Çoğunlukla homeofis çalıştığım için yaşlı anne ve babama boş zamanlarımda kendi evlerinde bakıyorum. Haftada bir kaç gün de yardımcıları geliyor. Annemin hastalık süreciyle başladı bu durum. Annem yıllardır rahatsızdı ama son yıllarda kendini iyice bıraktı. Hiç bir iş görmüyor, bir şeyle ilgilenme isteği sıfır. Ya robot gibi sessiz ya aşırı talepkar oluyor. Aslında ona çok düşkünüm. Meme kanseri geçirdiğinde de sürekli baktım. Ama belli bir yaşa gelince ve sorumluluklarınız artınca aşırı zor oluyor. Babam ise Allah sağlık versin 86 yaşında, annemden yaşça büyük olmasına karşın çok daha iyi durumda. Onun da her şeyin içinde olmak gibi bir huyu var. Hem evlerinin işleri yapılsın hem de kendi kontrolünde olsun her şey istiyor. Aslında ikisi de sahipsiz kalmış, birinin babası erken ölmüş, diğerininki bırakıp gitmiş. Birbirleriyle çok uyumlu olmadıkları halde evlendirilmişler. Sonra hayatım sorumluluklarıyla baş edemeyip kavga, dövüş, hastalık, tüm sorunlarını biz çocuklara yansıtarak bir ömür geçirdiler. Ayrıntıları anlatmaya gücüm yok. Fakat çocukluğumuz aşırı zordu. Bunun yanında bir de eşimin annesinin talepleriyle karşılaştım, ama tabiri caizse susturup son noktayı koydum. 2 bekar kızı olmasına karşın bizle yaşamak istedi ama izin vermedim. 1 oğlu daha var üstelik. Şimdi annem ve kayınvalidem birbirleriyle görüşmüyor. Yani arkadaşlar bu yaşlılara ilgilenmek gerekse de mesafe koymak lazım. Çünkü çok egoist olabiliyorlar. Eskiden o kadar merhametliydim ki, kimseyi üzmemek için azami çaba sarf eder, debelenip dururdum. Ama artık bir uzaklaşma, bir kaçma, derin bir sessizlik ihtiyacı hissediyorum...