Evlendiğimde 57 kilo çıtı pıtı bir gelindim.Yemek yapmayı bilmediğim için mi dersiniz mutluluk sarhoşluğu mu dersiniz bilemem ama ilk bebeğime hamile kaldığım zaman kilom 69 olmuştu.
Bunu ilk kontrole gittiğimde öğrenmiştim ve şok olmuştum. Kilo alabileceğimin farkında bile değilmişim demek. 9 ayin sonunda ben kilomda tavan yapmış 92 kilo ile doğuma girmiştim.
Bebeğimi sezaryen ile dünyaya getirmiş hiç kilomu düşünecek zamanımın olmadığı, sıkıntılı loğusalık depresyonunun hat safhada seyrettiği bir ruh haliyle büyüttüm ilk bebeğimi. Aynalara küs, mağazalara küs, tartıya küs bir 4 sene geçirdim.
Aslında eşimin çok büyük desteği vardı bu zaman zarfında bana. Mekik aletleri, kremler koşu bandı… Bir dediğimi iki etmiyordu sağ olsun. Bense bir mucize bekliyordum: Şunu ye tekrar 57 ol diye bir şey var sanıyordum. Aletlermiş, kremlermiş… Alınan hiçbir şeyi kullanmıyordum… Nasıl bir üşengeçlikse bende ki: “aman ye can boğazdan gelir”, “senin yüzün, gözlerin yeter”ler dostum olmuştu.
Eşofmanlarla gezen, bir düğün dernek kıyafetinde aklı başına gelen ama ertesi gün bütün o sözleri unutan ve sağlıksız beslenmeye devam eden bir kadındım ve böyle 4 sene geçirdim.
Almadığım çay, zayıflama hapı kalmamıştı sanırım. ama ne disiplin vardı ne sabır ne de istikrar…
Spor mu? Asla… Terlemeye üşenirdim.
4 senenin sonunda hiçbir şey yapmadan sanırım iki sene ilk bebeğimi emzirerek kilom 78′e inmişti.
Ve ben bu kiloyla ikinci bebeğime hamile kaldım.
88 kilo ile ikinci yavrumu yine ameliyat ile dünyaya getirdim.
Yusyuvarlak, tostoparlak bedenimle ve 85 kilo ile bir 4 sene daha geçirdim
Yine bin bir hevesle alınan ama bir kere kullanılıp yeri unutulan kremler, spor aletleri çaylar ve haplarla…
Büyük kızım 8, küçük kızım 4 yasındaydı artık…
Kendimi sadece ev temizliği, ütü ve yemek yapan bir kadın olarak görüyor; kadın olduğumu bile hissetmiyordum.
Eşimle muhabbetimiz ise sadece:
Her dışarı çıktığımda herkese özenen, “ Hasan o mu kilolu, ben mi?”
“ Hasaaan onun basenleri mi daha büyük, benimkiler mi?” şeklindeydi.
Mutsuzdum, mesele kiloyu çoktan geçmiş, bedenime ve yaşamımdaki bir parçama küsmüştüm sanki…
Kasım 2011’de bir ameliyat geçirdim. Annem bana bakmak için bir sure evime geldi. Gerçeklerle ilk yüzleşmem anneciğim sayesinde oldu…
Yine bir karın ameliyatı geçirmiş kocaman göbeğim ve ben sabahlığımla evde geziniyordum
İyileştiğim günlerden birinde, annem bana tüm samimiyetiyle “bu hal ne Çiğdoş?” diye muhabbete girdi.
“Kızım yapma 33 yaşında kadın gofret yer mi, sonra üzülüyorsun bak tansiyonun çıkıyor diye… Kolesterolün aldı başını… Daha çok gençsin… Kocan genç… Yakışmıyor” diye sürdürdü konuşmasını… Beni diyete soktu ama ne fayda!!! annem alışverişe ben sürüne sürüne gofretlere gittim…
Artik iyileşmiştim. Annem de evine dönmüş, ben eski sağlığıma kavuşmuştum.
Kuzenim Ecem ile artik ameliyat hayalleri kurmaya başlamış, göbeğimizi kaça aldırırız, hangi zayıflama kampına gideriz, hangi diyetisyen ünlü, vizite ne kadar araştırmalarına girmiştik. İki gün sonra hepsini unutarak tabii…
Ve bir gün ben yemek hazırlarken kızlarım odalarında oyun oynuyorlar, ben de kulak misafiri oluyordum. büyük kızım küçüğüme,
“Ben babama benziyorum bu bebek babam onu ben seslendireceğim sen de anneme benziyorsun bu bebek de annem onu da sen konuşturacaksın” dedi.
İşte o an kızımın ağzından çıkan sözler benim gerçek kilo verme serüvenimin başlangıcı oldu…
“Hayır, ben anneme benzemek istemiyorum” diyordu en masum haliyle, “Annem çok şişko… Ben annem olmak istemiyorum.”
Elimde ne varsa bırakıp, banyoya koştum… kaç zaman ağladığımı hatırlamıyorum… Kendimi kaybetmiştim. O kadar yaralandım… Kendime kızdım sinirlendim ve dedim ki ben artik şişko bir anne olmayacağım.
Alıntı
