Peki ne yapmalıyım sizce eşim gerçekten önemsemiyorsa düşüncelerimi ruh halimi? Eşime nasıl davranmam lazım yani. Az önce de bir doz tartıştık. Konuyu ben açtım Mehmet'le de 2 güne bir görüşme mesafe koy dedim ne hakkım varmış bunu demeye. Kendi bana diyor muymuş onla bunla görüşme falan. Yani ne hakla arkadaşıyla görüşmesine karışırmışım. Zaten hergün çıkan gezen biri değilim öyle bir huyum mu var da uyarıyorsun diyor. Sinirlerim bozuldu.Sorun kocanız bu kadar rahatsizsaniz hala iyi olalim dememeli. Kocaniz onemsemiyor pek galiba düşüncelerinizi ruh halinizi
Eğer sizi teselli etmek için gelseydi balkonda yanınızda olurdu. Yalansa, sizin moraliniz zerre kadar umurlarında değil, kahvehanenin gediklisi gibi gelmişler. Her iki durumda da sahte bir dostluk. Eşiniz de en azından, açık açık ailevi bir konu olduğunu belirtip onları göndermeliydi.Eve doğru çıkarken onların evinin sokağını geçtik, baktık eve gitmiyorlar sizi bırakıp dönelim dedi kız. Apartmanın kapısına geldik, kapıyı açtık, baktık gidecekleri yok ben sinirden çatlıyorum zaten sanki çocuğuz kaybolacaz kapıya kadar bırakıyorlar. Ben utandım onların yerine bu yüzsüzlükten dolayı. Eşim de benim gibi hissetmiş olmalı ki davet etti kapıyı yüzlerine çarpıp gitmek eşim açısından absürt olurdu arkadaşıyla kötü de olmak istemiyor ya. Eh ben kabul etmezler herhalde dedim ihtimal vermedim geleceklerine ama bir baktım geliyorlar asıl sinir krizim de evde oldu zaten oturdum saat 1 e kadar balkonda ağladım kendimi yedim sinirden. Mutfağa peçete almaya giriyorum yüzlerine bakmıyorum bakarsam patlarım. Yani inanılır gibi değil o gün bile saat 1 buçuğa kadar oturdular ya. Kâbus gibiydi. Bir de ertesi gün özür diliyor benden neymiş efendim aslında oturmak istememişler, eşim kalın sakinleşsin kafası dağılsın demiş! Seslerini duyuyordum asla böyle birşey demedi eşim havadan sudan siyasetten zırvaladılar güldüler eğlendiler. Ve eşime de sordum dememiş öyle birşey. Nezaketen çağırdım ciddi ciddi geleceklerini düşünmemiştim diyor.
Aynen öyle koçan istiyorsa dışarda görüşsün ben yanlızım kimsem yok kocaman akrabalarım ve cevrem olmasına rağmen kimse ben istemediğimi sürece beni göremez ve ben herkese açıkça söylüyorum beni aradığınızda acmıyorsam görüşmek istemiyorum zorlamayın diye iki kere çat kapı biri gelirse kapıyı da acmi yorum içerden sesi de kesmeden kimse beni sevmek zorunda değil harika bir birey de olmaya çalışmıyorum kaç yıllık insan ömrü başkalarını memnun ederek geciremem sizede tavsiye ederimEşim sağolsun patlayarak söyleyeceğim galiba. Yemişim arkadaşını da dostluğunu da ben neyim ya o dostuysa. Bık-tım. Bir daha ararsa noktayı koyacağım.
Eşiniz biraz bencil anladığım kadariyla aslında baya bencil. Evliliginizde onlar için kavga ederken hala eve davet edebilmesi yada adamla mesafe koymamasi bunu gösteriyor. Böyle gevsek bir adamla dışarı çıkıp ne konusabiliyor ki muhabbetleri uyuyor ki görüşüyor. Sizinle uyusmuyor gibi hatta değil mi?Peki ne yapmalıyım sizce eşim gerçekten önemsemiyorsa düşüncelerimi ruh halimi? Eşime nasıl davranmam lazım yani. Az önce de bir doz tartıştık. Konuyu ben açtım Mehmet'le de 2 güne bir görüşme mesafe koy dedim ne hakkım varmış bunu demeye. Kendi bana diyor muymuş onla bunla görüşme falan. Yani ne hakla arkadaşıyla görüşmesine karışırmışım. Zaten hergün çıkan gezen biri değilim öyle bir huyum mu var da uyarıyorsun diyor. Sinirlerim bozuldu. ☹
Evet bazen bizden iyisi yok iyi ki onunla evlenmişim diyorum ama bazen de hiç anlaşamadığımızı düşünüyorum kafam çok karışık. Birkaç konuda çok zıtız sadece. Ve o da baskın karakterli ben de, o yüzden o zıt olduğumuz konularda bazen kavga çıkıyor ne o alttan alıyor ne ben.Eşiniz biraz bencil anladığım kadariyla aslında baya bencil. Evliliginizde onlar için kavga ederken hala eve davet edebilmesi yada adamla mesafe koymamasi bunu gösteriyor. Böyle gevsek bir adamla dışarı çıkıp ne konusabiliyor ki muhabbetleri uyuyor ki görüşüyor. Sizinle uyusmuyor gibi hatta değil mi?
Şu an çok sinirliyim tartıştık öyle bir yaklaşımlarını görmedim ne eşimden ne de onlardan ama sinirliyim ya herşey olağan geliyor belki de dediğiniz gibidir bilemiyorum.Bu ne dib dibe özel hayatta kalmamış bu tür arkadaş ilişkilerin sonu boynuzdur güzelim birbirinin karısına bakarlar sonrada biri diğerini ayartır senin için demiyorum yanlış anlama genel kaide bu Allah akıl fikir versin kocana
Eve davet etmeyi kesti şükür. Beni zorlama hakkı yok zaten istemiyorum dedim bitti gitti tamam ben erkek erkeğe dışarıda görüşürüm dedi. Ama onlar çok ısrarcılar görüşmekte mesaj atıp arıyorlar hep ve ben her seferinde geriliyorum eşim de bıktı haliyle bu gerilmelerimden. Devamlı onlarla ilgili konu açıp dert yanmamdan bıktı ama haksız göremiyorum kendimi de. Yeminle mesaj atasım var sizin yüzünüzden eşimle aram bozuluyor diye. Sinirliyken de açarım ağzımı yumarım gözümü çok pis konuşurum. Ne yapsam?Eşiniz biraz bencil anladığım kadariyla aslında baya bencil. Evliliginizde onlar için kavga ederken hala eve davet edebilmesi yada adamla mesafe koymamasi bunu gösteriyor. Böyle gevsek bir adamla dışarı çıkıp ne konusabiliyor ki muhabbetleri uyuyor ki görüşüyor. Sizinle uyusmuyor gibi hatta değil mi?
Çocuğunuz uslu bir çocuktur ondan bunalmıyor bence. Ay ne diyim yani Allah yardımcınız olsun ama konuşun bence açık açık. Brnim çocuğum var ve ben yoruluyorum uyumak istiyorum, sizi de kırmak istemediğim için evime kabul ediyorum deyin.Denedim vallahi kız da seve seve ilgileniyor. Bir sefer banyo yaptırmam lazımdı ama kaldı bugün neyse dedim. Gel beraber yıkayalım yardım edeyim dedi ve seve seve yardım etti. Garip yani bunalmıyor çocuktan.
Ben kendi yanımda isteyemem. Eşim de asla istemez bu zamana kadar hiç yapmadığı birşey zorda kalsak bile yapmadı. Hele de sırf uzaklaşsınlar diye asla borç istemez. Ve ben arayıp da gitmek istemiyorum açıkcası zaten akşama kadar hışım çıkıyor evimde oturayım ayaklarımı uzatıp. Kısaca ben zaten eve çocuğa zor yetişiyorum kendime ayıracak zamanım olmuyor bir de onlarla uğraşmak muhatap olmak istemiyorum.Her gün arayın karşı tarafı uygunsanız geleceğiz diye
Bir de onlardan borç isteyin daha da kapınızın önünden geçmezler
Bakalım zaten bugün sabrım taştı ama tepki vermekte geç kaldım eşime de söyledim bir daha asla görüşmeyeceğim konuşmayacağım dedim bir nevi rest çektim araları bozulsa da umrumda değil. Olan bana oluyor ya yeter. Tekrar gelmek isterlerse bizzat mesaj atacağım attığım mesajı da burada paylaşırım.Çocuğunuz uslu bir çocuktur ondan bunalmıyor bence. Ay ne diyim yani Allah yardımcınız olsun ama konuşun bence açık açık. Brnim çocuğum var ve ben yoruluyorum uyumak istiyorum, sizi de kırmak istemediğim için evime kabul ediyorum deyin.
Eve doğru çıkarken onların evinin sokağını geçtik, baktık eve gitmiyorlar sizi bırakıp dönelim dedi kız. Apartmanın kapısına geldik, kapıyı açtık, baktık gidecekleri yok ben sinirden çatlıyorum zaten sanki çocuğuz kaybolacaz kapıya kadar bırakıyorlar. Ben utandım onların yerine bu yüzsüzlükten dolayı. Eşim de benim gibi hissetmiş olmalı ki davet etti kapıyı yüzlerine çarpıp gitmek eşim açısından absürt olurdu arkadaşıyla kötü de olmak istemiyor ya. Eh ben kabul etmezler herhalde dedim ihtimal vermedim geleceklerine ama bir baktım geliyorlar asıl sinir krizim de evde oldu zaten oturdum saat 1 e kadar balkonda ağladım kendimi yedim sinirden. Mutfağa peçete almaya giriyorum yüzlerine bakmıyorum bakarsam patlarım. Yani inanılır gibi değil o gün bile saat 1 buçuğa kadar oturdular ya. Kâbus gibiydi. Bir de ertesi gün özür diliyor benden neymiş efendim aslında oturmak istememişler, eşim kalın sakinleşsin kafası dağılsın demiş! Seslerini duyuyordum asla böyle birşey demedi eşim havadan sudan siyasetten zırvaladılar güldüler eğlendiler. Ve eşime de sordum dememiş öyle birşey. Nezaketen çağırdım ciddi ciddi geleceklerini düşünmemiştim diyor.
Şu an çok sinirliyim tartıştık öyle bir yaklaşımlarını görmedim ne eşimden ne de onlardan ama sinirliyim ya herşey olağan geliyor belki de dediğiniz gibidir bilemiyorum.
valla bende çocukluyum çok iyi anlıyorum siz iyi dayanmışsınız ben o kadar da dayanamazdım yüzsüz insanları hiç sevmiyorum.Anlamıyorda rahatsız olduğunu.Açık açık söyleyin çocugum çok yordu bugun erken yatıcam,çocuk durmadı evi bile süpüremedim çok işlerim var gibi bahaneler üretin ya da siz onlara gitmeye calısın bakalım napıcaklarBir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
hayir de boswer esini cocuga bakan o degil yorulan yiparanan sensin insanlar gercekten cok düsüncesizBir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
En doğrusu bu zaten, Allah yardımcınız olsun. Bir an öncerahata kavusursunuz inşallah.Bakalım zaten bugün sabrım taştı ama tepki vermekte geç kaldım eşime de söyledim bir daha asla görüşmeyeceğim konuşmayacağım dedim bir nevi rest çektim araları bozulsa da umrumda değil. Olan bana oluyor ya yeter. Tekrar gelmek isterlerse bizzat mesaj atacağım attığım mesajı da burada paylaşırım.
Hani kavga ettiğinizde belki gidelim kafaları dağılsın diye düşünmüşler diyelim de "uyanamaz mı?" ne demek yahu? Altı üstü çay içeceksin uyuyorsa git kendi evinde, zor geliyorsada kafede iç. Sizin yerinize olsam mesajlarda konusu muhakkak geliyordur, çocuğum olduğu için onların temposuna yetişemediğimi bu yüzden herkese karşı misafir görüşmelerimi kısıtladığımı hatta ailece aldığım bir kadar doğrultusunda dışarıda 1-2 saatliğine görüşmeler yaptığımı belirtirdim.Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?