Herkese merhaba ben 32 yaşının içinde evli 9 yaşında bir oğlu olan bir kadınım dışarıdan bakınılınca çok sıradan bir aileyiz ama ben aslında hayatımdan çok bıkmış durumdayım herşeyi herkesi gerimde bırakıp gitmek ve yeni bir hayat kurmayı çok istiyorum ama oğlumdan dolayı yapamadım birkaç kere denedim ama geri adım attım hep oğluma anneme kıyamadım
artık kararımı verdim bu hayatta mutlu olmaya çalışıcam onun için sizlerin paylaşımına ihtiyacım var
kısaca anlatyım ben mutsuz bir ailede büyüdüm herzaman tek başına mücadeler verdim ilkokuldayken kendim sabah kalkıp kahvaltımı hazırlardım giyinir okula giderdim çünkü annem gece yarısına kadar babamın kardeşlerine hizmet ettiği için kıyamazdım kaldırmaya
saçlarım hep kısacık keslirdi çünkü taramam daha kolay olurdu
kendi çabalarımla üniversiteyi ilk senede kazandım üniversitede çok aşık oldum ama ailem sorunlu olduğu için ayrıldım
okul bitti eve döndüm (ankarada okuyordum istanbulda yaşıyoruz) ama bizimkilerin huzurunu bozdum işe girdim ordanda ayrıldım istediğim gibi iş bir türlü bulamadım
eşimle tanıştım o dönem evlenip evden kurtulmak istiyordum belkide bilemiyorum ama 1 sene içinde evlendim babam ne çok sevinmişti evlendim diye kurtuldu ya
rahata kavuşacağıma tam bir batağa düştüm kayınvalidem beni hiç ama hiç sevmedi her fırsatta sana hazinemi verdim deyip benle uğraştı eşimde dönemde annesinin esiri gibiydi ne derse hiç tartışmasız yapardı tabi ailemde destek olmadığı için daha çok ezdiler beni
düğün hazırlıklarında herşeyden mahsun evlenmeme sebep oldu bana ilk zamanlar hep emrederdi herşeyimize karışırdı şimdi bile ara ara benle takışıyor çok yordu beni bu kadın
annem babamdan çok çekinirdi bu sebeple hiç bir sorunumu babama yansıtmazdı banada dayanmaktan başka çare yoktu
hamile kaldım oğlum oldu çok hastalıklı bir bebekti o dönemde eşimle daha çok vakit geçirmeye başladık yakınlaştık eşim annesinin bana yaptıklarını yavaş yavaş anlamaya başladı işe girip çalıştım derken bu zaman geldik ben gerçekten eşimin ailesinden beni sevmemelerinden çok ama çok sıkıldım hep boşanmak istedim ama hep annem bana baban çok kızar ayrılma oğlun ne olur diye diye beni bu hayatı yaşamaya zorladı
şimdi artık oğlumda büyüdü bazen bana anne sen boşansan ben senle gelirim ve sana hiç kızmam demeye başladı benim yaşadıklarımı birazda olsa anlamaya başladı
şimdide eşim çok hasta onu bırakmayı istemiyorum ona üzülüyorum ama burda yaşamaktanda çok sıkıldım bu düşünceleri içime atmaktanda panik atak hastası oldum bir süredir hayatımı şekillendirme konusunda çok kararsızdım ama artık kendimi eşime ve oğluma adamaya karar verdim yeni bir hayat kurup arkamda üzgün insanlar bırakamam
işte bu noktada yardımlarınızı bekliyorum benim durumumda olan arkadaşlar varmı siz bu duruma bu mutsuzluğa nasıl dayanabiliyorsunuz birbirimize destek olalım mı ne dersiniz
okuyan herkese çok teşekkür ederim
artık kararımı verdim bu hayatta mutlu olmaya çalışıcam onun için sizlerin paylaşımına ihtiyacım var
kısaca anlatyım ben mutsuz bir ailede büyüdüm herzaman tek başına mücadeler verdim ilkokuldayken kendim sabah kalkıp kahvaltımı hazırlardım giyinir okula giderdim çünkü annem gece yarısına kadar babamın kardeşlerine hizmet ettiği için kıyamazdım kaldırmaya
saçlarım hep kısacık keslirdi çünkü taramam daha kolay olurdu
kendi çabalarımla üniversiteyi ilk senede kazandım üniversitede çok aşık oldum ama ailem sorunlu olduğu için ayrıldım
okul bitti eve döndüm (ankarada okuyordum istanbulda yaşıyoruz) ama bizimkilerin huzurunu bozdum işe girdim ordanda ayrıldım istediğim gibi iş bir türlü bulamadım
eşimle tanıştım o dönem evlenip evden kurtulmak istiyordum belkide bilemiyorum ama 1 sene içinde evlendim babam ne çok sevinmişti evlendim diye kurtuldu ya
rahata kavuşacağıma tam bir batağa düştüm kayınvalidem beni hiç ama hiç sevmedi her fırsatta sana hazinemi verdim deyip benle uğraştı eşimde dönemde annesinin esiri gibiydi ne derse hiç tartışmasız yapardı tabi ailemde destek olmadığı için daha çok ezdiler beni
düğün hazırlıklarında herşeyden mahsun evlenmeme sebep oldu bana ilk zamanlar hep emrederdi herşeyimize karışırdı şimdi bile ara ara benle takışıyor çok yordu beni bu kadın
annem babamdan çok çekinirdi bu sebeple hiç bir sorunumu babama yansıtmazdı banada dayanmaktan başka çare yoktu
hamile kaldım oğlum oldu çok hastalıklı bir bebekti o dönemde eşimle daha çok vakit geçirmeye başladık yakınlaştık eşim annesinin bana yaptıklarını yavaş yavaş anlamaya başladı işe girip çalıştım derken bu zaman geldik ben gerçekten eşimin ailesinden beni sevmemelerinden çok ama çok sıkıldım hep boşanmak istedim ama hep annem bana baban çok kızar ayrılma oğlun ne olur diye diye beni bu hayatı yaşamaya zorladı
şimdi artık oğlumda büyüdü bazen bana anne sen boşansan ben senle gelirim ve sana hiç kızmam demeye başladı benim yaşadıklarımı birazda olsa anlamaya başladı
şimdide eşim çok hasta onu bırakmayı istemiyorum ona üzülüyorum ama burda yaşamaktanda çok sıkıldım bu düşünceleri içime atmaktanda panik atak hastası oldum bir süredir hayatımı şekillendirme konusunda çok kararsızdım ama artık kendimi eşime ve oğluma adamaya karar verdim yeni bir hayat kurup arkamda üzgün insanlar bırakamam
işte bu noktada yardımlarınızı bekliyorum benim durumumda olan arkadaşlar varmı siz bu duruma bu mutsuzluğa nasıl dayanabiliyorsunuz birbirimize destek olalım mı ne dersiniz
okuyan herkese çok teşekkür ederim