ne yapmam nereden başlamam gerekiyor bilmiyorum. dün konu açmıştım erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğim diye,ama bu sabah onu sevgilimle kavga ederek iptal ettim.
annem ve babam ben 5 yaşındayken boşandılar,babamın aldatması yüzünden. aynı yıl içinde babam başka bir kadınla yaşamaya başladı ve sonra evlendi. kadının bana bir kötülüğü yok öyle üvey anne tribine falan girmiyor ama böyle çok yapmacık ve sevimli olduğunu sanıyor. ağzının üstüne iki tane patlatmak istiyorum.
annem bu kış evlendi. daha önceden de nişan atmıştı. annem genelde evde değil. çok çok yoğun çalışıyor. gece 3te telefon gelir gider,bana söz verir ama o sırada bir telefon gelir ve annem gider mesela. açıklama yapacak zamanı bile olmaz. çok sıkılıyorum,bunalıyorum. annem ve babamla aynı şehirlerdeyiz ama ben ayrı evdeyim. şimdi üniversitede olduğum için öyle diyelim,lisede de yurttaydım. kaldığım okulun yurdu olmamasına rağmen okuluma yakın bi öğrenci yurdundaydım.
şimdi ben bu insanların yanına gitsem ailemden nasıl bahsedeceğim? kardeşlerimi sorsalar babamın çocuklarına kardeş demiyorum onları söylesem bir dert söylemesem bir dert. biriktim biriktim artık patlayacak yerim bile yok. gece bunları düşünüp kendi kendime ağladım,arkadaşıma whatsapptan yazıyordum saat 3 civarı. babam aradı neden uyumadın diye. anlatayım dedim "ben bütün gün kaç tane insanın yükünü çekiyorum,sen bari bana yardımcı ol. neyin eksik?" diye azar çekip kapattı.
utanıyorum diyemem annemle babamdan ama yine de bir yanım hep eksik. ve tamamlayamıyorum. insanlara anlatmaktan çekiniyorum. sanki koskoca dünyada yalnızmışım,onlara bu yalnızlığımı belli etmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum.
bu yaptığım şey sevgilimi çok üzdü onu da biliyorum. ailesine ayıp oldu onun da farkındayım. aslında yaptığım her şeyin farkındayım ve sebebini de biliyorum. ama arada bir gelen bu karamsar ruh halinden nasıl kurtulurum onu bilmiyorum.
bazen sanki annemle babam hiç yokmuş gibi davranayım diyorum,olmuyor. normalde şen şakrak olan ben bazen oluyor ki böyle ergen triplerine giriyorum. anneme de babama da 10 dakika uzaklıkta olup evin içinde köpeğimden başka konuşacak kimsemin olmaması canımı sıkıyor. erkek arkadaşımı arayıp ağlamak istiyorum ama kendisini öylece ortada bırakmış,ailesine mahcup etmiş olduğum için arayamıyorum da.
çok uzattım farkındayım,buraya kadar okuduysanız eğer ben bu ruh halinden nasıl çıkacağım,lütfen önerilerinizi esirgemeyin. sevgiler.
bence en kisa zamanda bir organizasyon duzenleyip tanisin ailesiyle. Umarim cok guzel bir kadin cikar da size anne-cocuk hissiyatını en guzel sekilde yasatir. Cok mutlu olun 
