Çok üzgünüm senin için ve ben de çok kötüyüm yine bu aralar çok iyi anlıyorum, sadece diş olamaz bu kadar uzun süremez bence. Acaba ayrılık kaygısı denilen durum da başlamış olabilir mi ben sanki öyle hissediyorum. Kucağıma aldığımda susmasının başka bir açıklaması yok, dişten ağladığında kulağını çekiyor falan belli oluyor ama bazen de kucakladığımda direk susuyor.
Sürekli uyandığında kucağıma aldığım için alışkanlık yaptı sanırım, bunu nasıl aşabilirim fikri olan var mı? Neredeyse bir aya yakındır böyle yatağın içinde pış pış yapıp sırtını okşamak, emzik vermek falan işe yaramıyor artık. Gecenin çoğunu ayakta gezerek geçirmeye başladım. Ağırlaştıkça da kollarım kopuyor artık, zaten bileğim sıkıntılı