2011 Kasım Annelerinin Doğum Hikayeleri

Büyük heyecanla bekledik bugünü..

Her haftasını tedirginlikle gecirdiğimiz günler geride kaldı... Şimdide o muhteşem anlarımızı anlatmaya geldi vakit..

[TABLE="class: grid, width: 800"]
[TR]
[TD]#[/TD]
[TD]Anne Adı[/TD]
[TD]Bebek Adı[/TD]
[TD]Cinsiyeti[/TD]
[TD]Doğum Haftası[/TD]
[TD]Tarihi[/TD]
[TD]Şekli[/TD]
[TD]Kilo[/TD]
[TD]Boy[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]1[/TD]
[TD]Cicilli[/TD]
[TD]Mert[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]34+4[/TD]
[TD]08/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,600[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Asifirari[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Kız/Erkek[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Ezken[/TD]
[TD]Esila Naz[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]36+6[/TD]
[TD]10/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,900[/TD]
[TD]47 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]afratafrafra[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]37+1[/TD]
[TD]15/10/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]2,940[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]5[/TD]
[TD]İlgimdışı[/TD]
[TD]Alara[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+3[/TD]
[TD]17/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,200[/TD]
[TD]50 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Smurfie81[/TD]
[TD]Egehan[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+6[/TD]
[TD]17/10/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,200[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]kanzy[/TD]
[TD]Poyraz[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]35+3[/TD]
[TD]17/10/2011[/TD]
[TD][/TD]
[TD]3,060[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Tarkul007[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]38+0[/TD]
[TD]18/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,300[/TD]
[TD]50 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Lifeisnoteasy[/TD]
[TD]Sancak[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]36+1[/TD]
[TD]18/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,750[/TD]
[TD]50 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]10[/TD]
[TD]Zuzzu[/TD]
[TD]Lena[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+1[/TD]
[TD]21/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]crafty[/TD]
[TD]Nil[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+4[/TD]
[TD]22/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,835[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]serra77[/TD]
[TD]Yiğit[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]36+2[/TD]
[TD]23/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,100[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]mavi_35[/TD]
[TD]Kıvanç[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+5[/TD]
[TD]24/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,150[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]kahvekolik[/TD]
[TD]Efe[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]36+0[/TD]
[TD]25/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,250[/TD]
[TD]50 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]15[/TD]
[TD]beyhan25[/TD]
[TD]Kuzey[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+0[/TD]
[TD]25/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,710[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]derya2807[/TD]
[TD]Derin[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+5[/TD]
[TD]26/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,000[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]mersinli42[/TD]
[TD]Elif Gökçe[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]37+3[/TD]
[TD]26/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,230[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]sulisim[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]27/10/2011[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]ASKIS[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]38+1[/TD]
[TD]27/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,500[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]20[/TD]
[TD]tuubaaoz[/TD]
[TD]Kıvanç[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+5[/TD]
[TD]28/10/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]2,850[/TD]
[TD]48 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]edayhan[/TD]
[TD]Emir[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+0[/TD]
[TD]29/10/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]2,900[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]kahvelokum[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]36+5[/TD]
[TD]31/10/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]rachel[/TD]
[TD]Simay[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+4[/TD]
[TD]01/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,000[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]HELENN[/TD]
[TD]Çağan[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+2[/TD]
[TD]01/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,700[/TD]
[TD]53 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]25[/TD]
[TD]Kahireden_ibrahim_pasa[/TD]
[TD]İpek[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+3[/TD]
[TD]01/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,025[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]eeab[/TD]
[TD]Hakan Çağan[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+2[/TD]
[TD]01/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,880[/TD]
[TD]54 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]masterbully[/TD]
[TD]Ada[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]37+6[/TD]
[TD]01/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,190[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]preg[/TD]
[TD]Berk[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+2[/TD]
[TD]01/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,500[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]ezgim112[/TD]
[TD]Umut Yiğit[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+6[/TD]
[TD]02/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,000[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]30[/TD]
[TD]nurdanckrn[/TD]
[TD]Erdem Kaan[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+3[/TD]
[TD]02/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]2,650[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]sympatique[/TD]
[TD]Simay[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]39+6[/TD]
[TD]02/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]2,950[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]izmirligirl[/TD]
[TD]Doruk[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+4[/TD]
[TD]02/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,750[/TD]
[TD]48 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Burcu_zdemr[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD][/TD]
[TD]02/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,200[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]nur11[/TD]
[TD]Çınar Mesut[/TD]
[TD]rkek[/TD]
[TD]37+3[/TD]
[TD]02/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,800[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]35[/TD]
[TD]zuzuipek[/TD]
[TD]Ecrin[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+2[/TD]
[TD]03/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,300[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]yagmurbuse[/TD]
[TD]Ada[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+2[/TD]
[TD]03/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,750[/TD]
[TD]48 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]cutest77[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]40+[/TD]
[TD]03/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]gülden79[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]04/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,048[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]junzi[/TD]
[TD]Melis[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]39+4[/TD]
[TD]04/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,400[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]40[/TD]
[TD]adriadne[/TD]
[TD]Utku Berk[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD][/TD]
[TD]04/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,500[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]sonundaa[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD][/TD]
[TD]04/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]leyla87[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD][/TD]
[TD]04/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,550[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]can_tugba[/TD]
[TD]Emir[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+0[/TD]
[TD]04/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]4,550[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]beyazpatik[/TD]
[TD]Mustafa[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD][/TD]
[TD]05/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,170[/TD]
[TD]50 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]45[/TD]
[TD]dentug[/TD]
[TD]Yağız Mert[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD][/TD]
[TD]08/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,160[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]laedry[/TD]
[TD]Emir[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+3[/TD]
[TD]08/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,120[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]pozer[/TD]
[TD]Demir[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+3[/TD]
[TD]09/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,240[/TD]
[TD]47 cn[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]jalesel[/TD]
[TD]Mert[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+4[/TD]
[TD]09/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]aychin[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]38+1[/TD]
[TD]09/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,000[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]50[/TD]
[TD]fatmakoca[/TD]
[TD]Sare[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+5[/TD]
[TD]11/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,280[/TD]
[TD]48 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Sedus[/TD]
[TD]İdil Rojin[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]41+[/TD]
[TD]11/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,520[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]arm06[/TD]
[TD]Deniz[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]39+2[/TD]
[TD]11/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,390[/TD]
[TD]50 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Nur22sen[/TD]
[TD]Tusem[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD][/TD]
[TD]11/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,000[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]lachenn[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD][/TD]
[TD]11/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,800[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]55[/TD]
[TD]zakkum[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]40+4[/TD]
[TD]11/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,600[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]ela_sudem[/TD]
[TD]Okyanus Ayşe[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]39+5[/TD]
[TD]11/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,070[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]elfinya[/TD]
[TD]Kayra[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+[/TD]
[TD]14/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,600[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]madeofhonor[/TD]
[TD]Tanem[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD][/TD]
[TD]14/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,300[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]gollum[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]40+1[/TD]
[TD]14/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,440[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]60[/TD]
[TD]çaykaşığı[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]14/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]superlady[/TD]
[TD]Cengiz Kaan[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD][/TD]
[TD]14/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]2,850[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]fbmy8785[/TD]
[TD]Beren[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD][/TD]
[TD]15/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,950[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]seybe[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]37+3[/TD]
[TD]15/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]2,520[/TD]
[TD]46 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]aslı_198[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+1[/TD]
[TD]17/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,000[/TD]
[TD]49 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]65[/TD]
[TD]trawma[/TD]
[TD]Hamza Mert[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+2[/TD]
[TD]17/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]4,350[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]eliftim[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]40+5[/TD]
[TD]17/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]ertan_[/TD]
[TD]Nil[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]38+1[/TD]
[TD]18/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Günce[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]39+5[/TD]
[TD]19/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,500[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]gamze87[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD][/TD]
[TD]19/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,280[/TD]
[TD]51 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]70[/TD]
[TD]girift[/TD]
[TD]Elif Sare[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]40+3[/TD]
[TD]20/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,150[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]simiramis[/TD]
[TD]Arda[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+0[/TD]
[TD]21/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,130[/TD]
[TD]50 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]serapblc[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]38+6[/TD]
[TD]21/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,560[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Luna[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]40+1[/TD]
[TD]22/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]yuba[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+2[/TD]
[TD]23/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,440[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]75[/TD]
[TD]tekinsoy[/TD]
[TD]Ahmet Deniz[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]40+1[/TD]
[TD]24/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,900[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]silentgirl89[/TD]
[TD][/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD][/TD]
[TD]24/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,000[/TD]
[TD]47 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]Princess of Rain[/TD]
[TD]Ecrin Dila[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]40+1[/TD]
[TD]25/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,110[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]kardelen23[/TD]
[TD]Betül[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]41+0[/TD]
[TD]25/11/2011[/TD]
[TD]Normal[/TD]
[TD]3,100[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]nisan84[/TD]
[TD]Mehmet[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]39+0[/TD]
[TD]25/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,500[/TD]
[TD]52 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]80[/TD]
[TD]sevdebilge[/TD]
[TD]Bade[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]39+5[/TD]
[TD]26/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,300[/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]bebikim[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD]40+1[/TD]
[TD]29/11/2011[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]bella_83[/TD]
[TD]Azra[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]39+3[/TD]
[TD]30/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD]3,500[/TD]
[TD]47 cm[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]semfoni[/TD]
[TD]İdil Deniz[/TD]
[TD]Kız[/TD]
[TD]40+1[/TD]
[TD]30/11/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"][/TD]
[TD]annecik1[/TD]
[TD]Mete[/TD]
[TD]Erkek[/TD]
[TD]40+0[/TD]
[TD]06/12/2011[/TD]
[TD]Sezeryan[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="align: right"]85[/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[TD][/TD]
[/TR]
[/TABLE]

Tablo süper olmuş Fatmacım ellerine sağlık valla :)))

maşallah.. maşallah... ne güzel bir liste bu...
inş kasım annelerinin hepsi güzel güzel hikayeler anlatırlar burda..
ellerine sağlık fatmakoca...

yeni topiğimiz hayırlı olsun. Ellerine sağlık fatmacım.
çok güzel olmuş

ooo sonunda tablomuz oldu çok güzel olmuş canım ellerine sağlık güzel hakayler okumak va yazmak dileğiyle...

Allah hepınıze saglıklı dogumlar nasıp etsın kızlar...

benim unuttuğum var mı kızlar .. tabloya ekleyelim..

fatmakoca .!.:

benim unuttuğum var mı kızlar .. tabloya ekleyelim..

Genişletmek için tıkla...

ben varimmmm oglum gelcek insallahh 2 hafta sonra

Blgs .!.:

ben varimmmm oglum gelcek insallahh 2 hafta sonra

Genişletmek için tıkla...

:))))

dogur inşallah saglıkla.. ekleyelim senide listeye...

Fatmakoca ellerine sağlık tablomuz çok güzel olmuş gerçekten
Hemen eksik bilgimi paylaşayım ben de oğlumun adı Egehan oldu, bu arada çok önemli bi detay diil belki ama doğumu da 37+6'da yaptık
Sabırsızlıkla tablomuzun dolacağı günleri bekliyorum

Smurfie81 .!.:

Fatmakoca ellerine sağlık tablomuz çok güzel olmuş gerçekten
Hemen eksik bilgimi paylaşayım ben de oğlumun adı Egehan oldu, bu arada çok önemli bi detay diil belki ama doğumu da 37+6'da yaptık
Sabırsızlıkla tablomuzun dolacağı günleri bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

canım benim tekrar hayırlı olsun..

egehanı güncelledim.. bizde en kısa zamanda hikayeni bekliyoruz..

öpüyorum seni de oglusunu da..

Tablo çok güzel olmuş.Hayırlısıyla bizde zamanı gelince tabloda yerimizi alırız inş..

tablo süper yakında bizde o listede olucazzzzzzzzzz

Bizim 3’ü birarada olma hikayemizin asıl temelleri bundan tam 10yıl önce atıldı, hatta tam tarihi vermek gerekirse 2 Kasımda. Bu nedenle SAT’a göre tahmini doğum tarihimiz 1 Kasım gözükmesine rağmen biz hep birgün daha bekler mi acep diye hayaller kurduk. Meğer bizim oğlanın bundan hariç başka planları varmış ta haberimiz yokmuş. Okulları bitirip iş hayatına atılmamız lazım derken nişan yüzüklerini takmamız 4 senemizi aldı ki bunun neredeyse yarısını birbirinden oldukça uzak iki ayrı şehirde hasretle bekleyerek geçirdik. Aynı şehirde buluşmamız içinse üzerine 1 sene daha eklememiz gerekti. Velhasıl kelam bundan 5 sene önce evlenmeyi nihayet başardık. En başından beri çocuk düşüncesine eşim de ben de hep pozitif baktık. Hatta isimlerimiz bile hazırdı kız olursa Eylül erkek olursa Ege. İzmir’de okuduk burda evlenip burda yuva kurduk normal tabi böyle olması. Ama yine beklememiz gerekecekti ve tamamen benden kaynaklanan nedenlerle. Yüksek lisansım, öğrenci değişim programıyla yurt dışına gidişim, dönüşte projemi bitirmem, tekrar iş hayatına dönüp 1 senemi doldurmam lazım diye diye bir 4 sene daha geçirdik. Ama artık beklemeye daha fazla tahammülümüz yoktu. İş hayatına tekrar döndükten bi 6ay sonra ne olursa olsun biz hazırlıklara başlayalım deyip özel sigortamızı yaptırdık ve ondan 4 ay sonra da korunmayı bıraktık. Yalnız ilk adet gördüğüm günden beri hep bir düzensizlik problemim olmuş ve birtürlü mantıklı bir nedene bağlanamamıştı doktorlar tarafından. Ama biz herşeye rağmen çok ümitliydik eşimle ilk ay daha hemen müjdeli haberi alıcakmışız gibi hissediyorduk. Meğer o başka birinin, iş yerinde benzer pozisyonda çalıştığım bir arkadaşımın bebiş haberiymiş. Onun adına ne kadar sevinsem de içimden şimdi ne olacak hesapları yapmaktan binbirtürlü stres yaşıyordum çünkü aynı anda hamile kalmamamız gerekiyordu. En az bi 6 ay daha beklemek lazımdı bu şartlarda. Sanırım bunun stresinden olsa gerek benim bozuk olan düzen iyice sapıttı. Doğru düzgün adet görmemeye başladım. 17-18 günde bir yaklaşık 2gün süren kahverengi akıntım oluyordu sadece ama gerisi yok. Bari dedim bu bekleme döneminde yumurtlama takibi yapayım da boş durmamış olurum. Coretest’in ovulasyon striplerini iki güne bir kullanarak yaklaşık bir ay durumu izledik ve aynen korktuğum gibi hiçbir yumurtlama gerçekleşmedi. Dünyam başıma yıkıldı sanki, direk karamsarlığa kapılıp benim hiç bebeğim olmayacak, eşime bu mutluluğu tattıramayacağım diye düşünmeye başlamıştım. Hatta tüp bebekle bile olmazsa çok sevmeme rağmen eşime bu kötülüğü nasıl yaparım, gerekirse onun mutluluğu için ondan bile vazgeçerim gibi saçma sapan şeylerle kafamı doldurmaya başlamıştım. İyiki bu düşüncelerimi hiç ona dillendirmedim, o kadar çok kızardı ki bana. Baktı ki eşim de benim psikoloji darmadağın olmuş boşver dedi beklemeyi, bizim öyle bir lüksümüz yok; bırak ne olursa olsun. Doğru dedim belki de her geçen gün kendi ellerimle şansımızı kendimizden uzaklaştırıyordum. Gerekirse işten bile ayrılırdım ne olacak ki, bebişimden kıymetli olamazdı hiçbirşey. Bu düşüncelerle biz tekrar korunma konusunu ihmal etmeye başladık haliyle. Bu esnada tıbbi yardım alabilmek için doktora gitmeyi de ihmal etmedik tabi. Ben kistim olabileceğinden şüpheleniyordum yumurtalıklarımda hissettiğim ağrıdan dolayı. Ama doktor baktı ve gayet temiz bir ultrason görüntüsüyle yanından ayrıldım. Adet olacağın zaman 3.gün gel bir de hormonlarına bakalım dedi en son çıkarken ama ben bir sonraki gidişime zati hamileydim. Hiç beklemediğimiz bir anda ufaklık kapımızı çalıvermişti işte. Bu güzel haberi ilk olarak evde yaptığım testle 21 şubat gecesi öğrendim. Düzenli olarak ateş ölçümü de yapıyordum aslında ve ölçümlerde düşüş olmadığı için tahmin de etmiştim hamile olabileceğimi. Ama eşime azcık sürprizli bir şekilde söylemek istediğim için bir de ertesi gün testi tekrarlayıp emin olmak istediğim için 22 şubatı bekledim. O bir gün nasıl zor geçti akşamı nasıl zor ettim anlatamam. Hem dehşet yoğun bir günümdeyim hem de 5 dakikada bir içimden hamileyim çığlıkları attığımdan zaman bir türlü ilerlemiyordu sanki. İş çıkışı ne sürpriz yapacağımı hala kesinleştiremediğim için ilk aklıma geleni yaptım ve gördüğüm ilk eczaneden bir emzik alıp çıktım. Yemekten hemen sonra eşime sana bir hediyem var deyip poşetini eline tutuşturdum. O da; 14 şubatta bişey almadığım için heralde ondan böyle bir şey yaptı şimdi durduk yerde düşünceleriyle paketi açmaya koyuldu. Bi yandan da tahmin yürütüyordu aklı sıra, kendisi elektronik düşkünü olduğundan bilgisayar parça ve aksesuarlarının isimlerini sayıyordu. Paket açıldı, emzik ortaya çıktı bizimki boş gözlerle hiçbişi diyemeden öylece bana bakmaya başladı. Artık dayanamadım bi noktadan sonra; hamileyim diye bağırıverdim. Tabi anında sesim titremeye başladı ve oracıkta birbirimize sarılıp ağladık bir süre. Daha tedavi olucam bebişe kavuşmamıza çok var diye tahmin ederken bizim ufaklık hemencecik bir sürpriz hazırlayıvermişti bize.

Hamileliğimin ilk 3-4 ayı çoğu hamile gibi oldukça sıkıntılı geçti bulantılar nedeniyle. Sürekli kusmaktan o kadar sıkılmıştım ki ağlayıp yeter artık doğurayım diyip duruyordum. O kadar kolaydı sanki. Bir de bizim apartmanın en altında kebapçı var, bu nedenle merdiven boşluğu o kadar kötü kokuyordu ki!!! Her sabah ne yiyorsam asansörle insem dahi apartmanın dışındaki ilk çöp tenekesine bırakıveriyordum. Bu nedenle çok geçmeden iş yerindekilere söylemem gerekiyordu beni azcık anlayışla karşılamaları için, diğer taraftan da üstlerimin bu duruma ne tepki vereceğini düşünmek beni gerim gerim geriyordu. 7. Haftadan sonra kalp atışlarını duyduğumda artık iş yerindekileri takmamaya başladım, ne yapabilirlerdi ki, en önemlisi içimde bir can taşıyordum artık, onun minicik kalbi pıtır pıtır atıyordu daha şimdiden, bir mucizeyi yaşamaya başlamıştım; dünyayı yaksalar umursamamam gerektiğini fark edip yöneticime durumu açıkladım ve gerekirlerse beni çıkarabileceklerinin de yolunu yaptım. Hiç beklediğim gibi kötü bir tepkiyle karşılaşmadım. Ne de olsa benim yöneticim de bir anneydi ve anlayışla karşıladı. Ailelerimize söyleyebilmek içinse 12-13. Haftaları beklememiz gerekti. Her ikisinden de 400-500 km uzaktaydık ve işlerimizi ayarlayıp yüzyüze söylemeyi istiyorduk. Çünkü o ana kadar kusmaktan hamileliğin hiçbir tadını alamamıştım ve en azından onların tepkilerini canlı canlı izlemenin bizi keyiflendireceğini düşündük. 8. Torunu olmasına rağmen en büyük tepkiyi kayınvalidem verdi. Kadıncağız bir 5dk kadar kesintisiz çığlık atmıştır eminim, ben bile o kadar bağırmamıştım. Kayınpeder de çıkarıp hemen verdiği müjde parasıyla çocuğumuzun ilk sevincini paylaştı. Kendi anne babamdansa ilk torunları olacağı için daha büyük tepkiler bekledim ama ilk duyunca gayet sakinlikle tebrik ettiler. Ama farkettim ki ikisinin de eli ayağına dolandı aslında bir-iki gün kendilerine gelemediler şaşkınlıktan heyecandan. Her insanın yaradılışı ayrı tabi tepkileri de ayrı olacak haliylen. Hamileliğimin geri kalan aylarını ise bulantıların bitmesiyle çok rahat bir şekilde geçirdim. Ara ara yazdığım mesajlardan belki hatırlayanlarınız olur yaz boyu gezdik, konsere, denize, düğüne, bayrama derken giçbirşeyden eksik kalmadık. Ne defalarca teptiğim 400-500km’lik yollar yordu beni, ne Karain Mağarasının çıktığım 300 merdiveni ne de Eminönünde zibil gibi kalabalığın içinde 5-6 saat dolaşarak geçirdiğim zaman. Bu süre boyunca tüm olaylara karşı pozitiftim, sesim hep mutlu mesut geliyordu arayan soranlara. Bendeki mutluluk hormonu öyle bir tavan yapmıştı ki insanlar sesimi duyup kendi morallerini düzeltmek için beni arar olmuşlardı. Ayrıca en başından beri kafamda hep normal doğum olduğu için 5. Aydan itibaren düzenli yürüyüşlere ve gebelik egzersizlerine de başlamıştım. Kulağımda müzik göbüşümde oğlumla saatlerce yürüyebilirdim sanki. Tabi bendeki bu rahatlıkta yapılan tüm kontrollerimde pozitif şeyler duymamın da çok etkisi oldu. Maşşallah diyim her şeyim normaldi, şekerim, tansiyonum, suyum, kilo alımım ve de en önemlisi oğlumun testleri ve gelişimi. Böyle böyle haftaları devirdik ve 37. Haftada geldi çattı hasretle beklenen çatı muayenemiz. Doktorum kontrolden sonra sen çok rahat normal doğum yaparsın çatın ve bebeğin gelişimi buna gayet müsait deyiverdi. Doktorumun ağzından doğumla ilgili duyduğum ilk sözcüklerin normal doğumla ilgili olması hem beni daha da cesaretlendirdi hem de ne kadar doğru bir doktor seçtiğimi fark etmemi sağladı, aynı şekilde düşünüyorduk işte. Hemen akabinde çok merak ettiğim ve görünce hayal kırıklığına uğradığım NST cihazıyla da tanıştım. Doğru düzgün sancım çıkmadı kıpırdak oğlumsa direk yatışa geçti cihaza bağlanınca. Doktorda beğenmedi haliyle ölçüm sonuçlarımızı bi yarım saat sonra tekrar bağlandık. Ama sonuç çok farklı değildi bi kaç düzensiz ve 37. Hafta için gayet normal sayılabilecek ufak tefek sancı dışında. Ayrıca oğlum da kafasını doğum kanalına hala sokmamış ve suyu da gayet yeterli gözüküyordu. Biz yine rahat rahat evin yolunu tuttuk ve anneannemize rahatlıkla işlerini halletmesini bizim oğlanın içerde kalmaktan gayet hoşnut olup bayrama kadar gelmeye pek bi niyeti olmadığını söyledik. 2 Kasım için hala ümit vardı yani. Diğer bir yandan ben de rahat davranıp bir türlü hazırlıklarımı tamamlamamıştım, bavula konacak herşey yıkanmış ütülenmiş kilitli poşetlerle paketlenmişti ama içine girememişti bir türlü. Heralde ben de bi kaç arkadaş gibi bavulu tamamlarsam doğum direk başlayacakmış gibi hissediyordum bilmem ki.

15 Ekim cumartesi gecesi yani 37+4’te yine her zamanki gibi yürüyüşümüzü yaptık, egzersizleri bitirdik oflaya puflaya ve yattık. Yatarken belimde adet sancısının çok çok hafifi gibi bir ağrı vardı. Ama kesik kesik değil sürekliydi ve önceki haftalarda da olduğu ve de uyuyunca geçtiği için doktorumun her zaman dediği gibi ‘normaaaal’ karşılayıp uyudum. Ertesi sabah yine aynı ağrıyla gözümü açtım ama bu sefer bir farklılık vardı. Arada giriyor sonra bi 10-15 dakka uğramıyordu. Haydaaa bu da ne ki şimdi diyerek rutin işlerimize devam ettik. Kahvaltının ardından bebek odamızın perdesi hala olmadığı için koçtaş, baumax gibi marketlere gittik. Ama benim belimdeki sancı oturup kalksam yürüsem de düzenli olarak girmeye devam ediyordu. Eşim de telefonundan kronometre ayarlayıp aralıkları ölçmem için elime tutuşturuverdi. Bazen 8 bazen 10 bazen 12 dakika aralıklarla giren gayet düzenli bir sancım vardı işte. En yakındaki bir özel hastaneye gidip NST’ye bağlanmak istedim ama gebelik takibim orada yapılmadığı için oranın doktoru kabul etmedi bizi. Ondan sonra nihayet aklımıza geldi kendi doktorumuzu arayıp durumu anlatmak, o ana kadar niye düşünemediysek. Başta durumun gayet normal olduğunu söyledi doktorumuz sanırım beni panik yapmamak için. Sancı sıklığı 3-5 dakkaya iner, şiddetlenir, nişan veya suyun gelirse tekrar konuşalım ama siz şimdilik takibe devam edin her şey yolunda diyerek telefonu kapadık. En son sen pazartesi sabah 8 buçukta yine de gel bi görelim dedi. Bu esnada hala anneannemizi aramamıştık ama artık işin giderek ciddileştiğini fark ettik çünkü kadıncağız 10 saatlik yoldan gelecekti ki ertesi gün hakkaten doğum olursa imkanı yok yetişemezdi eğer akşam 8 otobüsüne binmezse. Önce arayıp doğumgününü kutladık ve ardından alıştıra alıştıra düzenli sancılarım olduğunu çıtlatıverdik. Tabi kadıncağız anında panik oldu haliylen ve otobüse yetişene kadar iki ayağı bir pabuca girdi. Kadının telaşı yetmezmiş gibi bir de babam başlamış başında söylenmeye sen zaten niye durdun ki bu güne kadar diye. Canlarım benim onların o halini hayal edebiliyorum. Akşam yemeğinden sonra eşim perdemizi teslim almaya gitti ben de bir türlü hazırlanamayan bavulumuzu bir çırpıda yerleştiriverdim. Baş sıkışınca gayette güzel toplanıveriyormuş işte. Giderek ağrıların şiddeti artıyor yer yer kasıklarıma doğru da vuruyordu zaman ilerledikçe. Molalarda ise annemle konuşup o gelmeden doğurmayacağımı söyleyip sakinleştirmeye çalışıyordum onu. Eşim yattıktan sonra ben evde kalan işleri yapmaya devam ettim, nedense süper bir güç gelmiş gibi hissediyordum. İşleri yaparken sancı girdikçe kronometreye basıp durumu gözlemlemeye devam ettim. Sancı şiddeti artmasına rağmen aralıklar sıklaşmadığı için hala rahattım. Saat 1,5-2 gibi artık işleri bitirip duşa girdim ki şu yumurta akı kıvamında sarı-kahverengi renkli yer yer azcık kan içeren nişan geldi. İlk gördüğümde şok olup ağlamaya başladım. Nedense hala doğum yapacağıma kendimi ikna edememiş sabah doktora gidince sancıların geçebileceğime kendimi inandırmıştım. Bu artık gerçeklerle yüzleşmem anlamını taşıdığından biranlık panik yaşadım sankim. Neyseki kendimi çabuk toparladım, herşeyimiz hazırdı annem de yoldaydı oğlum gelmek istiyorsa varsın gelsindi. Hem bu sayede bayrama kadar azcık kendimizi toparlamış oluruz bile diyerek kendimi avuttum. Duştan çıkınca KK’ya girip son gelişmeleri aktararak yatağa doğru yollandım. Sancıdan dolayı uyuyamam sanıyordum ama artık nasıl uykum geldiyse gayette rahat 2-3 saati uyuyarak geçirmişim. Saat 5,5 gibi uyandım, sancılar nasıl bıraktıysam aynı kararda devam ediyordu. Gece gelen nişanın aynısı tekrar geldi tuvalete gidince. Böyle iki parça halinde de gelebiliyor heralde diye düşündüm. Saat 6 gibi eşim annemi otogardan alarak eve getirdi. Annemi her ne kadar panik etmek istemesemde nişanın geldiğini söyleyince hadi direk hastaneye gidiyoruz diye tutturdu. Kendisi beni doğururken suyunun erken gelmesi sonucu deneyimsizlikle birlikte panik yaşadığı için benim için de endişeleniyordu haliyle. Bense 4-5 doğum yapmış tecrübeli bir anne adayı gibi saat 8’e kadar beklenebileceği konusunda kendisini ikna ettim. Bu arada kuzenimin hediye olarak aldığı ve annemle gönderdiği park yatağı kurup oğlumun gelir gelmez yatabilmesi için nevresimlerini serdik hep birlikte. Tüm herşey hazır gözüktüğünde valizimiz, ana kucağımız, hastanede kullanacağımız kapı süsü ve çukulatalarımızı da alarak düştük hastane yollarına. Vardığımızda poliklinikler bomboştu ve hastane personeli henüz yeni giriş yapıyordu. İlk gelen hemşire sancım olduğunu görünce doktor gelene kadar beni NST’ye bağladı. Bu sefer düzenli aralıklarla giren sancıları görebilmiştik sonunda şu alette. Doktor gelip sonucu görünce hemen açıklık kontrolüne aldılar beni. 4cm açılmayı görünce doktorumuz gözün aydın bugün doğuruyorsun hemen yatışını yapıyoruz diyerek kafamızdaki tüm soru işaretlerini siliverdi. İşte 9 aydır hasretle beklenen gün buydu işte, 17 Ekim. O saate kadar hastane yollarına düşmemekle ne kadar doğru yaptığımı doktor da tam zamanında gelmişsiniz diyerek tasdik etmiş oldu. Bu arada sabah 6 civarı tuvalette yoğun bir ishal şeklinde içimi tamamiyle boşalttığımdan bana lavman yapmaya doktorumuz gerek görmedi.
Hastaneye yatış için gerekli kayıtların yapılması ve odamızın ayarlanması bi yarım saat 45 dakka vaktimizi aldı. Biz de bu esnada annemin apar topar gelişini duyarak arayan hısım akrabalarımıza son gelişmeleri aktarıyorduk telefonda. Odamıza çıkınca ne yapacağımızı bilmez halde birbirimize bakmaya başladık, şimdi yatmam mı gerekiyordu, hemen gecelik mi giyecektim ne yapacaktım ben? Derken hemşire gelerek önce sağ elimin üzerine iğneyle serum vermekte kullanılan plastik bir parça taktı, adından tam emin değilim ama katater dedikleri şey olabilir bilemiyorum. Normalde iğne-aşı-kan alma gibi durumlarda çok az acı hisseden ben bunda çığlık atacaktım neredeyse. Sanırım elin üzerine yapıldığı için bu kadar acı veriyor, ya da benim elim pek bi etsiz butsuz kemikli yapıda olduğu için böyle oldu, bi ihtimal hemşirenin beceriksizliği de olabilir tabi. Sonrasında hemen soyunmanıza gerek yok sadece uzanın yeter diyerek NST cihazına bağladılar bi yarım saat daha. Sancılar yaklaşık 5dk aralıklarla girmeye devam ediyordu ve gösterdiği değerler iyice artmaya başlamıştı. Derken hemşireler 1 şişe de serum bağladılar akış hızını oldukça yüksek ayarlayarak. Sıvının koluma doğru buz gibi girişini hissediyordum resmen. NST ölçümü bitince artık epiduralin yapılma vakti geldiği için hastane önlüğünü giydirdiler bana ve tekerlekli sandalyeyle uygulamanın yapılacağı yere doğru hemşiremle birlikte yola koyulduk. İlk defa tekerlekli sandalyeye oturduğum için kendimi bi tuhaf hissettim, hala ben herşeyi kendim yaparım, kendim giderim modundaydım çünkü. Epidural odasına o gün sezeryan olacak bir bayan da getirilmişti ki duygu yoğunluğundan ağlayarak gelmişti kadıncağız oraya kadar. Bense hala laylaylom modda hemşireyle şakalaşmalar gülüşmeler filan takılıp gidiyordum. Heralde bana içlerinden demişlerdir sen daha gül bakalım akşama doğru görcez biz seniiii  Epidural yapılırken önce sırtımı baticonla silip bölgeyi uyuşturmak için iğne yaptılar. Omuriliğe yapılmasına rağmen bu iğne bile elimin üstüne yapılan kadar acımadı. Sonrasında yapılan asıl epidural iğnesi ve o bölgeye ilaç dozu akışını sağlayacak parçaların takılması (ne taktıklarını göremediğim için bilmiyorum tabi) işlemlerini pek hissetmedim desem yeridir. Sonra da sırtımı bantlayıp uzanmamı söylediler ki sırtımda takılı parçalarla nası olur diye diye gene de yattım. O sırada doktorum da gayet neşeli bir şekilde gelerek nası gidiyor diye sordu. Epidurali de almışım tabi hiç kötü olabilir miyim ki, daha da rahatlamışım haliylen. 2. Açıklık kontrolümü de hazır gelmişken doktor oracıkta yapıverdi. Biraz sonra sezeryana gireceği için gitmeden durumu bi göreyim dedi heralde. 4cm açıklık hala aynıydı, herhangi bir ilerleme olmamıştı. Geldiğim gibi değil bu sefer yatakla birlikte odama çıkardılar beni. Ağrı sancı hissi de kalmamış ya ne gerek var ki buna şimdi yaa, amma abartıyorlar diye düşünerek beni dört gözle bekleyen annemle eşimin yanına geldim. Yine NST’ye bağlandık ama bu sefer o kadar rahatlamışım ki neredeyse uyuycam, dışarıdan hafif güneş te vurunca iyice mayışmışım. Ama sağolsun hastane personeli bu dakikalarda hiç rahat bırakmadılar biraz kestireyim. Hemşirenin biri geliyor diğeri gidiyor herkesin elinde birer form bir sürü soru sorup duruyorlar. Bebek hemşiresi de gelerek oğluşum doğunca giyeceği kıyafetleri teslim aldı ve onlara bile teslim ettik diye ayrı bir form doldurup imzalattı. Özel hastane bile olsa prosedürler devlet daireleri gibiydi anlıycağınız. Bu arada bebişin kıyafetlerini kilitli poşetlere koyup üzerine içinde nelerin olduğunu yazmak gerçekten iyi fikirmiş. Bavulu ben kendim topladığım için annem ve hemşireye çok kolaylık sağladı aradıklarını bulup valizden almada. Sezeryanı bitince doktorum tekrar yanımıza geldi ve hemşirelere beni doğumhaneye almalarını söyledi. Alla alla açıklık kontrolünü epiduralin takıldığı yerde bile yapmıştı niye beni şimdi doğumhaneye çağırdı ne yapacaklar ki bana düşünceleriyle doğum masasına çıktım. Doğumhaneye ilk defa girmiş olmanın acemiliğiyle etrafı incelerken bir yandan da çatala nası çıksam, ayağımı nereye koysam bilemedim. Derken açıklık kontrolünün devamında bacaklarımın üst kısmında bi sıcaklık hissediverdim, benim tuhaf tuhaf baktığımı fark eden doktorum amniyon kesesini patlattığını söyledi. Açılmam devam etmediği ve bebek kafasını hala doğum kanalına sokmadığı için böyle yaptıklarını anlattı. Doktoruma sonuna kadar güvendiğim için tamam diyerek çıktım doğumhaneden. Bundan sonra artık suyun yavaş yavaş boşalması ve sıvı akışıyla birlikte bebeğin aşağıya inerek kafasını kanala sokabilmesi için bol bol yürümem gerektiğini söyledi hemşireler. Koridorda rahat yürüyebilmem için daha önce verdikleri önlüklerden bir tane de arkadan giydirdiler. Bu arada altıma da içinde pamuk bulunan etrafı gazlı bezle sarılı steril hasta bezi gibi birşeyler koydular akan sıvıyı emmesi için. Tabi bu bezleri 10dk’da bir değiştirmem gerekiyordu ki azcık geçse anında külodum da ıslanıyordu. Valize koyduğum külotların çoğunu ben bu sırada tükettim. Yürümeler esnasında diğer çekimini bitiren doğum fotoğrafçımız da geliverdi yanımıza. Epiduralin etkisi devam ettiği için ben hala şen şakrak dolanıp bir sürü poz verebildim kendisine. O da bendeki rahatlığı fark etmiş olacak ki uzun süredir böyle rahat normal doğum bekleyeni görmemiştim diyordu. Artık vakit öğlen saatleri olduğu ve önceki akşam saat 7’den beri hiçbirşey yemediğim için açım beeen diye dolanmaya başladım bir süre sonra. Normal doğum öncesi katı birşey yememem gerektiği için sadece bir kase çorba getirdiler bana. Tabiki yetmedi ama neyse bugünlük idare edicez artık dedim. Bir süre gezdikten sonra doktorum tekrar açıklık kotrolü için uğradı. Bu sefer annemle eşimi dışarı çıkararak direk yatağın üzerinde muayenesini yaptı. Maalesef onca dolanmaya rağmen sadece 5cm olabilmişti açılma henüz. Bu nedenle hemşirelere akışı 4 damla olacak şekilde suni sancı bağlamalarını söyledi. Ayrıca amniyon kesesindeki sıvının bir kısmını daha direk eliyle burada boşalttı bebeğin aşağıya inebilmesini kolaylaştırmak için. Yatağın üzerine zaten yatak koruyucu ped serdikleri için sorun olmadı, doktor gider gitmez hemşireler hemen yenisini serdiler zaten yerine. Suni sancıya başlanmasıyla birlikte NST’ye de tekrar bağlandık. Bi 10-15dk içerisinde de sancıları bu sefer oldukça yoğun olarak hissetmeye başladım, yine bir önceki günkü gibi direk belime vuruyordu. Dakikalar geçtikçe şiddet artmaya devam etti ve ben artık sesli olarak çektiğim acıyı dışarıya vurmaya başladım. O rahat halimden eser kalmamıştı. Bir noktadan sonra ise artık dayanamayacağım kadar çok olduğu için annem gelip elimden tutmaya başladı. Sancılar başlayınca dişlerimi ve annemin elini sıkarak güç almaya çalışıyordum. Sancı aralıkları ise 3dk’ya kadar düşmüştü. Aralarda rahat nefes alabildiğim için şükrediyordum. İnlemelerim artık koridorda dahi duyulur olmaya başladığında hemşireler epiduralden bir doz daha yaptırdılar. Epiduralin tekrar verilmesiyle 5-10 dakika içinde makinada gözüken sancı değerleri 80-90’lardan yine 20-30 seviyelerine kadar gerilemişti ki bu sayede ben de azcık rahatladım. Ancak çok geçmeden normalde 140 seviyelerinde gezinen bebek kalp atışlarının önce 120, sonra 100 sonra da 80’lere kadar gerilediğini gördük NST ekranında. Bizi kimse uyarmadığı için bu durum normal mi bilemedik, eşim nolur nolmaz diyerek sormaya gittiğinde hemşireler telaşla odaya girdiler. Biri cihazı ve probları kontrol ediyor diğeri oksijen bağlamaya çalışıyordu, bir yandan da bana derin derin nefes almamı söylediler. Burnuma oksijen hortumu takılmasıyla kalp atışları yine eski seviyesine doğru düzelmeye başladı. Hemşirelerin bu telaşı oldukça endişe verici bir durum atlattığımızın farkına varmamızı sağladı ki o dakikalarda annemin ve eşimin korkmuş gözlerle dudaklarından dökülen duaları görünce ben de göz yaşlarımın süzülmesine engel olamadım. Kızlar NST cihazında göz ucuyla bebeğin kalp atışlarının 120’nin altına inip inmediğini ara sıra kontrol etmeyi unutmayın ne olur ne olmaz, hele ki o anlarda suni sancı veya epidural dozu alıyorsanız. Hemşireler o dakikadan sonra tedbiri elden bırakmamak adına makinanın sesini neredeyse sonuna kadar açtılar durdukları yerden de duyabilmek adına. Tüm koridorda bebişimin güm güm atan kalbinin sesi yankılanıyordu. 20-30dk kadar kalp atışlarının 140-180 aralığında gezindiğini görüp normalleştiğinden emin olduktan sonra oksijeni, serumu çıkararak NST’den bizi ayırdılar; tekrar yürümeye devam etme vakti gelmişti. Ancak NST cihazından başlarda hoşlaşmayan benim bu dakikalarda ondan ayrılasım gelmiyordu; bebişimin kalp atışlarını duymaya devam etmek istiyordum. Koridorda yürürken bu nedenle bir elim hep karnımın üzerinde geziniyordu onun bir hareketini hissedip iyi olduğundan emin olmak için. Epidural dozunun etkisi hala devam ettiğinden ilk yarım saat gayet rahat dolanabildim ortalıkta. Hatta bi ara yanımda götürdüğüm kitabı bile elde okumaya başladım bi aşağı bi yukarı yürümekten oldukça sıkılınca. Ancak sonrasında yavaş yavaş ağrılar tekrar geri dönmeye başladı. Bu sefer bele değilde daha aşağılara kasık ve çoğunlukla makat bölgesinde doğru vuruyordu. Bu aslında artık bebeğin kafasını doğum kanalına doğru soktuğu anlamına geliyordu. Fotoğrafçımız tüm gün ara ara yanımıza uğramaya devam etmişti, bu anlarda o da artık karnımın iyice aşağıya indiğini farketti, ilk gediğinizde hala çok yukarda mideye yakın diyordu ama şimdi hem göbüşüm ufalmış hem de kasıklarıma doğru düşmüştü. Bir süre sonra benim inlemeler de tekrar geri geldi. Yürümeye devam ediyordum ama sancı geldiğinde duvarlara yaslanıp dişlerimi sıkarak güç almaya çalışıyordum. Beni yalnız bırakmamak adınaysa bi kaç tur annem bi kaç tur eşim eşlik ediyordu yürümelerime. Hemşireler de biz gezindikçe soruyorlardı ne durumdasınız, ağrıyı nerede hissediyorsunuz diye. Çektiğim acının iyice arttığını görünce isterseniz bir doz daha epidural yaptıralım ama bu sizi rahatlatsa da bu saatten sonra sadece doğum zamanının biraz daha geriye gitmesine neden olur, dayanmaya çalışın lütfen dediler. Bense daha 1-2 saat önce yaşadığım endişeyi düşünerek kesinlikle yanaşmazdım zaten ağrımı azaltmalarına. Bebeğimi sağlıklıca kucağıma alabilmek için her türlü acıyı çekmeyi çoktan göze almıştım ben. Hem dedikleri doğruydu, artık vuslatımıza bu kadar az zaman kalmışken, onu görmeye olan sabırsızlığım iyice artarken bişeyleri geciktirmeye hiç gerek yoktu. Artık saat 4’ü geçtiğinde makat bölgesindeki yoğun ağrıya dayanamaz olmuş sesli olarak bağırmaya ve ağlamaya başlamıştım. Bu ağrı hissini de şöyle tarif edebilirim; sanki çok yoğun bir şekilde kabız olmuşsunuz, dehşet bir tuvaletinizi yapma baskısı duyuyorsunuz ama bir yandan da ordan bir şey çıkmasını istemediğiniz için ters yönde kendinizi kasıyormuşsunuz gibi. Doğum sancısının hiç böyle bir şey olacağını tahmin etmemiştim ben, direk kasıklarım acıycak sanıyordum. Sancı aralıkları giderek o kadar yakınlaştı ki artık nefes almaya vakit bulamaz olmuştum. O anlarda bile fotoğrafımın çekilmesine engel olmadım. Albüme koydurmasam bile o anları daha sonra hatırlayabilmek için bulunsun istedim. Saat 4 buçuğu bulduğunda artık acıdan ağlamaktan içim dışıma çıkmış bir şekilde söylenmeye başladım nerde bu doktor gelsin baksın belki olmuştur açılma, yeter artık doğumhaneye gitmek istiyorum ben diye. Bi 5 dakka içinde doktor gelip açılmama baktı ve neredeyse olmuş siz bi kaç tur daha atın diyerek gitti. O esnada koşuşturmalardan anladığım kadarıyla doğumhane de son hazırlıkları yapmaya başlamışlardı. Doktordan 2-3dk sonra hemşirem gelerek hadi bakalım artık gidiyoruz doğumhaneye dedi. Bir kolumda annem bir kolumda hemşireyle doğumhaneye doğru yürümeye başladım ama her adımı ne kadar zorlukla atıyorum anlatamam. Yarı yolda başka bir hemşire annemden beni teslim aldı, bir yandan da sakın ıkınmayın çok az kaldı diye beni teskin etmeye çalıştılar. Doğumhanenin tam kapısında işte şükür artık bitiyor diye düşündüğümü hatırlıyorum ama acıyla kıvranırken son bir dua bile edemedim kapıdan içeri girerken.

Doğumhaneden içeri girdiğimde doktorum son hazırlıklarını yaparak ve etrafındaki hemşirelere talimatlar vererek bizi bekliyordu. Doğum masasına güçlükle çıkabildim. Hemen bana iğne yapıp, doğum süresince bebeğin kalp atışarını ve sancıyı kontrol altında tutmak için NST’ye bağladılar son kez. Bu esnada bebeğin doğduğunda hem ilk temizliğinin yapılıp ağzı-burnundaki sıvıların aspire edileceği hem de vücut ısısının korunmasını sağlayacak bir masa getirdiler. Doğum oluncaya kadar bebek doktoru ve hemşiresi de bu masanın başında bekledi. Derken hemşirelerden biri bana nasıl ıkınacağımı anlattı. Sancı girdiğinde derin bir nefes alıp başımı dayadığım yerden kaldırmam, çenemi göğsüme doğru iyice yaklaştırıp soluğumu verirken bebeği de aşağıya doğru itmem gerekiyordu. Bu sırada yanlarda bulunan iki kola da tutunarak ıkınma için destek alacaktım. Anlatırken yapması kolay gibi gelmişti ama pratikte ilk denememde çektiğim acıdan dolayı nefesi vermeye konsantre olamayıp daha yarısında bağırmaya başlamıştım. Hemşire de dedi zaten bu şekilde sadece boşu boşuna nefes tüketirsin önce sancıyı beklerken dinlen, rahatla o sırada ıkınma düşüncesine yoğunlaş ve sancı girince tüm gücünle it, ben zaten karnından bastırarak sana destek olucam. Bu esnada doktorum da baba doğuma girecekmiymiş diye sordu hemşirelere. Sahi ya kocamla bu konuyu konuşmuştuk, bu tarz konularda çok soğukkanlı davranabildiği için girebileceğini söylemişti bana ama aniden gelmeye karar veren oğlumuz ve çektiğim sancılardan dolayı doktora soramamıştık bile böyle bir şeye izin verip vermeyeceğini. O da heralde kapının önünde bekliyordu ki bi-iki dakika içinde hazırlanmış bir şekilde fotoğrafçımızla birlikte içeri girdi. Sonradan söylediğine göre ne kadar cevval olsada içeri girip girmemek konusunda tereddüt yaşamış bir an, onu içeri girmeye fotoğrafçımız ikna etmiş. Onun bu şaşkın hali içeri girdiğinde hala rahatlıkla görülebiliyordu, nerede duracağını elini ayağını nereye koyacağını bilemedi önce. Hemşireler ona da siz böyle gelin, şöyle durun diyerek yardımcı oldular. Bu arada doğum başlamadan önce vajina bölgesinin etrafına ve hatta içine bol miktarda baticon boca ettiler. Sanırım herhangibir enfeksiyon riskinin önüne geçmek için bunu yapıyorlar. Derken doktorumuz çok rahat bir doğum olacak, 2 ıkınmayla çıkar bu bebek diyerek hem beni rahatlatmaya çalıştı hem de artık start işaretini vermiş oldu. Sancı seviyesi yükselmeye başlar başlamaz anlattıkları gibi kollardan tutup kuvvetlice ıkınmaya çalıştım ama bir yerden sonra dayanamayıp çığlık atmaya başladım. Tekrar nefes alabilmek adına sustuğumda doktorum bebeğin başının gözüktüğünü söyledi. Bu bana artık sona geldiğimizi gösterdiğinden son bir gayretle tekrar nefes alıp ıkınmak için cesaret verdi. Bu esnada bana ıkınmayı anlatan hemşire de karnımın üzerine bebeğin aşağı itilişine yardımcı olacak şekilde bastırdı. Basıncın iyice artmasıyla ıkınmak iyice güçleşti ve tekrar bağırmaya başladım. Hemşire de bir yandan bağırma ıkın sadece ıkın diyordu. O esnada vajina ağzındaki gerilmeyi hissederek tam anlamıyla çığlığı bastım, eminim doğumhanenin dışından bile sesim duyulmuştur ki ben artık bağırmaktan nefesimin tükendiğini hissettiğimde birşeyin çıkışını ve müthiş bir rahatlama duygusu yaşadığımı hissettim. Ve işte beklenen an gelmiş çatmıştı. Saatler 16:57’i gösterdiği sırada doktorum elinde başaşağı bir şekilde duran hafif kırmızı-morumsu renkli minicik bir beden tutuyordu. Ben yattığım yerden kesik kesik nefesler alarak rahatlamaya çalışırken onun sadece minicik ayaklarını, bacaklarını, poposunu ve pipisini görebiliyordum. Allah’ım gerçekten bu minik mucize benim içimden mi çıkmıştı şimdi? Ben bunları düşünürken doktorum göbek adı ne olsun dedi. Biz bir anlık şaşkınlıkla ne diyeceğimiz bilemezken aynı soruyu ikinciye tekrarlayınca ben kendime gelerek Mehmet diyebildim sadece. Doktorum senin göbek adın Mehmet olsun diyerek kordonunu kesti ve onun ilk kontrollerini yapacak bebek doktoruna uzattı. Sürekli ona doğru bakıyordum ama hemşire ve doktor başında sürekli uğraştığı için göremiyordum. Arada ağlama sesiyle beraber öksürükleri geliyordu kulağıma. Eşime iyi dimi diye sordum, evet iyi hatta şuan çişini bile yaptı dedi gülerek. Bu esnada doktorum ve hemşire de plasentayı doğurtmaya çalışıyorlardı. Plasentanın çıkışıyla beraber yine bir acı hissettim ama bebekteki kadar yoğun değildi ve hemen diniverdi. Göbeğim plasenta da gidince iyice aşağıya çöktü ve daha yoğun bir rahatlama hissi geldi vücuduma. Ancak bu dakikadan sonra nedenini bilmiyorum ama birden kendimi boğuluyormuş gibi hissetmeye başladım. Kesik kesik nefes almaya çalışıyordum ama bir türlü oksijen gelmiyormuş gibi hissettiğim için panik halinde nefes alamıyorum-nefes alamıyorum diye bağırmaya başladım. Doktorum da kusma hissi geliyorsa çıkar rahatlarsın dedi. Neyseki bi 10-20 sn sonra yavaş yavaş rahatladım ve geçiverdi. Derkeeen o beklenen kavuşma anı geldi çattı ve bir örtünün arasında minicik bir şey uzattılar koynuma doğru. Zeytin gibi gözleriyle bilirmiş gibi bana bakıyordu. Bu o muydu şimdi, haftalarca ultrasonda incelediğimiz, fotoğraflarını yakalamaya çalıştığımız, karnımdan tepiklerini görüp heyecanlandığımız minik kuzumuz nihayet bizimle miydi artık. Bu sen misin annecim, bebeğim benim diye sevdim onunla yanak yanağa dururken. Ama birden ne kadar ufaksın sen deyiverdim, doktorum hemen itiraz etti yok yok gayet kilosu boyu yerinde diye. Daha fazla üşümemesi için bebeğimi orada daha fazla tutmayıp giydirmeye götürdüler ve babamız da onunla birlikte gitti. Doktor ve hemşire ise artık dikiş işlemine başlamışlardı. Doğum ağrısını çektikten sonra dikişlerin acısı o kadar az geliyordu ki hissetmiyordum bile. Öylece kuzu gibi yatıp yavrumu düşünerek dikiş işleminin bitmesini bekledim. İşlem uzun sürünce çok mu fazla dikiş var diye sordum ama doktorum dikişin aslında çok olmadığını iç dış dikerek estetik dikiş yaptığı için sürenin uzadığını belirtti. Doktorun işi bitince ekibine teşekkür ederek yanımızdan ayrıldı. Hemşireler ise ılık suyla beni temizlediler ve hasta bezlerinden koyarak yatağa geçmeme yardım ettiler. Bu dakikalarda birden titremeye başladım. Ortam sıcaklığı başından beri çok düşük olmamasına rağmen gelen bu titremelere bir anlam veremedim. Hemşireler bunun göbeğin boşalmasıyla birlikte bebeğin bana 9 aydır verdiği ekstra sıcaklığın ortadan kalkmasından kaynaklandığını söylediler. Vücut bu titremelerle ani düşüşe adapte olmaya çalışıyordu anlaşılan. Yatakla birlikte doğumhane kapısından çıktığımda endişeli gözlerle beni bekleyen annemi görüverdim. Bebek odaya gelmesine rağmen aklı hala bende olduğu için bırakıpta gidememişti, ana yüreği böyle birşeydi işte. O kadar yorgun ve bir o kadar rahatlamıştım ki gördün mü anne diyebildim sadece, gördüm kızım görmem mi diyerek bir yandan da bize kapıları açmada yardım etmeye çalışıyordu. Odaya girdiğimde eşim oğlumuzla birlikte beni bekliyordu. Artık bu dakikada bendeki film tamamen kopmuştu, bir önceki günün sabahından itibaren baş etmeye çalıştığım sancıların artık tamamen ortadan kalkması, yaşanan stresle birlikte gerilen sinirlerin boşalması ve en önemlisi 9 aylık bekleyişin sona ermesinin getirdiği rahatlama hissi bebeğimi gördüğüm anda gözyaşlarına dönüşüverdi. Bildiğiniz hüngür şakır ağlıyordum bu minik suratlı mucizem karşısında. Tebrik etmek için ilk arayan babamdı ve onunla aynı bu haleti ruhiye içerisinde konuştum. İnanamıyorum diyordum sürekli, çok güzel bir duyguymuş bu, çok mutluyum baba çok... Kısa süre sonra bebek hemşiresi gelerek bebeğimi kucağıma verdi ve nasıl emzirmem gerektiğini anlatıp bebeğimin göğüs ucumu kavramasına yardım etti. İşte bu anda tam anlamıyla bir anne olmuş gibi hissettim kendimi. Doğumdan çıktıktan yaklaşık 1 saat içinde annemin benim ve eşimin telefonları tebrik için arayanlar nedeniyle susmaz hale gelmişti. Hepsine büyük bir keyifle cevap vermeye çalıştım ki normal doğumun etkisi mi bilmem kendimi çok iyi hissediyordum zaten. Fotoğrafçımızı ise çekimlere ertesi gün devam etmek istediğimizi söyleyerek gönderdik, o da saatler boyu bizimle olarak oldukça yoğun bir gün geçirmişti ne de olsa. Artık bir süre sonra da açlığıma daha fazla dayanamayacağımı söyleyip yemek getirin bana diye tutturdum ve büyük bir keyifle mideye indirdim. Gece 10’a kadar da ziyaretçilerimiz gelmeye devam etti ve gelen herkesle bu mutluluğu paylaşmaktan büyük keyif aldım. Gelenler, arayanların hepsi hiç bi kaç saat önce doğum yapmış gibi görünmediğimi söylediler. Bu nedenle yaşanan bi kaç saatlik yoğun ağrı-acıya rağmen sonrasında yaşanan rahatlık nedeniyle normal doğumu kesinlikle tavsiye ederim. Ne de olsa beyin ve vücut yaşadığı sıkıntıları kaydedemiyor, hepsi unutulup gidiveriyor bir kalemde. Geriye sadece mutluluklar kalıyor bize hatıra. Bu arada ziyaretçiler ve telefonlar kesildiğinde hemşirelerin nezaretinde ilk defa ayağa kalkıp tuvalete çıktım. Hemşire bana ayrıntılı olarak dikişlerimin bakımını nasıl yapmam gerektiğini anlatıp gösterdi. Yavaş yavaş kalk, kesinlikle yere bakma diye uyarmasına rağmen nasıl oldu bilmiyorum birden bulutların üzerinde yürüyormuş gibi hissetmeye başladım, etraftaki sesleri yeterince duyamaz olmuş, hareketlerim yavaşlamış, kulaklarım çınlamaya başlamıştı. Gözlerim tam olarak kararmasa da ortam buğulanıverdi sanki. Annem, eşim, hemşire hepsi bi yerlerimden tutarak yatağa yatırdılar beni usulca. Hemşire bu esnada bilincimin açık olup olmadığını kontrol etmek amacıyla sürüyle soru sordu. Tek tek ama yavaşça hepsine cevap verdim ki zaten yatağa uzanmamla yavaş yavaş normale dönüyordum. Epidural aldığım için bu tarz sorunların olması gayet normalmiş zaten bu yüzden ilk ayağa kalkışın hemşire nezaretinde olması gerekiyormuş. Gece boyu belirli aralıklarla hemşirelerin benim ve bebeğin kontrolleri için girip çıkması nedeniyle çok fazla uyuduğumu söyleyemem. Bi yandan da zati hemen yanıbaşımda uyuyan güzelliğin varlığına inanamadığım için sık sık ona bakma, nefes alıp verişini kontrol etmem gerekliymiş gibi hissediyordum.
Ertesi gün sabah önce bebek doktoru sonra da benim doktorum gelerek son kontrollerini yaptı ve çıkış öncesi bize bundan sonrası için neler yapmamız gerektiği konusunda çeşitli bilgiler verdiler. Çıkış işlemlerimiz yapılırken biz de son fotoğraflarımızın çekimini tamamladık. Böylece hem ben bir gece rahatla dinlenmiş hem de giyinip hazırlanmaya süslenmeye vakit bulabilmiş oldum. Fotoğrafları henüz alamadık ama eminim bendeki enerji bu son pozlara da yansımıştır. Hastaneden çıktıktan sonra oğluşum eve gelinceye kadar uyudu arabada. Ben de ona bizim bir evimiz olduğunu, o evde ona çok güzel bir oda hazırladığımızı, bundan sonra babası, o ve ben 3’ü bir arada bu evde yaşayacığımızı anlattım yol boyunca. Hastaneden çıktığımızın ertesi günü de babası oğlumuzun nüfus kaydını yaptırmaya gitti. Döndüğünde elinde tuttuğu mavi kimliği görünce çok duygulandım. Anne & baba hanelerinde kendi isimlerimizi görmek hem çok gurur vericiydi hem de gözyaşlarımın akmasına hakim olamadım. Bu anı yaşamak çekilen her sıkıntıya, endişeye, acıya rağmen müthişti. 9 ay beklemeye, yapılan testlere, alınan kilolara, kusmaya, her gün nefes nefese yürüyüşlere çıkmaya, harcanan paralara, doğum anında çekilen ağrılara hepsine değerdi, hepsine, hem de sonuna kadar. Hep dediğim gibi gene olsa gene yaparım, hiç düşünmeden hem de. Allah bundan sonrası için inşallah hepimizin yavrularına uzun, sağlıklı ömürler, bol şans versin, Rabb’im onları hep iyi insanlarla karşılaştırsın, bahtları ve yolları açık olsun inşallah.