O kadar bensiniz ki. Doğum lohusa psikolojisinden ben de çıkamadım halen ve sanırım ince bir depresyon içindeyim. Çocuğum asla dışarda durmuyor bi markete gitmek bile zulüm oluyor. Geçen hafta yemek yiyelim diye bir gaflette bulunduk rezil rüsva olduk paket bile yaptıramadan kaçmak zorunda kaldık resmen. Sürekli kucak isteyen bir kızım var hiç bir işimi yapamıyorum. Uykusuzluktan delirme aşamasındayım (ki o kadar uykuya düşkün bir insan değilim) gecen gece biberonla mamasını içmediği için çocuğuma trip attım halen vicdan azabını çekiyorum. genel olarak mutsuzum. Evladımı çok seviyorum olsun diye çok uğraştım kaç sene bekledim onu ama bu süreçte yapayalniz kaldım.
Demem o ki bunları hepimiz yaşadık yaşıyoruz kendini yalnız hissetme. Çıkabiliyorsan çık uzak bi yere gitme apartmanın etrafını dolan gel altına yaparsa eve koşarsın hemen
geçecek bu günler biliyorum biraz uykuları düzene girsin biraz bağımsız olmayı öğrensinler daha da kolaylaşacak bence her şey. Sadece biraz zamana ihtiyacımız var.
en çok eşim gözüme batıyor söylenmeyi hiç sevmeyen biriyim hiç bişey için eşime şimdiye kadar söylenmedim ama doğumdan sonra sürekli eşimle mücadele ediyorum bilmiyorum ben mi değiştim yoksa ona laf anlatmaya mı çalışıyorum anlamadım. Hep memnuniyetsiz ve dırdırcı biriymişim 
ama oğlum 
var 
kadınlığımız mı batıyor acaba 
