Merhabalar. Çok şükür bu topiğe yazmak bana da kısmet oldu. Yaklaşık bir sene önce foruma kayıt olmuştum ve şimdi bebeğimin doğumunu haber vermek için yazıyorum... Allah isteyen herkese bu mutluluğu yaşatsın, hayırlı, sağlıklı evlatlar versin.
26 Kasım Cumartesi günü doktor kontrolümüz vardı. 39+5 günlük hamile olarak gittim hastaneye ve bir anne olarak çıktım oradan. :) Normal doğumu bekliyorduk. Ben ne kadar korksam da doktorumun normal doğuma bir engel olmadığını söylemesiyle her randevudan sonra eve gidip sancılarımın gelmesini bekliyordum. 40.haftayı doldurmak üzereydik ama hala sancı filan yoktu. 3 gün önce bebeğimin hareketlerinde azalma hissettiğim için akşam hastaneye gitmiştim. Ebe kontrol etti. 1 parmak açılmam olduğunu ama bebeğin çok yukarıda olduğunu söyledi. Doktoruma haber verdik o da eve gidebileceğimi söyledi. Nst'de bir problem çıkmadı. Eve geldim ve açılmam olduğunu duyduğum için normal doğum korkum ilk defa azaldı ve çok heveslendim. Açılmam artması ve bebeğin aşağı inmesi için dualar ettim. Doktorum bu arada Cumartesi'ye randevu verdi. 3 gün boyunca sancı, nişan vs. hiçbir şey gelmedi. Akıntım arttı sadece. Akıntımın kıvamı değişikti, pembelik vs. yoktu, ben de nişan ha geldi ha gelecek diye bekledim. Bu değişik akıntıyı açılmamın artmasına doğumun yaklaştığına yorumladım. Cumartesi doktora gittim. Giderken içime doğdu sanırım, hastane çantamı kontrol edip gittim ve aynada son bir kez kendime baktım. Eve belki de bebeğimle gelirim dedim... Dediğim gibi de oldu. :) Doktorum suyumun azaldığını, bebeğin hala yukarıda olduğunu, açılmamda artış olmadığını söyledi. 40 haftayı da doldurmak üzere olduğumdan beklememi uygun görmedi. Sezaryenle doğuma karar verdik. Annemle eşim eşyalarımı almaya eve gittiler. Beni hemen yatırdılar, serum taktılar. 4-5 gibi ameliyathaneye gidecektik. Doktorumun işi biraz uzayınca saat 7 gibi ameliyathaneye girdim. Bu arada babam, abim, yengem, yeğenim çoktan gelmişlerdi memleketten. Onlarla vedalaştım. Ameliyathaneye girerken çok rahattım. İçeride beni karşılayan ekip çok sıcak kanlıydı. Spinal anesteziyi yapan kadın da çok tatlıydı, beni rahatlattı. Masaya yatırıldığımda bacaklarımı hissetmiyordum. Batikonu sürerken hafif bir karıncalanma oldu. Sonra doktoru beklemeye başladık. Doktorum geldi ve perdenin arkasına geçti, çok kısa bir süre sonra, ben daha kesileceğimi beklerken, doğum fotoğrafçımızın objektif sesini duydum. Ne oldu, kesildim mi derken doktorum perdenin arkasından bebeğimi bana gösterdi. O anı anlatabilmem mümkün değil... Allah'ıma şükürler olsun, isteyen herkese nasip etsin bu güzel duyguyu. Sonrasında ameliyathaneden çıkış, odaya geliş, bebeği ilk emziriş... :) Hepsi çok güzeldi. 2 gece kaldık hastanede ve bebeğime hamile kaldığım günden itibaren onun bize çok şans getireceğini düşündüm, aslında fark ettim. Hiç olmadık yerlerden fırsatlar geliyordu kapımıza. Hastanede de olan oldu. Yatışımızı yaparken oda kalmadığını öğrendik. Bizi çok küçük, konforsuz bir odaya yerleştirdiler. Benim moralim bozuldu. Hiç sevemedim odamı. Hayalimdeki gibi değildi. Sonra bir gelişme oldu ve suit odaya geçtik. Hem de normal oda fiyatına. :) Ekstra ücret ödemeden suit odada kaldık. Annem yanımda kalacaktı, o gece kayınvalidem geldi, o ve eşim de kalmak istediler. Bizi bırakmak istemediler. Çok da iyi oldu. Bebeğim maşallah hepimize yetecek kadar ağladı. :) Birisi benimle ilgilenirken, diğer 2 kişi bebeğimle ilgilendi. Yani minik yavrum kısmetiyle geldi. Hamileliğimde de bu tür olaylar çok oldu. Onun ailemize mutluluk getireceğine ilk günden beri inandım. Hamd olsun onu gönderene... Böyle kısa bir hikaye de benden... Herkese evladıyla, mutlu, huzurlu, sağlıklı, uzun ömürler diliyorum.