Son gelen 3 yorum için de teşekkür ederim, burada beni eleştiren de oldu anlayan da, içimi rahatlatıp sen bebeğinle ilgilen diyen de :)
Ben de kendimce bi karar verdim zaten, uygulaması zor olsa da. İşte kararım kimseyi önemsememek. Sormuyorlar mı sormasınlar dedim. Ama eşime annen hamileliğimle ilgili bi şey sormadan ben telefonda görüşmeyeceğim dedim. 2 3 telefon görüşmesinde de görüşmedim.
Ama sonra kızlar biz cinsiyeti öğrendik , ben o günün heyecanı ile gel sizinkilere de söyleyelim dedim , onlar da sevincimize ortak olurlar bu soğukluk gider gibi.
Eşim hayır onlar sorsun öyle söyleyelim dediler, ben yine de aradım telefonla (sözde onlar sorana kadar konuşmayacaktım ama ben aradım)
Sonra telefonda konuşurken eşim bana şimdi söyleme Bırak onlar sorsun gibi bi şey dedi yazıyla gösterdi ben de tamam diyip telefonda konuyu açmadım. Kayınvalidem de zaten yine konuyu açmadı 2 haftayı geçmesine rağmen , eşim de iyi ki söylemedin dedi kapattıktan sonra çünkü onların sorması gerekir diyip konuyu uzatmadı.
Yani haklı tabii de bana aile dinamikleri tuhaf geliyor. Kültürel fark mı başka bi şey mi bilmiyorum, oğulları ile düzenli konuşuyorlar güzel ve samimi de konuşuyorlar ama oğullarının heyecanını paylaşmıyor çok ilginç cidden.
Şimdi doğudayız, ileride eşimin ailesi ile aynı şehire taşınıcaz. İnanıyorum elbette torunları olunca seveceklerdir (belki de bunda da beklentim olmamalıdır

) yani çocuk doğunca başka olur herhalde diyorum ama mesela kendime dönüp bakınca çok çabuk unutan bi yapım var, normalde kadın beni sorsun diyip sonra dayanamayıp ben aradım yani

o yüzden işte denge kurabilecek miyim , aynı şehire taşınmak mantıklı mı , kafamda tonla soru oluşturuyorlar böyle yaparak
C
casedebambini
A
azmett
miskinkediii