Ben size doğumumu anlatayım :))
pazartesi günü akşam 6da hastaneye yattım. o saate kadar aslında hala doğurmayacakmışım gibi hissetmiştim. Odamıza yerleştik. hepimiz heyecanla doktorumuzu bekliyoruz. buarada hemşireler girip çıkıyor hazırlıyorlar beni. Saat 8. Doktorum geldi. Hazırmısın diye sordu. Bende heyecanla karışık biraz korkuyla hazırım artık dedim.Hadi o zaman gidip kızına kavuşturalım seni. Bütün aile doktorum asansöre bindik. Ameliyathene kapısına gelince herkese dönüp bize dua edin dedin. Eşimle gözgöze geldik. Tabi onun çoktan gözleri yaşarmaya başlamıştı. Konuşamadı bile aşkım. Sadece gözlerini kırptı. Bende ona öpücük attım :))
İçeri girdim. bir koşuşturmaca, bir telaş. Bütüm personal beni bekliyormuş. Beni masaya aldılar. Anestezi doktoru geldi. Yapacaklarını anlattı. Ve iğne için bana pozisyon aldırdılar. İğneyi yaparken canım yanmadı. En çok cnm yanan yer sondayı takarken oldu. Uyuşturmadan taktılar.
2-3 dk geçti ben hala uyuşmadığımı söyledim. Doktorum sağ tarafıma iğne batırdı. hissediyorum. sol tarafıma batırdı hissetmiyorum. Şimdi sana sakinleştirici yapıcaz korkma dedi. Sol kolumda bir ağırlık hissettim.... sonrası yok..... binde bir olan şey bana denk geldi. Sol tarafım uyuştu sağ tarafım uyuşmadı .....
Bebeğim nerde, bebeğim iyimi diye ağlayarak uyandım. Etrafımdakileri siluet şeklinde görüyordum. Herkes çok güzel bir kızım olduğunu söylüuordu. ama görmeden nasıl inanırdımki. Sonra bebğimi getirdiler. O kadar uslu beklemişki beni. Hiç ağlamıyordu yanıma geldiğinde. İşte o an gözgöze geldik. İnanılmaz bir duygu yine ağlamalar.... inanamıyordum benmmiydi bu minik kuzu. Tarifsiz bir sevgi.......
Bugün 5. günümüz. Spinalden dolayı inanılmaz başağrım var. ama umrumdad değil. nasıl olsa geçicek. kızım var artık yanımda. Aşığım ya hemde körkütük. Anne olmak mükemmel. Hayatımıza gökkuşağındaki bütün renkleri kattı yavrum. Artık herşey daha anlamlı.