hazır Eyo uyuyoken anlatayım parise hoşgeldiniz sürprizini:))
Efendim şimdi uçaktan indikten hemen sonra otelimize gitmek için metroya gittik, o sırada bineceğimiz tren kalkışa geçmek üzere azıcık koşturduk, Furkan vagona atladı ve da da da dannnn kapılar kapandı..Şu an gülüyorum ama büyük bi kabustu, oğluşum cama vurup anne annee diye bağırırken metro hareket etti, ben bi yandan koşuyorum, oğlum korkma sonraki durakta in diye sesleniyorum ama beni duymadığının farkındayım büyük bi telaş içinde camı yumruklayıp anne diye bağırıyor..ve metro uzaklaştı, ben eşime bağırıyorum oğlum gittiiii,bişeyler yap diye:) bi kadın geldi yanımıza salihi danışmaya götürdü, orda duyuru yapılacak diğer istasyonlara, ben ağlıyorum oğlum hiç bilmediği bi yerde dillerini konuşamadığı insanların arasında bilinmeze gidiyor...valizler ve eymen yanımda hiçbişi yapmadan öylece bekliyorum ağlayarak, sonra bi de bakıyorum ki gelen metronun camında Furkan, yarabbi nasıl da mutlu oldum o an:)) Tevafuk bu ya, bindiği vagonda daha önce Türkiyeye gelmiş bi Fransız adam ar ve Türkçe konuşabiliyor, furkanı görünce hemen yanına gidip onu sakşinleştirmiş ve merak etmemesini bize geri getireceğini söylemiş ve getirdi de sağolsun, Allah ondan razı olsun walla..sarılıp salya sümük ağladık oğluşla, adamla karısı da bizimle beraber ağladılar:)) bu da size PArise hoşgeldiniz sürprizi diye bi de espri yaptılar:)) böyle işte gider gitmez bi korku yaşadık ama hamdolsun sonu iyi bitti