gunaydin kizlar.
nisanima sadece 9 gun kaldi ve bi hayli heyecanliyim galiba ben, zaman daraldikca "kesin bi seyler eksik kaldi" dusuncesi sariyo her yanimi ve ben buna engel olamiyorum. sebebi, nisan ankarada olacagi icin, butun hazirliklarin ankarada ilerliyo olmasi, benim istanbulda olmam ve benim bi turlu kendimi olaya hakim hissedememem.
pasta mesela, babam oyle bi sey yaptircak kafasina gore, bana da surpriz olcak dusunsenize... telde biraz tarif ettim ne istedigimi ama babam onu teli kapattigimiz an unutmustur, eminim. neyse, annecim el atti gerci duruma, ben bakiniyim biraz da dedi. (annem babam ayri oldugu icin, hazirlik isleri ekstra zorlasiyo)
ya da soz tepsisi.. ben bilmiyodum oyle yuzuklerin kondugu tepsinin suslendigin cahil bi insanim bu konularda.. neyse, dun annemle konustuk bunu, tamam ben hallederim dedi. evet annem zevkli kadindir ama, insan istiyo ki bu hazirliklar sirasinda ben de orda olsaydim.. secebilseydim, kosturabilseydim... ne biliyim ya.. belki de sacma seylere takiliyorum, baskasi anlatsa bos seyler bunlar derim ama insanin basina gelince farkli oluyomus.
hala ayakkabim yok, hala kuafor bulamadim, hala fotograf olayini ne yapcaz bilmiyorum. studyoya gidip foto cektirmek istemiyorum, bende bi profesyonel makina var, onu kardesime vereyim, o ceksin diyorum ama, ayni gun hem tanisma, hem isteme, hem soz, hem nisan olunca; araya da kuafor muafor sıkışınca, foto cekmek icin soyle guzel bi mekana gitmeye vakit kalir mi bilmiyorum.
ozeti: ne yapacagimi hic bilmiyorum...