meraba kızlar..
ben de yeme bozukluğu yaşıyorum. 20 yaşındayım ve lise 2den beri yemek kalori kusmak ataklar tartı diyet döngüsü içinde yaşıyorum...
resmen adam gibi beslenmıyıorum. ne yediğim belli ne yemediğim. bi gunum digerini tutmuyor. bazen dunyaları yiyorum oralı olmuyorum ertesi gunu sebze yemegını cok kacırdım dıye kusuyorum..çiğneyip çiyneyip tükürdüğüm de oluyor. suan haftanın 3 gunu yoğun kardıyoyla bırlıkte deli gibi rejim yapıyorum. eskiden hedefim 50ydi şimdi o hedefıme ulaşmış gıbıyım ama suanda da 45i dusunur oldum. ne kadar cagresizim bilseniz.. rüyalarımda bıle çikolata ...............................................................
meraba kızlar..
ben de yeme bozukluğu yaşıyorum. 20 yaşındayım ve lise 2den beri yemek kalori kusmak ataklar tartı diyet döngüsü içinde yaşıyorum...
resmen adam gibi beslenmıyıorum. ne yediğim belli ne yemediğim. bi gunum digerini tutmuyor. bazen dunyaları yiyorum oralı olmuyorum ertesi gunu sebze yemegını cok kacırdım dıye kusuyorum..çiğneyip çiyneyip tükürdüğüm de oluyor. suan haftanın 3 gunu yoğun kardıyoyla bırlıkte deli gibi rejim yapıyorum. eskiden hedefim 50ydi şimdi o hedefıme ulaşmış gıbıyım ama suanda da 45i dusunur oldum. ne kadar cagresizim bilseniz.. rüyalarımda bıle çikolata yiyip uzuluyorum o derece..
cnm diyetisyene gitmen en doğru olanı .Ama şunuda unutma her şetde ılk adım beyinde başlıyor kendini yavaş yavaş bunu yapabilirim diye hazırlarsanda iyi olur
Sana katılıyorum,beyinde bitiyor kesinlikle önce.Ama mesela şu anda gayet kararlı ve sağlıklı hissediyorum kendimi ve yapabileceğime tam inanıyorum.Gel gör ki o yeme atağı anında insanın gözü dönüyor,durduramıyorsun o anı,bir anda oluyor,ne oldu ne bitti ne yapıyorum demeden atak yaşanmış oluyor ve gerisi geliyor.O an geldiğinde kaçış olmuyor işte.Yemem gerektiği kadar yiyip sporumu yaptığımda kendimi her anlamda sağlıklı hissediyorum.Atak olunca da spor da gidiyor psikoloji de...Umarım bu kez olur ne diyeyim
Sen bu kadar kararlı isen başarılı olcağınada eminim cnm.Atak anları illaki yaşıyacaksın ama kendine sen böle güvendikce hepsini aşabileceğine inanıyorum.Zaten bir iki kere o atak anlarını geçiştirirsen görde bak gidecek kılolar gelecek formda sportif bir bayan.
Desteğin ve olumlu düşüncelerin için teşekkür ederim,gerçekten bende iyi etkisi oldu yazdıklarının.Atak yaşamamayı diliyorum çünkü yedikten sonra çıkarmaya çalışırken vücuduma zarar verdiğimin farkındayım.Boğazımı zorladığım için boğazımda ve laktasif ilaçlar aldığım için bağırsağımda,midemde problem yaşıyorum yapınca.Bilinçli ve kararlıyım,amacım o atak noktasına gelmemek,kendimi kaybetmemek ve sağlıklı yaşamak.Bakalım atak zamanı aldığım kiloları verecek miyim ve daha da ilerlemiş şeklinde istediğim kiloya inebilecek ve bunu koruyabilecek miyim?Bir de çok kilo verdiğim için çevrenin sürekli ve hiç bitmeyen soruları ve meraklı,irdeleyen bakışları var,başka konu yokmuş gibi sürekli benimle ve verdiğim kilolarla ilgili konuşuyorlar,cidden abartmıyorum.O anda ne yiyorsam en ufak ayrıntısıyla sorup inceliyorlar.Yediğim her lokma incelendiği için çalıştığım yerde rahat yemek yiyemez oldum.Okuyanlara tuhaf,abartı gelecek ama yaşanınca cidden zor bir durum.Günde en az beş,altı kez bu konu açılıyor ve bu beni inanılmaz derecede baskı altına sokuyor.Bir örnek vereyim,ben öğretmenim ve geçen gün elimde notlarım,teneffüste acele şekilde öğretmenler odasına gitmeye uğraşıyorum,üst üste girdiğim 9. dersteyim düşün.Sekreter hanım seslendi,bakar mısınız acil bir şey var diye,merak ettim sekreterliğe girdim.Meğer sekreter hanımın bir yakını benim verdiğim kiloları öğrenmiş ve merakından beni görmek istemiş,benimle konuşmak istiyor.Tabi ki yardımcı olmak güzel bir şey ve ben bundan asla rahatsız olmam ama yardım isteği dışında sürekli inceleyen,irdeleyen bakışlar ve aynı konunun defalarca ama defalarca konuşulması...Bunu bir iki üç değil günde birkaç kez yaşadığını,bir iki kişinin değil her gördüğün kişinin bu konuyu defalarca açtığını düşün.Yerimde olsan kendini baskı altında hissetmez miydin,bunalmaz mıydın?
Ya da bir örnek daha vereyim,mesela dersin ortasındayım gayet ciddi modda akıcı şekilde ders anlatıyorum.Öğrencinin birden dersi bölüyor ve:''Hocam,siz gittikçe zayıflıyorsunuz,ne yapıyorsunuz kıskanıyorum valla yeter.''Veya teneffüs aralarında yanıma gelip aynı şekilde söyleyen milyon tane öğrenci.Tabi öğrencileriyle ilgili görüşmeye gelen velileri hiç saymıyorum,onlar da çok fena,hatırlamak bile istemiyorum,o derece.Artık resmen kaçar oldum hepsinden.İşte böyle...Sen de bi dokun bin ah işit gibi oldun ama paylaşmak istedim,bende mi bir anormallik var yoksa yerimde olan herkes de bu durumlsrda baskı hissedip bunalıyor mu diye.
Cnm gerçekten çok zor bir durum sürekli birilerinin seni izlemesi takip etmesi insanın yeme alışlanlığını bırakalım her hareketini kısıtlar.Sende bunu zorluklarını yasıyorsun.sonucta tek kılo veren sen değilsın her kısı ıstedığı sürece hastalığıda yoksa sen gibi kilo vereblir insanların bunu anlaması lazım
.Ama herkez bir değil sana diyeceğim sen kendin için yapıyorsun sadece kendin için ve çevrendekilerin merak etmesi vb. durumlar zor olsada takmamaya çalış.Sen kendinde söledin daha önce de kılolar verdığını yine vereceksin buna inan ve en önemlısı sen istediğin iiçin yapacaksın.Okulunda olsun dısarda olsun gönlünden geceni yap ye cnm (tabi ataklar anında oan kendine oyalanacak bişeyler bulursan çok daha iyi olur).Kimsenin senin azmini kırmasına izin verme sen bir amaç için yola çıktın ve beyinine bunu yerleştırdin çevrenin merakıda önemsenmiyecek şeyler.Başarabilirim deme sakın BAŞARACAĞIM de ama tabiki yavaş yavaş sağlığını tehlikeye atmadan tamammı cnm.
Merhaba hocam. Yazdıklarınızı birebir okudum ve sanki duygularıma tercüme olmuşsunuz. Aynı sorun bende de var. Gecen sene cok yiyerek ve ergenliğinde verdiği büyümeyle (kesinlikle bu derece değil yeme bozuklugum yoktu yani ) aldıgım kilolarla 74'ü zorluyordum. -16 yasındayım bu arada- Ve bu yaşta belki anlarsınız kendini beğendirme duygusu yogundur. Malesef aldıgım kilolardan ve yediğimle beraber cok tepki gördüm.Gerek ailem gerek cevreden cok igneliyici cümleler... Buda özgüven kaybıma neden oldu ve kendim anii bi kararla zayıflamaya karar verdim. Ve cok zorlandım gercekten duygusal olarak deprasyondaydım diyebilirim. Ama başardım yaz tatilinde ayda 3-4 gün cıkıyordum dısarıı .Aklımdaki düsünce 'İnsanlar pisman olacak.Zayıflayacagım' dı. Yani zayıflamıs bi halde göreceklerdii ve onlara büyük süpriz yapacaktım.Öyle de oldu tam 8 kilo verdiim. Boyum 1'75 oldugu icin 65 kilodayken bacaklarım incecik manken gibi olmustum.Herkesin gozu bendeydi.İnsanlar , arkadaslarım, erkekler , ailem bile manken gibi oldugumu soyliyorlardı.Hosuma gidiyordu ama belli bi süre sonra cok bunaltmaya basladı.Misafirlikte kilo koruma dönemimde yemediğimde babam sürekli benim kızım zayıfladı , 8 kilo verdii, herkesin nasıl verdin gibi sorularından daralmaya basladım.Ve artık dikkat etmiyordum.Her gecen gün biraz daha yiyordum.Yediğimde bile hala ye kızım ye sana zayıf olmak yakısmıyo diyorlardı. Simdi ise Yeme Bozuklugu Olan Bir Genc kız durumundayım.Evde ki herseye dibini kurutana kadr yemek istiyorum. Surekli abur cubur yiye yiye eski halime geri döndüm. 73 kiloyum.Simdide moralim cok ama cok bozuk.Babam neden durgunsun yine dediğinde kendimi ağır hissediyorum diyorum ve cevabı 'Ye ye ağır hisset' diyor. Bu cok kötü . :2: Cok denedim yeniden diyet yapmayı fakat o ataklar geliyor ki kendimi durdurmak imkansız. :2: Psikologa gidiyim desem babam izin vermez , diyetisyenede karşı , yani anlayacagınız cok karmasalardayım. Kendimi cok kötü hissediyorum. Napmalıyım bilmiyorum.. :2:
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?