ailemden utandığım için erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gitmedim...

sassyassyy .!.:

Hayır ben 13 yaşındayken babamın çocuğu oldu ve artık orda durmak istemedim. Anneme söyledim,iyi o zaman yurda yerleştirelim dedi. Sebebini bilmiyorum. 7 yıl o yalnız yaşadı şimdi evlendi. Ben 4 yıl yurtta kaldım,lise bittiği günden itibaren kendi evimdeyim.

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

ne yapmam nereden başlamam gerekiyor bilmiyorum. dün konu açmıştım erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğim diye,ama bu sabah onu sevgilimle kavga ederek iptal ettim.

annem ve babam ben 5 yaşındayken boşandılar,babamın aldatması yüzünden. aynı yıl içinde babam başka bir kadınla yaşamaya başladı ve sonra evlendi. kadının bana bir kötülüğü yok öyle üvey anne tribine falan girmiyor ama böyle çok yapmacık ve sevimli olduğunu sanıyor. ağzının üstüne iki tane patlatmak istiyorum.

annem bu kış evlendi. daha önceden de nişan atmıştı. annem genelde evde değil. çok çok yoğun çalışıyor. gece 3te telefon gelir gider,bana söz verir ama o sırada bir telefon gelir ve annem gider mesela. açıklama yapacak zamanı bile olmaz. çok sıkılıyorum,bunalıyorum. annem ve babamla aynı şehirlerdeyiz ama ben ayrı evdeyim. şimdi üniversitede olduğum için öyle diyelim,lisede de yurttaydım. kaldığım okulun yurdu olmamasına rağmen okuluma yakın bi öğrenci yurdundaydım.

şimdi ben bu insanların yanına gitsem ailemden nasıl bahsedeceğim? kardeşlerimi sorsalar babamın çocuklarına kardeş demiyorum onları söylesem bir dert söylemesem bir dert. biriktim biriktim artık patlayacak yerim bile yok. gece bunları düşünüp kendi kendime ağladım,arkadaşıma whatsapptan yazıyordum saat 3 civarı. babam aradı neden uyumadın diye. anlatayım dedim "ben bütün gün kaç tane insanın yükünü çekiyorum,sen bari bana yardımcı ol. neyin eksik?" diye azar çekip kapattı.

utanıyorum diyemem annemle babamdan ama yine de bir yanım hep eksik. ve tamamlayamıyorum. insanlara anlatmaktan çekiniyorum. sanki koskoca dünyada yalnızmışım,onlara bu yalnızlığımı belli etmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum.

bu yaptığım şey sevgilimi çok üzdü onu da biliyorum. ailesine ayıp oldu onun da farkındayım. aslında yaptığım her şeyin farkındayım ve sebebini de biliyorum. ama arada bir gelen bu karamsar ruh halinden nasıl kurtulurum onu bilmiyorum.

bazen sanki annemle babam hiç yokmuş gibi davranayım diyorum,olmuyor. normalde şen şakrak olan ben bazen oluyor ki böyle ergen triplerine giriyorum. anneme de babama da 10 dakika uzaklıkta olup evin içinde köpeğimden başka konuşacak kimsemin olmaması canımı sıkıyor. erkek arkadaşımı arayıp ağlamak istiyorum ama kendisini öylece ortada bırakmış,ailesine mahcup etmiş olduğum için arayamıyorum da.

çok uzattım farkındayım,buraya kadar okuduysanız eğer ben bu ruh halinden nasıl çıkacağım,lütfen önerilerinizi esirgemeyin. sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

ne yapmam nereden başlamam gerekiyor bilmiyorum. dün konu açmıştım erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğim diye,ama bu sabah onu sevgilimle kavga ederek iptal ettim.

annem ve babam ben 5 yaşındayken boşandılar,babamın aldatması yüzünden. aynı yıl içinde babam başka bir kadınla yaşamaya başladı ve sonra evlendi. kadının bana bir kötülüğü yok öyle üvey anne tribine falan girmiyor ama böyle çok yapmacık ve sevimli olduğunu sanıyor. ağzının üstüne iki tane patlatmak istiyorum.

annem bu kış evlendi. daha önceden de nişan atmıştı. annem genelde evde değil. çok çok yoğun çalışıyor. gece 3te telefon gelir gider,bana söz verir ama o sırada bir telefon gelir ve annem gider mesela. açıklama yapacak zamanı bile olmaz. çok sıkılıyorum,bunalıyorum. annem ve babamla aynı şehirlerdeyiz ama ben ayrı evdeyim. şimdi üniversitede olduğum için öyle diyelim,lisede de yurttaydım. kaldığım okulun yurdu olmamasına rağmen okuluma yakın bi öğrenci yurdundaydım.

şimdi ben bu insanların yanına gitsem ailemden nasıl bahsedeceğim? kardeşlerimi sorsalar babamın çocuklarına kardeş demiyorum onları söylesem bir dert söylemesem bir dert. biriktim biriktim artık patlayacak yerim bile yok. gece bunları düşünüp kendi kendime ağladım,arkadaşıma whatsapptan yazıyordum saat 3 civarı. babam aradı neden uyumadın diye. anlatayım dedim "ben bütün gün kaç tane insanın yükünü çekiyorum,sen bari bana yardımcı ol. neyin eksik?" diye azar çekip kapattı.

utanıyorum diyemem annemle babamdan ama yine de bir yanım hep eksik. ve tamamlayamıyorum. insanlara anlatmaktan çekiniyorum. sanki koskoca dünyada yalnızmışım,onlara bu yalnızlığımı belli etmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum.

bu yaptığım şey sevgilimi çok üzdü onu da biliyorum. ailesine ayıp oldu onun da farkındayım. aslında yaptığım her şeyin farkındayım ve sebebini de biliyorum. ama arada bir gelen bu karamsar ruh halinden nasıl kurtulurum onu bilmiyorum.

bazen sanki annemle babam hiç yokmuş gibi davranayım diyorum,olmuyor. normalde şen şakrak olan ben bazen oluyor ki böyle ergen triplerine giriyorum. anneme de babama da 10 dakika uzaklıkta olup evin içinde köpeğimden başka konuşacak kimsemin olmaması canımı sıkıyor. erkek arkadaşımı arayıp ağlamak istiyorum ama kendisini öylece ortada bırakmış,ailesine mahcup etmiş olduğum için arayamıyorum da.

çok uzattım farkındayım,buraya kadar okuduysanız eğer ben bu ruh halinden nasıl çıkacağım,lütfen önerilerinizi esirgemeyin. sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

ne yapmam nereden başlamam gerekiyor bilmiyorum. dün konu açmıştım erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğim diye,ama bu sabah onu sevgilimle kavga ederek iptal ettim.

annem ve babam ben 5 yaşındayken boşandılar,babamın aldatması yüzünden. aynı yıl içinde babam başka bir kadınla yaşamaya başladı ve sonra evlendi. kadının bana bir kötülüğü yok öyle üvey anne tribine falan girmiyor ama böyle çok yapmacık ve sevimli olduğunu sanıyor. ağzının üstüne iki tane patlatmak istiyorum.

annem bu kış evlendi. daha önceden de nişan atmıştı. annem genelde evde değil. çok çok yoğun çalışıyor. gece 3te telefon gelir gider,bana söz verir ama o sırada bir telefon gelir ve annem gider mesela. açıklama yapacak zamanı bile olmaz. çok sıkılıyorum,bunalıyorum. annem ve babamla aynı şehirlerdeyiz ama ben ayrı evdeyim. şimdi üniversitede olduğum için öyle diyelim,lisede de yurttaydım. kaldığım okulun yurdu olmamasına rağmen okuluma yakın bi öğrenci yurdundaydım.

şimdi ben bu insanların yanına gitsem ailemden nasıl bahsedeceğim? kardeşlerimi sorsalar babamın çocuklarına kardeş demiyorum onları söylesem bir dert söylemesem bir dert. biriktim biriktim artık patlayacak yerim bile yok. gece bunları düşünüp kendi kendime ağladım,arkadaşıma whatsapptan yazıyordum saat 3 civarı. babam aradı neden uyumadın diye. anlatayım dedim "ben bütün gün kaç tane insanın yükünü çekiyorum,sen bari bana yardımcı ol. neyin eksik?" diye azar çekip kapattı.

utanıyorum diyemem annemle babamdan ama yine de bir yanım hep eksik. ve tamamlayamıyorum. insanlara anlatmaktan çekiniyorum. sanki koskoca dünyada yalnızmışım,onlara bu yalnızlığımı belli etmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum.

bu yaptığım şey sevgilimi çok üzdü onu da biliyorum. ailesine ayıp oldu onun da farkındayım. aslında yaptığım her şeyin farkındayım ve sebebini de biliyorum. ama arada bir gelen bu karamsar ruh halinden nasıl kurtulurum onu bilmiyorum.

bazen sanki annemle babam hiç yokmuş gibi davranayım diyorum,olmuyor. normalde şen şakrak olan ben bazen oluyor ki böyle ergen triplerine giriyorum. anneme de babama da 10 dakika uzaklıkta olup evin içinde köpeğimden başka konuşacak kimsemin olmaması canımı sıkıyor. erkek arkadaşımı arayıp ağlamak istiyorum ama kendisini öylece ortada bırakmış,ailesine mahcup etmiş olduğum için arayamıyorum da.

çok uzattım farkındayım,buraya kadar okuduysanız eğer ben bu ruh halinden nasıl çıkacağım,lütfen önerilerinizi esirgemeyin. sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Ozzgeee .!.:

Anlasamamis ayrilmis baska insanla hayatlarini kurmuslar en dogal haklari degil mi?
Bu surecte elbette ruhen aldiginiz yaralar vardir o kisma bise diyemen ancak ben neden utandiginizi anlayamadim
Aileniz hirsizmi arsizmi,kumarcimi alkolikmi annenizin kotu bir sohretimi var yooo bosanmislar alti ustu baska insanlarla evlenmisler
Annemle babam ayrilip evlendiler ben annemle Kaldim ilkim o yuzden yerimde ayri saolsunlar duskunuz birbirimize babamdan su kardesim annemden su kardesim var deyip gururla duracaksiniz
Siz dik durduktan sonra kime neki

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

Ya konunun tamamını okumayıp böyle keskin yorumlar yapmak ne kazandırıyor size? Ben annem babam hırsız,kötü insanlar demedim ki. Ben 5 yaşımdan itibaren babamla yaşamaya başladım. Annemi yılda 5-6 kez gördüm. 13 yaşımda babamla kalmak istemediğimi söyledim annem tek yaşamasına rağmen beni yurda yerleştirdi. Siz liseden mezun olduktan hemen sonra ayrı eve çıkabilir miydiniz? Ben çıktım ve yaklaşık 3 aydır da kendim yaşıyorum tek başıma. Benim utandığım şey annemin hayatımda olmaması. Çekindiğim şey annemin içimde bir yara olmasi. İnsanlara bu zayıf noktamı göstermek istemiyorum. Eğer diğer mesajlarımı okursanız anlarsınız ne demek istediğimi. Teşekkürler zaman ayırdığınız için.

Genişletmek için tıkla...

snicket .!.:

Ne kadar kırgın, kızgın, incinmiş, yalnız olduğunu burdan görebiliyoruz.
Belki de annene de burda anlattığın gibi amlatmalısın. Yıllarca bu eksik duygular karşılanmamış ve hiç konuşulmamış. Bunların bu kadar önemli olduğunu seni nasıl kahrettiğini bilmiyor belki annen.
Sen hep güçlü olmuşsun ve başının çaresine bakmışsın onun gözünde. Bunun bir ilüzyon olduğunu söylemenin vakti gelmedi mi?
Anne, ben seninle daha fazla zaman geçirmek istiyorum. Senin için önemli olduğumu hissetmek istiyorum. Şu gün senle bir yemeğe çıkalım, şu gün sinemaya gidelim. Eskiden olduğu gibi sıcaklığını hissetmek istiyorum. Seni özlüyorum.
Muayne ettikten bir hafta sonra nasıl olduğunu meral edip aradığın çocuğu kıskanmak istemiyorum artık.
Seni çok seviyorum ve senle vakit geçirmek istiyorum. Hayat çok kısa. Daha mutlu geçirebiliriz.

Böyle bir konuşma yapsan olmaz mı?

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

Denemek istiyorum bu tarz bir konuşmayı ama yine karşımda soğuk bir duvar bulursam diye korkuyorum. Daha fazla yıkılacağım düşüncesi ürkütüyor beni.

Genişletmek için tıkla...

isimsi266 .!.:

şımarık aile çocugu işte boşanmış ailesi bunu da şımartmışlar şimdi onları begenmiyo aceba onlar senden memnunmu ki bide bu yazdıgını görseler ne derler aceba yazık herşeyin hayırlısı evlat istiyoruz rabbim evladın bile hayırlısını versin hayırsızsa vermesin

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

Ya siz ne diyorsunuz? Okuduğunuzu anlamıyor musunuz? Sadece tek bi mesajı okuyup burda benim hakkımda ileri geri konuşma hakkını size kim veriyor? Ben annemin babamın mesleğinden , görünüşünden utanıyorum mu dedim? Bilmediğiniz bişey hakkında böyle kırıcı yorum yapmayın . Biraz zaman ayırıp yazdığım mesajların bir kısmını okuduktan sonra da beni hayırsız,şımarık diye nitelendirirseniz sizin evladınız hayırlı olsun inşallah. Allah size hayırlısını versin ben annemin babamın beni istememesine,13 yaşımdan beri yalnız yaşamama,aynı şehirde annemi 2 hafta önce görmeme,telefonlarıma cevap vermese de "olsun yine de annem" dememe rağmen hayırsız ve şımarık oldum,sizin çocuğunuz öyle olmasın. Çok şımarığım ben,5 yaşımdan 13'üme kadar babamla kaldım yılda annemi 5-6 kez görerek. 13 yaşımda annemin yanına gitmek istedim kabul etmedi yurda yerleştim öğrenci yurduna. Lise bittikten sonra 18 yaşımda kendi evime çıkıp tek başıma yaşadım hala da yaşıyorum. Bir gün de annemin babamın arkasindan kötü konusmadim. Ben burda içimi döktüm. Uzuntulerimi anlattım. Bu kadar acımasız olmayın hepimizin çoluğu çocuğu olucak. Ama sağolun bana siz de bir şeyler öğrettiniz. Ne kadar zor durumda da olsa insan,ne kadar bitmiş tükenmiş de olsa hiç tanımadığı insanlar bile onu anlamak yerine üzerine daha fazla basıp geçmeyi tercih ediyor. Ne diyeyim,çok önyargılısınız. Allah çocuğunuzu benim gibi vermesin inşallah. Zaman ayırıp yazdığınız için teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...