Ne güzel insana doyduysanız.
büyük şehirde yalnız başımıza oğlumuzu büyütüyoruz. Eşim genelde seyahatte. Burada okudum liseyi üniversiteyi çalışıyorum geniş çevrem var ama İstanbul şartlarında bir telefonla evimin kapısını çalacak tek kişi komşumdur.
Mesela emekli bir kapı komşum teyze var. O da benim gibi zor şartlarda çalışmış ve çocuklarını büyütmüş o kadar empat ki bana karşı. Çok iyiliğini görüyorum. Annem olsa o kadar olur. Onun da çocukları şimdi farklı şehirlerde o da tek başına. Yemek yapıyor getiriyor. Oğlum bebekken duş almak için bile çağırıyordum. Sıkılsam kahveye giderim. Benden tek isteği mesela 2-3 güne bir kapımı çal yaşıyor muyum diye dedi tüylerim diken diken oldu. Böyle bir yalnızlık içindeyiz….