sonucta sizin hataniz olan bir sey degil keske tanissaydiniz belki sandiginiz gibi olmayacakti hersey guzel olacaktidiğer mesajlarımı okumadınız sanırım. annemle aynı şehirde yaşıyoruz,en son 2 hafta önce görüştük.1 hafta önce de hasta oldum ilaç sormak için aradım. iyileştin mi diye sormadı bile. en son 16 yaşımda kaldım annemin evinde. bunların hepsi birikince anne baba neden çocuğuna bu kadar ilgisiz olur diye düşünüyor insan. utanma değil kırgınlık da diyebiliriz. insanlara zayıf noktamı göstermek istememe gibi bir şey.
Kiyamam ya. Hislerinizi cok guzel anlatmissiniz, ta burdan anlasiliyor içiniz. Utanmak bence yanlis kelime olmus. Utanmak kelimesine siginacak kadar yuzeysel duygularınız yok aslinda. Kirginsiniz, yarali hissediyorsunuz ve baskasinin bunu bilmesini tehdit olarak algılıyorsunuz.
Ama eminim ki iciniz boyle olsa da bu durumlar sizi daha güçlü biri yapmıştır. Sevgilinizin ailesi bu ayrintilari bilmek zorunda degil. Ayrilar ve başkalarıyla evliler. Babamın simdiki esinden kardeşim var bitti gitti. Hem belki mustakbel kayınvalideniz cok iyi bir insandir. Burda da görüyoruz, annesinin onune koyanlar var kayınvalidesini. Bence sevgilinizi arayip burda bize anlattiginiz gibi ona da anlatin içinizi. Ozur dileyip en kisa zamanda da ailesiyle tanisin. Eminim zamanla bu durumunuzu anlatmak isteyecek kadar samimi olursaniz, sizi sarip sarmalayacaklardir.
İyi ki yazdınız,cidden bir an kendimi burada da kimseye anlatamadım sandım.
Erkek arkadaşım ailesine biraz rahatsızlandığımı söylemiş,annesi hiç tanışmamamıza rağmen mesaj atıp nasıl olduğumu sordu az önce. Bu beni biraz mutlu etti zaten onun yetişme tarzı vs ailesinin iyi insanlar olduğunu belli ediyordu ama sanırım bu kaygılarımda haksızmışım. Yine de içimi hemen öyle herkese açamam,belki yıllar sürer tam anlamıyla içimi dökmem. Ama annesinin böyle anlayışlı olması beni biraz olsun rahatlattı. Zaman ayırdığınız için çok teşekkür ederim.
Evet ben calisiyorum. Ogretim uyesiyim. Oglum 12 yasinda su an. Ilerde benimle yasamak ister mi bilmiyorum ama benimle olmak isterse ya da istemezse ben hep yaninda olucam.siz çalışıyor musunuz bilmiyorum ama bakın benim annem doktor. hem de çocuklarla içli dışlı olması gereken bir uzmanlığı var. 1 hafta önce muayeneye gelen çocuğu 1 hafta sonra hatırlayıp "durumu nasıl?" diye arayacak kadar düşünceli ama 1 haftadır kızını aramayacak kadar da düşüncesiz. 13 yaşımdan beri yurtta kalıyorum. annem tek yaşıyordu yeni evlendi. beni yanına alabilirdi. sizin durumunuz farklı,oğlunuz büyük ihtimalle sizden utanmayacak. ama benim annemden utanma sebebim anne olamaması. insanların da bu zayıf noktamı bilmesinden çekiniyorum.çünkü annesine sarılan bir çocuk görsem burnum sızlıyor. annem kötü bir insan,neden boşandı vs demiyorum. sadece bu durumu daha iyi yönetebilirdi,beni kendine en uzak noktaya atmayabilirdi. benim zoruma giden tek şey bu.
Bazen diyorum " keske sukretmeyi ogrenmek adina bir gunlugune bi baskasinin hayatini yasasa insanlar".
Evet belki tek basina buyudun. Zor olsa gerek. Ama " annem babam bosandi baskasiyla evlendiler" demenin nesi bu kdr koyuyor? Beterin beteri var..
CAnım sevgilin ailesine izah etse olmaz mıne yapmam nereden başlamam gerekiyor bilmiyorum. dün konu açmıştım erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğim diye,ama bu sabah onu sevgilimle kavga ederek iptal ettim.
annem ve babam ben 5 yaşındayken boşandılar,babamın aldatması yüzünden. aynı yıl içinde babam başka bir kadınla yaşamaya başladı ve sonra evlendi. kadının bana bir kötülüğü yok öyle üvey anne tribine falan girmiyor ama böyle çok yapmacık ve sevimli olduğunu sanıyor. ağzının üstüne iki tane patlatmak istiyorum.
annem bu kış evlendi. daha önceden de nişan atmıştı. annem genelde evde değil. çok çok yoğun çalışıyor. gece 3te telefon gelir gider,bana söz verir ama o sırada bir telefon gelir ve annem gider mesela. açıklama yapacak zamanı bile olmaz. çok sıkılıyorum,bunalıyorum. annem ve babamla aynı şehirlerdeyiz ama ben ayrı evdeyim. şimdi üniversitede olduğum için öyle diyelim,lisede de yurttaydım. kaldığım okulun yurdu olmamasına rağmen okuluma yakın bi öğrenci yurdundaydım.
şimdi ben bu insanların yanına gitsem ailemden nasıl bahsedeceğim? kardeşlerimi sorsalar babamın çocuklarına kardeş demiyorum onları söylesem bir dert söylemesem bir dert. biriktim biriktim artık patlayacak yerim bile yok. gece bunları düşünüp kendi kendime ağladım,arkadaşıma whatsapptan yazıyordum saat 3 civarı. babam aradı neden uyumadın diye. anlatayım dedim "ben bütün gün kaç tane insanın yükünü çekiyorum,sen bari bana yardımcı ol. neyin eksik?" diye azar çekip kapattı.
utanıyorum diyemem annemle babamdan ama yine de bir yanım hep eksik. ve tamamlayamıyorum. insanlara anlatmaktan çekiniyorum. sanki koskoca dünyada yalnızmışım,onlara bu yalnızlığımı belli etmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum.
bu yaptığım şey sevgilimi çok üzdü onu da biliyorum. ailesine ayıp oldu onun da farkındayım. aslında yaptığım her şeyin farkındayım ve sebebini de biliyorum. ama arada bir gelen bu karamsar ruh halinden nasıl kurtulurum onu bilmiyorum.
bazen sanki annemle babam hiç yokmuş gibi davranayım diyorum,olmuyor. normalde şen şakrak olan ben bazen oluyor ki böyle ergen triplerine giriyorum. anneme de babama da 10 dakika uzaklıkta olup evin içinde köpeğimden başka konuşacak kimsemin olmaması canımı sıkıyor. erkek arkadaşımı arayıp ağlamak istiyorum ama kendisini öylece ortada bırakmış,ailesine mahcup etmiş olduğum için arayamıyorum da.
çok uzattım farkındayım,buraya kadar okuduysanız eğer ben bu ruh halinden nasıl çıkacağım,lütfen önerilerinizi esirgemeyin. sevgiler.
Anneniz aldatilmis bunu kendiniz soyluyorsunuz. Kadinin bu halde olmasina hic mi uzulmediniz?annemin tek problemi çevreye kendini kanıtlamak. yani "bakın ben boşandım ama ayaklarımın üzerinde durabiliyorum,ondan daha iyiyim" vs gibi tavırlarla babamı ezmek. ikisinin de mesleği aynı annem babamdan daha alt seviyede olmasına rağmen boşandıktan sonra babamı şimdi nerdeyse ikiye katlıyor hem maddi olarak hem statü anlamında. bunu kendisine anlatmayı,kendisini yıpratmaması gerektiğini söylemeyi çok istedim ama olmadı. işin kötüsü çevremiz bile farkında. annemin akrabaları da bu tavırlarına anlam veremiyor. sanırım benim annemi böyle kabul etmem gerek ama yapamıyorum.
çok teşekkürler zaman ayırdığınız için.