baktım yazan olmamış ben duygularımı yazayım günlüküm :)
44 bazen 46 beden giyiyorum xxl giyiyorum işn kötüsüde buna alışmışım...
genç kızkende kiloluydum ama bu kadar değildi large beden alınca canım sıkılırdı kendime kızardım düşündümde ben hiç M beden olmamışım
hep aynı etek hep aynı gömlek giymekten otururken göbeği kapatmaya çalışmaktan avmlerde vitrinlere bakamamaktan çok yoruldummm!!
fotoğraf çektiremiyorum herkes paylaşırken ben gizliyorum.. kendime fotoğraflarda bile bakamıyorum...
ben kendime ne yapmışım? canın sıkılınca ye moralin bozulunca ye çocuğun kalanını ye ye ye nereye kadar?
bir anda başlayıp bir anda biten diyetler tatlıya olan zafiyetler gözün doymaması?
yaşıtlarımdan en az 5 yaş büyük duruyorum.
herşey bitmiş gibi kendimi böyle kabul etmişim farkında olmadan taki geçen doktor kilo ver böyle olmaz ikinci bebek bu şekilde zor vücuduna bunu yapma diyene kadar.
ben kendimi böyle kabul etmiyorum hayır efendim ben şişman yaşamak istemiyorum ben giyinmek kuşanmak mutlu olmak sağlıklı olmak stressiz hamilelik geçirmek kendime saygımı geri kazanmak istiyorum
ben mutlu uyumak mutu uyanmak aynaya bakınca gülümsemek istiyorum!
gittiğim diyetisyenlerden biri demişti ki kilo vermek akıl işidir mantık işidir aklı ve mantığı kullanınca olur! aynen öyle. burayada bunları kendimi motive etmek için ilk gün heyecanını kaybetmemek için herşeye rağmen yememeye direnmek için ve en önemlisi kendimle yüzleşmek için yazıyorum!...