye değil, teyzesini sevmediği için karşı çıktı. Her gün, her Allah'ın günü eşimden eziyet görüyordum (fiziksel şiddet hiç olmadı, ben yaptım hatta maalesef). Sürekli olarak annesiyle ilgili bir gündem oluyordu ve bana saldırıyordu. Bu süreci anlatmam mümkün değil. Şu evin her köşesinde ağladım öyle diyeyim. Defalarca evi terk ettim geri dönmemi istedi. Ama eziyeti hiç bitmedi. Kendimi çok çaresiz ve savunmasız hissediyordum. Bir gün "anne pazar günü gel yağmura yemek öğret" dedi (bu sıralar yaptığım her yemeğe laf eder, çamaşır katlama şeklimi bile eleştirir, beni inanılmaz aşağılardı). Ben de "hiç yemek bilmiyor değilim benim de annem var sonuçta" dedim. Bu laf yüzünden öyle çok işkence çektim ki. Annesi domates rendelerken "KADIN DEDİĞİN BÖYLE OLUR BÖYLE" diye bağırıyordu bana. Neden böyle yaptı hiç anlamadım. Ben de acemiydim daha. Evliliğimin 20 küsürüncü günüydü o sıralarda. Annesi yer elması pişirmişti. Hayatımda ilk kez yedim, sevmediğimi söyledim. "B*K YE!" diye bağırışını unutamıyorum eşimin.
Bu sırada eşim hala işsiz, zamanındaki meseleler yüzünden denetimli serbestliği var ve giremiyor hiçbir yere, bir kurumun sınavını birincilikle kazandığı halde. Bunu da hallettim, araya birileri girdi ve işe başladı. Mutlu olmadığı ve alanında olmayan bir işi var ama işsiz değildi artık. Annemle karşılıklı oturuyoruz bu arada. Ama annem eşimi bildiği için evime 3 kere bile adım atmadı. Yok gibiydi, zaten farklı bir şehre abimin bebeğine bakmak için gitti. Aylarca da burada değildi. Nişanlıyken çok yalvardım kayınvalidemlerin de yakına taşınması için. Kredi bile çektim taşınma masrafları için. İstemediler, taşınmadılar. Bize arabayla 15 dakika mesafede oturuyorlar. Eşim işe girdikten birkaç gün sonra annem yine gidecekti, kayınvalidemi davet etti. Gitmeden beraber bir gün geçirelim dedi. Harika bir gün geçirdik, hediyeleşildi, annem dört döndü kayınvalidemin etrafında. Ertesi gün kayınvalidem annemi aradı.
HAYATINIZDA DUYMADIĞINIZ BİR ŞEY OLDUĞUNDAN EMİNİM: Anneme "sen bundan önceki görüşmemizde bana poponu dönerek oturdun" dedi. Annem ne olduğunu bile anlamamış şekilde "başından beri mi öyle yapıyorum" falan dedi. Kayınvalidem de "seni gördüğüm günden beri iyi hissetmiyorum bana iyi gelmiyorsun" dedi. Hastanede yatarken ona ev yemeği taşıyan annem. Geceliklerini kendisi seçip götüren annem. Evlerinde klozet yok diye hasta tuvaleti almamı söyleyen annem. "Odası yok" diye koca bir oda takımı almamı söyleyen annem. Hiçbir hizmeti, hürmeti esirgemeyen annem.
Bu şekilde anneler arası bağ koptu. Eşimin bana eziyeti daha da arttı. Çok ezilmiş, dışlanmış ve yalnızdım. Eşim ve annesi bir aileydi, bense yabancı biriydim. Babam çok koruyucu ve güçlü bir adamdır. Ona sığındım. Ben itildikçe babama yaklaşıyordum ve babamdan başka kimsem olmadığını hissediyordum, zaten öyleydi de. Ve tam yedinci yıldönümümüzde babama her şeyi anlattım. Yıllardır tanıştığımızı, her şeyi. Babam tek bir şey sordu, "peki şimdi geçmişle mi yaşayacaksınız yoksa mutlu mu olacaksınız?"
Eşim hayatı zindan etti bana. Babama anlattığım için ailesini kötü duruma düşürdüğümü söyledi. Oysa babama ben her şeyi tam anlattım. Benim istediğimi, her masrafı kendim, bilerek, isteyerek yaptığımı. Onların bir zorlaması ya da talebinin olmadığını. Ama olmadı. Eşim beni bir türlü karısı olarak göremedi. Ben bu süreçte annesine hep yakın olmaya devam ettim. Sık sık arıyordum, uzun uzun konuşuyordum. Bir akşam bana "ben sana kırgınım" dedi. Nedenini sordum, o olaydan sonra gönlünü almaya çalışırken "Anne poposunu dönmüşse ne olmuş, biz sizi elimizde ayağımızla popomuzla her yerimizle severiz, ne kadar samimiyiz bilmiyor musunuz sanki" demiştim. Bu lafa çok kırılmış. Sürekli, ama sürekli, 1 ay boyunca belki daha fazla, BANA İLGİ GÖSTERMİYORSUN diyerek hayatı bana zindan etti.
Birkaç gün sonra eşimle beraber onlara gittik. Mutfakta fısır fısır konuştular. Zaten hep eşim kapıları kitler annesiyle gizli gizli konuşurdu. Balayındaki kavga nedenimiz de buydu. Gizli konuşmaları. Yanlarına gittim eşim "annemin senin de ailenin de kendisini istemediğinizi düşünüyor" dedi. Şoka girdim, kimseyi "acaba istiyor muyum" diye düşünmem ki. İşin kötüsü istiyordum da kayınvalidemi. Çok seviyordum onu. Artık gerçekten yılmıştım. Bir çığlık gibi koparıp atmak istedim her şeyi. "Bu evlilik anneni pohpohlamama bağlı olacaksa istemiyorum" dedim. Ve çıkıyordum evden. Eşim arkamdan gelirken annesi "sen nereye?" dedi. Eşim gelmedi. Bana sürekli "ya anana ya babana gidersin" diye zavallı muamelesi yapıyordu. Gitmedim. Babamın ofisine gidip saklandım. Ölmek istedim. Buldular beni. Bu sırada babam dokuzuncu kez ameliyat olalı 2 gün olmuştu. Hastanede refakatçi kalmıştım 2 gün. Hemen sonrasında yaşanıyor bunlar. Eşim beni bulamayınca babamı aramış. Hastaneye gelmiş. Orada "karını nasıl bırakırsın" diye 2 tokat yemiş. Ben ayrılacağımdan çok emindim. Ayrılamazsam ölecektim. Ölmeyi de becerirdim, yılmıştım çünkü.
Bu olaydan sonra babamda kalmaya başladım. Yani hastanede. Elimde üç beş parça kıyafet, hastane odasında evliliğim biterken refakatçi yatağında ağlayarak yaşadım günlerce. Bu sırada eşimin teyzesi (hani o borç vermediğimiz) babama "senin kızın üç sene çıktım beş sene çıktım deyip evlenmeye zorladı" dedi. Babam "senin de kızın var" deyince "benimki seninki gibi salak değil" dedi. Kafamı duvarlara vurdum sinirimden. Acilde de zaman geçirdim epeyce, çeşitli sakinleştiriciler kullanarak.
Babam eve çıkınca onunla gittim. Eşim sürekli geldi gitti, barışmak için çabaladı. Barıştık döndüm evime. Ayaklarım geri geri gitti dönerken. Biliyordum olmayacağını. Annesine olan takıntısı ve benle bir takım olamaması, aile olamaması beni mahvedecekti biliyordum. Öyle de oldu. Sürekli kavga ettik, sürekli. Şubat başında yine kavga ediyorduk bir sabah, işe gönderdim onu. "İstemiyorum seni" dedi. Aradım işteyken. Beni sevdiğini ve istediğini söyle gitmeyeyim dedim. Yüzüme kapattı. Toplandım gittim babama. Babamla konuştu telefonda. "Senle yüz yüze görüşeceğiz, benden o tokatlar için özür dileyeceksin" dedi babama. Babam zaten "o tokatı ben yemiş oldum" gibi şeyler söylemişti eşime biz barıştıktan sonra. Ama eşim hasta bir yapıda olduğu için babama saygısızlık yaptı, hiçbir alakası yoktu babamın olayla. Her zamanki gibi konu annesiydi. Abim eşimin annesine "artık böyle şeyler yapmayın yeter" temalı bir konuşma yaptığı için zamanında, abime de düşmandı. Onla da telefonda kavga etti. Abim alkol sorunu olan biri, babamsa tüm çalışanlarının hatta çevresinde gördüğü herkesin babası gibi olan, güçlü bir adam. Abim olacak zırdeli bir arkadaşıyla eşimi işyerinden aldı ve darp etti. Arkadaşı eşime bir yumruk atmış.
Bu olayın üzerine ben kıyamadığımdan, dayanamadığımdan, eşimin yanına gittim. Beni istemedi. Babama döndüm, iki gün sonra işyerine gittim. Ailemi ikna et dedi. İstemiyorlar dedi. Kayınvalidemin yanına gittim. Bana, aileme küfürler ve hakaretler etti. Oğlum seni sevmiyor, hiç sevmedi dedi. O sırada teyzesi aradı, teyzesi küfürler etti. Çantamla montumu kucağıma verdiği gibi itekleye itekleye evinden kovdu beni. Eşimin yanına gittim yeniden, işyerine. Çıkınca beni yemeğe götürdü. Annesi aradı, benle olduğunu söyleyince "eşyalarını topla git" dedi. "Ya eşin, ya biz" dediler eşime. Eşim eşyalarını aldı ve biz beraber evimize döndük. İnanamıyordum, gerçekten inanamıyordum bu nasıl olabilirdi? Eşim beni mi seçmişti? Bizim aile olduğumuzu algılamış mıydı artık? Annesine hissettiği o inanılmaz bağı bana da hissetmesi gerektiğini, bunları anlamış mıydı yani?
Tabi ki anlamamıştı. Eşimle ailesi 1 hafta konuşmadılar (eşim defalarca aradı tabi), evliliğimizdeki mutlu tek hafta o hafta oldu. Sonra görüşmeye başladılar. Annesiyle ben o zamandan beri 2-3 kez konuştum. Babası benle konuşmayı bile kabul etmedi. Eşim bu süreçte ailesini haklı buluyordu yine çoğu zaman, bana "geleceğimiz yok", "senden çocuk yapacağımdan emin değilim, yapmayacağımdan emin olursam boşanırız senin de anne olma şansın kalır" gibi şeyler söylüyordu. Annesi de en son konuşmamızda "çok söyledik ona, istemedik, ayrıl dedik ama gitti seninle" dedi. Yine canımı yakmayı başardı. İlgi, ilgi, ilgi, ilgi istiyorum, ilgi! İlgi diye delirtmişti beni. Yine yaptı yapacağını. Eve döndükten sonraki süreç boyunca eşimle kavga ederken ağzıma ne gelirse sayıyordum. Yanlış. Ama benim de sanırım bunca emek verip böyle suçsuz yere üzerim çizildikten ve evliliğimde mutluluk yüzü göremedikten sonra delirmeye biraz hakkım vardı.
Ben çok üzüldüm. Eşim "yanındayım, seni anlıyorum, sen haklısın" dedi. Bir suçumun olmadığını söyledi. Haksızlığa uğradığımı söyledi.
Bugün ise virüs nedeniyle uzun zamandır görüşemediği ailesine gitmek istedi. Korkuyorduk virüsten ama gitti. Sabah giderken ona sarıldım, "unutma bu anı, biz aileyiz, şimdi nasılsan akşam da öyle ol söz mü?" dedim. Söz verdi, sarıldık. 8 saat geçirdiler beraber. Eve geldi, soğuktu, beni öpmedi bile. Anlamıştım durumu. Öfkelendim. "Olmuş yine olan" dedim. Babası "siz hep kavga ediyorsunuz" demiş. Babası çok gerçekçiymiş. Keşke babası neden kavga ettiğimiz konusunda da gerçekçi olabilse. Annesi de babası da benzer hastalıklara sahipler, psikiyatrik rahatsızlıklar ve ilaç kullanıyorlar.
Sonuç olarak, eşim akşam geldikten 1 saat sonra bana ayrılmak istediğini, benimle mutsuz olduğunu, beni istemediğini söyledi. Saatlerce konuştum, bak böyle, biz aileyiz, biz takım olmalıyız... Hayır. Ailesiyle samimi olmadığım için (evden kovulduğumda bile tek bir saygısızlık etmedim, kendisi benim ailemde saygısızlık yapılmadık insan bırakmadı ama) beni istemiyormuş. Çok mutsuzmuş. Ailesiyle yakın olmadığım için.
Altı taksitle aldığım o gelinliğin hakkını bir gün olsun veremedim. 8 aydır evliyim. 8 aydır ağlıyorum. Yedi sene bu adamla yuva kurmak için canımı dişime taktım. Olmayacakları oldurdum. Hayatımı, gençliğimi adadım ona. Heveslerle aldığım mutfak eşyalarımın bile tadını çıkaramadım. Gençliğim, hayatım yandı gitti. 25 yaşındayım. Ama bundan sonra bir gelecek olur mu bilmiyorum. Bu toplumda "dul kadın" olmak zor.
Bu arada cinsel yaşamımız da yok eşimle. Kullandığı ilaçlar nedeniyle. Herhangi bir isteği yok. Bir gün hazırlanıp ona sürpriz yapmak istemiştim. "Yarın annemin ultrasonu var nasıl bunu yaparsın" diye saatlerce azarlamıştı beni.
Bütün bunlara rağmen ona sarılıp mutlu hissettiğim o nadir anları özleyeceğim. Hiçbir suçum yokken istenmeyen gelin ve istenmeyen eş oldum. 7 senede bir gün jest, hediye, romantizm, sevgi gösterisi görmedim. Birbirimize uyarlayıp söylediğimiz çizgi film şarkıları dışında... Bu yazıyı o da okuyacak. Ona linki gönderip, sabah öyle gideceğim zorluklarla kurduğum yuvamdan. Keşke annesinin sahip olduğu değerin binde birini bana verebilseydi. Ona anne de, baba da, kardeş de, eş de olmuştum oysa. Ona yardım ettiğim zamanlarda kimse yoktu yanında. Ben vardım. Umarım annesiyle çok mutlu bir yaşamı olur. Yanan da benim gençliğim, hayallerim olsun.
Okuyan sabırlı kadınlar, her yorumunuz altın değerinde. Hele ki bana destek olup "atlatırsın kız, seni istemeyen adamı sen hiç isteme" derseniz çok mutlu olurum. Ben acı içinde uykusuzken, onun rahatça uyuyabilmesi çok canımı acıtıyor çünkü. Bana bu evden güçlü bir şekilde çıkıp gitmem için yardım edin.
yaşımız aynı sayılır, birikimim vs yok hiçbir şeyim yok ama hayatımın tamamen bittiğini hiç düşünmedim. şu an fazla karamsar düşünüyorsun. kiloluyum yüzüme hiç vurmadı diye sanki büyük bir şey gibi yazmışsın; acaba bilinçaltında kilolu oldugun için seni kimsenin sevemeyeceği korkusu mu var? karsı tarafın seni suçladıgı şeyler için kendini savunmana gerek yok, sucun yok cunku varsa da boyle tepkileri hak edecek şeyler yok. sana yapılan şeylerin hiçbir haklı yanı olamaz. surekli kendini savunma suclu gorme eğilimindesin. daha bu yasta ne tecrübeler edinmişsin bak bana hiçbiri yokTopluca bir cevap yazayım dedim.
Öncelikle konumu en fazla 2 kişi okur diye düşünüyordum, hayatımda ailem dışında bu yazıyı okuyarak bana emek vermiş tek insanlar siz bu konuyu okuyan kadınlar olabilirsiniz. Çok teşekkür ederim.
Sert mizacı olanlar salak demiş, yumuşak mizacı olanlar kıyamamış yazık sana demiş. Hepinize katılıyorum. Sorularınızı da cevaplayayım.
Üniversite 2. sınıftayken çok parasızlık çekiyordum. Babamın maddi durumu çok iyi, müteahhit. Ama babamla şu olayları ona anlatana kadar yakın bir ilişkim olamamıştı hiç. Eşime de bir KYK kredisiyle destek olmaya çalışırken debelenip duruyordum, babamdan aldığım harçlık da yetmiyordu. İnternetten SEO uyumlu makaleler yazmaya başladım. Sayfası 1 liraydı o zamanlar. "Halı yıkama" diye aratanlar için mesela, onlarca sayfa yazı yazıyordum her bir sayfada farklı şeyler anlatarak, yaptığım son işti bu "halı yıkama", bu yüzden aklımdan çıkmaz hiç. Bu işi yaparken bir kadınla tanıştım. Bulunduğumuz sitede yazdıklarımı okuyor, bu iş yerine başka bir iş yapabileceğimi söylüyordu. Onunla tanıştıktan sonra proje danışmanlığını iyice araştırdım, öğrendim, onunla ortaklık kurduk ve kosgeb, kalkınma ajanslarına vb. proje hazırlamaya başladım. Evimden çalışıyordum, hala da evimden çalışıyorum. Harcadığım paraların hepsini de bir anda harcamadım, bir anda kazanmadım çünkü. Ama küçük de olsa bir birikimim vardı ve sürekli para kazanabiliyordum. Evlendikten sonra sürekli kavgalar, krizler yüzünden işlerime hiç odaklanamadım. Birikimimi zaten harcamıştım. İşlerimi yapamadığım için insanlar haklı olarak benden memnun kalmadılar, iadeler yapmam gerekti. Böyle böyle çöktüm, şimdi para kazanıyorum yine. Ama borçlarım olduğu için birikim vs. yapamıyorum. Corona nedeniyle bazı borçlarımı ertelettim. Bu durumdan istifade ayağa kalkmaya çalışacağım diyordum. Ama yine sabaha kadar oturmuş ve ağlamış halimle burada sizlere yazıyorum. Babama yaşadıklarımı anlattıktan sonra çok büyük maddi-manevi destek gördüm. Borçlarım için de. Eşim bu sırada sayemde kazandığı maaştan ailesine para vermenin savaşını yapıyordu, ben bu durumdayken. Annesi de babası da emekli öğretmen bu arada. Paralarının neden yetemediğini sorgulamam bile kavga sebebi oluyordu. Çünkü anneciğinden başkasına ait olamazdı onun parası, sevgisi, gücü, her şeyi.
İkinci olarak, güzel falan değilim. Kilo problemim var. Eşim bunu sorun etmedi hiç, yani bana söylemedi böyle bir şey. Ancak kayınvalidem beni evden kovmadan önce "seni kilona rağmen kabul ettim" demişti. Bunu unutamıyorum. Buradan arkadaşlar edinebilirsem, bu süreci atlatmak için, fotoğraflarımızı zaten göreceklerdir.
Bu adama bağımlı olduğum doğru. En büyük sebebi hayallerim. Evli olanlar, ya da uzun süreli ilişkisi olanlar düşünmeli, sadece sevdiniz ve üzerinize düşeni yaptınız. Şöyle haksızlıklar görseniz üzülmez miydiniz geçen zamanınıza ve emeklerinize? Ben üzerime düşenden de çok fazlasını yaptım, çok şeyin savaşını verdim. Şimdi her birini geride bırakmak hem de hiçbir suçum yokken, çok canımı yakıyor. Yapmam gereken bu biliyorum. Tutmamış bir yatırıma hayatımı harcadım. Artık daha fazla harcayıp yatırımın tutmasını beklemek salaklık, biliyorum. O yatırım hiçbir zaman tutmayacak çünkü.
Bir kez daha "salak!" diye suratıma bağırın, ama ben bu adamı çok sevdim. Eskisi gibi değilse de, hala seviyorum. Ama dün gece ona "bizim aile olmamız için ailenle yakın olmama gerek yok, beni sevmiyor musun" dediğimde bana söylediği gibi, "sevgi yetmiyor."
O en kötü zamanlarında içindeki ışığı görebildiğim biriydi. Onu o karanlıktan tutup çıkarmak istemiştim. Bu yüzden parayı, pulu hiç önemsemedim. Ama ne yazık ki o karanlığa çekti beni. Annemin söylediğiniz gibi beni alıp kurtarma şansı da yoktu, çünkü hep annem "ilişkimizin düşmanı" rolündeydi, evlenmeden önce denemedi de değil. Ama yapamadı. Çünkü ben izin vermedim. Yapma çabaları da hep eşim tarafından anneme hakaret olarak kullanıldı.
Ben gençliğimi, hayallerimi, hayatımı aldım, çöpe attım. Bundan sonra da bir gelecek yok benim için diye düşünüyorum. Dün annesinde teyzesinin gönderdiği yiyeceklerden yemiş. Ben ayrılalım dediğimde beni durdurup barışmak isteyen adam ortada hiçbir şey yokken ayrılalım dedi. Nasıl bir enerji yükledilerse o yiyeceklere ben de istiyorum inanın :)
İşin şakası bir yana, eşimin psikiyatrik rahatsızlığı önemli bir boyutta, ailesinin de öyle. Benim psikotik bir rahatsızlığım yok ama (onun psikiyatristine kendim de uzun süre muayene oldum, en son bu corona olayından önce gitmiştim) korkunç bir depresyonun içindeyim uzun zamandır. Diyetisyenimle arkadaş gibiydik, ona bunlardan bahsederken "kurtar kendini" demişti bana. "Ama hocam perdelerimi bile diktirdim" demiştim. Acıyarak gülmüştü bana. Şimdi o acımayı çok iyi anlıyorum.
Ben ayağa kalkmak için savaşacağım. Söylediğiniz gibi ezik, zavallı olmayacağım. En azından deneyeceğim. O ailesinin yanına, ben ailemin yanına gittiğimizde onu aramak, ondan bir güzel söz duymak için saatlerce acı çekip ağlayacağım biliyorum, ama başaracağım bunu. Çünkü hepiniz haklısınız, bu adam beni sevmiyor. Hep git gel yaşadım bu konuda, bazen öyle şeyler yaptı ki beni sevdiğine kendimi ikna etmeme yardımcı oldu, ama sevmiyor işte. Hiçbir zaman da sevmeyecek.
Bu arada artık ona ya da ailesine karşı herhangi bir maddi desteğim yok. Sadece borç ödeyip geçimimi karşılayacak param var çünkü.
Kayınvalidem de eşim de kötü insanlar. Bunu biliyorum. Ve benden bu kötülüklerini hiç esirgemediler. Kayınvalidem evlendikten sonra böyle yapmaya başladı bana. "İlgisizsin" diyerek. Oysa inanın gerçekten ilgiliydim.
Çekeceğim acıyı sorgulayacağınızı biliyorum, ben size anlattığım adamdan ayrı kalacağım için acı çekmeyeceğim. Bu koltukları, bu halıları, her bir bibloyu, helva şekillendirmek için kullanılan zımbırtıyı bile "mutlu olacağım günler" için aldım, evimi yerleştirirken bile kimse yoktu yanımda. Her bir damlasında umudum var bu yuvanın. İşte bunun için acı çekeceğim. Olmadı diye. Mutlu olacağım günler asla gelmedi diye. Ve bunda hiçbir eksiğim yok diye. Keşke eksiklerim olsaydı, güzel olmamak dışında. O zaman hak ettim diyebilir ve mutlu olmaya çalışabilirdim. Geleceğim yok. Mutlu olacağım günlerim de yok. Duyduğum onca hakaret, yaşadığım onca eziyet yanlarına kar kalsın. Hiçbir şekilde tek kuruş nafaka ya da tazminat vs. istemeyeceğim. Annesine harcasın.