Doğumhaneden içeri girdiğimde doktorum son hazırlıklarını yaparak ve etrafındaki hemşirelere talimatlar vererek bizi bekliyordu. Doğum masasına güçlükle çıkabildim. Hemen bana iğne yapıp, doğum süresince bebeğin kalp atışarını ve sancıyı kontrol altında tutmak için NST’ye bağladılar son kez. Bu esnada bebeğin doğduğunda hem ilk temizliğinin yapılıp ağzı-burnundaki sıvıların aspire edileceği hem de vücut ısısının korunmasını sağlayacak bir masa getirdiler. Doğum oluncaya kadar bebek doktoru ve hemşiresi de bu masanın başında bekledi. Derken hemşirelerden biri bana nasıl ıkınacağımı anlattı. Sancı girdiğinde derin bir nefes alıp başımı dayadığım yerden kaldırmam, çenemi göğsüme doğru iyice yaklaştırıp soluğumu verirken bebeği de aşağıya doğru itmem gerekiyordu. Bu sırada yanlarda bulunan iki kola da tutunarak ıkınma için destek alacaktım. Anlatırken yapması kolay gibi gelmişti ama pratikte ilk denememde çektiğim acıdan dolayı nefesi vermeye konsantre olamayıp daha yarısında bağırmaya başlamıştım. Hemşire de dedi zaten bu şekilde sadece boşu boşuna nefes tüketirsin önce sancıyı beklerken dinlen, rahatla o sırada ıkınma düşüncesine yoğunlaş ve sancı girince tüm gücünle it, ben zaten karnından bastırarak sana destek olucam. Bu esnada doktorum da baba doğuma girecekmiymiş diye sordu hemşirelere. Sahi ya kocamla bu konuyu konuşmuştuk, bu tarz konularda çok soğukkanlı davranabildiği için girebileceğini söylemişti bana ama aniden gelmeye karar veren oğlumuz ve çektiğim sancılardan dolayı doktora soramamıştık bile böyle bir şeye izin verip vermeyeceğini. O da heralde kapının önünde bekliyordu ki bi-iki dakika içinde hazırlanmış bir şekilde fotoğrafçımızla birlikte içeri girdi. Sonradan söylediğine göre ne kadar cevval olsada içeri girip girmemek konusunda tereddüt yaşamış bir an, onu içeri girmeye fotoğrafçımız ikna etmiş. Onun bu şaşkın hali içeri girdiğinde hala rahatlıkla görülebiliyordu, nerede duracağını elini ayağını nereye koyacağını bilemedi önce. Hemşireler ona da siz böyle gelin, şöyle durun diyerek yardımcı oldular. Bu arada doğum başlamadan önce vajina bölgesinin etrafına ve hatta içine bol miktarda baticon boca ettiler. Sanırım herhangibir enfeksiyon riskinin önüne geçmek için bunu yapıyorlar. Derken doktorumuz çok rahat bir doğum olacak, 2 ıkınmayla çıkar bu bebek diyerek hem beni rahatlatmaya çalıştı hem de artık start işaretini vermiş oldu. Sancı seviyesi yükselmeye başlar başlamaz anlattıkları gibi kollardan tutup kuvvetlice ıkınmaya çalıştım ama bir yerden sonra dayanamayıp çığlık atmaya başladım. Tekrar nefes alabilmek adına sustuğumda doktorum bebeğin başının gözüktüğünü söyledi. Bu bana artık sona geldiğimizi gösterdiğinden son bir gayretle tekrar nefes alıp ıkınmak için cesaret verdi. Bu esnada bana ıkınmayı anlatan hemşire de karnımın üzerine bebeğin aşağı itilişine yardımcı olacak şekilde bastırdı. Basıncın iyice artmasıyla ıkınmak iyice güçleşti ve tekrar bağırmaya başladım. Hemşire de bir yandan bağırma ıkın sadece ıkın diyordu. O esnada vajina ağzındaki gerilmeyi hissederek tam anlamıyla çığlığı bastım, eminim doğumhanenin dışından bile sesim duyulmuştur ki ben artık bağırmaktan nefesimin tükendiğini hissettiğimde birşeyin çıkışını ve müthiş bir rahatlama duygusu yaşadığımı hissettim. Ve işte beklenen an gelmiş çatmıştı. Saatler 16:57’i gösterdiği sırada doktorum elinde başaşağı bir şekilde duran hafif kırmızı-morumsu renkli minicik bir beden tutuyordu. Ben yattığım yerden kesik kesik nefesler alarak rahatlamaya çalışırken onun sadece minicik ayaklarını, bacaklarını, poposunu ve pipisini görebiliyordum. Allah’ım gerçekten bu minik mucize benim içimden mi çıkmıştı şimdi? Ben bunları düşünürken doktorum göbek adı ne olsun dedi. Biz bir anlık şaşkınlıkla ne diyeceğimiz bilemezken aynı soruyu ikinciye tekrarlayınca ben kendime gelerek Mehmet diyebildim sadece. Doktorum senin göbek adın Mehmet olsun diyerek kordonunu kesti ve onun ilk kontrollerini yapacak bebek doktoruna uzattı. Sürekli ona doğru bakıyordum ama hemşire ve doktor başında sürekli uğraştığı için göremiyordum. Arada ağlama sesiyle beraber öksürükleri geliyordu kulağıma. Eşime iyi dimi diye sordum, evet iyi hatta şuan çişini bile yaptı dedi gülerek. Bu esnada doktorum ve hemşire de plasentayı doğurtmaya çalışıyorlardı. Plasentanın çıkışıyla beraber yine bir acı hissettim ama bebekteki kadar yoğun değildi ve hemen diniverdi. Göbeğim plasenta da gidince iyice aşağıya çöktü ve daha yoğun bir rahatlama hissi geldi vücuduma. Ancak bu dakikadan sonra nedenini bilmiyorum ama birden kendimi boğuluyormuş gibi hissetmeye başladım. Kesik kesik nefes almaya çalışıyordum ama bir türlü oksijen gelmiyormuş gibi hissettiğim için panik halinde nefes alamıyorum-nefes alamıyorum diye bağırmaya başladım. Doktorum da kusma hissi geliyorsa çıkar rahatlarsın dedi. Neyseki bi 10-20 sn sonra yavaş yavaş rahatladım ve geçiverdi. Derkeeen o beklenen kavuşma anı geldi çattı ve bir örtünün arasında minicik bir şey uzattılar koynuma doğru. Zeytin gibi gözleriyle bilirmiş gibi bana bakıyordu. Bu o muydu şimdi, haftalarca ultrasonda incelediğimiz, fotoğraflarını yakalamaya çalıştığımız, karnımdan tepiklerini görüp heyecanlandığımız minik kuzumuz nihayet bizimle miydi artık. Bu sen misin annecim, bebeğim benim diye sevdim onunla yanak yanağa dururken. Ama birden ne kadar ufaksın sen deyiverdim, doktorum hemen itiraz etti yok yok gayet kilosu boyu yerinde diye. Daha fazla üşümemesi için bebeğimi orada daha fazla tutmayıp giydirmeye götürdüler ve babamız da onunla birlikte gitti. Doktor ve hemşire ise artık dikiş işlemine başlamışlardı. Doğum ağrısını çektikten sonra dikişlerin acısı o kadar az geliyordu ki hissetmiyordum bile. Öylece kuzu gibi yatıp yavrumu düşünerek dikiş işleminin bitmesini bekledim. İşlem uzun sürünce çok mu fazla dikiş var diye sordum ama doktorum dikişin aslında çok olmadığını iç dış dikerek
estetik dikiş yaptığı için sürenin uzadığını belirtti. Doktorun işi bitince ekibine teşekkür ederek yanımızdan ayrıldı. Hemşireler ise ılık suyla beni temizlediler ve hasta bezlerinden koyarak yatağa geçmeme yardım ettiler. Bu dakikalarda birden titremeye başladım. Ortam sıcaklığı başından beri çok düşük olmamasına rağmen gelen bu titremelere bir anlam veremedim. Hemşireler bunun göbeğin boşalmasıyla birlikte bebeğin bana 9 aydır verdiği ekstra sıcaklığın ortadan kalkmasından kaynaklandığını söylediler. Vücut bu titremelerle ani düşüşe adapte olmaya çalışıyordu anlaşılan. Yatakla birlikte doğumhane kapısından çıktığımda endişeli gözlerle beni bekleyen annemi görüverdim. Bebek odaya gelmesine rağmen aklı hala bende olduğu için bırakıpta gidememişti, ana yüreği böyle birşeydi işte. O kadar yorgun ve bir o kadar rahatlamıştım ki gördün mü anne diyebildim sadece, gördüm kızım görmem mi diyerek bir yandan da bize kapıları açmada yardım etmeye çalışıyordu. Odaya girdiğimde eşim oğlumuzla birlikte beni bekliyordu. Artık bu dakikada bendeki film tamamen kopmuştu, bir önceki günün sabahından itibaren baş etmeye çalıştığım sancıların artık tamamen ortadan kalkması, yaşanan stresle birlikte gerilen sinirlerin boşalması ve en önemlisi 9 aylık bekleyişin sona ermesinin getirdiği rahatlama hissi bebeğimi gördüğüm anda gözyaşlarına dönüşüverdi. Bildiğiniz hüngür şakır ağlıyordum bu minik suratlı mucizem karşısında. Tebrik etmek için ilk arayan babamdı ve onunla aynı bu haleti ruhiye içerisinde konuştum. İnanamıyorum diyordum sürekli, çok güzel bir duyguymuş bu, çok mutluyum baba çok... Kısa süre sonra bebek hemşiresi gelerek bebeğimi kucağıma verdi ve nasıl emzirmem gerektiğini anlatıp bebeğimin göğüs ucumu kavramasına yardım etti. İşte bu anda tam anlamıyla bir anne olmuş gibi hissettim kendimi. Doğumdan çıktıktan yaklaşık 1 saat içinde annemin benim ve eşimin telefonları tebrik için arayanlar nedeniyle susmaz hale gelmişti. Hepsine büyük bir keyifle cevap vermeye çalıştım ki normal doğumun etkisi mi bilmem kendimi çok iyi hissediyordum zaten. Fotoğrafçımızı ise çekimlere ertesi gün devam etmek istediğimizi söyleyerek gönderdik, o da saatler boyu bizimle olarak oldukça yoğun bir gün geçirmişti ne de olsa. Artık bir süre sonra da açlığıma daha fazla dayanamayacağımı söyleyip yemek getirin bana diye tutturdum ve büyük bir keyifle mideye indirdim. Gece 10’a kadar da ziyaretçilerimiz gelmeye devam etti ve gelen herkesle bu mutluluğu paylaşmaktan büyük keyif aldım. Gelenler, arayanların hepsi hiç bi kaç saat önce doğum yapmış gibi görünmediğimi söylediler. Bu nedenle yaşanan bi kaç saatlik yoğun ağrı-acıya rağmen sonrasında yaşanan rahatlık nedeniyle normal doğumu kesinlikle tavsiye ederim. Ne de olsa beyin ve vücut yaşadığı sıkıntıları kaydedemiyor, hepsi unutulup gidiveriyor bir kalemde. Geriye sadece mutluluklar kalıyor bize hatıra. Bu arada ziyaretçiler ve telefonlar kesildiğinde hemşirelerin nezaretinde ilk defa ayağa kalkıp tuvalete çıktım. Hemşire bana ayrıntılı olarak dikişlerimin bakımını nasıl yapmam gerektiğini anlatıp gösterdi. Yavaş yavaş kalk, kesinlikle yere bakma diye uyarmasına rağmen nasıl oldu bilmiyorum birden bulutların üzerinde yürüyormuş gibi hissetmeye başladım, etraftaki sesleri yeterince duyamaz olmuş, hareketlerim yavaşlamış, kulaklarım çınlamaya başlamıştı. Gözlerim tam olarak kararmasa da ortam buğulanıverdi sanki. Annem, eşim, hemşire hepsi bi yerlerimden tutarak yatağa yatırdılar beni usulca. Hemşire bu esnada bilincimin açık olup olmadığını kontrol etmek amacıyla sürüyle soru sordu. Tek tek ama yavaşça hepsine cevap verdim ki zaten yatağa uzanmamla yavaş yavaş normale dönüyordum. Epidural aldığım için bu tarz sorunların olması gayet normalmiş zaten bu yüzden ilk ayağa kalkışın hemşire nezaretinde olması gerekiyormuş. Gece boyu belirli aralıklarla hemşirelerin benim ve bebeğin kontrolleri için girip çıkması nedeniyle çok fazla uyuduğumu söyleyemem. Bi yandan da zati hemen yanıbaşımda uyuyan güzelliğin varlığına inanamadığım için sık sık ona bakma, nefes alıp verişini kontrol etmem gerekliymiş gibi hissediyordum.
Ertesi gün sabah önce bebek doktoru sonra da benim doktorum gelerek son kontrollerini yaptı ve çıkış öncesi bize bundan sonrası için neler yapmamız gerektiği konusunda çeşitli bilgiler verdiler. Çıkış işlemlerimiz yapılırken biz de son fotoğraflarımızın çekimini tamamladık. Böylece hem ben bir gece rahatla dinlenmiş hem de giyinip hazırlanmaya süslenmeye vakit bulabilmiş oldum. Fotoğrafları henüz alamadık ama eminim bendeki enerji bu son pozlara da yansımıştır. Hastaneden çıktıktan sonra oğluşum eve gelinceye kadar uyudu arabada. Ben de ona bizim bir evimiz olduğunu, o evde ona çok güzel bir oda hazırladığımızı, bundan sonra babası, o ve ben 3’ü bir arada bu evde yaşayacığımızı anlattım yol boyunca. Hastaneden çıktığımızın ertesi günü de babası oğlumuzun nüfus kaydını yaptırmaya gitti. Döndüğünde elinde tuttuğu mavi kimliği görünce çok duygulandım. Anne & baba hanelerinde kendi isimlerimizi görmek hem çok gurur vericiydi hem de gözyaşlarımın akmasına hakim olamadım. Bu anı yaşamak çekilen her sıkıntıya, endişeye, acıya rağmen müthişti. 9 ay beklemeye, yapılan testlere, alınan kilolara, kusmaya, her gün nefes nefese yürüyüşlere çıkmaya, harcanan paralara, doğum anında çekilen ağrılara hepsine değerdi, hepsine, hem de sonuna kadar. Hep dediğim gibi gene olsa gene yaparım, hiç düşünmeden hem de. Allah bundan sonrası için inşallah hepimizin yavrularına uzun, sağlıklı ömürler, bol şans versin, Rabb’im onl arı hep iyi insanlarla karşılaştırsın, bahtları ve yolları açık olsun inşallah.
baktım tüm doktorlar birden kayboldu
tebrik ediyorum
neler hissederk okudum yazılarınızı anlatamam heleki Smurfie81 ıkınma provalarını okurken denedim hem güldüm hem ağladım çok şüküğr kavuştunuz meleklerinize darısı bizimde başımıza hayırlısıyla. Paylaşımlarınız için çok teşekkür ederim iyiki varsınız
