ailemden utandığım için erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gitmedim...

sassyassyy .!.:

annemin tek problemi çevreye kendini kanıtlamak. yani "bakın ben boşandım ama ayaklarımın üzerinde durabiliyorum,ondan daha iyiyim" vs gibi tavırlarla babamı ezmek. ikisinin de mesleği aynı annem babamdan daha alt seviyede olmasına rağmen boşandıktan sonra babamı şimdi nerdeyse ikiye katlıyor hem maddi olarak hem statü anlamında. bunu kendisine anlatmayı,kendisini yıpratmaması gerektiğini söylemeyi çok istedim ama olmadı. işin kötüsü çevremiz bile farkında. annemin akrabaları da bu tavırlarına anlam veremiyor. sanırım benim annemi böyle kabul etmem gerek ama yapamıyorum.

çok teşekkürler zaman ayırdığınız için.

Genişletmek için tıkla...

grill .!.:

ben konu sahibine hak verdim.
bir yanda uçkuruna sahip çıkamayan bir baba, bir yanda yuva yıkan metresle babası yüzünden bağ oluşması, diğer yanda kocası aldattığı için evladından dahi vazgeçecek kadar zayıf bir anne, iki evi olmasına rağmen ikisine de sığmayan, kimsesizmiş gibi yurtta büyüyen bir kız çocuğu.
kariyerli anne baba yetişkin olmalarına rağmen, yaşadıkları sorunun bütün yükünü kızcağızın üstüne atıp hayatlarına devam etmişler.
kızcağız aldatılmış, boşanmış ve terkedilmiş gibi anne babasının tüm hislerini iliklerine kadar yaşamış.
anne baba sağken ve durumları müsaitken yurtta ve ilgisiz büyümek, aldatılmaktan daha büyük bir travma değil mi? kızcağızın çocukluğunu, ergenliğini çalmış yetişkin ve bencil anne baba.

konu sahibi, üzülme, profesyonel destek al.
hiç kimseye bir şey anlatmak ya da ispat etmek zorunda değilsin. özel hayatını sen ne kadar istersen o kadarını anlat.
canını sıkmamaya çalış.
inşallah bundan sonra çok mutlu olursun.

Genişletmek için tıkla...

grill .!.:

ben konu sahibine hak verdim.
bir yanda uçkuruna sahip çıkamayan bir baba, bir yanda yuva yıkan metresle babası yüzünden bağ oluşması, diğer yanda kocası aldattığı için evladından dahi vazgeçecek kadar zayıf bir anne, iki evi olmasına rağmen ikisine de sığmayan, kimsesizmiş gibi yurtta büyüyen bir kız çocuğu.
kariyerli anne baba yetişkin olmalarına rağmen, yaşadıkları sorunun bütün yükünü kızcağızın üstüne atıp hayatlarına devam etmişler.
kızcağız aldatılmış, boşanmış ve terkedilmiş gibi anne babasının tüm hislerini iliklerine kadar yaşamış.
anne baba sağken ve durumları müsaitken yurtta ve ilgisiz büyümek, aldatılmaktan daha büyük bir travma değil mi? kızcağızın çocukluğunu, ergenliğini çalmış yetişkin ve bencil anne baba.

konu sahibi, üzülme, profesyonel destek al.
hiç kimseye bir şey anlatmak ya da ispat etmek zorunda değilsin. özel hayatını sen ne kadar istersen o kadarını anlat.
canını sıkmamaya çalış.
inşallah bundan sonra çok mutlu olursun.

Genişletmek için tıkla...

fozgeb .!.:

Böyle olması sevgilisini kırıp dökmeyi haklı göstermiyor.

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

bundan 15 yıl önce metres olduğu için sevilmiyor olabilir. şimdi nikah kıymış olması benim hafızamı silmiyor maalesef.

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

siz çalışıyor musunuz bilmiyorum ama bakın benim annem doktor. hem de çocuklarla içli dışlı olması gereken bir uzmanlığı var. 1 hafta önce muayeneye gelen çocuğu 1 hafta sonra hatırlayıp "durumu nasıl?" diye arayacak kadar düşünceli ama 1 haftadır kızını aramayacak kadar da düşüncesiz. 13 yaşımdan beri yurtta kalıyorum. annem tek yaşıyordu yeni evlendi. beni yanına alabilirdi. sizin durumunuz farklı,oğlunuz büyük ihtimalle sizden utanmayacak. ama benim annemden utanma sebebim anne olamaması. insanların da bu zayıf noktamı bilmesinden çekiniyorum.çünkü annesine sarılan bir çocuk görsem burnum sızlıyor. annem kötü bir insan,neden boşandı vs demiyorum. sadece bu durumu daha iyi yönetebilirdi,beni kendine en uzak noktaya atmayabilirdi. benim zoruma giden tek şey bu.

Genişletmek için tıkla...

fozgeb .!.:

Sanane metres olması anneni ve babanı bağlar. Seni ilgilendiren bir şey yok. Hayatın standartta farklı seyretti diye mi utanıyorsun.

Annen çalışıyor kariyer sahibi kadın gece 3 de işten çağırıyorlar diye mi utanıyorsun.

Benim annem mimar ve cok genc anne olmustu. Gerci 29 da anne olmustu cok genc degil. Ben ilkokula giderken çevremdeki herkesin annesi ev kadını ve yasliydilar tabi belki annem daha yasliydi bilemiyorum ama bana küçükken öyle geliyordu. Biri bulaşık yıkarken yarım bırakıp gelip çocuğu alıyor diğeri işten çıkıp gelip çocuğu alıyor. Ben anneme kızıyordum niye onlar gibi değilsin diye. Sonra eğitim hayatım boyunca gördüm ki kimsenin annesi mimar değil. Zaten çok küçük bir azınlık çalışıyor çok çok azı üniversite mezunu. Onunla her zaman gurur duydum.

Beni 7 yaşı daki halime benziyorsunuz

Genişletmek için tıkla...

fozgeb .!.:

Böyle olması sevgilisini kırıp dökmeyi haklı göstermiyor.

Genişletmek için tıkla...

captain price .!.:

utanılacak bi tarafı yok. adam mı öldürdüler, hırsızlık mı yaptılar nedir yani? bizi ailemiz boşanmadılar diye her işimize koşuyolar hep yanımızdalar mı sanıyosun?

Genişletmek için tıkla...

fozgeb .!.:

İyi de canım ilk mesajında bunlardan bahsetmemissin. Kalkıp gece 3 de gitmesinden bahsetmişsin. Olaylar nasıl gelişti de 13 yaşında yurda yerleştin. Şehir dışı başka bir okul mu kazandın?

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

ne yapmam nereden başlamam gerekiyor bilmiyorum. dün konu açmıştım erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğim diye,ama bu sabah onu sevgilimle kavga ederek iptal ettim.

annem ve babam ben 5 yaşındayken boşandılar,babamın aldatması yüzünden. aynı yıl içinde babam başka bir kadınla yaşamaya başladı ve sonra evlendi. kadının bana bir kötülüğü yok öyle üvey anne tribine falan girmiyor ama böyle çok yapmacık ve sevimli olduğunu sanıyor. ağzının üstüne iki tane patlatmak istiyorum.

annem bu kış evlendi. daha önceden de nişan atmıştı. annem genelde evde değil. çok çok yoğun çalışıyor. gece 3te telefon gelir gider,bana söz verir ama o sırada bir telefon gelir ve annem gider mesela. açıklama yapacak zamanı bile olmaz. çok sıkılıyorum,bunalıyorum. annem ve babamla aynı şehirlerdeyiz ama ben ayrı evdeyim. şimdi üniversitede olduğum için öyle diyelim,lisede de yurttaydım. kaldığım okulun yurdu olmamasına rağmen okuluma yakın bi öğrenci yurdundaydım.

şimdi ben bu insanların yanına gitsem ailemden nasıl bahsedeceğim? kardeşlerimi sorsalar babamın çocuklarına kardeş demiyorum onları söylesem bir dert söylemesem bir dert. biriktim biriktim artık patlayacak yerim bile yok. gece bunları düşünüp kendi kendime ağladım,arkadaşıma whatsapptan yazıyordum saat 3 civarı. babam aradı neden uyumadın diye. anlatayım dedim "ben bütün gün kaç tane insanın yükünü çekiyorum,sen bari bana yardımcı ol. neyin eksik?" diye azar çekip kapattı.

utanıyorum diyemem annemle babamdan ama yine de bir yanım hep eksik. ve tamamlayamıyorum. insanlara anlatmaktan çekiniyorum. sanki koskoca dünyada yalnızmışım,onlara bu yalnızlığımı belli etmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum.

bu yaptığım şey sevgilimi çok üzdü onu da biliyorum. ailesine ayıp oldu onun da farkındayım. aslında yaptığım her şeyin farkındayım ve sebebini de biliyorum. ama arada bir gelen bu karamsar ruh halinden nasıl kurtulurum onu bilmiyorum.

bazen sanki annemle babam hiç yokmuş gibi davranayım diyorum,olmuyor. normalde şen şakrak olan ben bazen oluyor ki böyle ergen triplerine giriyorum. anneme de babama da 10 dakika uzaklıkta olup evin içinde köpeğimden başka konuşacak kimsemin olmaması canımı sıkıyor. erkek arkadaşımı arayıp ağlamak istiyorum ama kendisini öylece ortada bırakmış,ailesine mahcup etmiş olduğum için arayamıyorum da.

çok uzattım farkındayım,buraya kadar okuduysanız eğer ben bu ruh halinden nasıl çıkacağım,lütfen önerilerinizi esirgemeyin. sevgiler.

Genişletmek için tıkla...