Arkadaşlar burayı bir derdim var bölümüne çevirmek istemiyorum ama bir konuda fikirlerinize ihtiyacım var.
Biz kayınvalidemlerle aynı binada oturuyoruz onlar alt kattalar. Bebeğim doğduğundan beri her daim yanımda tahmin edeceğiniz üzere. Kendisini çok severim. Allah razı olsun çok da yardımcı oldu hakkını yiyemem. Fakat davranışlarında gariplikler sezmeye başladım. Acaba ben mi yanlış anlıyorum yoksa hissettiklerim doğru mu kafayı yiyeceğim. Eşime de anlatamıyorum üzülür beni yanlış anlar diye.
Şöyleki bebeğin annesi kendisiymiş gibi davranıyor. Yıkanacağı günü, o gün dışarı gezmeye çıkılıp çıkılmayacağını hep o karar veriyor. Ben bebeğimle oynaşırken tatlı tatlı konuşurken inanılmaz yüksek tondan bağırarak bebeğin dikkatini çekmeye çalışıyor yani resmen susturuyor beni bebeğimle ilgilenirken. “Gel gel hadi” yapınca çok heyecanlanıyormuş hep ona gitmek istiyormuş. Ondan ayrılmak istemiyormuş vs hep bu tarz “bu bebek beni istiyor bana bağlanıyor” mesajlı konuşmaları var. Bugün de gelmiş bebeği benim tuttuğum pozisyonda iyice memesine yaklaştırmış “bak nasıl aranıyor” diyor. Yani benim kucağıma geldiğinde bebeğimin aranması bana özel bir durum değil onu demek istiyor herhalde :) bebeğin de bir şey arandığı yoktu ya neyse. O öyle hissetmek istiyor:) “ah kuzum bendekiler senim işine yaramaz” dedi ben de “süt olsa emzireceksin yani :)” diye takıldım ona artık napıyım, resmen bilerek memesine yaklaştırdı ağzını çünkü. Beni hep kendiyle karşılaştırıyor sürekli “şöyle bol sütüm vardı oğullarım her ay şu kadar kilo alırdı, doğum kilolarımı şu kadar zamanda verdim vs” biri bana deseki iamgroot ne çabuk zayıflamışsın veya bebeğin maşallah iyi büyümüş sütün yaramış dese hemen kendini anlatmaya başlıyor:)
Şu an çok şaşkınım ve de canım sıkkın. Ben işe başlayınca annem ve kayınvalidem dönüşümlü bakacaklardı çocuğa ama şu an inanın kafamda bir ton soru işareti belirdi. Eşime de bunları nasıl anlatayım ki ya beni çok hassas bulur abarttığımı söyler ya da olanlara üzülür