- 1 Ağustos 2015
- 203
- 380
- 43
-
- Konu Sahibi anneYILDIZ
- #481
Sevgisizlik boşanmak için en büyük sebep bence. Ne için kim için uğraşacaksın, fedakarlık yapacaksın.
Adam sevmiyor, kadın sevilmediği yerde kurur, kimine.göre boşanma nedeni kimine göre imtihan, ben sevilmediğim önemsenmediğim ilişkinin içinde olmam
Adam oğlumdan ayrı kalamam diye boşanmayı istemiyo normalde Hayır ben seni seviyorum falan demez mi insan
Aptallık deme, dibine kadar sevmissin, en azından ay şunu da yapsaydım diyeceğin birsey yok, çocuğun ilerde sorarsa aynen böyle anlatırsın, bitki bile sevgiyle büyüyo su istiyo yerini yadırgıyo gölgesini güneşini ayarlamanı bekliyo
HaklısınBen ki sana şu yorumları yapmış insanım, oğlum dedin de oğlun için hoş birşey mi başka adamla "flörtleşmen"
Ya da aklında başka adam varken sen kocanla ne terapisine gidiyorsun ne fayda bekliyosun, samimi değil yaptığın
Evet kızdım kendi adıma,sen bu konuyu açalı 1 sene oldu virt dedin zırt dedin çocuğum dedin boşanmadın,şimdiye kırk kere boşanmıştın, eşinin seni dinen boşaması ne anlama geliyo senin için bilemem de devlet nezdinde evlisiniz soyadını taşıyosun ne demek flörtleşmek falan,adet günlerinden adama ne,boşan ne yaparsan yap uzattın yani artık
Evet haklısın, kendim gibi değilim o nedenle terapiye başladım.... Süreci çok uzatmaktan oluyor...Ben boşan yoluna bak diyorum böylesi oģlunuza daha da zarar verdiği gibi Basra çizdiğin aklı selim kadına da taban tabana zıt gerisini sen bilirsin
Hikayem seninkine benziyor. Ama farklı tarafları da var. Tıpkı senin gibi ben de tam 8 yıl fedakarlık yaptım. Bir oğlum var. Altımda arabam, iyi para kazandığım bir işim, kariyerim, vs. Eşim de maddi durumu çok iyi olan ilgisiz bir adam. Ben de fatura ödeyeyim evimin alıverişini yapayım temel özel ne ihtiyaç varsa karşılayayım aman sorun çıkmasın diyen bir kadındım. Ama bi gün, ki yaklaşık 3 ay önce ben artık bir şeyler yapmayı bıraktım. Tıpkı onun gibi oldum. Mesela Duş başlığı adamın elinde bozuldu. Ben yeni bir başlık almadım. 8 senelik evlilik sürecimde hep yapmıştım oysa ki. girdi tekrar banyoya baktı başlık hala bozuk, saydı döktü sonra, paşa paşa giyindi gitti başlık aldı. Ben gördüm ki yapabiliyor ama canı yapmak istemiyor. Ben de vazgeçtim yapıcılıktan. Soğudum. Etrafımda değer gören kadınları kıskanıyordum hep. bir özel gün hatırlamaz bi jest yapmaz. Ve sırf ben soğuk davranıyorum diye agresifleşti. Neden bozuluyorsun ki dedim. ben de sen gibi oldum. Zoruna gitti kabalaştıkça kabalaştı. Ve ne farkettim biliyor musunuz? bu adam beni sevmiyormuş, benim onu sevmemi seviyormuş. Ona sürekli fedakarlık yapan kadını seviyormuş maalesef. Ve bu kadar hakarete, çirkefliğe 3 ay dayanabildim. aldım çocuğumu çıktım. Çocuğum çok değerli, ama hiç bi uzmana da danışmadım. Belki kızacaksınız. Ama bu adamdan resmen psikolojik şiddet gördüm. Konuşmak bile istemez hale geldim. Ama inandığım tek şey var: Güçlü kadınların güçlü çocukları olur. Çocuk için bekleyecek gücüm kalmadı, çünkü her gün kavga eden agresif bir baba modeli olamaz benim çocuğumun önünde. Annesi gözünün önünde ağlayan bir çocuktansa eskisi gibi herşeyi göğüsleyen güçlü bir kadının oğlu olacak benim yavrum. Sadece o kadın o ilgisiz adamın karısı olmayacak. O adam da ne hali varsa görecek. Bir yıl çok uzun be Yıldız. Bu saatten sonra hayatıma alacağım insan beni gerçekten haketmeli asla taviz vermeyeceğim. Dünyaya bir kez geliyorum. Nasıl ki benim için ikinci bi hayat yoksa, kimseye de ikinci şans yooook.
Henüz değil, ben buraya evi terk ettikten birkaç gün sonra yazmışım :))) Zaten çocuğum olmasa üç ay durmazdım. Boşanmak istemediğini söylüyor, çocukla ilgilenmeyecekmiş ayrıca. Ben yanımda götürmüşüm ben bakacakmışım. Ben de bakarım, zaten ben bakıyordum dedim. Bu süreçte bana çektiği mesajlar bile öyle bencilce ki sormayın: "Beni bu dünyada anlayan tek insan sendin, sen olmazsan ne yaparım" yani yine gel anla diyor, alttan al diyor ya da ben bunu anlıyorum. Ama şunu farkettim, öyle bir alıştırmış ki beni yapayalnız kalmaya ben onu hiç özlemiyorum.f621997 şuan durumunuz nedir, resmi olarak boşandınız mı ?
bende benzer hikayenin çocuksuz versiyonuyum.
Henüz değil, ben buraya evi terk ettikten birkaç gün sonra yazmışım :))) Zaten çocuğum olmasa üç ay durmazdım. Boşanmak istemediğini söylüyor, çocukla ilgilenmeyecekmiş ayrıca. Ben yanımda götürmüşüm ben bakacakmışım. Ben de bakarım, zaten ben bakıyordum dedim. Bu süreçte bana çektiği mesajlar bile öyle bencilce ki sormayın: "Beni bu dünyada anlayan tek insan sendin, sen olmazsan ne yaparım" yani yine gel anla diyor, alttan al diyor ya da ben bunu anlıyorum. Ama şunu farkettim, öyle bir alıştırmış ki beni yapayalnız kalmaya ben onu hiç özlemiyorum.
seni sevmesi bile çıkarına göre, aile olmayı beceremeyen bencil adamlar böyle ne yazık ki
aynı benim odunun bana dediği cümleler gibi "sen sabırlı ve anlayışsın bu yüzden seni kaybet istemiyorum"
tam tersi olsam beni istemeyecek yani,
kesinlikle yalnızlığa alıştırmışlar bizi, eşimden değil ev arkadaşımdan ayrılmış gibiyim, o kadar tek kalmışım ki, yokluğunu hissedemiyorum,
bu arada yaşınız kaç, ben 30 um.
çocuk olmaması avanatjmı dezavantajmı emin değilim,
hayata karşı güven ve umutlar sarsılıyor, kötü tecrübeler yaşayınca.
Yaşım 32 :) ben çocuğum olmasa tartışmanın başladığı ilk gün kapıyı vurup çıkardım. Bana çocuk olmasa seni bu evde tutmam dedi. Sanki açlıktan susuzluktan oradayım. Ben de evini ona bıraktım. Otursun şimdi. Kafam rahat ve dediğine katılıyorum sanki ev arkadaşımdan ayrıldım. Okuduğum kadarıyla aile ile de çok sıkıntılar yaşamışsınız. Şimdi ne aşamada durumunuz?