Kızlar, bu başkalarından çekinme konusunda benim kızımdan daha fenası yoktu sanırım:/ kendisinden küçük biri bile yaklaştığında omzuma tünüyordu resmen düşünün. Yarım metreden daha uzağıma da gitmezdi. Ama biz gurbetteyiz ve tek bir tanıdığımız bile yoktu. Ben doğuma gittiğimde 3 gün annemlerde kaldı, kardeşi geldiğinde mecburen kendi kendine takılmak zorunda kaldı, komşuya gidip geldi, kreşe başladı derken..bi hayli açıldı şimdi. Doktordan aşırı korkar, kitlenirdi. Geçen ay doktor görüşmesini birebir kendisi yapmış. Ben de aşırı çok endişelenirdim, bu çocuğun hali nolacak diye. Ama geçiyor inanın, zamanla herbirşey halloluyor.
Kalppare arkadaşım
ben de psikolojik danışmanım ama bikaç defa çok şiddetli bağırmışlığım var:/ dediğin gibi sınıf ortamı zaten çocuklar için kurallara toplu uyulması gereken, toplu bişeylerin öğretildiği bir yer..evde kendi çocuğunla öyle olmuyor, çocuk için de senin için de duygular devreye giriyor, inatlaşmalar, çaresizlikler:///
Arada bir patlama gayet normal bence..bizim için çare uykumuzu almak ve kendimize de çocuklara da ayrı ayrı alan tanımak.
Ben uykumu alamıyorum maalesef:/ ders çalışmam lazım, çocuklar uyudukça. Dün ilk defa büyüğü uyuturken uyuyakalmışım, ne güzelmiş hakkaten uzun uzun uyumak.
Ben vurma olayına; “ilk başlarda ufak tefekken yok sayma minvalinde, hayır deyip ayırdım” yoğun olduğu zamanlarda da “bizim evimizde böyle şeylere izin yok, biz birbirimize ya da başkasına vurmuyoruz, buna izin yok” diye sert bi şekilde uyararak durdurdum.