şartlarımız 3 aşağı 5 yukarı aynı...Merhaba,
Su an gece yarısı. Gurbetteyim. Derdimi paylasacak kimsem olmadıgı icin buraya yazıyorum.
1 sene once evlendim. 8 yasında bir uvey kızım var. Haftanın yarısında bizde. Eşim baska milletten ve ben 9 aylık hamileyim. Turkiyede iyi bir egitim aldım, ekonomik bagımsızlıgım vardı. Cok genis bir arkadas cevrem, evim, arabam ve nispeten mutlu bir hayatım vardı. Ama hayatı paylasacak, omur boyu elele olacagım, birlikte mutlu cocuklar yetistirecegim biriyle evlenmek istedim. Kader beni bu evlilige surukledi. Ben de herseyi akısına bırakarak bu yola girdim. ASlında tum istatistikler bizim aleyhimize. Esimin ikinci, benim ilk evliligim. Yabancı bir ulke, iki farklı kultur, hayat tarzım tamamen degisti. Ama bizim icin bunların hicbiri sorun olmadı. Tek meselemiz esimin kendi kızıyla olan iliskisi ve beni hala karısı olarak kabul edememesi.
Sorunlar ilk geldigimde kızının bizim yatagımızda yatmak istemesiyle basladı. Esimin bu sorunu ben gelmeden cok once cozmesi gerekirken benim gelisime bırakmıs olması iki buyuk meseleyi ortaya cıkardı. Kızına benim konumumu asla anlatamıyordu. Yani ben bu evin hanımı olarak gelmistim ve bu evde kalıcıydım. Ama esim kızını uzecek hicbirseyi dogrudan ona anlatamıyordu ve hala da oyle. İkincisi ben geldikten sonra yataklar ayrıldıgı icin uvey kızım beni direkt rakip ve babasını elinden alacak biri olarak gormeye basladı. Toplamda 6 aydır beraber yasıyoruz. Basta cok iyimserdim. Kendi evladım gibi severim diye dusunmustum. Ama isler hic benim dusundugum gibi gitmedi malesef.
Simdi haftanın yarısında o geldiginde hep bir tartısma ya da kavga cıkıyor. Ben giderek icime kapanıyorum ama konusmak istemedigimde esim daha da deliye donuyor ve sonradan pisman olacagı seyler yapıyor. Dort kez beni itmek, kolumdan tutup cekmek, dısarı suruklemek gibi siddete varan seyler yaptı. Normalde cok fedakar ve sevgi dolu biri. Beni degerli hissettiriyor. Yalnız oldugumuzda cok mutluyuz. Ama kızı geldiginde hepimiz o kadar gergin oluyoruz ki mutlaka bir tartısma cıkıyor.
Ben cocukla iletisim kurmaya calistikca o benden uzaklastı. Arada dil sorunu da var. Ben İngilizce konussam bile ana dilimdeki gibi rahat degilim. Hele bir cocukla iletisim kurması daha da zor oluyor. Cogu bosanmıs ailenin cocugu gibi uvey kızımın da ciddi problemleri var. Her istedigi yapılmıs, her soyledigi alınmıs, hic hayır denilmemis. Ve ne annesi ne de babası ona sorumluluk vermemis, surekli eglendirmeye ve en iyi ebeveyn olmaya calısmıslar. Mesela su an 8 yasında olmasına ragmen elini yıkamayı bilmiyor, kendisi banyo yapamıyor, saclarını taramıyor, yere doktugu seyi toplamayı ya da silmeyi bilmiyor. Hem ona simdiye kadar boyle gorevler verilmedigi icin giderek baskalarına bagımlı hale gelmis hem de bu nedenlerle motor becerileri gelismemis. Ben bu konularda en ufak birsey soyledigimde elbette sorun cıkıyor. Sımdılık sadece el yıkama alıskanlıgı kazanması icin tesvik ediyorum. Ev temizligi ve duzenini dogrudan etkilemeyen kisisel alıskanlıklarına karısmama kararı aldım.
Aslında sorunumu dusundukce daha derinlerde oldugunu ve cocuktan ziyade esimden kaynaklandıgını anlıyorum. Ben gelemeden onceki 3 yıl haftanın yarısında beraberlermis. Ve giderek birbirlerine bagımlı hale gelmisler. Baba-kız iliskisinden ziyade iki arkadas gibi olmuslar. Su an uvey kızım 5 dakika bile babasından ayrılamıyor. Esim yan komsuya gittiginde kızı aglayıp bagırıyor. ESim de ona bir cocuk gibi degil yetiskin gibi davranıyor. Mesela markette ne alacagımıza, mobiilyaları nereye koyacagımza, tatilde nereye gidecegimize kızının karar vermesi esim icin normal. Kızı varken 5 dakika bile sohbet edemiyoruz, cunku surekli mudahale edip araya giriyor ve esim asla sozumuzu kesme demiyor. Beni duymuyor ve kızıyla konusmaya baslıyor. Ya da birlikte yururken ikisi elele tutup gidiyorlar, ben arkalarından yetismeye calısıyorum.
1 aydan az bir sure sonra bir oglumuz olacak. Esim dogacak cocugumuzun herseyi daha iyi hale getirecegini dusunuyor. Ama benim cok ciddi suphelerim var. Cocugumun babasız buyumesini istemiyorum. Ama giderek daha da mutsuz oldugum ve cozume dair umut gormedigim bir evliligi de surdurmek dogru gelmiyor.
Biraz dagınık oldu ve anlatacak daha cok sey var. Ama aklı selim sahibi arkadaslardan tavsiye/teselli bekliyorum.
Selamlar.
Merhaba,
Su an gece yarısı. Gurbetteyim. Derdimi paylasacak kimsem olmadıgı icin buraya yazıyorum.
1 sene once evlendim. 8 yasında bir uvey kızım var. Haftanın yarısında bizde. Eşim baska milletten ve ben 9 aylık hamileyim. Turkiyede iyi bir egitim aldım, ekonomik bagımsızlıgım vardı. Cok genis bir arkadas cevrem, evim, arabam ve nispeten mutlu bir hayatım vardı. Ama hayatı paylasacak, omur boyu elele olacagım, birlikte mutlu cocuklar yetistirecegim biriyle evlenmek istedim. Kader beni bu evlilige surukledi. Ben de herseyi akısına bırakarak bu yola girdim. ASlında tum istatistikler bizim aleyhimize. Esimin ikinci, benim ilk evliligim. Yabancı bir ulke, iki farklı kultur, hayat tarzım tamamen degisti. Ama bizim icin bunların hicbiri sorun olmadı. Tek meselemiz esimin kendi kızıyla olan iliskisi ve beni hala karısı olarak kabul edememesi.
Sorunlar ilk geldigimde kızının bizim yatagımızda yatmak istemesiyle basladı. Esimin bu sorunu ben gelmeden cok once cozmesi gerekirken benim gelisime bırakmıs olması iki buyuk meseleyi ortaya cıkardı. Kızına benim konumumu asla anlatamıyordu. Yani ben bu evin hanımı olarak gelmistim ve bu evde kalıcıydım. Ama esim kızını uzecek hicbirseyi dogrudan ona anlatamıyordu ve hala da oyle. İkincisi ben geldikten sonra yataklar ayrıldıgı icin uvey kızım beni direkt rakip ve babasını elinden alacak biri olarak gormeye basladı. Toplamda 6 aydır beraber yasıyoruz. Basta cok iyimserdim. Kendi evladım gibi severim diye dusunmustum. Ama isler hic benim dusundugum gibi gitmedi malesef.
Simdi haftanın yarısında o geldiginde hep bir tartısma ya da kavga cıkıyor. Ben giderek icime kapanıyorum ama konusmak istemedigimde esim daha da deliye donuyor ve sonradan pisman olacagı seyler yapıyor. Dort kez beni itmek, kolumdan tutup cekmek, dısarı suruklemek gibi siddete varan seyler yaptı. Normalde cok fedakar ve sevgi dolu biri. Beni degerli hissettiriyor. Yalnız oldugumuzda cok mutluyuz. Ama kızı geldiginde hepimiz o kadar gergin oluyoruz ki mutlaka bir tartısma cıkıyor.
Ben cocukla iletisim kurmaya calistikca o benden uzaklastı. Arada dil sorunu da var. Ben İngilizce konussam bile ana dilimdeki gibi rahat degilim. Hele bir cocukla iletisim kurması daha da zor oluyor. Cogu bosanmıs ailenin cocugu gibi uvey kızımın da ciddi problemleri var. Her istedigi yapılmıs, her soyledigi alınmıs, hic hayır denilmemis. Ve ne annesi ne de babası ona sorumluluk vermemis, surekli eglendirmeye ve en iyi ebeveyn olmaya calısmıslar. Mesela su an 8 yasında olmasına ragmen elini yıkamayı bilmiyor, kendisi banyo yapamıyor, saclarını taramıyor, yere doktugu seyi toplamayı ya da silmeyi bilmiyor. Hem ona simdiye kadar boyle gorevler verilmedigi icin giderek baskalarına bagımlı hale gelmis hem de bu nedenlerle motor becerileri gelismemis. Ben bu konularda en ufak birsey soyledigimde elbette sorun cıkıyor. Sımdılık sadece el yıkama alıskanlıgı kazanması icin tesvik ediyorum. Ev temizligi ve duzenini dogrudan etkilemeyen kisisel alıskanlıklarına karısmama kararı aldım.
Aslında sorunumu dusundukce daha derinlerde oldugunu ve cocuktan ziyade esimden kaynaklandıgını anlıyorum. Ben gelemeden onceki 3 yıl haftanın yarısında beraberlermis. Ve giderek birbirlerine bagımlı hale gelmisler. Baba-kız iliskisinden ziyade iki arkadas gibi olmuslar. Su an uvey kızım 5 dakika bile babasından ayrılamıyor. Esim yan komsuya gittiginde kızı aglayıp bagırıyor. ESim de ona bir cocuk gibi degil yetiskin gibi davranıyor. Mesela markette ne alacagımıza, mobiilyaları nereye koyacagımza, tatilde nereye gidecegimize kızının karar vermesi esim icin normal. Kızı varken 5 dakika bile sohbet edemiyoruz, cunku surekli mudahale edip araya giriyor ve esim asla sozumuzu kesme demiyor. Beni duymuyor ve kızıyla konusmaya baslıyor. Ya da birlikte yururken ikisi elele tutup gidiyorlar, ben arkalarından yetismeye calısıyorum.
1 aydan az bir sure sonra bir oglumuz olacak. Esim dogacak cocugumuzun herseyi daha iyi hale getirecegini dusunuyor. Ama benim cok ciddi suphelerim var. Cocugumun babasız buyumesini istemiyorum. Ama giderek daha da mutsuz oldugum ve cozume dair umut gormedigim bir evliligi de surdurmek dogru gelmiyor.
Biraz dagınık oldu ve anlatacak daha cok sey var. Ama aklı selim sahibi arkadaslardan tavsiye/teselli bekliyorum.
Selamlar.
Canım neden misafir gibi goruyorsun..Bunu çocuk hisseder..Orası onunda evi degilmi..Hem bide misafirin yanında rahat edilmez ozaman sende rahat edemiyormusun çocuk varken? Bence daha şefkatle bak derim..Biraz daha kalbini yumuşat.eminol oda istemezdi anne babası ayrılsın ve ayrı gayrı boyle yaşamayı.şartlarımız 3 aşağı 5 yukarı aynı...
bende eşimin ikinci eşiyim şu an 1,5 yaşında kızımız var ve ilk evlilikten olan bir oğlu var 12 yaşına girdi o da..
benzer şeyler ne yazıkki ebeveynlerı ayrılan çocuklarda hep yaşanıyor bızımkının oğlanında her dediği yapılıyor, hersey fazla fazla alınıyor, sureklı ısteklerı olan bır cocuk, ve kişisel anlamda bazı seylerı dedıgınız gıbı yapamıyor bu neden kaynaklanıyor anne babanın tutumundan mesela bızımkıde tırnakalrını kesemez, ayakkabılarını baglayamaz, yatagını toplayamaz bunlar yapılabılecek seyler ama ona bunu yapması ogretılmedıgınden hep baskası yapdıgından ogrenme ıhtıyacıda duymuyor...ve halıyle sımarık bır cocuk... esımde ıstem dısı bıle olsa oğlu yanında ıken ona yonelıyor ozellıkle maddı anlamda onun ısteklerını karsılayacagım derken kızımızınkılerı gozardı edıyor ve bu da bızde sorun yaratıyor yalan yok bende lafımı esırgemıyorum bu konuda onun goremedıklerını bazen tatlı bazen sert bır dılle ben ona gosterıyorum ...
burda asıl sorun esınızın tutumundan kaynaklı , sızın kendısının esı oldugunuzu dogacak cocugun onun kardesı oldugunu evlensede yenı bır cocugun babası olsada onu her daım sevıp kollayacagını ve ıhtıyacları konusunda elınden gelenı yapacagını ona anlayacagı dılde anlatması gerekırdı ve kendı öz annesının de onu bu yonde tesvık etemsı gerekırdı...
bırde sunu belırtmek ısterım sız o cocugun annesı degılsınız olamazsınız olmayada kalkmayın sadece ablasınız..
evınıze geldıgınde yemegını onune koyar, yatagını hazırlar, onunla karsılıklı ıstek olursa oyun oynar ders yapar bırlıkte gezersınız ama fazlasını yapmaya kalkmayın...
ben asla egıtımıne karısmam, eve geldıgınde cok konusmayız hosgeldın nasılsın yemek hazır, mecburı durumlarda sunu soyel boyle yap bu kadar, iletişimi babasıyla ve kardesıyle gelısır ben ızlerım sadece.. tek yaptıgım ona karsı kırıcı konusmamaya onu ıncıtecek bır hareket yapmamaya gayret gostermek ama asla fazla ılgı alaka gostermem benım ılgılenmem gereken bır evladım var o benım ıcın bır mısafırden otesı degıl belkı bazıları kızacak ama bu boyle benım ıcın sızee tavsıyem sızde boyle davranın kafanız rahat eder.
ve esınız yapamıyorsada sız tatlı dılle kendınızı anlatın..
Ben 5 yaşındayken ayrıldılar annem ve babam. Babam ertesi sene evlendi,ben de onlarla yaşamaya başladım. babam aynen tarif ettiğiniz baba tipiydi hatta daha fazlası. eve geldiğinde kapıyı eşi açardı ama babam direkt bana seslenir önce bana sarılırdı. yaklaşık yarım saat kucak kucağa oturur bugün ne yaptığımı anlatırdım,çocuk hasta geldiyse o anlatırdı. ne zaman ben babamdan sıkılır oyuncaklarıma dönerdim babam o zaman eşine döner "bugün ne yaptın?" diye sorar sarılırdı. Eğer böyle olmasa ben şuan o kadından nefret ederdim.
Ben 11 yaşına gelene kadar çocuk yapmadılar. evde tek başımaydım babamın eşiyle. her sene tatile gideceğimiz yeri ben seçtim. Hatta "babaaaa çok büyük aqua varmış" diyerek eşinin istediği yerden rezervasyonu iptal edip benim istediğim yere gittiğimizi bile hatırlıyorum. ordan döndükten sonra ikisi beraber gitmişti onun istediği yere. babam dengeyi hep kurdu. Öncelik bendim ama eşi bunu kaldırabilecek olgunluktaydı.
eşiniz çocuğunu düşünmek zorunda. ona yetişkin gibi davranabilir ama bir yere kadar. 8 yaşında bir çocuğu siz üzülmeyin diye büyük statüsüne koymasını bekleyemezsiniz. Benim babamın eşinin bana bir kötülüğü olmadı ama hep iyilik meleği rolü yaptığı için kendisini çok sevmem. hep mıç mıç gezer etrafımda ben de he deyip geçerim. Siz çocukla zaman geçiriyor musunuz yoksa o evinize geldiğinde onu potansiyel tehlike olarak mı görüyorsunuz? acaba eve geldiğinde "x gel bugün beraber kek yapalım?" dediniz mi hiç? ya da sevdiği bir filmi,ki büyük ihtimalle frozen falandır,açıp "hadi 'ailece' bugün bunu izleyelim" dediniz mi? Ben anlatımınızdan çocukla sadece babanın ilgilendiğini anladım ve çocuğa hak verdim ben de ben geldiğimde babamla kavga eden birisini babamın yanında istemem hatta her türlü kurnazlığı yaparım ayrılsınlar diye,çünkü 8 yaşında bazı şeyleri anlamayıp kendine göre yorumluyor olabilir.
Siz çocuğa bir adım atsanız keşke. çocuğunuz olunca büyük ihtimalle her şey düzelir. Çünkü kardeşi yoksa çok mutlu olup heyecanlanacaktır. Siz de kardeş oldukları duygusunu ona vermeye çalışın. Babası da dengeyi kurarsa ben bir sıkıntı kalacağını zannetmiyorum.
Merhaba,
Su an gece yarısı. Gurbetteyim. Derdimi paylasacak kimsem olmadıgı icin buraya yazıyorum.
1 sene once evlendim. 8 yasında bir uvey kızım var. Haftanın yarısında bizde. Eşim baska milletten ve ben 9 aylık hamileyim. Turkiyede iyi bir egitim aldım, ekonomik bagımsızlıgım vardı. Cok genis bir arkadas cevrem, evim, arabam ve nispeten mutlu bir hayatım vardı. Ama hayatı paylasacak, omur boyu elele olacagım, birlikte mutlu cocuklar yetistirecegim biriyle evlenmek istedim. Kader beni bu evlilige surukledi. Ben de herseyi akısına bırakarak bu yola girdim. ASlında tum istatistikler bizim aleyhimize. Esimin ikinci, benim ilk evliligim. Yabancı bir ulke, iki farklı kultur, hayat tarzım tamamen degisti. Ama bizim icin bunların hicbiri sorun olmadı. Tek meselemiz esimin kendi kızıyla olan iliskisi ve beni hala karısı olarak kabul edememesi.
Sorunlar ilk geldigimde kızının bizim yatagımızda yatmak istemesiyle basladı. Esimin bu sorunu ben gelmeden cok once cozmesi gerekirken benim gelisime bırakmıs olması iki buyuk meseleyi ortaya cıkardı. Kızına benim konumumu asla anlatamıyordu. Yani ben bu evin hanımı olarak gelmistim ve bu evde kalıcıydım. Ama esim kızını uzecek hicbirseyi dogrudan ona anlatamıyordu ve hala da oyle. İkincisi ben geldikten sonra yataklar ayrıldıgı icin uvey kızım beni direkt rakip ve babasını elinden alacak biri olarak gormeye basladı. Toplamda 6 aydır beraber yasıyoruz. Basta cok iyimserdim. Kendi evladım gibi severim diye dusunmustum. Ama isler hic benim dusundugum gibi gitmedi malesef.
Simdi haftanın yarısında o geldiginde hep bir tartısma ya da kavga cıkıyor. Ben giderek icime kapanıyorum ama konusmak istemedigimde esim daha da deliye donuyor ve sonradan pisman olacagı seyler yapıyor. Dort kez beni itmek, kolumdan tutup cekmek, dısarı suruklemek gibi siddete varan seyler yaptı. Normalde cok fedakar ve sevgi dolu biri. Beni degerli hissettiriyor. Yalnız oldugumuzda cok mutluyuz. Ama kızı geldiginde hepimiz o kadar gergin oluyoruz ki mutlaka bir tartısma cıkıyor.
Ben cocukla iletisim kurmaya calistikca o benden uzaklastı. Arada dil sorunu da var. Ben İngilizce konussam bile ana dilimdeki gibi rahat degilim. Hele bir cocukla iletisim kurması daha da zor oluyor. Cogu bosanmıs ailenin cocugu gibi uvey kızımın da ciddi problemleri var. Her istedigi yapılmıs, her soyledigi alınmıs, hic hayır denilmemis. Ve ne annesi ne de babası ona sorumluluk vermemis, surekli eglendirmeye ve en iyi ebeveyn olmaya calısmıslar. Mesela su an 8 yasında olmasına ragmen elini yıkamayı bilmiyor, kendisi banyo yapamıyor, saclarını taramıyor, yere doktugu seyi toplamayı ya da silmeyi bilmiyor. Hem ona simdiye kadar boyle gorevler verilmedigi icin giderek baskalarına bagımlı hale gelmis hem de bu nedenlerle motor becerileri gelismemis. Ben bu konularda en ufak birsey soyledigimde elbette sorun cıkıyor. Sımdılık sadece el yıkama alıskanlıgı kazanması icin tesvik ediyorum. Ev temizligi ve duzenini dogrudan etkilemeyen kisisel alıskanlıklarına karısmama kararı aldım.
Aslında sorunumu dusundukce daha derinlerde oldugunu ve cocuktan ziyade esimden kaynaklandıgını anlıyorum. Ben gelemeden onceki 3 yıl haftanın yarısında beraberlermis. Ve giderek birbirlerine bagımlı hale gelmisler. Baba-kız iliskisinden ziyade iki arkadas gibi olmuslar. Su an uvey kızım 5 dakika bile babasından ayrılamıyor. Esim yan komsuya gittiginde kızı aglayıp bagırıyor. ESim de ona bir cocuk gibi degil yetiskin gibi davranıyor. Mesela markette ne alacagımıza, mobiilyaları nereye koyacagımza, tatilde nereye gidecegimize kızının karar vermesi esim icin normal. Kızı varken 5 dakika bile sohbet edemiyoruz, cunku surekli mudahale edip araya giriyor ve esim asla sozumuzu kesme demiyor. Beni duymuyor ve kızıyla konusmaya baslıyor. Ya da birlikte yururken ikisi elele tutup gidiyorlar, ben arkalarından yetismeye calısıyorum.
1 aydan az bir sure sonra bir oglumuz olacak. Esim dogacak cocugumuzun herseyi daha iyi hale getirecegini dusunuyor. Ama benim cok ciddi suphelerim var. Cocugumun babasız buyumesini istemiyorum. Ama giderek daha da mutsuz oldugum ve cozume dair umut gormedigim bir evliligi de surdurmek dogru gelmiyor.
Biraz dagınık oldu ve anlatacak daha cok sey var. Ama aklı selim sahibi arkadaslardan tavsiye/teselli bekliyorum.
Selamlar.
Babanızın böyle davranmasının kadina nasıl bir faydası olmuş anlamadım. Kadını babanız 2. Plana atmış sizin içinde anladım kadarıyla öyle hala. Kadın size sevgi gösterdiği halde sevmem demişsiniz. Kadın evlendikten sonra 6 yıl beklemiş çocuk için. Kimse bu fedakarlığı yapmak zorunda değil. Kaldı ki belki sizi bu kadar öncelikli hissettirmese üvey anneyi de sevecektiniz. Ne üvey anneler var çok iyi bir kadınmış.
Evet insan bazen kendi öz çocuğuna bile sabır gosteremezken bir de üvey anne konumunda. Yani kendi çocuğuna söylediğin yaptığında normal olacak onlarca şey üvey anne olarak yapınca yanliş olur. Zor iş allah kolaylık versinBu adamin cocugu oldugunu bile bile nasil evleniyorsunuz hep sormak istemisimdir.
Yani o cocuk hep hayatiniza dahil olcacak siz istesenizde istemesenizde
Ben sabirli biri degilimde cok sefkat cok sabir cok gamsiz falan olmak gerekiyor sanirim.
çocuk yapmamaları babamdan değil kadının kendi çocuklarından kaynaklı. Onun da ilk evliliğinden 2 çocuğu var ve onlar istemediler yani 6 yıl çocuk isteyip yapamayan babam oluyor.
Kadına bir fayda sağlamasına gerek var mı bilmiyorum. Ortada küçük bir çocuk ve onun psikolojisi varken ben büyüklerin daha Anlayışlı olması gerektiğini düşünüyorum. Bir babanın 5 yaşındaki kızına gösterdiği ilgiyi kıskanıp "hooeefff üvey annne olmak çok zzoorrr" tribi gereksiz. Babamın eşinden hiç öyle bir şey duymadım hatta hala laf arasında "baban seni çok güzel büyüttü keşke benim eski eşim de çocuklarıma böyle bakabilseydi" diyor.
Neden sevmek zorunda kendi çocuğu varken? O çocuğun zaten bir annesi var. İkincisine de gerek yok. Herkesin önceliği kendi çocuğudur. Eftelyanın da öyle. Çocuğa zarar vermediği sürece sorun yok. Çocukta ondan annesi olmasını beklemiyordur. 11 yaşında kocaman çocuk. Alışacak mecburen. Artık babasının önceliği olan başka bir ailesi var. Keşke boşanmasalardı ama artık olmuş. Kabullenecek. Ben Eftelyanın tavrını çok doğru buldum.Canım neden misafir gibi goruyorsun..Bunu çocuk hisseder..Orası onunda evi degilmi..Hem bide misafirin yanında rahat edilmez ozaman sende rahat edemiyormusun çocuk varken? Bence daha şefkatle bak derim..Biraz daha kalbini yumuşat.eminol oda istemezdi anne babası ayrılsın ve ayrı gayrı boyle yaşamayı.
Tatlım ben seni hatırladım. Doktor ilgisiz anne doktor ilgili baba. Malesef annen de baban da doğru örnekler değil bence. senin bazı başka problemlerini okumuştum burada babanı sevdim. Çocuğunu seven bir insan.
Konu sahibinin kocası eski karısı ile el birliği icinde şımarık ve narsist bir çocuk yetiştiriyor. Çocuk için de çok büyük sıkıntı, şimdi çevresinde duygusal olarak bağlandığı anne ve babası var. İlerde erkek arkadaşları, eşi, çocukları olduğu zaman onlara çok eziyet bir insan olur.
+1Esinizle konusup bir aile terapistine gitmenizi öneririm. Tabi onlari buna ikna etmek ne kadar kolay onuda bilemiyorum. Allah sabir versin ama bence suan kendini ve bebegini dinle rahatlikla dogumunu yap sonucta senin ilk yavrun tadini cikar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?