- 5 Mart 2017
- 1.786
- 1.988
- 133
Her akşam gidecek ne halim var ne de istek. Yüzlerini görmeye bile tahammülüm kalmadı ki.
Her akşam gidecek ne halim var ne de istek. Yüzlerini görmeye bile tahammülüm kalmadı ki.Aslinda onlar gibi yapacaksiniz,en temizi. Onlar gelmeden siz gideceksiniz her aksam.
Allahım tam sinirlik nasıl katlandınız ya bir yıl şuan size ayrı kızdım :) müsait değilim deyin misafir gelicek fln siz arayın her gün gelıcem dıye napıcak acaba.Ama onu yapamazsınız o yapıda değilsiniz belli.Çok yorgunum bugün erken yatıcam lafını çok söyledim. Sen yat bizim için sorun değil dediler kız da kocası da. Kanser ediyorlar insanı.
Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
Bana yobaz diyenler olabilir ama evli çiftlerin akraba dışında arkadaş çiftleri eve davet etmesini uygun bulmuyorum.
Bu şekilde çok aldatan duydum.
Dışarda yemek yemek çay içmek daha iyi.
Sonra boyle foku cıkıyor cunkuç
Aynen bende gelmeyene gitmiyorum geçen günde azar işittim halamdan neymiş küsüyorlarmış halamdan işitiyorum bunu dedim kendileri kaç kere geldi diye sonrada iki kez tekrarladım gelmeyene gitmem diye ama anlamazlarEskiden misafirliğin de bir adabı vardı. Annem babam bize gelmeyen insanlara üst üst gitmezlerdi ayıp olur diye. Sıra onlarda derlerdi.
Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Bebek hasta faln deyin misafir kabul etmiyoruz dışarıda görüşelim desin eşin
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
Bu kadar yüzsüz insanlara sakin kalamazdım heralde bizimde böyle samimi olduğumuz çift vardı ve mesafe koyduk araya birdaha görüşmedik iyide oldu kendi hayatınız sonuçta birileri kırılır üzülür diye kendinizi yıpratmışsınız .. Sonunda ölüm yok ya tavrınızı belli edin .. İnşAllah halledersiniz biran önceBir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
Olmayan birşey değil. Adamın annesi gilin yazlıklarında şofben var onu alıp kendi evlerine takacaklar. Kocam da bilgili sökmeyi takmayı biliyor. Eşimden rica ettiler gidelim beraber söküp getirelim diye. Ben de sorun etmemiştim ama bir aradım akşam olmuş sekiz neredesin dedim. Efendim yorulmuşlar Mehmet de avmye geçelim bir çay içelim diye tutturmuş. Kız da yanlarında kocasının peşinden düşmüyor zaten bakkala bile beraber gider. Eşim de çaya asla yok demez tiryaki kendisi. Oturmuşlar çay içmişler üçü. Ve eşim anlatıyor diyor ki kocası dururken karşıma kendisi oturdu. Yani adam kocamın çaprazında kızın yanında oturuyor, kız kocamla karşılıklı oturuyor. O zamanlar sorun etmedim ne var bunda dedim de yeni yeni huylanmaya başladım. Belki ben geri kafalı bir düşünceye sahibim ama ben samimi olmadığım bir adamın karşısına geçip oturmazdım. Asıl arkadaş olan benim kocamsa kocam oturur arkadaşının karşısına. Haksız mıyım?Yaa nolur sizde çıkın çıkın gidin yaa.. akşam oturmasına, 5 çayına ne bileyim pazar kahvaltısına falan pat diye bitiverin kapılarında.. siz yorgunsanız gidin yatın nasıl bir mantıktır.. siz gidip yattığınızda yada balkonda ağlarken evinizde 3ünün rahatça takılmalarını da göz önünde bulundurarak eşiniz arkadaşınızın, arkadaşıda kızın lafından çıkmadığına göre dışarda da 3ünün buluşması kuvvetle muhtemeldir.
O tür konulara dikkat etme meselesi kişiden kişiye değişiyorBelki ben geri kafalı bir düşünceye sahibim ama ben samimi olmadığım bir adamın karşısına geçip oturmazdım. Asıl arkadaş olan benim kocamsa kocam oturur arkadaşının karşısına. Haksız mıyım?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?