Selam arkadaşlar, neredeyse hayatımda ilk kez konu açacak kadar bunalımda hissediyorum kendimi. Biraz fazla uzun, ama tavsiyelerinize ve desteğinize en azından anlamanıza ihtiyacım var.
18 yaşında saçma bir inat uğruna evlendim, yargılayacaksınız elbette ama o an şartlarım ve ruh halim buna uygundu, yanıldım.
Eşim doğulu, ben Ege'liydim
Ailem hiçbir zaman evlenmemizi istemedi, zaten bizimki de uzun süreli tanışılan, normal insanların evliliklerinden değildi
3 ayda tanıdık ve bir anlık sinirle topladım eşyalarımı ona gittim, lanet olsun ki o aralar bu kadar rahat bir hayatım vardı işte, cesaret edip gidebildim.
Şuan 23 yaşındayım
ilk evlerine gittiğimde beklediğimden çok farklı bir hayat stili beni karşıladı, çok kalabalık bir aile yapısı ve çok karışık düzenleri vardı.
Kız kardeşleri, annesi ve babası özellikle eşimi teyzesinin kızıyla evlendirmek istediklerini, benim sürpriz olduğumu çok önüme sürdüler.
eşim o zjamanlar 23 yaşındaydı
evlendiğimizde henüz yeni işe girmişti, bir süre onlarla kalacak, daha sonra kendi düzenimizi kuracaktık.
Eşim evliliğimizin ilk zamanlarından beri eve geldiğinde yatar, benim isteklerimle ve sorunlarımla ilgilenmezdi. Mahrem birkaç konuda ailesinin beni incitmesine dahi çok kayıtsız kaldı, sanırım onlara mecbur olduğundan
Bu arada ben altı ay sonra iş buldum ve İzmir'e taşındım
Elbettte hemen arkamdan eşim geldi, ev falan baktım, benim ailemle hafiften barışmaya başlamıştık. Annemler hem evimin olmasını hem de düğün yapılmasını istiyorlardı.
Kirada yaşamamalıydım, düğün yapmalıydım, 2. el eşyalarım olmamalıydı, elbette eşim ve ben bunların hepsine yetişemedik
Bir gün annem gene düğün diye tuttururken eşim ben onun düğününü bizim memlekette yaptım dedi sinirlerine hakim olamayarak ve bizimkilerin arasına bir uçurum böylece girdi
Aileleri bir araya ggetirdik, babam çocuklar hem çalışıyorlar hem de evliler hem de her ikisi üniversiteye devam ediyor, bunları biraz siz biraz biz destekleyeceğiz artık dedi
Bir ay annemin evde bizimle kalmasını evi çekip çevirmesini, bir ay da kv'nin bu işleri yapmasını önerdii
KP kesinlikle bunu kabul edemeyeceğini, bunun olması için yeniden evlenmesi gerektiğini dile getirdi
akşam emri vaki olarak bizde kaldılar ve KP anneme "hatun kalk da kahve yap bi içelim" deyince annemin tepesi attı haliyle tabi
O günden sonra ne ailesiyle ne de eşimle görüşmek istemediler.
Biz evimizi kurduk, eşyalarımızı borç harç aldık
Yatak odamıza ayrı hayrandım, yemek takımıma ayrı, tüm her şey içimden geçtiği şekilde alınmıştı
ve bunu sadece kocam ve ben yapmıştık
tabi evimizin konumu ve bazı eşyalarımızın odaya göre biraz büyük kaçması da gençliğimize verilebilirdi
farkında olmadan, iyice araştırmadan ulaşımı kötü bir yerden ev aldık ve dolayısıyla bu yorucuydu ama her ikimiz de bundan şikayetçi değildik
Eşimde en başından beri bazı doğu erkeği tavırları vardı ama ben aileyle beraber olmalarından kaynaklı sanıyordum
yemek temizlik hiçbir şeyi yapamıyordu, ben evde yoksam dolabı açıp bir tabak yemek bile ısıtmazdı kendine
ben hem çalışıyor hem de 2. öğretim okuyordum
Birlikte zaman geçirmiyorduk, o bilgisayarında ben bilgisayarımda takılıyorduk ve son zamanlarda evli olduğumuzu ödemeler geldiğinde hatırlar olmuştuk
Gecelerimiz bile görev bilincindeydi hatta duşa gidip uyumak benim için gayet yorucu bir rutin olmuştu. Oysa taşındığımızda eş hayatımızın mükemmel olacağına inanmıştım
Çok yakın bir arkadaşım vardı, uzun zamanlar onunla iletişim kurardım, yazları bende 2 ay falan kalırdı, uzak bir şehirde oturuyordu
Eşimin de pek çok arkadaşı gelirdi, evimizi bekar evi gibi kullanıyorlardı zaten, sevgilisini kapan bize gelirdi
Evlendiğimden beri parmağıma yüzük takmamıştım, o da takmamıştı, almamıştık çünkü nedense
Sitedeki soranların bir kısmı bizi ev arkadaşı, bir kısmı kardeş, bir diğer kısmı da sevgili sanıyorlardı.
Ailem bana sürekli eşimi kötülüyordu, onun ailesi de beni kısırlıkla suçluyorlardı, bebeğimiz olmuyordu
19 yaşımda tek başıma doktora gittim, dktor aile planlaması için geldim sanarken ben kısırmıyım dedim adama.
adam da belirli testler yaptı ve çok gençsin, bu korkuya erken değil mi dedi
eşim ya da yakınlarımdan kimse yanımda değildi
kilometrelerce öteden beni eleştiriyorlar, bir türlü memnun olmuyorlardı
annem de farklı değildi, annem de onu eleştiriyordu
Bir ara kavga ettik ve evden ayrıldım bir kız arkadaşıma gittim
üçüncü günde barıştım ve eve geri döndüm
Tabi annemin bundan anında haberi olmadı, birkaç gün sonra annemden eşimin evimizde bir kadın ağırladığına dair telefon aldım
O an o evde ben olmasaydım, birkaç gündür beraber olmasaydık onu neyle suçlardım
Eşim mükemmel biri değil ama o kadar da aşağılanması gereken bir erkek asla olamaz.
Daha sonra hiç istemediğim bir kız arkadaşını evimize getirdi, onunla banyoda baş başa cilt bakımı kremleri falan baktılar
sabah sekizde kıza kahve yapıp ayağına getirdi
gece yatarken terliklerini falan kıza kendi getirdi ki bu adam benim için dolaptan bir su almaya üşenirdi
evde başka misafirlerimiz de vardı, sabah eşim kadın arkadaşıyla kahvaltıya gitti ben misafirlerin diğer kısmını ağırladım
herkes ne kadar sancılı bir süreç yaşadığımı anlıyordu
onlara yemek yaptık, akşama kadar kahvaltıdan gelmediler
18.30 sularında uyudum ve eşimin yatak odasında rahatsız olmuş bir yüz ifadesiyle 20.30da uyandım
bana bakarak ıııııııy diyordu
bir anda sinirlerim boşaldı, kriz geçirdim tabak bardak ne varsa fırlattım, bir sürü misafirin önünde
dolaptaki su şişelerini faan, elime ne geçtiyse
o kadına ve eşime hakaretler ediyordum sonra o kadın eşyalarını topladı ve gitti
eşim arkasından aşağı indi,
ben bir sinirle kendime valiz hazırlıyordum ki yukarı geldi ve "memnun musun, kız gitti sabaha karşı beşe uçuşta yer ayırttı senin yüzünden orada sabahlayacak" dedi
Ben de gidiyorum dedim
o sırada nereye gideceğimi bilmiyordum ve ay sonuydu
kapıda ayakkabılarımı giyerken geçende evi terk edip yanında kaldım dediğim kız arkadaşım aradı
ağlıyordum, bana gel dedi, ona gittim
boşanacaktık, bu kez kesindi
ama allem etti kallem etti pişman olduğuna beni inandırdı
gene barıştık, bu defa işyerinin yakınlarında yaşlı bir adam benle ilgileniyordu.
Başta amca, baba, ne biliyim dayı sevgisine benzettim ama adamın niyeti taciz etmesiyle anlaşıldı
tacize kadar adam bizi gezdiriyor, yedirip içiriyor, her derdimize koşuyordu
tacizi fark ettiğimde eşime anlattım, onun telefonu bozuktu ve bana dedi ki
sayende bir telefonum olabilir
azıcık tatlı davran, telefon aldıralım bana, azıcık cilve yap ne istersen yapsın dedi
o adamı tersledim ama artık evliliğe saygım da sevgim de bitmişti
Aileme dönemiyordum çünkü dul olma duygusunun sancısından korkuyordum
ister istemez ilgiyi dışarıda aramaya başladım, eşim zaten beni başkalarıyla yakınlaştırmaya, benden kazanç sağlamaya çaışmamış mıydı?
Artık ev arkadaşı gibi bir şeydik, sadece giderler konusunda beraberdik, o da ben de boşanmaktan ve memlekete dönüp toplum baskısı çekmekten korkuyorduk.
Bir gün tatile anneme gittim, Eşim en yakın arkadaşımı "şu bende 2 ay 3 ay falan kalabilen kızı" aramış ve arkadaşım da o başka erkeklerden hoşlanıyor da boşanamıyor ekonomik durumdan, tayin isteyecek de insanlar ne der diye korkuyor demiş
daha sonra kız beni aradı ve tam ben eve dönmek iin bavul toplarken anlattı
sözde eşim onu tehdit etmiş ve o anlatmış benim duygularımı
tehdit kelimesini duyunca gerildim, malum doğulu, mafya falan tarzı davranırsa diye korkarak avukat tuttum ve işyerimden tayin istedimm
Başta avukata zorluk çıkarıyordu, sonra ne dediyse kabul etti
bana mail yoluyla ulaştı, benle konuştu
izmire 2 günlüğüne dönmemi, son defa beraber olup birbirimize veda gecesi vermemizi istedi
onu affetmekten ya da orada sorun yaşamaktan korktum ve bunu reddettim
bana bazı teknolojik zorlandığım konularda yardımcı olmaya çalıştı
çarşamba günü davamız var, bizden biz olmayacağına inanıyorum ama nedense sanki canımdan can çıkarıyorlar, etimden et alıyorlar. Nefesim acıyo, hzursuzum anlamadığım bir ruh hali içindeyim
sizce ne yapmalıyım? biliyorum doğru bir kadın olamadım, iyi bir adam olamadı, iyi eşler olamadık ama bu acı ne, nasıl geçer?