- 26 Kasım 2007
- 2.214
- 4
- 43
hmmm ben de senin telefon numaranı istiyorum ..ararız kızımızın sesini duyarız, geçmiş olsun dileriz..bu vesileyle de..
valla ben aslında hepinizin tlf numaralarını istiyorum bilesiniz..tabi ben güven sağladığımıza inanıyorum..hepinize msj atarım numaramı..
bu arada canım gerçekten insan kendisiyle ilgili şeylerde doğum evlilik gibi olaylarda baş rol kendisi olduğu halde pek inanamıyor..başkasının hayatındaki olayları seyreder gibi geliyor..ben de aynı duyguları yaşadım..kızınla evinize geldikten sonra bile insan ilk şoku atamıyor..ama bir haftada sanki o hep sizinleymiş gibi geliyor..
bak ne anlatayacağım..
kızım tam bir haftalıkken kontrole götürdük..yenidoğan sarılığı çıktı..doktorumuz "bırakın bugün hastanede kalsın..ışık verelim..yarın öğleden sonra değerlendiririz durumu.."dedi..kulaklarıma inanamadım..kızımı bırakıp gitmek mi..bırakmam dedim..ağlamaya başladım..o bensiz olabilir mi dedim..ben de kalayım dedim..yatak yokmuş..zaten özel hastaneydi....saat gece 12ye kadar hastanede kızıma süt biriktirdim..ara ara emzirdim..gözü kapalı..o ışık altında çıplak yatıyordu..nasıl duygulanmıştım anlatamam..eve geldik muhammed ayaktaydı bizi bekliyordu..beresi kalmış kızımın anneannesinde..kokluyormuş öpüyormuş ebu ebu diye..annemleri bile ağlatmış bizim ufaklık..
neyse, ertesi gün sabah erken saatte hastanenin yolunu tuttuk..öğlene kadar bekledik hastanede..öğlen kanına bakıldı..ve taburcu ettiler kızımı..
o artık bizim..canımız kanımız..evladımız..o minicik yürek ellerimizde büyüyor..öyle bir sahiplik duygusu yerleşiyor ki içimize..herşeyden sakınıyoruz evlatlarımızı..Rabbim tüm anneleri ve evlatlarını bağışlasın korusun..Ada gibi hasta olan tüm çocuklara da Rabbim şifalar nasip etsin, ailelerin de sabrını bol versin..amin.
valla ben aslında hepinizin tlf numaralarını istiyorum bilesiniz..tabi ben güven sağladığımıza inanıyorum..hepinize msj atarım numaramı..
bu arada canım gerçekten insan kendisiyle ilgili şeylerde doğum evlilik gibi olaylarda baş rol kendisi olduğu halde pek inanamıyor..başkasının hayatındaki olayları seyreder gibi geliyor..ben de aynı duyguları yaşadım..kızınla evinize geldikten sonra bile insan ilk şoku atamıyor..ama bir haftada sanki o hep sizinleymiş gibi geliyor..
bak ne anlatayacağım..
kızım tam bir haftalıkken kontrole götürdük..yenidoğan sarılığı çıktı..doktorumuz "bırakın bugün hastanede kalsın..ışık verelim..yarın öğleden sonra değerlendiririz durumu.."dedi..kulaklarıma inanamadım..kızımı bırakıp gitmek mi..bırakmam dedim..ağlamaya başladım..o bensiz olabilir mi dedim..ben de kalayım dedim..yatak yokmuş..zaten özel hastaneydi....saat gece 12ye kadar hastanede kızıma süt biriktirdim..ara ara emzirdim..gözü kapalı..o ışık altında çıplak yatıyordu..nasıl duygulanmıştım anlatamam..eve geldik muhammed ayaktaydı bizi bekliyordu..beresi kalmış kızımın anneannesinde..kokluyormuş öpüyormuş ebu ebu diye..annemleri bile ağlatmış bizim ufaklık..
neyse, ertesi gün sabah erken saatte hastanenin yolunu tuttuk..öğlene kadar bekledik hastanede..öğlen kanına bakıldı..ve taburcu ettiler kızımı..
o artık bizim..canımız kanımız..evladımız..o minicik yürek ellerimizde büyüyor..öyle bir sahiplik duygusu yerleşiyor ki içimize..herşeyden sakınıyoruz evlatlarımızı..Rabbim tüm anneleri ve evlatlarını bağışlasın korusun..Ada gibi hasta olan tüm çocuklara da Rabbim şifalar nasip etsin, ailelerin de sabrını bol versin..amin.
Son düzenleme: